Please now just kill me, to forget al my faults. Because i'm just so sorry for what i did. And for that what i did twice~

Langzaam draafde ze aan. Ze was bedroefd al de hele tijd, seconde na seconde. Minuut na minuut, uur na uur. Dag na dag, week na week, maand na maand en jaar na jaar. Steeds maar weer was ze bedroefd. Bedroefd om haar eenzaamheid, om het feit dat ze geen vrienden had bij wie ze kon klagen. Gewoonweg geen vrienden had om bij aan te kloppen als ze problemen had. Ze had niks meer eigenlijk, en het hoefde ook niet meer voor haar. Ze had haar leven totaal verpest en kon nu gewoon het beste sterven. Ze zou haar fouten nooit meer recht kunnen zetten en zou nooit meer gelukkig kunnen leven. Zelfs niet hier in Dream Horses, het land waar alles kon. Waar steeds maar weer de meest rare dingen waren, en gebeurde. Een geur drong tot haar door. Ze zuchtte eventjes, zou dit de perfecte kunnen zijn. Ergens hoopte ze vreselijk dat het een slechtzakje was. Eentje die aardig snel uit zijn slof schoot, en iemand meteen aan kon vallen. En het liefste wou ze het snel, zonder al te veel pijn. Enkel haar adem die stopte. Verder niets, dat ze alleen maar haar ogen hoefde te sluiten en in slaap te vallen. Om nooit meer op te staan~

~Anaïs~

Haar donkere ogen gleden van links naar rechts. Haar oren lagen schuin naar achteren gericht, maar af en toe draaiden ze opzij op geluiden op te kunnen vangen. Het was lente deze keer en het zou nu nog leuker worden. Goedzakken kwamen uit hun schuilplaatsen en begonnen zich weer voort te planten. Ze rolde met haar ogen bij die gedachte. Veulens die je ook kon vermoorden. Ze schudde met haar hoofd en liep rustig verder. Ze kwam aan in het bos. Ze bekeek de groene bomen en vogels die vrolijk aan het fluiten waren. In de winter was het hier veel beter. Ze snoof kort en sloeg met haar staart heen en weer. Een goede dag was het helemaal niet voor haar. Door het goede weer werd ze gewoon slecht gezind. Pist off. Ze snoof opnieuw de geuren op en een geur van een paard drong haar neus binnen. Het was van een merrie, maar meer wist ze er nog niet van. Ze liep stevig door en spande haar spieren op. Haar blik zocht naar de merrie. Het was zeker en vast een goedzak. Ze grijnsde breed bij die gedachte en zette haar pas verder richting de merrie toe. Daar stond ze dan. Helemaal depressief voor haar uit te staren. Alsof ze wachtte op de dood. Toch doodde ze niet iemand zomaar. Ze zou ruzie moeten krijgen of veel meer. Anaïs snoof luid en keek de merrie strak aan. Ze zei niets. Ze wachtte tot de merrie zou beginnen te praten. Ze had geen zin om vandaag een gesprek te beginnen. De merrie sloeg nog eens hard met haar staart heen en weer en bekeek de merrie. Het was een oudere merrie, rond de 8 jaar. Ja, die kon ze best aan als het moest.