Am i dreaming? [open]

Langzaam liep een hengst zwarter dan de nacht door het bos heen. Zijn hoeven kwamen zacht neer op de grond. Hij rook de geur van de bomen. Hij hoorde iets kraken en zijn oren schoten naar achteren toe. Hij keek om zich heen, maar zag niets, langzaam liep hij verder door het bos heen. goed oplettend of hij iets zag. Hij schudde zijn hoofd even, had hij zich het dan toch verbeeld? hij wist het niet. Hij liep een kleine open plek op, waar zonlicht door het bladerendek heen scheen. Hij begon te grazen, zoekend naar grassprietjes tussen de bladeren in. Opnieuw hoorde hij iets kraken. Direct hief hij zijn hoofd op, maar weer zag hij niets. Oplettend begon hij verder te grazen. Langzaam drong de geur van een paard in zijn neusgaten door. Hij deed alsof hij niks doorhad en graasde verder, maar hij lette wel degelijk op

Als een spook dwaalde een grijze merrie door de nacht. Het dier was er met haar hoofd niet bij, zoals gewoonlijk tegenwoordig, en maakte voor haar doen een enorme herrie. Stapte op takjes, schuurde langs bomen, liet haar hoofd niet ver genoeg zakken als ze onder een laaghangende tak door liep. De nacht was eenzaam, haar verschroeide littekens over haar achterbenen en gezicht glommen in het vage maanlicht, haar witte manen leken licht af te geven. De merrie zuchtte geluidloos, bleef even stilstaan en keek om zich heen. Ze voelde aanwezigheid, ze wist dat ze niet alleen was ook al deed de zwarte nacht haar best de omgeving onzichtbaar te maken. ‘Kijk naar de geest, gebruik je andere zintuigen, je hebt niet voor niets meer dan een zintuig,’ had haar mens ooit gezegd. Haar mens, die inmiddels morsdood was waarschijnlijk en telkens bij de gedachte dat dat zo was kromp Chaitanya ineen en zag ze de vlammen die aan de tipi's likten weer voor zich. ‘Je hebt geen licht nodig om dingen te kunnen zien, Chai,’ was hij verder gegaan. ‘Ik weet wel zeker dat jou instinct en gevoel ook zintuigen zijn. Wees niet afhankelijk van je zicht.’ Hij had altijd zo tegen haar gesproken. Er waren genoeg mensen in de stam geweest die minder dicht bij hun dieren stonden als haar mens, die niet tegen hun paarden praatten, en dat maakte de band tussen haar en haar mens onbeschrijfelijk en voor Chaitanya's gevoel mistte er nu iets. Ze zuchtte opnieuw geluidloos, vervolgde haar weg en negeerde de aanwezigheid, maar ze wist dat ze alleen maar dichter naar het dier toe liep. Haar bruine ogen gleden door het gebied, heen en terug, ze dacht even een silhouet te zien van een dier dat schichtig zijn hoofd optrok en weer liet zakken. Een paard, met een vacht nog zwarter als de nacht zelf stond een paar tientallen meters verderop, maar het schrok de grijze merrie niet af. Langzaam stapte ze tussen de bomen door naar een open plek die ze niet kende, rook de hengst overduidelijk dat nog maar een meter of tien voor haar stond terwijl ze bleef staan tussen enkele bomen in, gespannen, terwijl het licht haar vacht liet glanzen en haar manen zachtjes wapperden in de wind. Ze wachtte even af, keek naar de donkere hengst voor haar en nam hem in zich op. Zijn alerte houding vertelde Chaitanya direct dat de hengst haar al had horen aankomen, en de merrie wachtte af totdat het dier voor haar iets zou zeggen.

Hoorde de geluiden dichterbij komen. Toch bleef hij verder grazen, totdat hij vanuit zijn ooghoek een schim zag aan de rand van het kleine open plekje. Langzaam hief hij zijn hoofd op en keek richting het paard, hij keek naar het paard en zag dat het een grijze merrie was. Hij snoof even. Hij bekeek de merrie en zag haar opmerkelijke witte manen en op haar achterhand de littekens. Hij zwiepte met zijn staart, terwijl zijn manen een stukje golfden door de wind. Hij draaide zich om, zodat hij recht tegen over de grijze merrie stond. Hij bleef naar haar kijken zonder een woord te zeggen. Daarna liet hij zijn hoofd weer zakken en graasde hij verder, maar hij bleef met zijn zwarte ogen de grijze merrie in de gaten houden. 'wat doe je hier?' vroeg hij na een tijdje. zijn stem doorbrak de stilte die op de open plek hing. Hij keek haar aan, en was opgehouden met grazen.

De zwarte hengst voor haar draaide zich naar haar toe. Chaitanya keek de hengst aan met een levenloze - natuurlijk was die levenloos -, maar toch een typisch vriendelijke blik zoals gewoonlijk bij de grijze merrie terwijl de wind nog altijd zachtjes met haar manen en haar staart speelde en haar dromenvanger tegen haar hals tikte, zoals het altijd deed. Het leek alsof het dier voor haar ook verwachtte van de merrie dat ze zou gaan spreken, net zoals zij het van hem verwachtte. Want net als Chaitanya zelf was de hengst voor haar stil, maar om een of andere manier leek het alsof er een kilte rondom de hengst hing.
Chaitanya was geen badass. Dat liet haar weer denken aan haar familie, en alweer zag ze de vlammen aan de tipi's likken en het angstaanjagende gegil en gekrijs van mensen en paarden. Het was zwak geweest om weg te rennen, en ook al was de fysieke pijn van de grote brandwonden die ze op haar achterhand en neus droeg al bijna voorbij, dan zou de mentale pijn nogsteeds niet te dragen zijn. Ze had haar familie in de steek gelaten. De brandwonden hadden littekens achter gelaten, ook al waren ze nog niet helemaal weg. Littekens die ze zou blijven zien, maar niet meer zou voelen. De pijn en het gemis ergens diep in haar hart zal ze nooit zien, maar wel altijd kunnen voelen.
Toen liet de hengst zijn hoofd weer zakken, heel rustig, graasde verder alsof er niets was ook al voelde Chaitanya dat het dier haar nogsteeds in de gaten hield. Chaitanya liet haar hoofd een klein beetje zakken, tot na een tijdje de hengst opeens weer opkeek en vroeg: ‘Wat doe je hier?’, wat direct de ijzige stilte van de duistere nacht doorbrak. Nou was het niet dat het dier voor haar niet mocht weten wat ze hier deed, maar de merrie zag er de logica niet helemaal in. ‘Hoezo wil je dat weten?’ vroeg de grijze merrie vriendelijk. De hengst voor haar keek haar nogsteeds aan, en ergens werkte het de merrie op haar zenuwen dat het grote, donkere dier zo voor haar stond, wat ze echter niet liet merken.

Hij bleef naar de merrie kijken, hij keek eens goed naar de littekens, hij vond ze op brandwonden lijken. Hij hoorde haar zeggen: ‘Hoezo wil je dat weten?’ Hij snoof even en schraapte met zijn hoef over de grond heen, zodat de bladeren opzij sprongen en nieuw gras vrij kwam. Hij bleef naar haar kijken. hij snoof weer, ' omdat je hier bent' zei hij alleen maar. Zijn antwoorden waren vaag, alsof hij haar om te tuin wou leiden. Hij bleef naar haar kijken en zwiepte met zijn staart. Langzaam kwam er mist op zetten, Hij bleef staan waar hij stond, terwijl hij naar de merrie keek. Ze deed hem aan iemand herinneren, maar aan wie, dat wist hij niet meer. Een zachte warme wind stak op en blies vanaf zijn achterhand naar voren toe. Zijn vacht ging daardoor iets anders staan, en daardoor waren opeens vele littekens zichtbaar, verspreidt over zijn hele lichaam heen. Hij had nergens last van, hij was genadeloos. Zijn zwarte ogen bleven naar de grijze merrie kijken, vlak onder zijn ogen door kon je opeens een litteken zien, weer snoof hij.

De hengst schraapte met zijn hoeven. Chaitanya was nooit bang geweest voor andere paarden, en ook al kwam er plots mist tussen de bomen door kruipen wat erg leek op stervende geesten die ronddwaalden, nu ook niet. De hengst snoof opnieuw, bleef de grijze merrie die nu zelf een beetje iets weg had van een geest dankzij de wind die met haar witte manen speelde en haar donkere, glimmende vacht en de littekens die eigenlijk helemaal geen kwaad van Chaitanya zelf meebrachten. ‘Omdat je hier bent,’ antwoordde de hengst vaag. De merrie was op dit moment gekrenkt, had het belangrijkste in haar leven op een avond verloren en was nogal prikkelbaar geworden, wat ze absoluut nooit was. Nu wel daarentegen, en ze had eerlijk gezegd niet zo'n zin in vage antwoorden en respectloos gesnoof. ‘Mag dat niet dan?’ vroeg de merrie nog steeds even vriendelijk als daarnet maar ook net zo vaag als de hengst nu. De wind draaide een beetje en kwam nu vanuit het zuiden, blies de manen van de merrie een beetje naar achter. Ze hoorde bladeren ritselen, haar dromenvanger tegen haar hals tikken dat haar een geruststellend gevoel gaf. De vacht van de hengst werd naar voren geblazen, littekens kwamen tevoorschijn wat de merrie direct vertelde dat ze op haar hoede moest zijn omdat dit een badass was. Niet dat dat voor haar zoveel zei, niet dat het haar veel uitmaakte. Ze had respect voor ieder paard. Maar ze wist dat badasses dat niet altijd voor bravehearts als zij hadden, en bij die slonk dat respect een beetje.
De omgeving werd kil, maar Chaitanya bleef zelfverzekerd staan om te wachten op een antwoord. Ze was inmiddels banger geworden voor warme, vurige kleuren en veel rumoer dan een rustige kilte als dit. Het dier voor haar snoof weer. Maar Chaitanya was niet bang. En ook niet achterlijk.

Hij bleef staan waar hij stond, mist omhulde zijn hoeven, en kroop omhoog op zijn benen, Hij voelde de kilte van de mist niet, voor hem was de mist warm. Hij hoorde het getik van een dromenvanger, hij bleef naar de merrie kijken. Hij kende geen angst, het woord stond niet in zijn woordenboekxd. Al vanaf zijn geboorte had hij alles alleen moeten doen. Hij was niet bang, vroeger was hij dat misschien geweest, maar door de harde waarheid van het leven, was hij niet meer bang geworden. Hij hoorde haar zeggen: 'mag dat niet dan?' Hij zweeg even, de kilte nam toe. 'waarom zou dat niet mogen' zei hij als antwoord terug. Hij zweeg weer even en bleef naar de grijze merrie kijken. 'waarom draag je een dromenvanger?' vroeg hij toen opeens. Hij wist niet waarom hij het vroeg. De wind ging liggen en zijn vacht ging weer normaal staan, waardoor de littekens verdwenen onder zijn vacht.

De mist kroop langzaam tussen de bomen door, omhulde de paardenhoeven en krulde langzaam om de benen heen van de hengst - en die van Chaitanya zelf. Haar grijze vacht kreeg een vreemde uitstraling, haar witte manen hadden iets wat je aan geesten zou laten denken. De hengst voor haar bleef haar doodstil aankijken. ‘Je zal je leven nooit moeten laten leiden door angst, Chaitanya, maar angst zelf is nooit erg. Wie geen angst kent zal nooit grenzen hebben, dat ten kosten kan gaan van andere. Wees voorzichtig, maar niet overdrijven. En heb respect voor anderen.’ De woorden van haar mens stonden in haar hoofd gegraveerd. Vooral nu ze zelf degene was die het leven moest leren, die zelf achter dit soort dingen moest komen. Haar mens was haar steun geweest. Misschien had hij ooit zien aankomen dat ze ooit gescheiden zouden worden, of misschien voor het geval dat. Maar de merrie was haar mens dankbaar. Het was een steuntje die haar genoeg had gegeven. ‘Waarom zou dat niet mogen,’ antwoordde hij. ‘Dat vraag ik nou juist aan jou,’ zei de merrie terwijl haar mondhoeken vriendelijk omhoog trokken. Vaagheid. Irritatie, maar dat laatste liet ze niet merken.
Maar de pijn dat haar mens weg was zou nooit weggaan. De hengst vroeg opeens iets totaal anders. ‘Waarom draag je een dromenvanger?’ De merrie kneep haar ogen dicht, kromp vanbinnen ineen. Vergat dat ze voor een badass stond. Herstelde weer, alhoewel de vraag nog na-galmde in haar hoofd. Vooral het woord ’dromenvanger’. Heel even, in een fractie van een seconde zag ze een flashback, het beeld waarin haar mens die dromenvanger in haar manen knoopte. Haar vacht zelf was toen nog een slag donkerder, haar manen waren nog vrij kort omdat ze nog zo jong was. Ze hadden nog voor de helft in piekjes omhoog gestaan, maar toch was het gelukt de dromenvanger, gemaakt van tientallen takjes die allemaal in rondjes waren gebogen, vastgemaakt met de touwtjes die direct ook het netje vormde, kraaltjes, en twee grote adelaarsveren. Toen Chaitanya nog jonger was had ze gezien hoe haar mens de dromenvanger had gemaakt... Hij was er uren mee bezig geweest. En zo blij geweest toen het af was. De grijze merrie droeg de dromenvanger al jaren mee, toch was het nooit versleten. Haar manen waren toen gegroeit, de dromenvanger die toen heel hoog had gezeten hing nu ergens halverwege haar manen. Het zat vast in een grote vilt-knoop, wat haar nooit gehinderd had. Het was het enige ding van haar mens dat ze mee droeg. Wat hopelijk nooit meer uit haar manen zou gaan. Ze koesterde het, nu nog meer. En de herinnering die er aan vast zat - en mentaal zo zeer deed, zei alleen maar dat het echt was geweest. Dat ze het niet had verbeeld.
‘Dat heeft een speciaal iemand voor mij gemaakt,’ murmelde de merrie. Ze probeerde sterk te blijven klinken, maar bij het woord ‘iemand’ klonk haar stem alweer een octaaf hoger, terwijl ze haar ogen had dichtgeknepen om zichzelf te bedaren. De hengst zou het wel hebben gemerkt, maar zo snel als het kon herstelde Chaitanya zich weer en wachtte er een antwoord op af. Haar gevoel zei dat die reactie een aanleiding naar iets had kunnen geven. Iets wat de merrie waarschijnlijk niet zou hebben. Maar met badassen wist je het toch nooit...?

Zijn vacht leek in de mist nog veel donkerder dan dat die al was. Hij bleef naar de merrie kijken en hoorde haar antwoord geven op zijn eerste vraag. Maar hij ging er niet op in, toen hij merkte dat de merrie een beetje in elkaar kromp toen ze zijn tweede vraag hoorde. Hij bleef zwijgen terwijl hij naar haar keek, hij hoorde haar murmelen: 'dat heeft een speciaal iemand voor mij gemaakt' hij hoorde dat bij iemand haar stem een octaaf hoger ging. Hij bekeek de merrie. Blijkbaar was ze dus ooit bij een mens geweest. Normaal had hij voor paarden en mensen geen respect, maar hij trok een conclusie, hij legde het verband tussen de dromenvanger en de brandwonden. Waarschijnlijk had de merrie een brand overleeft bij de mensen en was er vandoor gegaan, die conclusie trok hij. Hij keek naar de merrie. 'memories you have to keep, bad things you need to forget' zei hij alleen maar, hij wist niet waarom hij het zei, maar ergens had hij toch respect voor deze merrie gekregen. Hij bleef naar haar kijken. De dromenvanger trok zijn aandacht, de dromenvanger leek hem oud, maar hij zag er nog goed uit. Hij keek weer naar de grijze merrie met zijn zwarte ogen

De zwarte ogen van de hengst leken haar wel te doorboren. Ze liet niet merken dat ze het niet zo prettig vond. De hengst ging niet op haar vraag in, bekeek haar, had het dus gemerkt. Vanzelfsprekend, dacht de merrie in zichzelf. Alsof ze zou geloven dat hij het niet had gemerkt. Toen opende het zwarte dier, dat nog donkerder leek door de mist, zijn mond en zei; ‘Memories you have to keep, bad things you have to forget’. Het leek alsof het dier voor haar respect voor de merrie had gekregen, en ergens voelde Chaitanya zich daardoor opgelucht, maar het was maar een klein gevoel en ze merkte het niet eens op. ‘Nee, niet altijd. Je moet ze niet vergeten, je moet er van leren. Je kunt alle slechte dingen wel wegstoppen, maar misschien gebeuren ze je wel niet voor niets. Het leven is om te leren en het kan niet altijd mooi zijn, net zoals leren niet altijd zo even leuk is,’ mompelde de merrie. Nee, vooral niet leuk als het dit soort dingen waren. Haar gevoel schreeuwde van ongelijk, ze kon niet beseffen dat deze gebeurtenis haar ooit iets zou leren. Toch wist ze ergens, het nuchtere deel in haar hoofd dat de gebeurtenis al geaccepteerd had, dat ze het ooit wel zou doen. De merrie probeerde er niets van te laten merken dat ze heel even in tweestrijd zat. Het was zo onwerkelijk. Zo oneerlijk. De merrie zuchtte diep, mompelde toen verder: ‘Ook erge gebeurtenissen zijn herinneringen. Niet allemaal even mooi, maar misschien zijn al mijn herinneringen ook niet mooi meer...’ De merrie zweeg, staarde even afwezig naar de grond. Eigenlijk had ze absoluut geen zin om over haar verleden te gaan praten, nu. Ze hoopte dat de hengst dat wel zou begrijpen.

hij luisterde naar het antwoord van de merrie: ‘Nee, niet altijd. Je moet ze niet vergeten, je
moet er van leren. Je kunt alle slechte dingen wel wegstoppen, maar
misschien gebeuren ze je wel niet voor niets. Het leven is om te leren
en het kan niet altijd mooi zijn, net zoals leren niet altijd zo even
leuk is" hij had even de neiging om er op in te gaan, totdat hij merkte dat ze nog iets ging zeggen, hij luisterde naar wat de merrie zei: Ook erge gebeurtenissen zijn herinneringen. Niet
allemaal even mooi, maar misschien zijn al mijn herinneringen ook niet
mooi meer...’ hij dacht even na. Zelf had hij al zijn herinneringen weg gestopt, gewoon omdat het kon, daardoor voelde hij niks meer. Hij keek naar de grijze merrie en merkte dat de merrie geen zin had om verder op haar verleden in te gaan. hij begreep haar wel, een duister verleden was niet fijn om over te vertellen, dat wist hij zelf maar al te goed. 'hoe heet je?' vroeg hij maar, om op een ander onderwerp over te gaan, Hij bleef staan waar hij stond, de mist trok een beetje weg.

Ze zag de hengst nadenken. Hij leek te merken dat Chaitanya er verder niet op in wou gaan, en de merrie zuchtte geluidloos. De mist was dunner geworden, had zich door het hele bos gevuld. Ochtenddauw, waarschijnlijk. Het zou een mooie dag worden vandaag. ‘Hoe heet je?’ vroeg de hengst toen. ‘Chaitanya,’ zei de merrie vriendelijk. De hengst bleef, net als Chaitanya, staan waar hij stond. Nu zou het wel het moment zijn dat de merrie zelf iets zou vragen, omdat ze toch geen van beide aanstalten maakten om weg te gaan en de merrie opende haar mond. ‘Je bent een badass?’ vroeg de merrie tenslotte. ‘Omdat je je kunt inleven...’ Dat laatste was bijna een conclusie. Bijna, omdat als deze hengst plotseling toch geen badass bleek te zijn, het misschien niet zo was. Of misschien had het toch een andere reden dat hij een badass was - als hij er eentje was tenminste -, en ook al was de merrie best wel benieuwd, ze had geen zin om er naar te gaan vragen. Misschien was het namelijk wel zo, en dan had de hengst voor haar geweten dat het niet leuk is om over dat soort dingen te praten en had het maar zo gelaten. ‘Maar wat is jou naam?’ vroeg Chaitanya langzaam, nog steeds vriendelijk. Opeens merkte de merrie op dat de donkere lucht paars begon te kleuren. Aan de lucht was geen wolk te bekennen, de maan was nog maar een vaag, half rondje. De zon kwam ergens heel ver weg op. De hengst voor haar leek nog zwarter dan hij was, de vroege ochtenddauw kreeg een vage gele gloed door de feloranje zon die nu nog niet te zien was. Een hert sprong langs, Chaitanya grijnsde in zichzelf. Deze hengst was best wel aardig, aardiger dan de merrie had verwacht. Misschien zou ze hier nog wat van leren, later, als ze erover na zou gaan denken. Maar toch was ze benieuwd naar het antwoord van de hengst.

Hij hoorde de merrie zeggen dat ze Chaitanya heette. Hij hoorde haar vragen: ‘Je bent een badass?’ hij wou al reageren maar toen zei ze: ‘Omdat je je kunt inleven...’ Hij zweeg even en dacht na. 'ik ben wat jullie slecht noemen, maar als je het vanaf mijn kant zou kijken, dan zou het niet slecht zijn' zei hij, dat was tenminste hoe hij het zelf zag. Hij keek nog steeds naar haar. toen hoorde hij haar vragen: ‘Maar wat is jou naam?’ Hij merkte dat de lucht paarser werd en dat de mist verder wegtrok. 'ze noemen me Muerto' zei hij alleen maar. Ieder paard dat de duistere namen kende wist wat zijn naam betekende. Getekend door zijn verleden, de vrees van ieders toekomst. Hoe lichter het werd, hoe donkerder hij werd, alsof hij niet thuis hoorde in dit gebied, in dit land, in deze wereld. Want zijn naam betekend de dood. De meesten paarden vluchten alleen al bij het horen van zijn naam, of bij het zien van zijn gestalte, maar deze merrie, die had iets wat hem wel aanstond, zij had gedurfd om met hem te praten. Hij wou eigenlijk dat ze nog even bleef, dat ze niet weg zou gaan als ze wist wat zijn naam betekende. Hij keek naar de merrie.

‘Ik ben wat jullie slecht noemen, maar als je het vanaf mijn kant zou kijken, dan zou het niet slecht zijn,’ zei de hengst voor haar. Hmm, nee, dacht de merrie bij zichzelf, eigenlijk zouden er wel genoeg paarden zijn die voor de duistere kant hebben gekozen (naast de 'Come to the darkside - we've got cookies!'-types) met een betere reden. De merrie wou erop in gaan, maar twijfelde. Opende tenslotte toch haar mond: ‘Weet je, ook al heb je iets gedaan waardoor een ander je de doodstraf zou geven, ikzelf heb altijd gevonden dat badasses die een reden hebben om een badass te zijn, zichzelf niet de tijd hebben gegund om er over na te denken. Weet je...’ De merrie slikte. Nou moest ze toch haar eigen verleden - wat je verleden mocht noemen, anderhalve week geleden nog maar - vertellen. ‘Ik ben laatst weggerend van mijn stam, inplaats dat ik mijn familie ben komen redden toen er een brand uitbrak. Ik heb niet geholpen, ik ben uit angst weggerend. Ik heb angst me laten leiden. Misschien had ik dat niet moeten doen, misschien heb ik tientallen levens daardoor voor mijn eigen leven laten vallen. Maar ik zal het mezelf vergeven, want ik zal er van leren; ik hoef er niet slecht om te zijn.’ Opeens besefte de merrie zich iets. ‘Aan de andere kant, de keuze is natuurlijk van jou. Alhoewel een paard neutraal geboren word en het maar aan de omgeving ligt waar ze zijn opgegroeid...’ De merrie snoof. En misschien ligt het aan je karakter, merkte ze in gedachte op. Misschien, als zij tussen de badasses zou opgroeien, zou ze er niet eentje hoeven te zijn. Chaitanya, dacht ze, de badass, genietend van dood en verderf. Nee, daar was ze te vriendelijk voor. Ze glimlachte weer in zichzelf. Chaitanya de Badass klonk eigenlijk best wel erg stom. Chaitanya de Braveheart vond ze, zichzelf kennende, veel beter klinken.
Ze wou in de ogen van de hengst niet gemeen, spottend of iets in die trant overkomen. Ze had nog steeds respect voor het dier. Toen beantwoordde de hengst haar vraag wat zijn naam was. ‘Muerto,’ antwoordde hij. Even verstijfde de merrie. Er stond een gitzwarte hengst die kilte afstraalde voor zich, en hij heette de Dood in een of andere taal? Zou dat wat zeggen?.. Wat zou dat zeggen? Maar de merrie bleef staan met de gedachte: het is maar de naam zoals je ouders je noemen... De merrie ontspande weer. Hmm, ja, misschien had bij deze hengst de omgeving waarin hij was opgegroeid echt iets te maken met zijn ’keuze’. Toch was ze er best wel voor geschrokken. En zijzelf was best wel een vrij nuchter type. De gedachte dat deze hengst misschien niet eens de kans werd gegunt zichzelf uit te vinden, of hij nou een badass, braveheart of gewoon neutraal was, maakte de merrie eigenlijk best wel boos. Een paard mocht heus wel zelf kiezen welke kant hij opging, maar, ja: er moest inderdaad ook een keuze zijn. De merrie snoof opnieuw. Onvoorstelbaar.

Hij hoorde de merrie haar verhaal vertellen en luisterde er naar, hij begreep haar wel. paarden zijn vluchtdieren en slaan meestal op de vlucht. Hij dacht na over haar woorden, misschien werd je wel neutraal geboren, maar wat daarna gebeurde betekende welke kant je op ging. Hij zag de merrie even verstijven toen het tot haar door drong wat zijn naam betekende. Heel even had hij het idee dat de grijze merrie weg zou rennen, maar dat deed ze niet. Hij dacht even na voordat hij wat zei, 'al vanaf mijn geboorte zaai ik dood en verderf, mijn moeder overleed vlak na mijn geboorte, andere paarden vonden ons, maar schrokken van mij, ze noemden me Muerto, omdat ik mijn moeder had gedood. vanaf toen noemde ik mezelf zo. Ik heb rond getrokken dingen gezien die je niet wilt zien. Overal om mij heen gingen andere paarden dood. Steeds als iedereen mij zag verschijnen sloegen ze op de vlucht. Dus ik vertrok, ' zei hij. hij vertelde niet alles in details, gewoon in de grote hoofdlijnen, maar het klopte wel, ook al had hij een paar belangrijke punten weggelaten. Hij keek nog steeds met zijn zwarte ogen naar de grijze merrie. De mist was bijna weggetrokken en zwak zonlicht scheen door de bladeren heen.

‘Ik zou willen zeggen dat dat toeval is!’ piepte de merrie. Ze snoof. ‘Het zou alleen niet eerlijk zijn om dat te doen.’ Hmm, dat klonk best wel grof. ‘Heb je ooit de kans gehad om anders te zijn? Nou ja, weet je, bij mij in de stam kreeg iedereen altijd de kans om zichzelf te vinden. Als iemand niet eens was met het leven, oki, is goed, je mag alles vinden wat je vind. Zolang het maar niet ten kosten zou gaan van anderen, maar oki. Weet je, Muerto... We accepteerden hoe we waren. Iedereen is tenslotte uniek. Maar wat er niet goed gevonden werd was dat je besloot voordat je echt zeker wist. Sommigen vonden dood en verderf best wel grappig klinken, maar ze kenden het niet. Zijn er veel paarden geweest die niet weg hebben gerend nadat ze een hengst nog zwarter dan de nacht voor zich zien staan die Muerto heet? Nee, het leven is niet veilig, maar daarom ga ik de confrontatie aan om met anderen kennis te maken die alternatief zijn. Alleen, heb jij ooit de keuze gehad om jezelf echt te vinden?’ mompelde de merrie. Alternatief was misschien niet helemaal het goede woord: iedereen is anders, je zal deze karakters houden dus de richtlijnen die je zou kunnen stellen zullen ook dit laten zien. Maar het was maar een voorbeeld.
De merrie zuchtte. ‘Sorry,’ mompelde de merrie. Ze kreeg het gevoel alsof ze de hengst aan het pushen was. En zoals ze zelf al had gezegd, het was zijn keuze. Badass of niet. Ze mocht deze hengst wel, dus voor haar maakte het niet zoveel uit. De merrie zuchtte, glimlachte flauwtjes maar toch vriendelijk naar niets terwijl de zon door de bomen door brak. Toch bleef de vage kilte aanwezig, maar de merrie merkte het nauwelijks op. Misschien was deze hengst wel heel anders dan ze dacht. Of wat de meeste dachten.

Hij luisterde naar wat de merrie zei, misschien had ze wel gelijk, nee dat kon gewoon niet. Hij hoorde de merrie zich verontschuldigen, maar ging daar niet op in, hij dacht na over haar worden. op haar laatste vraag gaf hij antwoord: 'nee, ik heb nooit de kans gehad om mezelf echt te vinden. Paarden renden weg, al vanaf dat ik een veulen was ben ik alleen geweest, er is één paard geweest dat toen ik klein was niet voor mij wegrende, ik bracht een half jaar bij haar door, en toen opeens ging ze dood. De paarden daar gaven mij er de schuld van. Ze zeiden dat ik vervloekt was, dat de dood zelf in mij was, omdat ik ben geboren op de nacht en dag zonder maan, wat maar zelden voor komt. Degene die mijn aan durfde te vallen om me weg te jagen die heb ik verwond, meer uit zelfverdediging. Ik heb er een paar gedood, maar ze lieten hun sporen achter. Ik vertrok van waar ik geboren was en volgde de wind, ik heb slechte dingen gedaan zoals anderen paarden dat noemen, maar ik zeg dat het was om te overleven. Maar ach, ik ben de Muerto, en dat zal zo blijven' Hij wist niet waarom hij de merrie het vertelde, misschien omdat ze hem zo deed herinneren aan de merrie die hem had opgevangen. Maar misschien ook gewoon omdat de merrie aardig tegen hem deed, iets wat hij niet echt gewend was van andere paarden.

Toch bleef Chaitanya bij haar eigen standpunt. ‘Nou, ja, weetje, dat bedoel ik. Je hebt die kans nooit gehad. In mijn stam hadden ze dan gezegd: dan kun je geen keuze hebben gemaakt. Zoiets van: Verdwaal en help jezelf te vinden... Dat jou moeder stierf bij jou geboorte, gebeurt vaker. Ik heb in totaal drie veulentjes opgevangen en opgevoed waarvan de moeder stierf bij de geboorte. Jij werd er alleen direct door veroordeeld.’ Waar zou Muerto vandaan komen?, dacht de merrie. Waar ze iemand zelfs keuren op kleine foutjes van Moeder Natuur? ‘De merrie die jou opving was niet bang. Ze deed exact hetzelfde wat ik deed bij deze veulentjes. Zij stemde jou niet af op uiterlijk of zulke ongelukjes. En als jij haar niet bewust hebt vermoord, zal er wel een reden achter zitten waarom zij stierf. Dat hoef jij absoluut niet te zijn. De rest is... het verbaast me dat ik dat vind, maar, vanzelfsprekend. Zo ben jij veroordeeld, zo ben jij geworden. No problem, alleen... dat je het weet.’ De merrie sloeg even haar ogen neer. Het deed haar zeer dat een veulen werd veroordeeld op zo'n.. stom, klein ding. En daarom geen eerlijke kans had gehad. Maar de merrie liet het er bij. Ze kon er nu toch niets meer aan doen... En Muerto had ook zijn keuze gemaakt. De grijze merrie zuchtte, keek op en zag een felle zon tussen de bomen door. Het was ochtend geworden, de hengst voor haar glom in het zonlicht dat tussen de bomen door viel. Op dit soort momenten mistte Chaitanya haar familie alweer zo onzettend. Het was zo pijnlijk om te moeten beseffen dat ze ze echt kwijt was. De merrie vond het tegelijkertijd ook zielig voor Muerto, hij had die familie nooit kunnen hebben. Heeft waarschijnlijk nooit echte familie gehad. Aan de andere kant, dacht de merrie gemeen, zou hij het ook nooit kunnen missen. Maar Chaitanya wist dat die gemene gedachte van het deel kwam dat nooit zal kunnen accepteren dat ze haar familie kwijt was, en de merrie liet het er bij. Dit gesprek heeft de merrie echt iets doen beseffen: dingen zijn zoals het zijn.
Toch bleven ze in Chaitanya's hart branden alsof iemand er een loeihete pook in duwde en ze wist dat dat 'vuur' nooit meer zou verdwijnen.

[Euhw, wacht, ahww, is dit topic nu uit? D: ]

Hij knikte alleen maar terwijl hij naar de merrie luisterde, '' tot ziens Shaitanya" zei hij toen opeens, hij had eigenlijk een hekel aan het daglicht omdat paarden hem steeds aangaapten. Hij keek haar nog even aan met zijn zwarte ogen en draafde toen met soepele passen weg, het bos in, en even later het bos uit. De woorden bleven in zijn hoofd rondzweven, alsof het een droom was geweest, die je bij het wakker woorden nog steeds weet..

[plot]

Het was vreemd een heel gesprek te hebben gehad met een hengst die ze niet kende, die ze in de angst van de nacht was tegengekomen om vervolgens te schrikken omdat die hengst nog donkerder was dan de nacht zelf. En dan dat die hengst eigenlijk heel anders is dan je verwacht had. Chaitanya kwam eigenlijk weinig van dit soort paarden tegen. En dan niet alleen paarden zoals Muerto, maar over het algemeen gewoon dieren die zoveel anders zijn dan de andere. Je zou nog altijd kunnen zeggen ’alternatief’. Dit was dat niet. Want deze paarden waren er toch wel.
Chaitanya zuchtte, zag hoe de hengst knikte. Hij begreep het. Zou er niets mee doen, maar eigenlijk was het voor de merrie al genoeg dat hij had geluisterd en haar had begrepen. Toen nam hij afscheid, keek haar nog even aan en draafde weg. De zwarte schim draafde snel, en de merrie keek hem nog even na totdat ze zich weer terug omdraaide naar de plaats waar ze zojuist hadden gesproken, en vervolgde weer langzaam haar pad, het begin van een nieuwe dag in. Het deed haar eigenlijk altijd goed, af en toe even zo'n gesprek. De merrie brieste, hinnikte nog even een keer schel wat ook als een ‘totziens’ diende en stapte weer rustig verder. Dit keer hield ze haar hoofd er weer veel beter bij en maakte geen geluid meer, totdat ook Chaitanya het vroege daglicht in verdween, maar in tegenstelling tot Muerto juist heel vrolijk en opgelucht.
Terwijl de hinnik nog vaag na-echode brak ook het zonlicht door tot de plaats waar de twee zojuist hadden gesproken maar waar geen van beide zich meer bevond, diep verzonken in eigen gedachtes.

Topic uit

Hij stapte eenzaam door de bossen, niet bang, maar nieuwsgierig naar wat er achter de volgende boom zal zijn. Het werd donker, en hij besefte dat hij maar eens moest gaan slapen, maar net toen hij door zijn voorbenen wou gaan zakken om te gaan liggen, keek hij recht in de ogen van nog een zwarte hengst. Hij leek precies op hemzelf. "Hoi, ik ben Black Night. Ik ben op zoek naar mijn broer, die ik niet ken. Hij lijkt precies op mij." zei ik. Wat vreemd, hij herkende iets in de ogen van de andere zwarte hengst. Die blik.. Hij was dodelijk.. Hij herkende het, omdat hij zelf precies hetzelfde had, en andere daarom vaak bang voor hem waren. Om die reden heeft hij ook nooit een partner gehad.

black night, bij dit topic staat topic, dat betekend dat je niet meer mag reageren, dus verwijder graag je bericht en reageer op een ander topic waar niet bij staat topic uit of slot.