Wild roses

Duvessa stapte kil door de sneeuw heen. Het was niet raar dat deze plek de Sneeuw vlakte genoemd werd. Het was een en al sneeuw. Hoewel de vlakte gevuld werd met het zonlicht, en de hitte van de stralen. Zou het hier nooit warm zijn nooit. Altijd zou het bedorven worden door de kou die zich in een cyclus door de sneeuw werd afgestoten. Maar Duvessa deerde het niks. Haar onvoorspelbare kilte maakte ruimte voor de kou, die haar niks deerde. Ze was hier voor gemaakt. Om puur slecht te zijn, net als haar ouders. Deina en Twillight. Duvessa wist zelf dat ze puur slecht was, wat anderen over haar te zeggen hadden dat maakte haar niets uit. Ze liet de paarden maar gezellig kletsen, terwijl zei door ging met haar sluwe plannen. Duvessa greens, en keek rond. Het leek hier wel uitgestorven, maar toch had ze het mis. Ze rook de geur van een paard. In de verte zag ze de hengst al staan. Het was van de plek van Duvessa af een groot paard. Maar het was ook zo. Duvessa greens, ze stapte trots, fier, op het kleine paard af. Ze greens en stopte soepel. ’’Hallo vader.’’ Haar pure, melodieuze stem weergalmde over de sneeuw. Zo kil haar stem, zo puur en mooi dat je erdoor verblind werd.

[Twillight]

Verdomme, net was hij nog bij de Gletsjers en had hij gehoopt het goede pad via de linker grot goed te hebben gelopen. Blijkt hij dus totaal de andere richting op te zijn gegaan. Hij gromde binnenmonds, sloeg een paar keer met zijn staart tegen zijn achterste en liep vervolgens maar verder. Hij zou terug kunnen gaan en de zelfde weg teruggaan, maar daar had hij totaal geen behoefte aan niet nu. Dus zodoende liep hij verder, richting de Sneeuwvlakte. Waar alles dus ook wit was, hij zou er bijna draaierig van moeten worden. Het viel nog mee, maar dat ging waarschijnlijk niet lang meer duren. Iets wat verveelt liep hij verder, sneeuw piepte onder zijn hoeven. Door de dikke sneeuw zag het er niet glad uit, maar toch was de sneeuw onder dikkere laag sneeuw, verradelijk glad. Dus keek hij goed uit waar hij zijn hoeven plaatste. Even stopte hij om rustig te kunnen kijken hoever hij al was gekomen, niet echt ver. Hij keek kort achterom, en vervolgens weer naarvoren waar hij zijn weg volgte. Maar hij moest nog een keer goed kijken, en tot zijn schrik was hij niet alleen. Eerst was hij weken alleen en vervolgens komt hij twee paarden tegen op 1 dag. Damned, hij gromde. En liep door, niet van plan zijn route te wijzigen doordat er 1 of ander paard in de weg stond. Hij was van plan gewoon pal langs de vreemdeling te lopen, maar toen hij naderde zag hij dat het Duvessa was. Hij had niet echt behoefte aan om van zijn veulens te zien, het waren immers veulens die hij bij Deina had verwekt. Hij gromde 'Hallo Duvessa' Zijn woorden waren ligt geiriteerd, evenals zijn woorden nogal sarcastisch waren. 'Dat is een tijd geleden' Hij kon goed zijn stemmen doen veranderen, deze keer was zijn stem luider maar toch ook binnenmonds waardoor het erop dat hij de woorden grauwde. Hij bekeek zijn groote geworden dochter kort, waarna hij ongeduldig afwachte.