xSo lonely.. ~

Verlaten. Dat was hij. Naroon had zijn leven -voor zo kort dat ook maar mocht zijn- alleen doorgebracht. Ja, tuurlijk eerst een paar dagen bij zijn moeder, maar daarna? Nee. Hij had haar nooit meer gezien. Ben ik niet goed genoeg? Haat ze me? Waarom, waarom was hij slachtoffer hier van. Er waren maar zat veulens, maar die leefden allemaal bij hun moeder. Melk had hij nodig, maar nergens was die mogelijkheid om melk te krijgen, nergens, hoeveel hij ook zocht. Een hele zoektocht om dat te vinden, maar alleen merrie's met veulens hadden dat. En die van zijn moeder, kon niemand vervangen. Het leek of die smaak voor hem afbestemd was, maar hij had er maar een enkele keren van kunnen genieten. Toen vulde het zijn maag nog. Daar leefde hij op. Nu leefde hij op.. Water, soms kleine besjes en dat soort dingen. De rest kon hij nog niet echt goed op kauwen, dat was sowieso ook niet eens voor zijn buik bestemd. Wáárom was het leven zo hard? Haatte ze hem? Hij had Witje nóóit iets verkeerd gedaan, en dan nog kreeg hij dit? Een uitgelaten zucht verliet zijn keel, hoofdschuddend strompelde hij door. Ja, zo leefde hij. Met tegenzin, niemand keek naar hem, niemand gaf om hem. Niemand. Helemaal niemand. Jaloers was hij op paarden die wél de liefde kregen die ze verdienden. Maar op deze manier.. Het maakte hem sterk, fysiek. Bijna alle tegenslagen had hij doorstaan, was hij doorheen gekomen. Al enkele malen had hij net op het nippertje geleefd om dood te gaan. Misschien was het ook maar beter als dat wél was gebeurd. Dan zou hij niet letterlijk door het leven sukkelen. Sociaal contact had hij eigenlijk nooit gehad, hij wilde wel, maar durven..? Nee, echt niet. Zijn verdriet wilde hij niet delen met anderen, al zijn ervaringen hield hij voor altijd voor hem alleen. Het kleine, bruine veulentje was kwetsbaar, voor alles. Ondanks alles, wilde hij niet dat iemand anders alles zou te horen krijgen wat hij had meegemaakt, gewoon te erg voor een halfjaar oud hengstje. Van zijn moeder had hij ook niet echt veel te horen gekregen naar wie hij kon gaan als het slecht ging. Wel dat zijn vader een grote, zwarte hengst was en hij vele broers en zussen hadden. Wacht eens.. Zouden die hem kunnen helpen? Damn, natuurlijk niet, hun namen had hij niet.. Waarom moest het precies zó lopen, dat hij aan zijn lot werd overgelaten?
Naroon haatte het, dit, alles. Alleen door zijn moeder. Ze had hem beter niet op de wereld kunnen zetten, had hij tenminste niet zo veel moeten vechten voor zijn leven. Als ze hem toch maar alleen rond liet zwerven. Wilde ze soms dat hij dood ging? Een zucht verliet zijn keel. Waarschijnlijk wel, anders was hij nu niet alleen geweest. Kwam het door zijn vader dat zijn moeder hem minachtte? Leek hij te veel op hem? Nah, dat laatste leek misschien wel onmogelijk. Hij was misschien maar één week bij haar geweest, dan kon ze dat lang niet weten. Door al deze dingen die hij had doorstaan, wist hij wel, dat hij nooit zomaar iemand kon vertrouwen, dat hij alles om hem heen haatte, hoe moeilijk het ook was. Als er nu bijvoorbeeld een jachtdier zo komen, zou hij de pineut zijn. Die zou hem zo kunnen pakken, want spieren waren ver bij hem te zoeken. Even stond hij stil, schraapte hij met zijn hoef over de stoffige ondergrond en keek even om zich heen. De weg leek eindeloos. Alles leek hetzelfde. Water. Zijn keel, kurkdroog. Zelfs geen speeksel bereikte zijn mond. Dit was iets wat hij veel meemaakte de laatste tijd, misschien omdat hij wel steeds groter werd. 'Naroon, ik laat je nooit in de steek.' Bij die woorden keek hij strak vooruit, schudde zijn hoofd. 'Je deed het wel! Ik háát je!' Luid schreeuwend kwam het uit zijn mond, sissend. Het was waar. De merrie, zijn moeder, ze was niets waard in zijn ogen.
Slappeling.

Moeder natuur kon zo wreed zijn. Er was nog een slachtoffer gevonden. Uitstekende ribben, holle, doffe ogen. Modder overal. Nog niet eens een proper wintervacht. ‘Awh.’ De stem klonk leeg, alsof het helemaal niet deerde. Het bonte paard lag stijf op de grond. Nu waren er geen vuilnismannetjes om het vlees op te eten, de vliegen en such waren er nog niet. Zonder vliegen; geen maden en zonder maden, meer vlees. De wolven hadden pech dat het zo oud was, wie wou er nou oud vlees? Zijzelf had liever gras. Lekker vegetarisch. Waarschijnlijk was zij de enige vegetariër in haar groep. De groep die lekker wel geloofde in de machtige powers. De Satan. Daar had ze het over. Hellyeah.
Met een ietwat vals grijnzende smoel liep ze langs het lijk, niets meer zeggend dan; ’ghehe.’ Een dood lijf deed haar gewoon niets meer. Behalve als ze het zelf deed maar dat was maar één keer gebeurd. Toen ze een jaar oud was had ze een andere jaarling vermoord omdat ze gek was geworden van angs omdat Eyes er niet was. Nu was Aaliyah veel chiller als Eyes weereens weg was. Het was zijn keuze en hij kwam altijd weer bij haar terug. En als hij het niet deed; fijn. Dan was ze alleen. Het boeide haar niet zoveel meer of Eyes bij haar weg ging. Ze hield van het hertje en waarschijnlijk hij van haar en als hij had besloten om naar een groep herten te gaan dan, so be it. Aaliyah snoof en voelde gelijk een snee aankomen toen ze aanraking voelde. Even later werd er half gemekkerd door het hert dat tegen haar aan had gebotst. De striem op haar achterhand zou nog wel even blijven. Aaliyahs ogen gleden naar Eyes. Hij was twee weken weggeweest, wat hij had gedaan wist ze niet. Hoefde ze niet per sé te weten. Een glimlach verscheen op haar gezicht en ze drukte haar neus even in zijn nek. Hij antwoordde door zijn natte neus tegen haar borst aan te drukken. Aaliyah grijnsde en liep weer verder.
Bij geroep spitste ze vrolijk haar oren en luisterde naar de zoete klanken van woede. Haar grijns groeide, haar ogen twinkelden ondeugend. Heel ondeugend. Haar lange gezicht werd in de lucht geheven, haar oren priemden vooruit en haar donkerbruine ogen gleden over het gebied van de woestijn. Waar was die onrustzoeker? Daar had ze wel zin in, onruststokertjes. Even onderdrukte ze een gniffel voordat ze op weg ging. Even kijken of het paardje zich wou openbaren voor haar.
Toen ze even op weg was kwam ze het paardje al tegen. Klein en kwetsbaar. super was dat. Ghehe. Haar donkere ogen vonden die van het kleine paardje. Ze schatte het dier op niet eens een half jaar. ’Wat doet zo’n klein paardje als jij hier?’ Vroeg ze, ietwat scherp. ’Hallo. Mijn naam is Aaliyah. Dit is Eyes.’ Met een kort knikje wees ze het stille hert aan. Hij keek nieuwsgierig naar het paardje. Aaliyah keek gewoon leeg naar het paardje. Niet echt neutraal ofzo maar gewoon, leegjes. Ondeugend misschien. Ja. Ondeugend. Ze grijnsde eventjes naar het wollige pluizenbaaltje. Waar was de moeder. Al was dat een voorspelbaar antwoord als ze de woorden goed begrepen had. Of hij had het tegen een onzichtbare vriend gehad. Dat zou natuurlijk ook wel kunnen eah? Want zeg nou zelf, iedereen had toch wel een onzichtbare mattie? Zij wel. Ergens. Diep verstopt in een hoekje, stoffig, oud, versleten. Dood. Maar goed, zij had hem dus wel, niet levend dus maar ze had ‘m. Met haar ogen ging ze over het lijfje van het kleine beestje. Hij droeg de geur van haar vader mee. Ze fronste haar denkbeeldige wenkbrauwen. Waarom droeg hij in hemelsnaam…? ’Rare vraag maar ken jij Azacar?’ haar stem verraadde enig nieuwsgierigheid. ’Mijn vader?’ Verduidelijkte ze daarna.
Aaliyah kon er niets aan doen maar ze keek fronsend en half bezorgd. Nog niet helemaal bezorgd maar het was grappig hoe snel haar familie zich uitbreidde.

laat sorry