Wild one - V U L C A N

Haar groene ogen staarde voor haar uit. De licht krullende manen van Sherise die door de regen helemaal in de klit zaten, vielen speels langs haar hals af. Geheel ontspannen stapte ze langs een groepje paarden af, die haar met een misselijkmakende blik aan kijken. Een spottende lach verliet haar keelgat, maar de scheve grimas die al zowat de gehele dag haar lippen sierde bleef als gebrand op haar bakkes staan. Sher sloeg haar staart een keertje de richting in van het groepje paarden, waarna ze met een arrogante kop door stapte. Kneusjes. Geen enkele keer had ze haar hoofd nog naar ze omgedraaid, was ze doorgelopen en had er geen aandacht in gestoken. Genietend van het weer en de omgeving liet ze haar glinsterende ogen even over de omgeving glijden, nam het gebied in haar op en snoof vervolgens luid om ook de geur te erkennen. Sher vond het nu al heerlijk hier, echt een gebied waar ze zich helemaal thuis zou gaan voelen; vooral als ze alleen maar van die achterlijke paardjes tegen zou komen. De merrie hief haar hoofd ietsjes op, keek strak voor haar uit en haar ogen toonde enkel en alleen arrogantie, argwaan. Misschien dat ze zichzelf wel een beetje geweldig vond; dat straalde ze dus ook helemaal uit. Om haar in het kort te omschrijven; ze was gewoon een vreselijke, arrogante bitch die geen reet om andere gaf. Alleen om haar zus dan, dat was de enigste die ze vertrouwde en waar ze haar ei bij kwijt kon. De rest hoefde haar niet eens áán te kijken, ze had niemand nodig. Haar zus was genoeg, daar was ze haar hele leven al zeker over. Nog steeds was de merrie aan het stappen, af en toe schoot ze een zijpaadje in en zigzagde om enkele bomen die haar pad kruiste. Gelukkig had ze nog geen andere paarden gezien, of ja; misschien wílde ze dat wel vandaag. Ze verveelde zich, dus een of ander beest op zijn zenuwen werken nam die verveling vast wel weg. Bang voor andere was ze zeker niet, Sher was ervan overtuigd dat niemand haar iets zou doen, zo wel; dan zou ze hun strot eruit rukken en ze eens laten zien wie ze was. Gespierd was ze absoluut niet, maar dat hoefde ook niet als je in een gevecht zat. Je moest slím zijn, daar won je veel eerder mee dan dat je sterk was. De merrie veranderde haar grimas in een scheve grijns, terwijl ze met dezelfde arrogante blik voort stapte.

De merrie snoof eens. Geuren van paarden doorbraken de geur die rond het gebied hing, stormde haar neusgaten in en vervolgens kwam de merrie tot stilstand. De grijns rond haar lippen werd alsmaar groter, terwijl pretlichtjes in haar ogen verschenen. Damn, wat had ze zin om iemand met haar arrogante kop flink te irriteren. Sherise maakte een overgang naar een sierlijke draf, kwam er al snel achter dat het overduidelijk een hengst was en toen ze aankwam keek ze naar zijn blik. Érg vrolijk keek hij niet. 'Niet zo boos hengstje. Is nérgens voor nodig.' Merkte ze glimlachend op, terwijl ze haar hoofd wat hoger hief.

Hij snoof de onbekende geuren op van het gebied waar hij lang geleden nog geweest was. Hij had geen enkele Dreamhorses geur meer rond zich hangen. Hij was nog maar net terug gekeerd en hier stond hij dan. Zijn donkere ogen gleden over de omgeving die niets veranderd was. Bloed lag op de grond net als een paar karkassen van paarden. Laatst was hier nog oorlog geweest en je zag de verse sporen nog liggen. Zijn blik gleed over alles heen terwijl hij verder door het gebied liep. Het voelde hier warm aan en de sneeuw was helemaal gesmolten op deze plek. De vulkaan was warm. Vulkaan. Net zoals zijn naam. Hij schudde zijn hoofd eens en stapte stevig door. Hij rook verschillende geuren, maar ze interesseerden hem voor geen meter. Hij had niet zo'n zin om paarden tegen te komen. Alleen om ze dan uit te moorden misschien. Vulcan drukte zijn oren stevig in zijn nek en een onbekende geur kwam dichterbij. Een merrie die niet van deze plek kwam. Ze had een andere geur dan dit, want hij herkende nog steeds een aparte geur. Vulcan hief zijn hoofd op en staarde voor zich uit. Hij leek wel te wachten tot de merrie dichter kwam. Het was dan ook een zwakke plek. Merrie's. Hot en teder. Goedzakken kon je zo goed versieren. Anderen niet. Bitchen noemde je ze. Hij grijnsde breed toen er een merrie in zijn richting kwam. De bouw kwam hem heel bekend voor. Streya. Ook een Fries met gemengd bloed van een Andalusiër. Een goede bouw was het, want ook hij had Andalusisch bloed in zich. Hij grijnsde breed, maar zodra ze begon te glimlachen en tegen hem praatte veegde hij de grijns weg. Hij keek haar ongeïnteresseerd aan. Wat was dit voor een merrie? Een lieve bitch? Hij schudde zijn hoofd even en bekeek haar eens goed. Haar blik zei genoeg. Ze was slecht. Hij bleef staan en bekeek haar nog eens goed. Bruin met een bles en groene ogen. Ze vertelde hem dat hij niet boos hoefde te zijn. Het was nergens voor nodig. Vulcan lachtte, vol sarcasme. "Boos? Werken die mooie groene ogen nog, lieverd?" Zijn stem zoet, maar duivels. Hij keek diep in de groene ogen en hield haar blik dan ook stevig vast. Hij wist hoe een merrie als haar in elkaar zat. Hij wist nu al dat dit nog leuk kon gaan worden. Héél leuk zelfs. "Wat onbeleefd, ik vergeet de boze hengst voor te stellen. Mijn naam is Vulcan, snoepje. Vertel me de naam die bij deze sexy bitch past." Hij voelde zich als roodkapje en de boze wolf. Hij grijnsde breed en keek opnieuw diep in de groene ogen.

Haar blik gleed eventjes kort over het beest heen. Toen hij begon te spreken, tilde ze haar wenkbrauw lichtjes op. Lachend schudde ze haar hoofd, vernauwde haar ogen vervolgens tot spleetjes en haalde ze geen seconde van de hengst af. 'Die werken nog prima, schat.' Na haar woorden had ze haar hals nog iets gekruld, sloeg ze haar staart nijdig tegen haar lichaam aan terwijl ze haar achterhoef op ruststand zette. Dit ging héél leuk worden, daar was ze van overtuigd. Het was wel duidelijk dat de hengst goed wist hoe Sherise in elkaar stak, dus ze moest het iets anders aanpakken dan dat ze in gedachten had. Op de een of andere manier vond ze het enorm frustrerend dat de hengst wist hoe hij dit aan moest pakken; maar de merrie was slim, wist ook hoe ze onverwachtse opmerkingen moest maken. Dus zijn naam was Vulcan? Allright. Wist ze dát ook weer. Sher kantelde haar hoofd ietsjes, liet haar blik over de hengst heen glijden en vervolgens boorde ze haar blik weer in de zijne. Luisterend naar zijn woorden, maar ze eventjes kort om moest grijnzen. Snoepje? Lieverd? Sexy bitch? Hij had wel al veel bijnamen voor haar, ze voelde zich bíjna gevleid. Not. Wat probeerde die gast nou? Sherise trok een mondhoek in een lichte krul. De bruine merrie schudde haar hals een keertje, waardoor haar geklitte manen vervolgens weer speels rond haar hals en schouders vielen. 'Noem me maar gewoon Sherise, in plaats van al die achterlijke bijnamen.' De merrie glimlachte liefjes, terwijl de pretlichtjes in haar ogen bij elk woord alleen maar groter en groter werden. Oké, op de een of andere manier vond ze het nu wel hilarisch dat een hengst zoals Vulcan voor haar neus stond. Hij dacht zeker elke merrie's met zijn o zo goede 'charmes' te verleiden, maar dan had hij dus écht pech bij haar. Sherise voelde zich absoluut niet gevleid en lachte hem alleen maar vierkant uit. Niet dat ze dat bij andere paarden niet deed, maar op de een of andere manier was deze hengst écht hilarisch. De manier dat hij tegen haar sprak; volgens haar was hij er echt van overtuigd dat hij een enorm goede flirter was. Dan kon Sher hem vertellen; hij was écht kneuzig bezig. Maar desalniettemin vond ze het nog steeds heerlijk om te zien hoe de hengst zich gedroeg. 'Dus.. Vulcan -' Toen ze zijn naam uitsprak keek ze hem even met een arrogante smoel aan. 'Vertel eens. Wat doe je hier in Dream Horses?' Klonk haar zoete stem. Haar groenige ogen keken de hengst strak aan, maar die vreselijke arrogantie bleef nog altijd in haar blik hangen. Iets wat ook nooit meer weg zou vagen, want de arrogantie was duidelijk iets wat bij Sherise hoorde; daar kon je haar aan herkennen. Die vreselijke arrogante kop, zoals paarden het altijd noemde.

Hij grijnsde vals. Goed merrie, trap er maar in. Perfect gewoon. Hij had duidelijk een plan die begon te werken. Ze reageerde op zijn woorden en ze begon er nijdig uit te zien. Alsof ze toch niet echt hield van hoe hij haar aanpakte. Pech dan. Dit hoorde allemaal bij zijn plan. Ze snoof kort en keek diep in haar groene ogen. Ze zei dat haar ogen nog werkten, oké dan. Dat had hij al wel verwacht van haar. De hengst sloeg een keer uitdagend met zijn staart terwijl hij zijn ogen in de hare boorde, net zoals zij bij hem deed. Ze glimlachte weer liefjes, alsof ze een zoete appel was. Al was ze dat juist helemaal niet. Hij zou nu zo in haar kunnen bijten. Whatever. Ze noemde haar naam en vertelde hem dat hij haar niet moest noemen met die achterlijke namen. Hij knikte en weer gleed die valse grijns niet van zijn snoet af. "Goed, snoepje. Dan noemen we je Sherise." Meteen keek hij haar aan. Hij veegde de grijns uiteindelijk weer van zijn snuit af terwijl hij nog steeds zijn donkere ogen in haar groene ogen hield. Hij had zijn oren in zijn nek liggen terwijl hij wachtte tot ze weer zou praten. Dat deed ze ook. Na lang na te denken, zo leek het toch. Vast over al die bijnamen. Ach, ze moest niet denken dat hij een hopeloze hengst was die probeerde een merrie te krijgen door te flirten. Nee, dit hoorde bij het plan. Hij snoof en hoorde de vraag. Een belachelijke vraag, net zoals zij zijn bijnamen belachelijk noemde. Hij lachtte vals, maar kort. Sarcastisch. "Wat ík hier doe? Dat kan ik beter aan joú vragen denk je ook niet? Ik ben hier geboren dus ik leef hier." Hij grijnsde. Zijn woorden kwamen eruit alsof ze nu een domme vraag gesteld had. In zijn oren was dat ook zo. Hij snoof even en sloeg met zijn hoef kort maar zacht op de grond. Zijn blik had allang die arrogantie in haar groene ogen gezien. Ze was nu toch niet zo die mooie merrie meer. Nee, ze was een lelijke arrogante heks. Hij moest zich nog inhouden om niet te gaan lachen. Zo kon hij dat merrietje wel klein krijgen.

Omg gemeen, sowwy ~

Oké. Misschien moest ze zich gewoon rustig houden, niet in het plannetje van de hengst stappen en haar zelf geheel ontsnappen. Kort geeuwde ze even, liet duidelijk zien dat ze zich begon te vervelen door haar blik ongeïnteresseerd over hem heen te laten glijden. Sherise boorde haar blik vervolgens weer in de zijne, luisterend naar zijn woorden; maar ondertussen liet ze het het ene oor in gaan en het andere eruit. Op het moment had ze even geen zin in een spelletje, ze moest door; opzoek naar haar zus en daar kon deze waus haar écht niet bij helpen. Zuchtend schudde ze haar hoofd. De wind schreef langs haar dikke vacht af, zorgde ervoor dat haar manen naar achter werden geblazen en het enorme litteken op haar hals zichtbaar was. Een litteken die ze haar hele leven mee zou dragen; waar ze absoluut níet trots op was. Aangericht door haar bloedeigen vader, puur omdat ze tegenstribbelde toen ze iets moest doen wat ze absoluut niet wilde. Gelukkig was die hengst weggerot, waren zijn restjes opgepeuzeld door smerige beesten en was zijn ziel vertrokken naar de hel. De plek waar hij thuis hoorde, waar zijn ziel gepijnigd zou worden; hij zou pijn voelen. Enkel en alleen pijn, maar dat had hij verdiend. Dat was ook het enigste wat hij verdiende. Sherise schudde eens haar hoofd, voelde hoe woede langzaam opborrelde; puur om de gedachten naar haar vader toe. Wat voelde het heerlijk toen ze haar tanden in zijn strot zette, zijn botten onder haar hoeven hoorde kraken en vervolgens had ze het leven uit zijn rotte lijf gerukt. Een valse grijns sierde haar lippen, terwijl de fonkeling die daarnet nog in haar ogen lag plaats maakte voor leegte; geen enkele emotie, twee levenloze ogen die naar de hengst voor haar staarde. 'Jij bent wél snel op je teentjes getrapt. En wat ik hier doe?' Siste ze. Sher probeerde haar lichaam weer tot rust te laten komen, maar door de adrenaline die door haar aderen spoot ging dat enorm moeilijk. Toch lukte het haar, kwam ze weer in de rol waar ze voorheen in zat en de grijns verscheen weer rond haar donkere lippen. 'Ik ben hier om mijn zus te zoeken. Streya, die naam komt je vast wel bekend voor?' Oh damn, wat had ze zin om zijn bloed te proeven, hem te pijnigen en als oud vuil vervolgens tegen de grond te smijten.

De merrie moest geeuwen. Hij had heus wel door dat ze zich begon te vervelen. Ach, moest ze de arrogante trut maar niet gaan uithangen. Opnieuw begon de merrie haar blik in de zijne te boren. Hij drukte zijn oren in zijn nek en keek haar even arrogant aan. Hij vond het soms wel lastig als ze arrogant gingen doen. Zo iemand zou hij zo opeten. Hij sloeg met zijn staart heen en weer terwijl hij uitdagend grijnsde toen de merrie begon te sissen dat hij snel op zijn tenen getrapt was. Hij lachtte opnieuw en keek haar spottend aan. Zijn donkere ogen begonnen te twinkelen van plezier. Dit kon nog heerlijk interessant worden als ze zo door zou gaan. De merrie leek zichzelf te kalmeren en dat lukte. Moeilijk, maar het lukte wel. De hengst keek haar rustig aan terwijl hij wachtte tot ze zou uitbarsten, spijtig genoeg gebeurde dat niet. Ze gaf wel antwoord op zijn vraag door te vertellen dat ze haar zus zoekte met de naam Streya. Ze zei dat de naam hem vast bekend voor zou komen. De hengst keek haar aan en schudde zijn hoofd. "Niet dus. Ze is geen bekend of machtig paard want ze komt me niet bekend voor. Zoek dan maar verder. Ik hoef geen arrogante trut in mijn buurt." Opeens veranderde de blik van de hengst. Alsof zijn ogen pure duisternis waren en pikzwart werden. Zijn blik was vals en duister net als zijn stem. Hij was het beu, haar arrogantie. Hij had geen zin meer om met haar te praten. Ze mocht gewoon weggaan als het van hem afhing. Vulcan drukte zijn oren in zijn nek en boorde deze keer zijn blik in de hare.

Whoeeps

Dit ging haar dus écht te ver. Toen hij haar ook nog eens uit begon te schelden, werd de woede voor hem alleen maar groter, adrenaline spoot als gif door haar opgezette aderen en haar spieren werden gespannen. De ogen van de merrie werden vernauwd tot kleine spleetjes, ze deed een paar passen richting de witte hengst terwijl haar adem tegen zijn neus weerkaatste. Het was vast wel duidelijk dat hij haar nu pissig had gemaakt; wat hij over haar dacht interesseerde haar niet, maar om háár dan arrogante trut te noemen als hij zelf een rot kop trok ging haar toch wel iets te ver. Dat was iets wat hij moest weten, want dat pikte ze niet. Dingen over haar zeggen, maar ondertussen nog een arrogantere kop trekken dan zei deed. Wie was hier dan de arrogante trut? 'Tuttut. Wie noem je hier nou arrogant? Zelf trek je de meest vuile kop.' Had ze hem ingefluisterd, haar mond bevond zich bij zijn oor en zachtjes zette ze zijn vel tussen haar tanden. Beet gemeen door tot ze een druppel bloed haar mond binnen voelde stromen. Tevreden smakte ze een keertje, stond nog steeds dicht bij de hengst terwijl haar oren verdwenen in haar bos met manen. Sherise was helemaal niet zo van het vechten, vandaar dat ze hem ook niet meteen om zijn nek vloog. Dit was gewoon om te laten zien dat ze het absoluut niet eens was met zijn woorden; echt enorm kwaad had hij haar nog niet en dat zal waarschijnlijk ook niet gebeuren. 'Ik begon je net interessant te vinden.' Sherise nam een verdrietige blik aan, waar al snel sarcastisch gegrinnik bij te pas kwam. Het was dus overduidelijk dat ze het absoluut niet meende, maar dat zou die dumass vast ook wel doorhebben. Of hij moest zo enorm dom zijn, dat hij haar ondertussen nog niet door had. Zelfs een of andere mafkees zou nog wel gemerkt hebben dat ze alleen maar een spelletje met hem speelde.

Het werd gewoon hilarisch. De reactie van de merrie deed genoeg aan hem. De merrie vernauwde haar ogen tot spleetjes en zette een paar stappen dichterbij. Hij grijnsde breed en vals terwijl hij haar adem tegen zijn neus voelde. Lekker warm. Ze reageerde meteen op zijn woorden. Alsof ze vol gif zat en hem zo zou kunnen bijten en doden, zo staarde ze hem aan. Ze was duidelijk enorm pissig door zijn woorden. Dit was typisch haar. Van het begin wist hij hoe de merrie in elkaar zat. Hij wist dan ook steeds perfect hoe hij deze merrietjes moest uitdagen en kwaad maken. Dit was geweldig leuk. Hij lachtte nogmaals en luisterde met een valse grijns naar haar woorden. Ze fluisterde het in zijn oor, maar de woorden interesseerden hem niet zoveel. Ja, hij had expres een arrogante smoel getrokken. Maar om haar nog meer uit te dagen, en dat lukte. Perfect. Hij was slim. Hij voelde hoe de merrie haar tanden in zijn vel zette en begon te bijten. Bloed druppels gleden over zijn hoofd, maar echt pijn deed het niet. Hij keek haar emotieloos aan en hoorde de volgende woorden alweer. Ze deed alsof ze verdrietig was en dat hij voor haar interessant begon te worden, maar nadien begon ze te grinniken. Sarcasme droop van haar af, maar dat wist hij al. Ze was dat type dat nep deed en vol sarcasme sprak. Zoet, maar terwijl enorm arrogant. Hij wist gewoon hoe ze in elkaar zat en het was ook gelukt haar uit te dagen. Vulcan grijnsde en sloeg met zijn staart heen en weer, uitdagend. Hij was benieuwd wat er tussen hen nog zou gebeuren. "Uitgepraat?" Zijn blik gleed over haar heen en zijn stem was kalm. Nieuwsgierig over wat ze nu zou zeggen.

Ondertussen had ze alweer een paar stappen naar achter gedaan, de smaak van zijn bloed hing nog steeds in haar mond en haar lippen waren een beetje rood geworden. Sher schudde haar hoofd, ontspande haar spieren weer een beetje, maar verloor de witte hengst geen moment uit het oog. Het was buitengewoon irritant dat de hengst al helemaal wist hoe ze zou reageren, wat ze zou doen; dan was het enorm makkelijk voor hem. Dát was het gene wat haar zo irriteerde, maar als ze hem echt te pakken wilde krijgen, moest ze rustig blijven, zich niet kwaad laten maken want dat was precíes wat hij wilde bereiken met zijn mateloos irritante gedrag.
Sherise snoof lichtjes, schudde haar gespierde hals een enkele keer waarna ze haar blik van hem afwendde. Toch bleef ze hem interessant vinden, waarom dat was vroeg ze zichzelf ook af; normaal had ze haar hoofd omgedraaid en was ze weggelopen, maar dit keer bleef ze. Gewoon om te kijken hoe de hengst ongeveer in elkaar stak, want dat was ze nog steeds aan het uitvogelen. Sherise vernauwde haar ogen opnieuw, richtte haar lichte, groene ogen weer op de witte hengst die nog steeds voor haar neus stond. Op zijn woorden knikte ze. 'Ik was allang uitgepraat, tot jij die opmerking maakte.' Haar stem klonk droog, maar de doodse ondertoon was er desondanks toch nog in terug te vinden. Ook een lichte arrogantie bleef in haar ogen staan, maar dat was iets wat écht nooit meer zou verdwenen. Streya was precies hetzelfde, ook enorm arrogant, maar niet zo'n prater als Sher was.
Dat was eigenlijk het enigste wat ze zo mateloos irritant vond aan haar zus. Dat zíj altijd het gesprek moest voeren en haar zus doodleuk alleen maar antwoord gaf. Alsof het haar helemaal niet interesseerde. Al was dat wel zo, want dat had de merrie in het verleden al honderd keer uitgelegd; ze maakte zich er tenminste niet meer zo druk om als vroeger. En dat was maar goed ook, want Streya had het uiteindelijk duidelijk gemaakt aan de bonte merrie.

De grijze hengst sloeg met zijn staart heen en weer terwijl zijn blik op de merrie gericht waren. Ze was alweer helemaal naar achteren gelopen, waar ze eerst gestaan had. Haar lippen licht rood gekleurd net als zijn voorhoofd. Het bloeden was gestopt, maar de rode lijn zag je goed naast zijn oog lopen. Daar hadden de druppels hun wegen gevonden, maar alles was opgedroogd nu. Veel bloed verloor je niet bij je oor. De hengst snoof even en wist dat de merrie zijn gedrag heel irritant vond, maar toch bleef ze. Ze wilde vast weten hoe hij in elkaar zat. Daar kwam ze nog wel achter, als ze gekalmeerd was. Hij was niet iemand die een merrie de hele tijd lastig viel. Nee, als je respect toonde kreeg je dat terug. Nu verdiende de merrie nog geen respect, al werd ze kalmer en zouden ze nu veel beter kunnen praten. Haar arrogante blik was verdwenen, alleen dat ene deeltje. Hij knikte even. "Nu hebben we al langer gepraat dan normaal. Of was je toen ook van plan nog te blijven?" Een kleine uitdaging was in zijn stem te horen. Want, hij was verschoten dat ze nog niet weggegaan was. Niet dat hij er wat mee in zat. Nee, hij had er geen problemen mee. Als ze wilde blijven moest ze dat maar doen. Merrie's waren nog steeds een kleine zwakke plek. Ze waren te mooi om achter te laten. Behalve als ze arrogant en bitcherig gingen doen. Hij snoof even en sloeg kort met zijn hoef over de grond. Zijn ogen gleden over haar heen, maar daarna hield hij haar blik weer vast.

Fluuut