Who says we aren't the best? ~Sunset~

Hij was verdrietig, om iets waarover hij nu nog niet mocht praten. Alleen hij mocht het weten. Alleen ik mag het weten. Het deed hem pijn, pijn om er alleen maar aan te denken. Het deed hem pijn als hij het zag. Hij snoof eventjes. Zijn hoofd hing laag, maar desondanks zijn verdriet was zijn houding vrolijk. En was hij zoals altijd goedgestemd. Zijn neusgaten trilde eventjes toen een geur zijn neus bereek. Sunset, de bange gevlekte shetlander. Empire vond haar heel aardig. Hij galoppeerde vrolijk aan. Zijn verdriet was hij helemaal kwijt, blij om een lid te zien van de Quiet Sparkle. In de verte zag hij haar al staan. Hij naderde extra rustig en vriendelijk, aangezien ze een angst had voor hengsten. Empire zwaaide met zijn staart. Hij stopte voor de shetlander merrie. ''Hallo Sunset! Hoe gaat het?''' Hij hield goed afstand, en zijn stem was geruststellend. In de hoop haar vertrouwen te winnen.

~Sunset~

Kuch, bange gevlekte IJSLANDER

Een oorlog. Waarom in hemelsnaam. Waarom had Deina hun uitgekozen, en niet Dénali? Dan zouden zij toch daarna komen. Het was nu wel duidelijk dat de slechte de goede wilden uitroeien, het werdt nu wel erg cliché. Haar hoofd veerde omhoog toen de geur van QS haar neus binnen drong. Empire. Ze draafde wat onzeker aan. Tuurlijk hij zat ook in de kudde, en Mischa had hem het leiderschap toe vertrouwt. Al snel zag ze de hengst, hij keek haar vrolijk aan. Toch vond ze het een eng idee dat hij groter was dan haar, maar ja, zij was een pony, hij een paard. ''Hallo Sunset! Hoe gaat het?'' zei hij met een vriendelijke stem. "Hallo Empire. Over het algemeen gaat het goed, ik maak me alleen zorgen over de oorlog." zei ze zachtjes. Met haar hoef schraapte ze wat sneeuw weg, maar daaronder zat alleen maar aarde, geen gras zoals ze gehoopt had. Ze zou moeten wachten op de lente. Niet dat ze de winter erg vond, ze was ten slotte een ijslander.