Deamon is looking for deina!!

Deamon, dat was zijn naam, gekregen van zijn ouders. Zijn vader, was groot sterk en ontzettend
gemeen. Hij vermoorde, verkrachte alles wat god verboden had deed hij juist. Zijn moeder had hij nooit gezien. Ja misschien in zijn eerste levens minuut. Maar daarna was ze met de horizon verdwenen. Uiteindelijk werd deamon oud genoeg om op zijn eigen benen te kunnen staan en is daarom ook vertrokken bij zijn oude kudde en is een nieuwe op gaan zoeken. Daar heeft ie ongeveer 5 maanden kunnen toeven, tot dat die kudde ook dankzij deamon een voor een uit elkaar gingen. Deamon hield er van om iedereen bang te maken. Waar hij vaak niet zoveel voor nodig had.

Deamon was ondertussen wat gaan dwalen door het gebied. Hij kwam ondanks dat het een groot gebied was verschillende paarden tegen. Grote, kleine, bruine, witte allerlei paarden. Hij wierp ze een ijzige koude blik toe. En ontblootte zijn tanden. Hij had helemaal geen zin om te comuniceren met een iemand vandaag. Deamon zijn stappen waren van verre te horen. Ondanks de sneeuw die zijn geluid sterk dempte. Hij had een hekel aan dit weer. En als het nog niet erger kon begon het opnieuw te sneeuwen. De sneeuwvlokken bleven in zijn manen zitten wat zijn manen zwaar maakte. Hij schudde zijn breede hengsten nek eventjes en versnelde zijn pas.

Eenmaal bij opnieuw een donker bos aan te komen snoof hij even diep de heerlijke geur inzich op. Zijn duistere blik gleed over de horizon die elke keer onderbroken werd door een boom. Máar deamon leek dit gebied hem wel. Omdat het bos hier toch op sommige plekken aardig dicht begroeid was, lag er weinig tot geen sneeuw, en zag de hengst een zandplek om even te rollen. Hij wou er heen maar zakte met een been iets door de grond. Het was drassig, maar dit was gewoon puur een moeras, en aangezien deamon niet een van de lichtste is in zijn soort besloot hij toch het rollen uit te stellen, en er omheen te lopen.

Deamon had al een paar keer gehoord van een deina. Het scheen een merrie te wezen. Een witte merrie die dus een leidster was van een van de kudde's. Of te wel de slechte kudde's deamon wou weten of zij al iets van deamon had gehoord. Maar a,d dat niet zo was zou deamon met plezier zich willen voorstellen aan haar. Maar deamon wou bij haar kudde, wou aansluiten bij de slechte. Deamon keek omzich heen, maar zag geen teken van leven. Logisch, dit was het gebied van de slechte paarden. En een verraderlijk gebied. Deamon beseft dat zoeken jn zo grote omgeving geen zin had dus besloot hij zijn stem te gebruiken. " Deina!!! " galmde nu door het gebied heen. De bomen nam zijn stem mee en weerkaatste het door naar de witte merrie. Deamon stond op haar te wachten. Hij was benieuwd hoe ze was. Zijn oren hingen er gewoon ontspannen bij. En zijn lichaam toonde respect. Hij kon denken wat hij wou, hij kon nog zoveel lef in zijn donder hebben. Maar deze merrie was het onderdaantje van de duivel. Kort om, de duivel zich zelf op aarde. Deamon hield zijn hals laag, en nam een onderdanige houding aan. Hij was totaal niet bang. Maar respect was op dit moment het minste wat je kon doen bij een leider.

X Deina

Haar donkere ogen werden geopend en meteen sierde die grijns haar lippen. Haar gedachten waren er niet helemaal bij want de oorlog was net voorbij. Ze had een paar kleine wonden opgelopen van de merrie Mischa, maar meer ook niet. Ze snoof even en probeerde een naam of een aard te plakken op de hinnik die ze gehoord had. De schreeuw was hard genoeg om de boze Quiet Sparkles te zijn, maar nee het was duidelijk een ander paard. Nog onbekend en een hengst. Rustig zette de witte merrie haar gespierde lichaam in beweging. Littekens hadden zich vermeerderd door de laatste gevechten die ze nog gehad had. Ze snoof luid en was op weg naar het moeras want daar was de hinnik vandaan gekomen. De merrie draaide met haar oren en drukte deze na een tijd weer tegen haar schedel aan. Ze kwam aan in het moeras, maar het was niet zoals vroeger. Alle modderpoelen waren ijs en alles was bedekt met een laag sneeuw. Af en toe schoof het enorm omdat het ijs glad was, maar dat kende ze al. Ze had zichzelf en haar leden getraind om erop te kunnen lopen en meer. De merrie schudde met haar hoofd en verderop zag ze een zwarte hengst staan. Een Fries dus. Een leeftijd kon ze er nog niet op plakken, maar vast ouder dan de rest. Dan de meesten. Ze snoof kort en bekeek zijn onderdanige houding even. Hij toonde respect, maar je zag aan zijn blik dat hij niet bang voor haar was. Goed. Ze stopte vlak voor zijn neus en liet haar blik over hem heenglijden. Spieren. Oké. Ze grijnsde, maar zodra ze begon te praten verdween deze alweer. "Je riep me?" De vraag die ze altijd stelde. Een vraag om het paard even aan het denken te zetten tot het juiste antwoord. Deina sloeg met haar staart heen en weer terwijl ze haar blik strak op de hengst gericht had. Haar donkere ogen zonder emotie hielden de zijne vast.

Deamon wachtten rustig af en zag in de verte een witte merrie aankomen, ze kris kraste door de bossen, en zo geruisloos als je mar denken kan. Was dit die witte merrie waar ze het altijd over hadden? Was dit de leider van de slechte kudde? Was zij degene die de oorlog had gevoerd? Een hoop vragen doken bij deamon op. Maar hj besefte deze vragen nog even voor zich te houden. Deamon gleed met zijn duistere ogen over haar witte lichaam heen. Littekens, wonden noem maar op was te zien op haar lichaam. Levenservaring noemde deamon dat. Elk litteken is er weer een met een verhaal. Misschien een kort verhaal, of misschien een lang verhaal, maar een litteken laat je altijd terug zien, en je herinneren. 

Toen de merrie haar eerste woorden sprak luistede deamon naar haar. Hij schudde even zijn dikke hengsten nek waarna hij zich meteen zich weer op de merrie richtte. " ja dat klopt Deina, ik riep je. De reden daarvan is dat ik geintreseerd  ben in jou kudde. Niet om het over te nemen ofzo, maar een kudde lid. " sprak hij toen met een  donkere en rauwe stem. Dat was zijn vriendelijkste kant. Kon hij er wat aan doen?. Deamon hield er niet van om er om heen te draaien. Gewoon back to the point. Deamon keek deina afwachtend aan met een koude maar kalme blik. Even brieste hij een kriebel uit zijn neus.

De witte merrie bleef de hengst strak aankijken. Een grijns sierde haar lippen nog steeds terwijl ze hem nog een keer kort bekeek. Ze had weer een aanwinst voor de kudde gevonden. Nu kwamen er steeds meer oudere paarden en dat was goed. Buiten de veulens konden ze ook echte krijgers gebruiken. Ze dacht ook even na over een rang, maar tot nu toe had ze maar één rang voor hem. Dementor. Ze snoof en hoorde al snel zijn woorden. Hij bevestigde zijn hinnik met een reden. Hij wilde zich bij de kudde gaan voegen. De merrie knikte meteen. "Goed, ik heet je welkom. Je zal meteen een rang krijgen en dat is dementor. Dat betekend dat je de kuddegebieden zal verdedigen samen met andere leden. Onbekende paarden op ons gebied mag je doden, meteen. En je weet vast dat leiders het druk hebben dus voor ik ga wil ik nog je naam weten." De woorden kwamen er meteen uit. Ze had niet altijd bewijzen nodig om te laten zien dat hij de kudde in kon. Nee, sommigen toonden al genoeg met de eerste blik. Deina veegde de grijns van haar snuit en keek hem aan. Wachtend tot hij zijn naam bekend zou maken. Dan kon ze weer gaan verder doen met haar bezigheden. Ze had het druk sinds de oorlog en dat was goed. Ze sloeg met haar staart heen en weer en drukte haar oren in haar nek. Nog steeds wachtend.

Fluut ;c

Deamon luistede naar de woorden van de witte merrie met de naam deina die de leider was van de gevreesde kudde op dh. Toen ze toestemde keek deamon haar aan en gaf een bedankende knik. Toen ze zijn rang uitlegde luisterde hij goed naar haar en nam alles in zich op om dit niet meer te vergeten. " goed Deina, op mij kun je rekenen. Ik zal de kudde beschermen. Ik zal het gebied inspecteren en buitenstaanders hun verdiende les geven. En zal een eerzijn om met de volgende oorlog aan je zijde te mogen staan. En samen het zege vieren " sprak deamon vast beraden uit. Ja want dat was hij. Deina had blijkbaar een goed gevoel over deamon en hij vond dat een hele eer. En dat wou hij nooit nimmer verprutsen. Want breken doe je sneller dan maken.  Deamon snoof eventjes en zag dat de merrie er weer vandoor wou. Hij greens even vals. " ben ik zo saai " lachte hij toen op een speelse manier en keek haar aan in haar donkere ogen. " moet ik nog eventuele belangrijke paarden ontmoeten? Want ben benieuwd wie ondanks aaliyah en anaïs nog meer in de kudde zitten " sprak hij toen. Ja deamon wou weten waar hij aan toe was. En als het nodig was bij wie hij zich moest melden zonder de druk bezette leidster onnodig moet storen. Hij wachtte af. Misschien kreeg hij zijn antwoord niet. Maar misschien wel. Deamon had eigenlijk zoveel vragen aan haar. Maar hij snapte ook dat ze het druk had.