Hear the wind calling through the breeze

Wind vervoerde bladeren door de lucht, manen wapperden door de sirenade van de wind, krachtige benen vervoerden haar over vlakte's en eindeloze velden. Haar staart flaneerde mee met de wind en haar ritme's op het leven. Zonnestralen lachten haar vrolijk toe. Pijnbomen vormde het zoveelste bos in haar zicht. Een vlakte bedekt met levende organismen. Duizenden inwoners van het eeuwige bos waren druk in de weer om te overleven. Kletterend water aan de oostkant van het land vormde een drinkbron voor verschillende diersoorten. Een havik krijste aan de horizon. Aan zijn staart een glinsterend lint gebonden verliet hij de bergen en liet zich meevoeren tot in het diepste van het land. Haar zwarte vacht glinsterde in het licht van de zon, een schaduw, zo donker als de nacht, overtroffen door het prachtige van dit landschap, voerde mee met de golven van de wind. Haar gespierde benen vervoerden haar tot aan haar bestemming, het land der heerlijkheid, het land waar haar leven begon. Haar groene ogen schenen neer op het hobbelige groene grasland. Bomen vormden de grens aan de noorderkant. Haar benen vervoerden haar tot in het diepe maar aromarijke woud. Haar ogen speurden het hele woud af naar een klein waterplasje. Een bosmuis rende vlug zijn holletje uit op zoek achter mondvoorraad. Een glimlachje sierde rond haar lippen. Terwijl haar benen haar steeds verder het woud in brachten waren hier en daar wat levende organismen te vinden. Haar ogen rijkten terug het zonlicht waar ze dagen naar hunkerde. Dagen van koude en regen hadden haar hard gemaakt, maar ook doen beseffen dat er meer was dan leven alleen. Vrienden waar je kon op vertrouwen. Familie. Maar helaas zag je hen ook niet elke dag. Sinds ze het gebied had verlaten had ze sinds de ochtend niets meer van haar partner gehoord. Misschien had hij haar laten gaan, en leidde hij nou zijn leven alleen, zonder haar. Okami piekerde er niet te veel meer over en richtte haar op haar doel: Het hervinden van haar land. Wolken dreven weg van de bergen. Een klein stipje land werd zichtbaar tot aan de horizon. Donkere wolken kwamen haar kant opgedreven. Okami stopte met rennen zodra het begon te regenen. Regendruppels met de dikte van bloembladen kwamen uit de hemel gevallen.' Ze zeggen dat als de regen uit de hemel valt dat de Goden wel eens verdrietig kunnen zijn' Okami schudde de gedachte uit haar hoofd en keek troostend naar boven. Ze knikte vriendelijk en troostend naar hen die over haar waakten en zette voor de laatste paar stappen een korte draf in. De hemel klaarde weer terug open. Regen stopte en de wolken dreven langzaam weer uit elkaar. Okami knikte tevreden naar hen waarna ze de grens van het land overstak en blij in het gras rolde. Haar buik was al geweldig veel opgezwollen als in het begin. Maar nog steeds wist ze waar ze mee bezig was, en wat er fout kon gaan. De wind streek door haar witte manen door. Een glinsterend veertje vielen vanuit de hemel naar beneden. Okami snoof de geur van het veertje op, waarna ze wat hogerop op een heuveltje ging staan en tevreden hinniktte.

In zijn gedachte woonde hij in een gebied. Een gebied zo mooi, en zo prachtig. Dat je weg smolt van de kletterende watervallen, die een zilveren gloed afstootte. Van de groene glasvlaktes die zachtjes en langzaam onder je hoeven golfde. Waar het water helder was, waar de zon altijd scheen. Waar regen was zonder dat je het merkte, waar de wolken een strijd moesten maken om er te komen,en vele wolken haalde die laatste strijd niet eens. De laatste strijd zoals vele paarden hem maakte. De laatste strijd der leven, zoals zo vele hem gemaakt hadden. Dit land wat enkel bestond in zijn gedachte, liet hem wegvaren naar hét land in moeilijke tijden, zodat hij zijn problemen vergat, geen verdriet meer had, en gewoon weer eventjes blij kon zijn. Zoals hij de laatste tijd de hele tijd was. Zoals hij altijd geweest was, zoals hij wou zijn als hij boos of verdrietig was. Langzaam waakte hij wakker uit zijn gedachte, werd hij weer weggevaagd uit het perfecte land. Hét land zonder zorgen, waar alles goed was, geen ruzie was, geen oorlog, geen goed of slecht, enkel neutraal, zoals het hoort te zijn. Waar er niet een kant is die de macht wilt, maar waar het een verzet is. Waar de leiders goed, nee wacht perfect orde kunnen houden, waar de leiders de verzetten stopten. Zodat die er niet waren. Langzaam begon hij weer te lopen, zijn witte staart wapperde achter hem aan, door de zachte wind, die bladeren in beweging bracht. Die hun op reis brachten, naar een plek waarvan ze niet wisten wat het was. Maar waar ze een compleet nieuw avontuur zullen beginnen. Waar ze alles overnieuw konden doen, om vervolgens hopeloos weg gebracht te worden, naar de volgende plek. Tot ze uiteindelijk langzaam vergaan, wegkwijnen, tot niks. Een hinnik vulde zijn oren, zijn hoofd schoot omhoog. Zijn oren naar voren gespitst, zoals gewoonlijk. En zijn hoofd een beetje schuin, de geur van het dier was niet bekend voor hem. Langzaam galoppeerde hij aan, steeds sneller en sneller. Totdat een schim in zijn zicht kwam. Hij glimlachte een beetje, een twinkeling was te vinden in zijn bruine ogen. Snel naderde hij haar, voor haar stopte hij. De geur van de Délani hing sterk om Remember heen, en was voor de merrie daardoor ook erg herkenbaar. ''Ah... Remember is de naam.'' Zei hij, terwijl hij de merrie tussen de ogen aan keek. Om geen vervelende momenten aan te wakkeren.

Bloemen ontsloten haar van de buitenwereld. Wolken kwijnden weg in het blauwe luchtruim waar arenden en haviken heersten. Bladeren dansten in het ritme van de wind. Aardgetrippel onstond aan de oosterlengte van de horizon. Zonnestralen wektten haar weer tot bewustzijn. Haar oren gespitst naar voren gericht. Galopeerden haar gedachten ver weg van hier. Naar het land van alle dromen. Waar geen heer en meester aan de macht was, waar goed noch slecht een onderscheid van elkaar vormden. Waar weide's vol drop en watervallen van chocolade Het land zijn heerlijk betoverde. Waar niemand even min was ten opzichte van elkaar. Maar waar zelfs daar, ooit wel een einde zou aan komen, waar vriendschappen zouden gebroken worden en geliefden tegen elkaar de strijd zouden verklaren voor hoog verraad. Waar niets nog in harmonie zou samen leven, en het evenwicht snel verstoord zou zijn. Maar daarvoor was er werkelijkheid. Realiteit. Om uit te maken wie je echt was, en wie je het meeste nodig had in je leven. Een driest noch gelukkig glimlachje was af te lezen vanaf haar lippen. Haar blik neutraal naar de horizon gericht, haar groene ogen neerstrijkend op de ondergaande zon. Wind laaide haar kanten op en verraadde een voorbijganger zijn aankomst. Okami draaide haar lichaam sierlijk en elegant om. Haar manen mee golvend met haar bewegingen." Aangenaam Remember. Okami is de naam" De hengst droeg de geur van de Dénali trots met zich mee. Okami liet haar blik op de witte hengst zijn lichaam vallen. Kleine schrammetjes waren zichtbaar op haar doffige zwarte lichaam. In tegenstelling tot hem. Haar groene ogen gaf ze de vrijheid om de hengst en zijn naam voor zich te interpreteren waarna ze haar hoofd ietwat de lucht in gooide en de duizenden geuren die rond dit gebied zwerfden te inhaleren. Een ietwat geïnteresseerde blik was van haar gelaat te herkennen. Haar ogen tuurden de omgeving rond op zoek naar een overnachtingsplaats. Terwijl haar volle aandacht op de hengst gericht was.

[Srry voor eventueel flutpostje, ik ga gaan slapen]

Zijn ogen tuurde langs de omgeving, alles in zich op nemend. De geuren vulde zijn neusgaten maar die van de merrie sprong er wel echt tussen uit. Waarschijnlijk door het feit dat ze hier het dichtste bij hem was, en ook waarschijnlijk het enigste paard in de buurt. De merrie stond met haar kont naar hem toe. Remember wachtte geduldig tot ze om zou draaien, iets wat ze uiteindelijk heus wel zou gaan doen. Toen ze omdraaide zag hij haar pas echt goed. Ze had groene ogen, een donkere vacht, en lichte manen. Na de oorlog prikte het grote litteken op zijn knie zeker. Hij strekte zijn been met het litteken eventjes. Zijn tong kwam als een groot roze gevaarte uit zijn mond en likte een keertje over het litteken, in de hoop de pijn te verstillen. Iets wat niet bepaald lukte, waardoor Remember eventjes vloekte. Hij keek iet wat beschaamd op naar de merrie. Een kleine glimlach sierde zijn gezicht. ''Sorry.'' Zei hij kalm, sorry voor het feit dat hij daar zo open en luid gevloekt had. Iets wat hij zeer irritant vond van zichzelf, het feit dat hij aardig snel de neiging had om te vloeken. Ooit zou hier weer rust keren, zou slecht en goed neutraal worden. En zou iedereen bevriend zijn. En op die speciale dag zou er ergens in een land ver weg een oorlog uitbreken. Want eens leefde ze in vrede, en van het een kwam het ander. Je moest het zien als het land van Narnia, waar telkens de bewoners dachten eindelijk rust en vrede gevonden te hebben. En dan kwamen er enkelingen die de rust verstoorde. Die alles anders maakte. ''Ah... Aangenaam Okami.'' Brieste hij eventjes. Waarna hij rond keek, terwijl zoals altijd duizenden vragen rond zijn hoofd spookte. Vragen over het kleinste en het grootste. Over onbelangrijke en juist uiterst belangrijke dingen. ''Ah... Is het niet raar dat er zoveel verschillende dieren zijn, zoveel verschillende dingen zijn. En dat het op een aardbol past? Is het niet raar dat de gedachtegang van paarden zo anders kan zijn. Zo apart, zo uniek. Dat de een geloofd in iets, terwijl de ander geloofd in iets anders.'' Zijn zinnen waren dan misschien onsamenhangend maar toch makkelijk te begrijpen. Iets wat Remember totaal niet was.

Warmte omarmde haar doffe lichaam, Sterretjes van boven dansten de tinkelingen in haar ogen. Haar groene kijkers, gevuld met hier en daar wat bruine tinten als repen chocolade gevuld met vanille en noten. Twee tegenspanen, in harmonie samenlevend. Als bliksem gecreeërd door zon en donder een maan in een sterrenloze nacht, waar zonsopgangen bijzonder waren en sterren elke nacht en elke dag aan de hemel stonden. Zoals de leiders generatie's lang hun land rechtvaardig regeerden, en elke uitdrukking van kwaad- en slechtheid eigenhandig de kop ingedrukt werd, waar enkel en alleen neutraalheid heerste. Biddend op de ondergang van het slechte, en de samenleving met mens en dier weer werkelijkheid werd. Een sterke nachtbries weerspiegelde haar ziel en gedachtengang terug naar werkelijkheid. Oneindige gedachte's spookten door haar hoofd heen. Nachten lang lag ze er van wakker. Een eindeloze droom gekeerd tegen de zijde van een vreselijke nachtmerrie. Dagen aan een stuk steeds diezelfde beelden. Beelden van ondergang en dood, vriendschappen die verbroken werden door eeuwenlange vete's. Godelijkheid en heerlijkheid verdreven door het kwade, in tegenstelling tot de werkelijkheid was dit maar gedachtenoverloop. Dromen die ontliepen tot nachtmerrie's. Die hele verhalen met zich meedroegen, en enkel realiteit konden worden door ze keer op keer door te vertellen. Zo kreeg zij te horen bij haar geboorte dat ze anders was dan de rest. Ze was niet zo'afhankelijk van de rest. Haar hele leven lang heeft ze haar weg zelf gekozen. Zonder commando's moeten leven. Leidend tot wie ze nu is. Gehoorzamend, begripvol, en vol van liefde en vriendschap. Haar groene ogen namen de hengst zijn bewegingen nauwkeurig in zich op. Haar oren vingen het minste geluid uit haar omgeving op. Zoemende bijen maakten nog vlug een laatste avondvlucht. Hun fijne vleugels vervoerden hun kleine lichaampjes door de lucht. Haar blik viel neer op één van de laatste werksters die de korf verlieten. Klein en jong vloog het jonge bijtje één van haar eerste vluchten buiten. Haar kleine pootjes plantten zich in een kleurrijke hibiscusbloem. Het kleine wezentje zoemt; bestoven onder de nectar; voorbij het fleurige bloemenveld. De wijde wereld in. Achtervolgd door duizenden vragen, verwachtend op menig reactie richtte ze haar hoofd terug naar de witre hengst, piekerend over dat ene goede antwoord. Vertwijfeld opende ze haar mond gevolgd door bekende klanken die een symfonie vormden met haar verhaal." Het verhaal luid, als twee verschillende polen, beide vrezend voor de ondergang van hun geloof, de rivaliteit de tijd zal doden en vijanden terug vrienden zullen worden. Dit was wat een wijze merrie me ooit eens vertelde. Twee clans die sinds eeuwige geschiedenis met rivaliteit jegens elkaar leefden, opgejaagd door de mensheid, hun krachten bundelden en vijanden vrienden werden, en sinds die tijd het kwaad uit het land verdwenen is. Net zoals wij het geval zouden kunnen geweest zijn. Vriendschap, is meer dan de moeite waard om voor te leven. Vind je ook niet?" Een zachte avondbries speelde door haar manen. Golvend op het geluid en bewegingen van de wind, aangetrokken door heerlijkheid.