Deamon, do you dare to him?

Deamon, dat was zijn naam, gekregen van zijn ouders. Zijn vader, was groot sterk en ontzettend gemeen. Hij vermoorde, verkrachte alles wat god verboden had deed hij juist. Zijn moeder had hij nooit gezien. Ja misschien in zijn eerste levens minuut. Maar daarna was ze met de horizon verdwenen. Uiteindelijk werd deamon oud genoeg om op zijn eigen benen te kunnen staan en is daarom ook vertrokken bij zijn oude kudde en is een nieuwe op gaan zoeken. Daar heeft ie ongeveer 5 maanden kunnen toeven, tot dat die kudde ook dankzij deamon een voor een uit elkaar gingen. Deamon hield er van om iedereen bang te maken. Waar hij vaak niet zoveel voor nodig had.

Deamon was ondertussen wat gaan dwalen door het gebied. Hij kwam ondanks dat het een groot gebied was verschillende paarden tegen. Grote, kleine, bruine, witte allerlei paarden. Hij wierp ze een ijzige koude blik toe. En ontblootte zijn tanden. Hij had helemaal geen zin om te comuniceren met een iemand vandaag. Deamon zijn stappen waren van verre te horen. Ondanks de sneeuw die zijn geluid sterk dempte. Hij had een hekel aan dit weer. En als het nog niet erger kon begon het opnieuw te sneeuwen. De sneeuwvlokken bleven in zijn manen zitten wat zijn manen zwaar maakte. Hij schudde zijn breede hengsten nek eventjes en versnelde zijn pas.

Oppeens kwam hij bij een gebied aan wat hem wel zinde naar zijn gevoelens deze keer. Het was een zilver bos. Geen kleur. Alles kleurloos. Heerlijk vond hij dat. Hij keek omzich heen draaide zijn oortjes en merkte er niemand op. Hij zette zijn imposante lichaam in een korte maar krachtige draf tot onder een boom waar hij weer halt hield. Hij draaide om, draaide zijn zeare achterhand tegen een boom en met zijn snuit wees hij richting een zilvere meer. Ja hier kon hij vandaag wel zijn dagje vertoeven.

Rustig ademde hij in en uit en zijn ogen vielen bijna dicht. Totdat hij een geluid hoorde. Hij zweeg en keek omzich heen. Hij zag een ander gedaante naderen. Zijn oren drukte hij plat in zijn nek. Maar voor de rest verzette hij zich geen kick. En wachtte rustig af. 

Haar donkere ogen werden geopend toen de zon hoog aan de lucht stond. De wolken waren grijzig, maar toch drong de zon tot hen door. Ze knipperde met haar ogen en snoof luid omdat ze zoveel irritatie ondervond aan haar ogen. De zon was fel omdat ze zohard neerdaalde op sneeuw. Dat zorgde ook voor het felle licht. Anaïs had echt geen zin om wakker te worden. Ze had rust nodig na de activiteit van de kudde. Haar been lag nog steeds open, maar haar bot was al genezen. Een kleine barst was erin gekomen toen ze aan het vechten was met Aaliyah. Ze haalde diep adem en schudde haar dikke wintervacht uit. Ze bekeek de omgeving even en liep dan het kudde gebied uit. Het jonge veulen had geen zin om hier te blijven en daarom liep ze naar buiten. Haar oren lagen plat tegen haar schedel en haar donkere ogen gleden over de omgeving. Buiten was het redelijk rustig en dat kon wel eens deugd doen. Ze draaide een oor schuin naar voren en emotieloos staarde ze naar de verte. Ze had geen idee waar ze nu heen zou trekken. Een goedzak wilde ze niet weer tegenkomen. Behalve als deze echt bang zou zijn. De jonge merrie sloeg met haar zwarte staart heen en weer terwijl ze door de sneeuw stapte. Ze luisterde naar haar eigen ademhaling en het gekraak van de verbrijzelde sneeuw onder haar kleine hoeven. De merrie snoof even en voelde de koude in haar neusgaten. Ze ademde dan ook zoveel mogelijk om het warmer te krijgen. Haar blik was hard en duivels, maar de rest toonde niets. Haar houding was ontspannen en haar mond bevatte geen grijns. Ze rook al snel een onbekend paard, maar ze wist niet of ze zin had in een gesprek. Ongeïnteresseerd liep ze meer in de richting van het paard. De geur werd al snel vele sterker en verderop stond een zwarte hengst. Met haar harde blik zocht ze de ogen van de hengst terwijl ze steeds dichterbij liep. Zoekend naar zijn aard, dat wilde ze als eerste wel weten.

Deamon stond nog steeds op de zelfde plek en veroerde geen haar. Ze komen maar naar hem toe, toen het gedaante dichterbij kwam kon hij zijn ogen niet geloven. Weer een veulen, waarschijnlijk weer zown kwebelaar. Maar goed deamon bleef de merrie aankijken hoe ze naderde. Zijn hoofd bleef in de zelfde positie, alleen zijn duivelse ogen volgde haar hoe ze dichterbij kwam. Deamon had geen zin in gezelschap en drukte zijn oren nog platter tegen zijn schedel. Hij trok zijn bovenlip al op en ontbloote zijn tanden een klein beetje, maar genoeg om het van een afstandje te kunnen waarnemen.

Even schudde hij zijn hals. Er zat spanning in zijn hals, maar door het schudde ontspande het allemaal weer wat meer. Hij had een lange reis achter de rug, en wou dus rust. Maar de veulen kwam steeds dichterbij. Met dat ze dichterbij kwam zag deamon meteen haar been. Die lag open. Maar kon deamon niks schelen. Zijn duivelse kille blik bleef in die van haar hangen. Maar voor de rest stond hij verdacht stil als een bevroren paard.

Meteen was het stil tussen de paarden. Of hoe je het ook moest noemen. Het was gewoon stil. Haar donkere ogen bekeken de hengst eens goed en een grijns sierde haar lippen. Ze kwam nu steeds vaker solitaire slechte paarden tegen. Ze snapte niet waarom ze niet in een kudde kwamen. Ze konden best hulp gebruiken bij de trainingen of het bewaken van de gebieden. Of bij de oorlog. Het veulen snoof licht en merkte op dat hij niet veel te zeggen had. Hij stond enorm verdacht stil op zijn plaats, zelfs toen ze aangekomen was. Haar donkere ogen toonden geen emotie buiten een licht ongeïnteresseerde blik. Als de hengst zo zou doen vond ze hem helemaal niet interessant, maar goed. Ze draaide haar oren naar achteren en keek hem emotieloos aan. "Wel wel. Nog een slechterikje. Of ben je een wannabe, hengst? Just tell me." Het gebied waarin ze waren was niet echt slecht ofzo. Ze bekeek het bevroren ijsmeer even dat nu nog beter bij de omgeving pastte. Niet dat de omgeving haar iets interesseerde. Ze bedacht het gewoon want ze was nog steeds slim. Haar blik gleed na een tijd weer naar de hengst en rustig keek ze naar hem. Ze wachtte nog steeds op enige reactie van hem. Hij was nog steeds een bevroren paard aan het nadoen. Hij kon het goed, maar dat was niets voor een slechte hengst. Hij vond haar vast niet interessant. Geen probleem. Dan zou zij dat ook niet van hem vinden. De jonge merrie grijnsde even en staarde hem met haar donkere harde blik aan. Wachtend.

Deamon zag hoe de merrie veulen steeds dichterbij kwam. Het was dus duidelijk dat ze op hem afkwam. Zijn houding bleef het zelfde, alleen zijn donkere kille ogen boorde hij in die van haar. Hij was om het lichterlijk uit te drukken nog wat knorrig. Dit gebied vond hij geweldig hoe het nu was, kaal, saai en alles de zelfde kleur. Geen onnodige dingen die zijn uitzicht kon verpesten, althans, hij werd weer gestoord.

Toen hij die vraag hoorde van de merrie rolde hij arrogant met zijn ogen. Die vraag had hij eerder gehoord. Hij kon saai doen en niks zeggen, of het gesprek aangaan en kijken waar het naartoe lijd. Hij besloot om het gesprek aan te gaan. " jou vraag is of ik een slechte hengst ben of een wannebe? " vroeg hij om de vraag vast te stellen. Hij hief zijn brede hengstennek op en draaidr zijn gezicht naar de merrie toe. " dat is een vraag die jij mag beantwoorden " antwoorden hij raadselachtig. Zijn stem was donker en kil met een rauwe rand en ongeintreseerd.  Hij snoof eventjes. " en waar kom jij zo in eens vandaan? " vroeg deamon aan de merrie, terwijl hij ontspannen even zijn oortjes draaide, en vervolgens haar op een ongemakkelijke manier aankeek. Nog steeds in de zelfde houding met zijn achterhand leunend tegen de boom.  

De jonge merrie snoof luid en drukte haar oren stevig in haar nek. Haar donkere ogen bekeken de zwarte Fries eens goed. Hij was groot, maar zij kon nog groter worden. Ze had één van de grootste hengsten in haar familie dus ook in haar bloed. Ze wilde dus groter en sterker dan haar moeder gaan worden en wie weet lukte dat nog wel. De jonge merrie schudde haar vacht uit terwijl ze weer naar de hengst keek. Geen enkele emotie kon je bij haar vinden. Nooit eigenlijk. Ze snoof nogmaals en hoorde de woorden van de hengst waarop ze dan ook knikte. Hij vroeg haar of dat haar vraag was. Of hij slecht was of een wannabe. Ja, ze meende die vraag wel want niet elk paard dat slechtheid toonde kon echt slecht zijn. Paarden die de kans hadden een krijger te zijn en geen medelijden toonden waren al genoeg om echt slecht te zijn. Het veulen grijnsde. "Ja, dat zeg ik ja. Er zijn veel paarden die slecht willen zijn, maar alleen de besten maken kans. Zoals bij onze kudde bijvoorbeeld." Haar stem sprak vol kalmte en ook nog eens de duivelse kant zat erin. Ze sloeg met haar zwarte staart heen en weer terwijl ze naar de hengst keek. Hij vervolgde zijn woorden en zei haar dat ze daar zelf achter mocht komen zodat ze de vraag zelf zou beantwoorden. Het veulen knikte. Goed. Ze veegde de grijns van haar snoet en hoorde zijn vraag. Hij vroeg waar ze zo opeens vandaan kwam. Het veulen lachtte kort, maar vals. Goedzakken zouden de rillingen krijgen als ze haar hoorden lachen. Zo'n klein en schattig, volgens hen dan, veulen dat zo eng lachtte. "Ik kom van mijn kudde gebied. Al is het daar nu even saai. Daarom ben ik hier en hang ik hier rond. Of mag dat soms niet?" Haar stem werd hard en duivels. Haar donkere ogen richtte ze strak op de hengst en haar oren stonden schuin. Wachtend tot die brutale hengst zou antwoorden.

Deamon luisterde even half naar het gebrabbel van het veulen. Een valse grijns verscheen op zijn zwarte lippen toen ze uitlegde dat veel slechte paarden net als of deden. Deamon kon er inderdaad nu al eentje opnoemen. Maar hij liet dat voor de rest koud. Anais zal er zelf wel achterkomen hoe deamon is, of misschien wel horen. Het had geen haast, hij wist van zich zelf dat hij een vreemde was. Iemand met twee persoonlijkheden, wat niet iedereen heeft hier in dit gebied. Een persoonlijkheid, die alleen naar boven kwam als ie werd opgefokt of bedreigd voelde. Een persoonlijkheid die sterker leek te worden. Een persoonlijkheid, die iedereen deed vermoorden. Deamon was trots op dat ene, en liet het dan vooral zijn gang gaan.

Deamon snoof eventjes en richtte zich weer op de merrie, die bijna klaar was met vertellen. " goh, interessant " zei hij een beetje verveeld en boorde zijn ogen in die van haar. Elke ademstoot van de grote zwarte hengst was te zien door een grote wolk die uit zijn neus kwam zetten. Even smakte hij wat. " en wat is de naam van deze merrie?" vroeg deamon met een donkere kille en knarsende stem. Zijn oren nog steeds plat in zijn dikke bos met manen verstopt. En zijn rondom zijn ogen het oogwit. Hij moest nog duidelijk wennen aan deze merrie, maar dat moest hij aan alle nieuwe contacten. Hij ging zich niet bewijzen aan haar, om te laten zien of hij een echte slecht hengst was. Ze mocht denken van hem wat hij wou. Hoe minder ze wist des te beter. 

De jonge merrie stond rustig bij de hengst. Haar donkere ogen keken naar hem en meteen voelde ze zijn ogen in die van haar boren. Ze negeerde het en staarde hem emotieloos aan. Alsof ze de dood was en niet eens leefde ofzo. Toen ze was uitgesproken leek hij te wachten op het juiste moment. Hij leek verveelde te zijn voor haar woorden. Vol sarcasme zei hij dat het interessant was, maar je hoorde duidelijk dat het nep was. Ze rolde met haar ogen en sloeg met haar staart geïrriteerd heen en weer. Hij vroeg haar naam, maar ze wist niet of ze wel wilde antwoorden. Toch niet op zo'n sukkel. Ze grijnsde vals. "Interessant, ja ik weet het." Haar stem liet merken dat ze snapte dat hij zich verveelde en dat hij de woorden niet gemeend had. Ze wilde hem daarom ook wat lastig vallen door dit uit te spreken. De merrie sloeg met haar hoef op de grond en hief haar hoofd hoog en dominant op. Ze snoof kort en dacht weer aan zijn andere vraag. "Anaïs, onthoud die naam goed want je zal hem steeds vaker gaan horen. Wacht maar af." Een valse lach verliet haar jonge keel. Ze meende de woorden wel. Ze zou haar moeder vermoorden en de kudde overnemen. Ze zou goedzakken vermoorden en de paarden laten lijden. Iedereen zou haar naam onthouden.

Deamon keek naar de kleine merrie naast hem, die dominant ging staan. Ja ze had potentie, en dat waardeerde deamon. Deamon schudde even de luiigheid uit zijn lichaam en vond dat hij even wat meer bij de les moest blijven. Deamon greens, nog zo'n bijdehand veulentje. Hij kende er nog 1, en of hij die kende. Dat veulen of nu al meer een jaarling, heeft deamon een hoop dingen laten inzien. En deamon had respect voor die jaarling. Maar goed, deamon dwaalde af met zijn gedachtes en werd algauw wakker door de woorden van de merrie. Hij zweeg over, dat het er verveeld uitkwam. Het kwam er wel eens vaker zo uit bij deamon. 

Toen de merrie haar naam sprak en dat deamon het niet zou vergeten knikte hij. " ja, is goed. Ik zal je naam onthouden " sprak hij met een norse stem uit. Zijn donkere ogen zochten contact met het emotieloze blik van de merrie met de naam anais. Zijn ogen gleden even over haar lichaam. Ze was klein en tenger. Maar zeker wel spiermassa. En grote hoeven voor een veulen. Dat betekende vaak dat de paarden erg groot werden. Hij keek even naar zijn eigen hoeven. Ze waren groot , lomp en breed. Met deze wapens had hij al veel paarden en andere dieren van het leven beroofd. Je zag er oude littekens zitten. Maar de meeste waren er al af gesleten. Zolang had deamon zich al in moeten houden. Deamon vecht niet zomaar, moord niet zomaar. Deamon vond zelf dat paarden die moorden zonder reden een wannebe waren. Die moesten zich aan andere laten zien hoe ' slecht ' ze wel niet waren. Deamon deed zulke dingen niet. Maar voor hoelang? Laatst had hij samen met streya tegen een troep wolven gevochten. Zijn tweede persoonlijkheid kwam omhoog zetten, en deamon zal daadoor ook nog bijna eens door gegaan op de merrie. Maar deamon kon het nog stoppen en tegenhouden. Maar voor hoelang ging dat goed? Het werd in hem steeds en steeds sterker. Hij keek naar de kleine merrie voor hem. Ze zag er slim uit. En al aardig wijs. En ze kwam uit een slechte kudde, dus misschien had zij wel een antwoord er op. Deamon nam even een diepe zucht. " anais, heb jij wel eens gehoord, dat paarden een tweede persoonlijkheid hebben? Een persoonlijkheid wat je tot het uiterste drijft? Wat jou test? Heb jij daar wel eens wat van gehoord? " vroeg deamon met een kille en ijzige stem. E geloof, vriendelijker kon hij niet praten. Deamon accepteerde nu de aanwezigheid van haar. Hij had toch niks te doen en een beetje gezelschap was misschien wel fijn. Even was het stil. " oh ja, ik weet niet of je het kan schelen, maar ik ben deamon " zei hij er gauw achteraan. En bleef de merrie aankijken en wachtte rustig af. De zon begon door te dringen, en zonder de wind voelde je al dat het voorjaar er snel aan zat te komen.

X haha sorry kreeg even een inspiratie moment whaa