~ Time flies ~

Een kale vlakte spreidde zich voor haar uit, de sneeuw was verdwenen. Een bijna zwoele wind waaide over de vlakte. Het was nog geen lente, maar het einde van de winter naderde langzaam. Merle staarde voor haar uit, haar oren draaiden nieuwsgierig alle kanten op. Ze was hier nou alweer een tijd, de tijd leek aan haar voorbij te glijden zoals het altijd deed. Het voelde wel een keer goed om ergens wat langer te blijven. Al wist ze nog steeds niet zeker of ze wel echt zou blijven. Ze zou het vanzelf wel merken als ze ergens niet meer kon blijven, dan zou ze rusteloos worden. Dan zou haar lichaam haar wel vertellen dat ze weer vooruit moest. Dat was nog niet het geval, ze vermaakte zich hier wel. Ze genoot van de verschillende landschappen hier. Ze genoot van de wind die haar bleef roepen, tenminste zo zag Merle het. Het was rustiger in haar hoofd geworden sinds ze hier was, de wind leek minder in haar oren te gillen. Het was hier rustig, kalm. Zo voelde het voor haar, al was ze hier al genoeg verschillende soorten paarden tegengekomen, de natuur leek hier kalm. Daar genoot ze van, dat was altijd waarvoor ze dacht dat ze geboren was. Ze sloot haar bruine ogen en tilde haar hoofd op. Ze spitste haar oren en snoof de lauwe lucht in. De wind fluisterde zacht in haar oren. “Luister naar me, luister goed. Zo weet je altijd wat je doen moet,” fluisterde ze zacht. “Kijken is een leugen, een leugen die je hersens aantast. Luister goed, heel goed, dan bezorgd je dat veel minder last,” er ontstond een klein glimlachje om haar lippen. Langzaam deed ze haar ogen weer open. Ze keek naar de grijze lucht, licht grijs, wat er op wees dat er geen regen zou vallen. Ze kon het ook niet ruiken, het zou zeker nog wel een paar uur droog blijven. Het was vroeg in de ochtend, de vogels begonnen net te ontwaken. Waardoor er een koor aan gezang opsteeg. Ze genoot er van, zolang geluiden niet te hard werden. Daar kon ze niet tegen, ze was heel gevoelig voor geluid. Ze aanvaarde het dat de wind soms moest razen, maar wezens moesten niet opeens rare geluiden gaan maken. Ze liet haar hoofd weer iets zakken en liet haar blik over de asvlakte glijden. In haar hoofd speelde het verhaal over een paard die een vulkaanuitbarsting had meegemaakt, van een verre afstand. Alleen toen nog had hij alles mee kunnen maken. Hij had haar verteld hoe lava het land verwoeste, als een woeste hitte. Alleen hoe het daarna ook de vruchtbaarheid bracht. Het was bijzonder, heel bijzonder hoe de natuur zichzelf altijd weer leek te herstellen. Ze hoopte dat dat haar altijd zou blijven lukken, dat er niet te veel van verwoest werd.
Ze begon zachtjes voor haar uit te neuriën terwijl ze de vlakte op begon te lopen. Haar stem mengde zich met het zachte geruis van de wind. Er lag een vrolijke blik in haar bruine ogen. Ze had zin in de dag die komen ging. Ze stopte met lopen toen er een klein plantje aan haar hoeven verscheen. Ze liet haar hoofd zakken en at het plantje op. Nieuw leven, die andere voedde. Het was schitterend hoe die cyclus ontstond. Ze liep verder totdat ze voor een dode vulkaan stil stond. Ze keek omhoog volgde de ribbels die de lava gevormd hadden. Ze draaide een oor naar achter toen ze iets hoorde. Er kwam iemand aan, ze keek niet om. Ze zou straks wel zien wie het was. Ze bleef de dode vulkaan bewonderen, terwijl de wind zachtjes in haar oor floot.



[Aaliyah]

’I can almost see it, that dream I’m dreaming but, there’s a voice inside my head saying, you’ll never reach it. Every step I’m taking, every move I make feels lost with no direction, my faith is shaking. But, I, I gotta keep trying. I gotta keep my head held high.’ Zuiver weerklonken de melodieuze woorden in het deel van het gebied waar ze zich bevond. Tijdens haar lied was ze meerdere keren gebeten door het protesterende hertje. Pestend ging ze verder; ’There’s always gonna be another mountain. I’m always gonna wanna make it move. Always gonna be an uphill battle. And sometimes I’m gonna have to lose. It ain’t about how fast I get there, ain’t about what’s waiting on the other side. It’s the climb.’ Zong ze melodieus. Het was niet verkeerd, het klonk niet verkeerd maar Eyes hield er niet van. Hij liet zijn gewei hard tegen haar flank komen. Aaliyah sprong iets verschrikt naar voren, een druppel bloed viel op de grond, het was geen grote wond maar het was genoeg om even te blijven bloeden. Ze snoof zachtjes en liet haar achterhoeven tegen zijn hals aan komen. Hij deinsde terug en steigerde daarna als antwoord. Ze hapte naar Eyes, nam zijn gewei tussen haar tanden en rukte hard, net zolang tot ze hem op de grond had gekregen. Met een triomfantelijke grijns boog ze over hem heen. ’Yo. Dat was grappig ea. C’mon Eyes. Sta op.’ Eyes brieste hard en zette zijn benen onder zijn lijf. Hij vloog omhoog en stootte expres met zijn gewei tegen haar lip. Haar lip stuitte op haar harde, gevoelige tanden. Ze trok haar hoofd terug, de pijn verbijtend. Awh. Dat deed pijn. Aaliyah voelde de neus tegen haar achterhand en glimlachte eventjes, ze beantwoorde het gebaar en zwiepte met haar staart. Ze vervolgde rustig haar pad, botste tegen een onstuimige jaarling die haar iets geweldigs toe riep. Aaliyah stond stil, verroerde geen vin. Langzaam draaide ze zich om. Haar ogen boorden zich in die van de jaarling. ’Wát?!’ Siste ze onvriendelijk. Dreigend kwam ze dichterbij, maakte zich groot en hief haar hoofd. Ze stond stil voor de sidderende jaarling. Haar schaduw viel compleet over die van de jaarling. ’Wat zei jij daar?’ Vroeg ze dreigend. Haar oren draaiden naar voren. een brutale glinstering fonkelde in haar ogen. Ze snoof hard in en blies dan haar warme adem uit over de bange jaarling dat nog altijd niets had gezegd. ’Nou?’ Vroeg ze bevelend, maar de jaarling kromp alleen maar ineen. Ze ontblootte eens dreigend haar tanden en zette haar tanden in zijn hals. Bang kermde het dier. Aaliyah snoof hard en smakte met haar lippen. ’Wees jij maar blij dat ik genadig ben en niet gelijk je strot doorbijt.’ Fluisterde ze liefjes. Daarna draaide ze zich om en zwiepte rustig met haar staart tijdens het lopen. In de verte zag ze een nieuw paard. Verhip. Ze kende het paard. Was dat? Ja. Dat was Merle. De lieve merrie die ze anderhalf jaar had ontmoet. Aaliyah had Merle’s vragen beantwoord en Merle die van Aaliyah. Onderzoekend gingen haar oren tot het uiterste naar voren. ’Yo Merle.’ Begroette ze haar grijnzend.

Grappig, met dit paard had ze goed kunnen praten toen ze nog veulen was. Dat was fijn geweest, Merle was aardig, een goede vriend. Aaliyah mocht haar, en zolang ze Merle mocht onderscheidde dat haar van de rest van haar soortgenoten. Aaliyah had zichzelf allang niet meer bestempeld met slecht. Anderen mochten bepalen of zij 'slecht' genoeg was voor hun eigen. Zolang ze maar wisten dat ze niet goed of neutraal was. Waarschijnlijk had Merle zich ook niet bestempeld met een naam.
Ze grijnsde. 'Hetzelfde geldt voor jou.' Aaliyah kantelde haar hoofd voor een seconde. 'Dankjewel, dat betekent veel voor me.' Sprak ze gemeend. Aaliyah grinnikte. Altijd leuk om oude vrienden weer te zien. Aaliyah was flink gegroeid, als veulen had ze een soort groeiachterstand gehad maar daarna was ze als een speer gaan groeien. De mede palomino had even haar neus vriendschappelijk over haar hals gewreven. Ze brieste als antwoord. De vraag liet haar omkijken naar Eyes. 'Met mij goed en met Eyes meer dan goed. Hij heeft een vriendinnetje.' Aaliyah grinnikte zachtjes. Merle had haar daarna nog een vraag gesteld. 'Eyes.' Grinnikte ze verontschuldigend. 'Zijn gewei.' Zei ze daarna nog even.
Aaliyah moest hard lachen bij de vraag van Merle. Dat zou nog een verhaal worden. 'Ghehe, ik ben zó boos geworden op Deina. Ik heb haar bevochten. Verloren maar toch. Ik bevocht haar en ben uit de kudde gegaan.' Vatte ze alles samen. Aaliyah kon het niet beschrijven, de woede dat in haar lijf had gezeten. De adrenaline, de woede en de woede. Maar ook genot. Ze had zich goed gevoeld tijdens het gevecht. Machtig, nee, sterk. Blij. Blij dat ze het aangedurfd had, ookal was dat niet zo moeilijk met de witte merrie als leider. 'Ookal verloor ik, ik vond het geweldig. Ik was zó boos. Woede had mijn lichaam gevuld, daar op dat gebied. De adrenaline ging door mijn lijf, iedere cel in mijn lichaam bevatte adrenaline. Maar eigenlijk, ik vond het leuk om te doen. Waarom weet ik eigenlijk niet zo goed.' Nou, toch nog een poging om het uit te leggen voor Merle.

srry, heel laat.