I won't give up on us

Ze had het niet verwacht. Ze had het helemaal niet verwacht. Mischa's plaats innemen, was het nu serieus gelukt? Ze was weer eens in een verstrooide bui geweest om het toch te proberen. Ze kende Mischa niet eens! Maar het was gelukt, de Quiet Sparkle stond nu op haar naam. Die kuddenaam vloog steeds door haar hoofd, steeds, opnieuw. Het was raar te bedenken dat ze nu zoveel verantwoordelijkheid had. Ze was nooit lid geweest van de kudde, ze was al eeuwen lid geweest van Sultans kudde, eerst was dat nog de Enternal Guardians, maar dat veranderde in de Dénali. Het was moeilijk afscheid te nemen van die kudde, naar haar lange tijd dat ze erin had gezeten. Sinds ze er pas was, tot aan nu. De Quiet Sparkle, het was haar kudde.
Maar toch, was het wel de goeie beslissing. Zou ze wel een leidend persoon kunnen zijn. Haar eigen kudde, haar veulendroom van vroeger. Al het slechte uit de kudde verjagen. Magnifico wist dat dat een onmogelijke opdracht was, maar haar gebied op te schonen kon altijd. Al was Dream Horses zo groot, en waren de slechte paarden duidelijk in de meerderheid. Het maakte haar bang, kon ze het wel? Of zou ze net als Mischa eindigen, en zou ze haar eigen graf voor zichzelf graven. De twijfels begonnen op te borrelen. In het begin leek het zo'n mooi verhaal, ze had geluk gehad. Ze moest ze nog zichzelf bewijzen tegenover de rest. Dat ze het wel kon, dat ze de leden zou beschermen, de weg wijs maken, anderen overtuigen, en dat ze overtuigd kon worden. Dat ze de grootste kudde van DH zou worden? Dat zou het meest prachtigste zijn wat ze zich voor kon stellen, al wist ze dat de Dénali praktisch groot was, een groep erg actieve leden. Zij was daar één van. Ze hadden wel zestien leden toen ze er nog bij zat. Zéstíén, weet je hoe veel dat waren. Al waren een paar niet actief. En waar zij nu naar streefde, was een kudde, vol van actieve leden. Maar toch knaagde er nog wat in haar achterhoofd. Wat als de andere, slechte kuddes haar ook de oorlog zouden verklaren. Haar leden waren nog beschadigd van de oorlog. Ze zou een makkelijke prooi zijn. De Valkyrie, zou die hun slag slaan? Nee, dat was ronduit wreed. Maar ze waren ook wreed, zij begrepen dat niet. Of zouden ze zichzelf dan zwak vinden. Zouden zij haar aanvallen? Of zou de Horcrux opnieuw toeslaan, en haar zo weer van de aardbodem af vegen. Ze beet op haar lip, ze was niet bij de oorlog geweest, Remember wel. Ze wilde niet, ze wist dat hij gaande was, maar ze durfde niet. Ze wilde geen slagveld zien, ze wilde geen lijken zien. Ze had Mischa nooit gekend, maar aan de verhalen te horen, wist ze dat ze eervol was gestorven. Gestorven voor haar kudde, dat was één van de meest prachtige doden ooit. Ze had haar kudde met haar leven beschermd, dat wilde zij ook. Maar zou ze dat nog wel durven als ze in die zelfde situatie in de hoeven van Mischa had gestaan?
Nee, die gedachte schudde ze weg, ze moest niet zoveel piekeren. Ze was op weg naar de gebieden, ze moest de leden ontmoetten. Ze kende ze niet, nou, waarschijnlijk niet. Ze was nooit met de Quiet Sparkle in contact geweest. Wat nu ronduit dom was. In een stevige tred vervolgde ze haar weg. Ze probeerde aan andere dingen te denken, maar dat was moeilijk. Alleen de kudde, de kudde, en nogmaals de kudde vlogen door haar hoofd. Wat moest ze nu.. Ze wist het niet meer. Moest ze zich sterk houden. Wat nou als een leider haar riep, van de andere kuddes, van de slechte kuddes. Zou ze dan nog wel durven daar naartoe te gaan. Zou ze daar dan heen lopen, of zou ze als versteend blijven staan, of zelfs vluchten daarvoor. Wat zou ze doen? Wat. Aaargh! Ze werd gek van zichzelf, ze dacht constant aan de kudde, en aan de dingen die allemaal wel mis konden gaan, terwijl ze aan de dingen die góéd zouden gaan moest denken. Aan hoe groot en geweldig actief de kudde wel niet zou worden, dat ze oppermachtig zouden worden, maar daar kon ze toch niet aan denken? Ze was nu een watje. Waar was afleiding als je het nodig had!
Ze draafde aan, haar staart zwiepte als een zweep tegen haar flank om te versnellen. Haar hoeven werden lichtvoetig van de grond getild, en haar achterhand stond er goed onder. Ze was aangesterkt, haar ribben waren nu niet meer te zien, zoals dat wel zo was geweest. Haar leven was goed geworden, en dus had de merrie weer uitdaging gezocht, maar waarom dan een kudde, was dat niet teveel in één keer. Haar hoofd was redelijk hoog, haar oren stonden naar achteren, en draaiden als propellers in het rond als ze weer eens een geluidje hoorde. Een vieze smaak zat in haar mond, waardoor ze wat aan het smakken en het slikken was. Haar oren hadden het geluid van een stromend beetje gevonden. Ze maakte een overgang naar stap, en ze liep tussen een paar bomen door, waarna ze het vond. Ze glimlachte, en maakte nog een paar drafpassen en stopte toen voor het water. Het was een klein beetje, met helder water. Je kon de bodem van kiezelsteentjes door het water heen bezichtigen. Ze liet haar neus zakken, en dronk snel een paar slokken van het water. Ze moest verder, naar de gebieden. Het was immers nu haar kudde, ze móést haar leden zien. Ze hief haar hoofd, een paar verdwaalde waterdruppels op haar lippen vielen weer in het beekje. Haar motor startte weer. Ze draaide zich soepel op haar achterbenen om en ze draafde weer aan. Totdat ze een bekende geur opmerkte, en ze abrupt stopte. Nee, nee.. Dit kon ze nu even niet gebruiken. Ze schudde haar hoofd. Net wilde ze nog afleiding, maar dit was de verkeerde afleiding. Ze wilde weer verder gaan, maar als versteend was ze blijven staan. Wat deed ze, wat wilde.. Nee! Ze stapte achteruit. Vluchten voor hem kon ze niet, al wilde ze weer dat het goed werd. Wat moest ze nou, wat ging voor? Haar kudde, ja haar kudde. Dat zou hij wel begrijpen, toch? Maar ze wilde niet dat alles kapot ging, ze wilde niet opgeven. Ze wilde door, ze hadden een veulen. Maar.. Daesha was al in de kudde, dat wilde ze meteen, maar hij? Wat zou hij willen. Moest hij erbij, moest hij met haar zijn. Zoals het hoorde. Argh, waarom kreeg ze hem niet gewoon uit haar hoofd. Het was nog makkelijker om uit de Dénali te stappen. Ze vloekte zacht binnensmonds.

{{ Remember }}

Eindelijk had hij besloten. Hij wist nog niet wat hij had besloten. Maar hij had tenminste iets besloten, en wonderbaarlijk genoeg voelde het fijn iets te hebben dat je zeker ging doen. Iets te doen met een doel. Zonder doelloos voor je uit te struinen. Te kreunen dat het zo lang duurt voordat je een zeker doel hebt. Het gaf hem een fijn gevoel. Een klein gevoel van macht, alsof je tenminste iets betekende voor de wereld. Alsof je toch niet zo klein was als je dacht. Het gaf hem een fijn gevoel, dus streefde hij er altijd na een doel te hebben. En als hij het dan had, stelde hij het zo vaak mogelijk uit. Maar niet vandaag, niet nu, niet dit doel. Dit moest nu zijn. Want hij had er een hekel aan in eeuwige onzekerheid te leven. Met duizenden vragen die door zijn hoofd tolde. Vragen waar hij geen antwoord op wist te vinden. In welke hoek hij ook keek, waar hij ook ging. Aan wie hij het ook vroeg. Alsof hij het antwoord niet eens mocht weten. Het gevoel dat hij nu had was het gevoel dat je had als je in de ochtend wakker word, met een zacht weertje. En tot de conclusie komt dat het net zomer vakantie is. En dat je iets super leuks gaat doen. Zo’n gevoel had hij nu. Het gaf hem rust, liet hem logisch en beter nadenken. Maar nu was het nieuws ook bij hem echt goed doorgedrongen. Magnifico had de QS gekregen. En hij kon nu niets anders doen dan naar haar hinniken. Hoeveel spijt hij ook had tegenover Sultan. Hoeveel hij het hem ook speet, hij ging het doen. Hij had nergens spijt voor hoeven te hebben als hij geen Remember heet. Maar aangezien hij Remember heet, had hij er natuurlijk weer spijt van. Want hij had overal spijt van. Immers was hij Remember. En kon niemand anders als hem zijn, iets wat dieren zo speciaal maakte. Zo uniek. Een luide hinnik weergalmde door het gebied. Aan niemand anders gericht dan aan haar. Haar, ook wel Magnifico. De bruine merrie van wie hij zoveel hield. Die hij zo erg koesterde. De merrie met het nog steeds niet goed was tussen hen. Maar hij hoopte zo verschrikkelijk erg dat het wel goed zou komen. Zo met heel zijn ziel en hart. Zo dat hij nu weg droomde naar hun eerste ontmoeting. Toen ze allebei nog jonger waren. Iets wat ongeveer een jaar geleden was gebeurd. En inmiddels was het nu ook tot hem doorgedrongen dat niemand minder dan Nar. De merrie met het schedel de Horcrux overgenomen had. Hij baalde hier van als een stekker. Aangezien allebei de kuddes een vreselijk grote bedreiging vormde. Maar hij zou zijn best doen om de QS te beschermen. Misschien een beetje met het idee om Magnifico en Daesha te beschermen, maar ook de leden natuurlijk. Al redelijk snel kwam hij erachter dat de hinnik voor niks was geweest. Hij vond het raar dat hij haar geur niet eerder herkend had. Het was lastig haar te vergeten en iedere dag dacht hij aan haar. Hoe het zou zijn als ze nu nog wel partners zouden geweest zijn. Iets wat hij van harte hoopte. Eigenlijk had hij twee vragen aan de merrie. Langzaam in een vlotte stap naderde hij de merrie die stokstijf stil stond. Het was lastig voor haar, net als het lastig was voor hem. Ze hadden het er allebei zwaar mee. Maar zij was heel zijn wereld. En dat zou altijd zo blijven. Hij zou haar nooit vergeten. Hij kon haar niet vergeten. Net als dat het lastig was geweest om uit de Dénali te stappen. De kudde waar hij bijna een jaar trouw aangeweest was. Ook met zijn geschiedenis als Eternal Quardians. Magnifico had ervaring met leidschap, en hij had het volle vertrouwen in haar. Voor haar stopte hij. Zijn neus duwde zich zachtjes tegen de hare. Zoals het vroeger altijd geweest was. Maar hij mocht niet meer piekeren over vroeger. Maar toch deed hij het steeds maar weer. En dan was het meestal haar waarover hij piekerde. Zijn bruine koningin. Want immers was ze nu alles behalve een prachtige prinses. Maar dat prachtig was ze wel nog steeds. ’’Magnifico.’’ Zijn stem was zacht en breekbaar. Bij haar was hij breekbaar. Breekbaar zoals hij normaal nooit was. Bang voor verdriet dat eventueel zou vloeien vandaag begon hij misschien wel voorzichtig met de makkelijkste vraag. ’’Gefeliciteerd met je kudde. Zou ik de QS kunnen joinen? Jou bij kunnen staan en de andere leden in moeilijke tijden?’’ Zei hij kalm maar toch zacht, bang voor het feit dat hij niet toegelaten kon worden. Wat zou hij dan moeten doen? Terug naar de Dénali. Hij zou vast niet meer toegelaten worden. Maar waarom zou hij eigenlijk niet toegelaten worden? Misschien was de herinnering aan hem te pijnlijk. Te pijnlijk om hem toe te laten. Was ze bang? Misschien wel. Bang en breekbaar als ze vroeger was. Ergens diep in haar was ze dit nog steeds, dacht Remember. Maar ze was gehard door DH. Dat wist Remember zeker. Gehard zoals iedereen werd gehard als ze in DH aankwamen.

~Het kan er mee door

Liefde is een gevoel dat je voelt als je een gevoel voelt dat je nog nooit gevoelt hebt.
Het was hem die haar overmande. Die haar woorden broos maakte. Hij was haar milka koe. Door hem durfde ze teder te zijn. Maar enkel als hij in haar buurt was. Ze zocht dat steuntje in de rug, en dat kreeg ze alleen van hem. Daarom was ze bang, bang dat hij haar te ver duwde, dat alles weer verkeerd ging. Dat ze struikelde, en dat ze hem de schuld gaf, om het weer opnieuw te doen. Maar het was het verlangen naar hem. En dan dacht ze aan hem. Hoopte dat hij bij haar was, maar als hij kwam, werd ze bang en wilde ze vluchten. Dan gebeurde het weer opnieuw, en opnieuw, en opnieuw. Ze bleef vluchten, rennen. Om vervolgens weer te verlangen. Het werkte zo niet langer, en daarom zocht hulp. En niet van haar milka koe. Al had ze inmiddels afleiding, een kudde, dat was even belangrijker dan haar gevoelens. Maar nu ze hem weer rook, dat hij vervaarlijk dichtbij was. Was dat weer belangrijker. Dat de kudde uit haar hoofd kwam. Ze wilde afleiding, maar niet dit. Maar ze wilde hem niet opgeven, loslaten of van hem af te haken.
Ga weg, ga weg! Haar gedachten schreeuwden het uit. Wat wilde hij van haar? Soms durfde ze naar hem toe te gaan, nu niet. Soms wilde ze bij hem zijn, verlangde ze naar zijn warmte, nu niet. Ze had andere dingen aan haar hoofd, maar ze wenste afleiding. Wat moest ze, ze werd gek van zichzelf. Ze wilde het geïrriteerd uitschreeuwen, maar ze bleef stil. Ze stond daar maar, een beetje stijf, haar benen onder haar. Haar knieën stonden op slot, haar spieren waren aangespannen. Ze liet hem op zich af komen, alsof zij de magneet was, en hij tot haar aangetrokken werd, en iets hield haar tegen om niet als een gek ernaar toe te vliegen en aan elkaar te plakken. Haar volgende zintuig ving de boel op. Ze hoorde zijn zware hoeven op de grond neerkomen, steeds dichterbij. Ze kon bijna haar eigen hartslag horen. Ze voelde die wel in haar borst als een gek tekeergaan. Onregelmatig, en zeer snel. Haar ademhaling stokte in haar keel, en ze moest naar lucht happen toen ze het eindelijk doorkreeg.
Haar een na laatste zintuig begon de hengst waar te nemen. Haar laatste snakte erna. Ze zag de hengst, maar haar vierde zintuig, gevoel, wilde hem ook. De witte hengst naderde, terwijl ze geruisloos bleef staan. De woorden bleven in haar keel hangen. Toen kreeg haar laatste zintuig haar zin. Zijn neus werd tegen hare gedrukt. Een afdruk op haar neus. Het maakte elke keer weer indruk op haar, al had ze het al vele keren had gevoeld. Zijn fragiele stemgeluid fluisterde zowat haar naam. Ze knikte langzaam, maar ze wilde niks zeggen. Bang dat haar stem als een gek begon te piepen, en dat ze zwak leek. Al was het iemand die haar door en door kende, ze wilde niet zwak zijn. Ze moest sterk zijn voor haar kudde, en ze verplichte bijna haar kuddeleden dat ook te doen. Dan moest zij niet als een wrak in elkaar storten, dat zou onredelijk zijn.
’’Gefeliciteerd met je kudde. Zou ik de QS kunnen joinen? Jou bij kunnen staan en de andere leden in moeilijke tijden?’’ Whut? Haar hart stopte. Haar spieren spande zich nog meer aan. Enkele waanzin stond in haar ogen af te lezen. Hij wilde bij haar in de kudde, weg van zijn broer. Tjezus, wat een rotkeuze. Wie staat boven? Tja. Hij koos voor haar? Maar, hij had niet gehinnikt, of had hij dat wel gedaan en was ze toevallig langs komen lopen. Had ze het niet gehoord, huh? Ze probeerde een zo weer neutraal mogelijk gezicht te trekken. ‘Nou, uhm.’ Ze probeerde al haar gedachten bij elkaar op te laten. Er was geen reden hem niet toe te laten. Hij had geen punten om op af te kraken, en ze hoefde niets te vragen. Ze zou al overtuigd zijn voordat hij überhaupt iets had gezegd, aangezien ze dan al flauwgevallen voor zijn voeten lag. ‘Ja, dat kan. Ik... Ik hoef je niks te vragen hè,’ zei ze met een wat stokkende stem. Ze zuchtte eens diep. Rustig, rustig meid, zeiden haar gedachten. ‘Maar je begint gewoon als Sparkle, je hebt niet meer recht op meteen een nieuwe rang, enkel omdat ik je bijzonder vind...’ De woorden waren eruit voordat ze het doorhad. Ze zuchtte eens om haar gedachten op een rijtje te zetten. ‘Je bent immers mijn partner niet meer, en dus geen recht om Bèta te zijn. Ik bedoel, nu nog niet. Je bent maar net lid. Dus uh, ja..’ De woorden kwamen er zwaar ongemakkelijk uit. Het was gewoon, raar. Raar om iemand die ze zo.. Argh! Kon het eens stoppen. Ze probeerde hem recht aan te kijken, dat te durven. Ze wilde weer partner zijn. Gewoon, maar.. Maar het was zo moeilijk. Als hij haar nu weer als partner zou vragen, zou ze ja zeggen. Maar dat zou zijn rang niet veranderen. Dat was onredelijk tegenover de andere leden. Waarom moest hij nou weer lid worden, het was zo, damm, moeilijk.

Zij was alles voor hem. Het liefst zou hij haar bewaren in een klein zacht fluwelen doosje. Over haar wakend zoals een prinses over haar mooiste glinsterende juwelen waakte. Alles ervoor doen dat ze op de plek bleven. En veilig bleven. Zodat hij zich geen zorgen meer over haar hoefde te maken. Het liefst zou hij haar in een zacht fluwelen doosje stoppen. Met daarin een land zo prachtig, zo mooi dat je erbij wegsmolt. Een land waar je altijd zou willen wonen. Het land van je dromen, van je nachtmerries. Maar toch zo prachtig en mooi. En dan zou hij het kistje afsluiten, en haar eens in de zoveel tijd opzoeken. Want zij was alles voor hem
Hij had een verschrikkelijke keuze gemaakt. Hij was weggegaan bij zijn broer voor haar. Enkel voor haar, haar wie zijn partner niet eens meer was. Maar toch droomde hij iedere avond over haar. Zij van wie hij zo graag wilde dat ze zijn partner weer zou worden. Zij van wie hij zekerheid wilde. Hij hoopte van harte dat ze hem toe zou laten in de kudde. Hij wou al zijn keuzes achter zich laten. Hij wou het vreselijke feit dat hij haar boven zijn broer gekozen had achter zich laten. Hopende dat zijn broer het hem vergeven zou hebben. Waarom moesten nou twee geliefde een kudde hebben. Waarom was het leven toch zo moeilijk de laatste tijd voor hem? De ene tegenslag na de andere kwam. Misschien was dat ook wel de grootste reden dat hij bang was voor haar antwoorden op zijn twee belangrijke vragen. Die echt serieus bij haar aan moesten komen. Hij wou niet langer in bedwang van haar zijn. Want al zijn keuzes waren misschien wel een beetje gebaseerd op haar. Want telkens als hij iets moest doen, was het de vraag die hem ruste: Wat zou zij ervan vinden als ik dat doe? Wat zou zij doen? En telkens weer werd hij er gek van. Maar het was beter zo, en het was het lot dat het bepaalde. Remember had er respect voor, ook al was hij bijna overal de laatste tijden de dupe van. Het was verschrikkelijk, vreselijk. Hij wou het niet meer langer zo. Het hoefde gewoon niet meer. Hij zwaaide eventjes met zijn staart. Merkte hoe ze haar spieren spande. Eventjes verliet een zachte haast onhoorbare zucht zijn mond. Langzaam gleed hij over zijn lippen naar haar zachte, perfect gevormde oren toe. Moest hij alles nou uitleggen. Het was zo lastig om het te verwoorden. Het geen wat hij nu dacht. Maar hij ging zijn best doen. Enkel om die kleine voor hem tedere plaats in de Quiet Sparkle. Teder, net als haar. ’’Magnifico.’’ Begon hij voordat ze ook maar iets kon zeggen of kon doen. Zou ze nu wegrennen? Bang dat Sultan of Pearl vreselijk boos zou kunnen worden omdat zij hem toegelaten had? Zou ze wegrennen bang voor het feit dat ze hem toe wou laten. Dat ze het zichzelf verplichte? Maar Remember was dan misschien niet in staat met zijn eigen broer te vechten om haar te beschermen, maar hij zou zijn best doen het laatste beetje moed op te schrapen voor haar. Om haar te beschermen. ’’Ik snap dat het je verbaasd echt waar. Maar ik heb er lang over nagedacht… En ik weet het nu zeker.’’ Sprak hij om haar ervan te verzekeren dat hij er echt goed over nagedacht had. En inderdaad het was een rot keuze voor hem geweest. Maar nu hij hier zo stond, tegenover haar. Zij die alles voor hem was, wist hij het zekerder dan ooit. Hij luisterde naar haar woorden. Bij de tweede zin trok hij zijn schouders op, voor zover dat kan. Dat moest zij weten, maar hij was in staat alle antwoorden te geven die ze wilde horen. Alle bevelen te volgen die ze hem gaf. Enkel om haar. Bij haar volgende woorden stokte zijn adem eventjes. Dus hij betekende nog wel wat voor haar. Het voelde zo fijn dit te horen. Alsof er een grote last van zijn schouders gevallen was. Hij zei niets op haar woorden. En luisterde geduldig naar haar volgende woorden. Rangen deden het hem niet bij hem, en dat wist ze best, dat wist Remember gewoon zeker. Hij glimlachte lichtjes. ’’Rangen doen het hem niet.’’ Zei hij zacht. Verzekerd zette hij plots zonder dat hij er erg in had een stap naar voren. Nu nog maar twee meter van elkaar verwijderd, richtte hij zijn donkere zwarte ogen recht in die van haar. Hij keek verzekerd, iets wat hij nooit verwacht had nu het er toch van kwam. ’’Magnifico.’’ Zei hij zacht. ’’Zou jij mijn partner weer willen worden?’’ Zijn stem zacht en breekbaar kwam langzaam aan bij haar oren, terwijl zijn mond amper op en neer bewoog tijdens het praten. ’’Maar.’’ Zei hij voordat ze ook maar iets kon doen. ’’Ik ben bang Magnifico. Bang dat alles weer misloopt. Daarom wil ik het rustig aan doen. Des noods vertellen we het gewoon aan niemand.’’ Zijn woorden kwamen luid, zelfverzekerd aan. Een beetje zelfvertrouwen mocht wel in zulke situaties. Hij meende zijn woorden en hoopte van harte dat Magnifico dit ook zo op zou vatten. Zijn staart zwaaide heen en weer. Toch was hij ergens diep van binnen bang… Bang dat ze nee zou zeggen. Dat ze te bang was geworden om het nog te durven. Dat ook zij vreselijk bang was dat alles weer mis zou lopen. Bang net als hij was, maar dan toch nog heel wat banger. Misschien wel te bang om nog iets te zeggen. Hij werd gekweld door dingen die mogelijk zouden kunnen gebeuren, zonder ook maar een keer te denken aan dingen die goed zouden kunnen gaan nu. Nee, op dit soort momenten dacht hij alleen aan dingen die vreselijk waren. En die zouden kunnen gebeuren. Hoewel er maar een minusciel kansje was dat het ook echt zou gebeuren. Zo klein dat het er amper was. Maar het was zo belangrijk…

~duizend woordjes vol bange Remember heid xD~

Waarom begreep hij dan niet dat ze het druk had, dat het moeilijk voor haar was als hij er ook was. Waarom, waarom? Waarom kwam hij dan hier, waarom stond hij dan tegenover haar. Ze wilde het niet, ze durfde het niet. Maar onredelijk iemand afwijzen, dat kon niet. Ze wist dat hij al haar vragen perfect zou kunnen beantwoorden. Maar toch, de ene kant van haar wilde dat hij voor altijd bij haar kwam. Hij had immers de Dénali verlaten, om bij haar te komen. Dat was natuurlijk moeilijk voor hem, wat als twee geliefden tegenover elkaar stonden. Dan koos hij voor haar, en niet voor zijn broer. Dat deed hem goed, ze snapte dat zij belangrijker voor hem was dan voor zijn broer. Misschien klonk dat arrogant. Ja, het was misschien iets wat niet juist was, maar het nam haar ego mee omhoog.
Ze probeerde zo neutraal mogelijk te kijken, al was het lastig voor haar. De hengst zuchtte. Haar oren stonden nog altijd licht naar achteren gericht, en draaiden om zich heen. Naar het geluid toe. Maar, waarom. Haar knieën zaten nog altijd op slot. Maar ze was te bang om zich te bewegen.
’’Ik snap dat het je verbaasd echt waar. Maar ik heb er lang over nagedacht… En ik weet het nu zeker.’’ Ze knikte bij die woorden. Hij koos voor haar, hij koos echt voor haar. Eindelijk kon ze zich weer een beetje ontspannen. Haar hoofd kwam iets lager te staan. Ze knikte nogmaals langzaam. Ze zwiepte met haar staart om haar lichaam afleiding te geven. Oké, hij gaf het op voor haar. Laten we het daar op houden.
Toen hij liet merken dat rangen niks uitmaakte, knikte ze. Oké, zij vond rangen wel belangrijker. Ze zat heel lang in de Eternal Guardians/Dénali, en ze was maar niet hoger gekomen dan in de Eternal Guardians Gurdian Angel. Ja, even was ze daar leidster, maar dan ook maar voor een maand, toen besloot Sultan toch in DH te blijven. Ze zuchtte. Zij ging leden echt belonen als ze het goed deden, des noods bedacht ze dan nog wel een paar andere rangen voor paarden die die verdienden. Ze moest al die gedachten maar even in mappen in alfabetische volgorde in de gepaste ladekasten stoppen in haar gedachten. Voordat alles overhoop vloog.
De hengst kwam dichterbij, ze keek op. Ze wilde ook wel dichterbij komen, maar haar benen weigerden. Opnieuw fluisterde de hengst haar naam. ‘Ja.. nee,’ prevelde ze zacht. Wat moest hij nou, dit was alweer de derde keer dat hij haar naam zei. ’’Zou jij mijn partner weer willen worden?’’ Direct vloog haar hoofd weer omhoog. Wow wow wow, moest hij dit nou. Hij werd nu serieus is zijn levensdagen nu geen Bèta. Maar ze kon nu toch geen nee zeggen, dat was onmogelijk. Dan zou ze minstens drie maanden krijsend in een hoekje liggen, en dan zielig in elkaar storten. En dat was haar kudde direct, poof. Weg. Dat kon ze niet toelaten. ’’Ik ben bang Magnifico. Bang dat alles weer misloopt. Daarom wil ik het rustig aan doen. Des noods vertellen we het gewoon aan niemand.’’ Was dit nou de druppel, wilde ze wel. Oké, ze moest even alles op een rijtje zetten. Ze waren uit elkaar gegaan, enkel en alleen omdat zij de moordenaar van haar ouders had vermoord. Ze kon toch niet aanzien dat die gek nog langer op de aardbol rond zwierf. En daarom was alles haar schuld, en dus ging hij bij haar weg. En nu wilde hij haar terug? Ze was er kapot van geweest, kon ze dat wel. Ze wilde ook niet dat het opnieuw gebeurde. En dan aan niemand vertellen, alsof het een schande was om met haar te hebben. Of deed hij het alleen omdat ze nu weer leidster was, wilde hij invloed. Nee, zo was hij toch niet. Ze zuchtte diep, keek hem aan. ‘Ik wil niet dat het opnieuw gebeurd, het had me kapot gemaakt, maanden lang. Daesha heeft een rot jeugd, en dat probeer ik uit alle macht weer goed te maken. Maar Daesha heeft een rot jeugd gehad, omdat op het moment dat ik hem tegenkwam, hem vermoorde, jij dat een schande vond. Ik was niet meer te vertrouwen, en daar heeft Daesha eigenlijk alle klappen van gekregen. Maar ik wil je niet afwijzen, dat is te moeilijk voor mij. Ik krijg je niet uit mijn gedachten. Ik wil het opnieuw proberen, en het geheim houden is onmogelijk. Ik ben leidster, de roddels zullen wel als een gek in het rond vliegen. We kunnen beter er trots op zijn dan het schuil houden. Ja Remember, ik wil je partner zijn,’ sloot ze haar speech toen af. Ze stapte dichter na hem toe. Het had zo serieus geklonken, maar ze hield het nu niet meer binnen. Ze drukte haar hoofd tegen zijn hals, en een zoute traan verdween tussen zijn witte manen.

Gelijk prevelde de merrie iets toen haar naam uitgesproken werd. Ze was duidelijk in de war. Iets wat Remember ook in de war maakte. Wou ze dit wel? Kon ze het wel aan? Na alles wat er gebeurd was. Maar mensen maakte fouten, net als dat het van Remember een fout was geweest om toen uit elkaar te gaan. Maar hij was geraakt, ondanks dat hij diep van binnen het ook wel begreep. Natuurlijk, hij had hetzelfde gedaan. Maar daar had hij toen niet aangedacht. Nee, natuurlijk niet. Dat moest ze ook wel begrijpen. Het was duidelijk voor Remember dat ze geschokt was door zijn vraag, en alles eventjes goed op moest nemen. Vandaar dat hij haar de tijd gaf, ze mocht antwoorden wanneer ze wou. Hij zou altijd op haar wachten, ook al duurde het een jaar. En hij begreep het als de kudde eventjes voor ging. Misschien zou hij dat ook wel doen. Gespannen maar toch bang voor het antwoord luisterde hij naar haar woorden. Hij nam alles goed in zich op. Knikte soms eventjes, dat ze gelijk had. Alle woorden nam hij serieus in zich op. Hij moest haar nu wel serieus nemen, zoals hij hoopte dat ze hem serieus nam.. Over het algemeen nam hij haar altijd serieus. Waar dan ook. Zelfs toen die keer in het snoepjes meer. Onwillekeurig kwam er een kleine glimlach op zijn gezicht. Toen ze haar speech afsloot sloegen zijn gedachten op tilt. Om alles te sorteren, op een rijtje te zetten en het vervolgens wel twintig keer over te lezen. Vandaar dat er een grote stilte viel toen haar hoofd tegen zijn hals voelbaar was. Daarna was het klaar, dacht hij niet meer. En drukte zijn hoofd tegen de hare. Zo stonden ze daar een tijdje lang. ’’Daesha heeft een rot jeugd gehad inderdaad. Maar met een beetje geluk maken we dat weer goed.’’ Startte hij over haar eerste punt. Waarna hij eventjes met zijn staart sloeg. Om vervolgens na te denken over de volgende woorden. ’’Paarden mogen denken wat ze willen. Of ik nou partners met je wil worden voor de eer, dat zullen de meeste denken. Of dat ik aandachts-geil ben of zulke dingen. Je moet me geloven dat dit allemaal niet zo is. Roddels of niet.’’ Zei hij, om vervolgens de stilte weer aan te wakkeren. Om alles goed in zich op te nemen nu ze daar stonden, er was zo vreselijk veel gebeurd de laatste tijden. Maar alles werd nu weer zoals het was. Zoals het hoorde te zijn. Remember hoefde geen eer, en dat hoorde Magnifico te weten. Het was raar nu ze zo plots weer partners waren. En Remember had echt wel de tijd nodig om het allemaal te verwerken. Het was allemaal zo snel gegaan. En daar had hij misschien wel het meeste voor gezorgd. En nu… Nu zou het zijn alsof ze een heel nieuw leven zouden beginnen. ’’We moeten vergeten, vergeven voor fouten van het verleden. Een nieuw leven op starten.’’ Zei hij, meer om zichzelf te overtuigen van zijn gelijk over de gedachtes over het vergeten en vergeven, dan dat hij het tegen Magnifico had. Nog steeds maakte zijn hersenen over uren om alles te bekijken. Terwijl hij probeerde het verleden te vergeten. Zijn hele leven had een grote bocht gemaakt. En eindelijk had hij vrede met zo’n bocht. ’’Het is beter zo…’’ Weer sprak hij meer tegen zichzelf dan tegen Magnifico. Nog steeds zijn hoofd tegen haar bruine vacht.


~Beetje fluttig~