Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

Being perfectly dreaming~

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

1Being perfectly dreaming~ Empty Being perfectly dreaming~ wo 28 maa - 5:06

Remember

Remember

Hij die altijd wist wat hij deed, hij die altijd dacht dat hij wist wat hij deed. Maar hij die fouten maakte, hij die zich vergiste in dingen en andere. Hij die een groot hart had, hij die serieus was, maar ook hij die altijd in was voor een grapje. Hij die de enige echte hij vormde. Hij die hij was, hij die uniek was zoals iedereen, hij die zich in dat feit fascineerde. Hij die voor alles en iedereen respect had, omdat ze waren zoals ze waren, en niemand die dat zou veranderen. Hij met de naam; Remember. Hij die de naam gekregen had door zijn geheugen, zijn weten en zijn onwetendheid. Doordat hij kon onthouden, onthouden; weet je nog? Zoals zijn naam betekende. Zoals hij was, hij met de vragen, met de doelen. Hij die meeleefde met iedereen hoe onbekend ze ook waren. Hoe nutteloos ze ook waren, hij die onbenullig was. Zoals de fouten die hij had gemaakt tegenover zijn gezin. Hij had dingen verteld die niemand behoorde te weten, enkel om het feit dat ze zo afschuwelijk, zo vreselijk waren dat niemand slecht genoeg was het te horen. En iedereen deed alsof het misschien normaal was maar diep van binnen wist zelfs hij, dat dit iets onnatuurlijks was, iets boven de krachten van moeder natuur, zo slecht, zo onnatuurlijk was het. Terwijl een geur ongemerkt zijn neusgaten binnen kroop op weg naar zijn hersens om daar ongemerkt naar binnen te komen, en de drager van de geur hem dus zou verrassen, stond hij daar met zijn wind en manen tegen de wind in. Trots om de reden die Joost mocht weten, draaide hij zich om. De geur inmiddels opgemerkt, aan de grote geel/rode horizon – door de opgaande zon zag hij een ding dichter bij komen. Dat ding; ook wel een paard had een grijs achtige kleur, met lichtere manen. Ze had een bijzondere kleur wellicht, zo veel van deze vond je er niet. Iets wat Remember zelfs op deze afstand kon zien. Langzaam zette hij een pas dichterbij, alsof het een vreselijk groot verschil was dat de merrie nu maar één pas minder hoefde te lopen schudde hij zich uit. En brieste droogjes, vandaag was hij in een droom mood wat dus betekende dat hij niet bepaald veel energie zou hebben. En werkelijk waar de gehele tijd in gedachte zou verzinken. Ondanks dat zijn ‘gasten’ zouden praten.


~Chaitanya~

Chaitanya

Chaitanya
VIP

Langzaam stapte een merrie door het gebied. Ze was afgeleid, stapte rustig en stil voort door de dauw van de vroege ochtend waar een felle zon door heen scheen. De vage, voor haar onbekende silhouetten van hoge planten die ze door de dikke mist kon zien, waren opgelicht door de zon. Het zou vandaag een mooie dag worden, dat was duidelijk, maar voor de eenzame merrie maakte toch niet zoveel uit. Een pimpelmees vloog tjirpend van een tak van een eenzame boom naar de andere, maar pakte Chaitanya’s aandacht niet. De merrie was diep in haar zorgelijke gedachtes verzonken, voelde zelfs de snijdende pijn van de brandwonden over haar achterhand en gezicht niet meer, die zich langzaam aan het herstellen waren van de brand die haar familie slechts een week geleden had weggenomen. Straks zouden die wonden weg zijn, zou de fysieke pijn geleden zijn maar de mentale nog altijd niet te verdragen... Heel even bleef Chaitanya staan, automatisch, liet haar blik langzaam over het gebied glijden en weer terug, en liep weer verder door. Haar lichte manen leken wel wit af te geven in het licht van de zon. Vleugeltjes van kleine motjes en vliegen waren witgeel opgelicht en normaliter zou dat de merrie een zomers - en vooral gelukkig - gevoel geven, maar op dit moment was er voor haar weinig aan. De houten vliegenvanger die tegen haar hals tikte, die vastgeklit zat in haar lichte manen, was het enige wat haar een geruststellend gevoel gaf op dit moment. Ze was nog geen enkel paard tegen gekomen, voelde zich eenzaam zonder haar familie. Heel even zag ze de enorme vlammen die aan de tipi's likten weer voor zich, het angstaanjagende gehinnik van de paarden en het hartverscheurende gehuil en gegil van de hulpeloze mensen... Een zoveelste traan liep over haar kaak naar beneden, als Chaitanya er met haar hoofd bij was geweest zou ze zich waarschijnlijk afvragen hoe ze nogsteeds tranen kon hebben. Hoeveel tranen waren er al wel niet over haar kaak gegleden sinds ze beseft had dat ze haar familie kwijt was?

Waarom was ze eigenlijk weggerend? Waarom was ze gewoon niet gebleven om of te proberen haar familie te redden, of om samen met hun te sterven? Was ze niet gewoon laf, zo laf dat ze haar eigen familie op gaf om zelf te ontkomen... had ze niet levens kunnen sparen als ze niet zo laf was geweest, als ze was gebleven? Wat had ze hier verdorie aan over gehouden, behalve eenzaam zijn en rondlopen met een pijn die haast ondraagbaar was!? Maar misschien was deze pijn wel alles wat ze hiervoor verdiende. Toch leek het allemaal zo onwerkelijk, alsof het niet gebeurt kon zijn. Had ze het ook verdiend om met deze vragen te blijven rondlopen, zonder er een antwoord op te kunnen geven? Zou ze het zichzelf eigenlijk ooit wel kunnen vergeven?...

Plotseling hield een geluid dat vrij duidelijk had geklonken in deze stille vallei de merrie uit haar gedachtes. Het was maar een droge bries die de witte hengst had gemaakt, maar genoeg om Chaitanya's aandacht te trekken. Het dier had haar waarschijnlijk al een tijdje in de gaten gehad. De merrie bleef op een klein afstandje van de hengst stil staan, tilde moeizaam haar hoofd op, wrong haar gedachten weg en mompelde iets wat op een ‘ook een goeiemorgen’ leek.

Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum