Spring, The Love season -.- I'm a loner :') TOPIC GESLOTEN

Rustig dwaalde een bonte hengst wat rond. Er heerste een aangenaam gezang. Romance hing in de lucht. Vogels zongen elk hun lied, zoekend naar de ware. Zij hadden een mooie initiatief. Zij vonden de ware met hun lied. Een heerlijke zoete geur heerste in de lucht. Prachtige kleurrijke en geurige bloemen verzoende de lucht. Saronse zijn knappe ijs blauwe ogen keken genietend om zich heen. Eindelijk vond hij rust. De lente voedde zijn droeve ziel weer. Hij voelde zich wat gelukkiger. Hij genood van de schoonheid dat hier in de natuur heerste. Alles had zo veel kleur, de vogels hadden prachtige kleurrijke veren. En de goud/gele zon gaf alles terug kleur en leven. En natuurlijk die aangename warmte. Saronse was beslist niet op liefdespad. Hij zocht niet naar romance. Hij voelde zich goed en had tot nu toe geen partner nodig om zijn passie te delen. Saronse voelde zich prima en niet eenzaam. Natuurlijk was het altijd prettig om een leuk paard te leren kennen. Want alleen zijn, dat lag niet in zijn aard. Maar hij had een lange tijd niet meer de neiging gehad om gezelschap te zoeken. Hij voelde zich de laatste tijd erg ellendig. Saronse bestudeerde graag de natuur. Het te werk ging en hoe de levensloop van levende wezens te werk ging. Saronse was een zeer slimme en charmante hengst. Hij had een fijne warme glimlach. Die iedereen mee laat glimlachen. Zijn warmte gaf je een zalig gevoel. Saronse keek op toen hij een hertenstelletje zag. Het vrouwelijke hertending drukte haar hoofd onder de kin van de mannelijke hert. Ze waren zwaar geraakt door de aroma van liefde. Saronse glimlachte naar het tweetal. Plots herinnerde hij dat hij eigenlijk die twee aan het begluren was en trok gauw weer verder. Iedereen was zo druk bezig. Lente was zo vol van leven. Vogels zochten druk naar een partner, of zaten al ijverig takken te sparen. Manlijke fazanten pronkten met hun prachtige kleurrijke veren en verleidde zo de vrouwtjes. Maar het was niet altijd zo onschuldig als het om partners zoeken gaat. Manlijke herten knokten soms tegen anderen. De sterkste veroverden de harten. Bij hengsten ging het ook vaak zwaar te keer. Maar Saronse was zo'n rustig karakter. Hij had momenteel geen behoefte. Hij voelde zich prima. Zijn liefde komt wel opdagen. Saronse keek tevreden om zich heen. Prachtige treurwilgen, met hun zilveren jonge bladeren. Die blonken door de stralende zon. De takken krulden sierlijk naar beneden. Deze bomen waren zeer oud. En zeer prachtig. Saronse keek op. Iets verder was een klein zilveren meertje. Met een eenzaam wilg. Hij leek de grootste boom te zijn in deze omgeving. Hij zat op een heuveltje pal op de rand van het meer. Saronse liep er naar toe. Hij liep tussen die takken door en keek bewonderend naar de boom.


Wie wil gezellig RPGen met deze lieve schat?

PS: meerdere zijn welkom :)

Ze kokhalsde eventjes bij het gene wat ze nu zag. Een mannetjes hert, met verscheidene diepe wonden waaruit stroompjes bloed liepen. Het hert was verloren, gedood door moeder natuur, gedood omdat hij zijn natuur opvolgde, en strijde om een vrouwtje. Zodat hij kinderen zou kunnen krijgen. Het hert leefde dan nog, maar niet lang meer, niemand die iets voor hem kon doen. Voor hem zou doen, beter gezegd. Het hert was oud geweest, oud en zwak tijdens het gevecht om een van de vrouwtjes, zijn gewei was afgebrokkeld waarschijnlijk door de klappen van het gewei van het jongere hert, die hem zo veel kwaad had aan gedaan. Het gebeurde niet vaak, en dit was de eerste keer dat Ravena zoiets meemaakte, in haar korte leventje, en ze vond het verschrikkelijk afschuwelijk, maar desondanks haar gevoelens van walging was het enige wat er gebeurde; één wenkbrauw van Ravena schoot omhoog, en iedereen die haar kende wist dat dat gelijk stond aan een kreet van verbazing. Vogels zongen hun lied, en vlogen over het dood gewonde hert heen alsof het er niet eens was. Ravena zuchtte, er was niets wat ze voor het wezen kon doen, en dus liep ze weg. Het hert alleen achterlatend met zijn laatste paar uren. Dan kon hij misschien eens na gaan wat hij fout gedaan had. Ravena schudde haar hoofd, een uitstraling van kalmte en zelfverzekerdheid kwam terug. Een uitstraling waarmee ze aardig wat dieren had geïntimideerd. Soms waren er dwazen die dachten te snel te zijn voor haar, of die dachten dat ze niet sterk was omdat ze zo klein was, en soms waren er dieren die haar echt aankonden. Nou ja, dat soms kon je beter veranderen in; aardig vaak. Een geur drong tot haar door. Langzaam maakte ze aanstalten om te vertrekken, tot ze merkte dat de hengst, dat bleek het te zijn, aan de overkant van het meertje stond. Ravena keek rond, waarom zou ze de moeite doen erom heen te gaan, als ze er ook gewoon dóórheen kon. Langzaam stapte ze het water in, het was koud, maar het ging én het ontspande haar spieren. Langzaam en weloverwogen liep ze verder het meertje in, tot ze de grond niet meer kon raken. Ze snoof eventjes nors, daar had ze niet op gerekend. Met een grote tegenzin trappelde en spartelde ze verder, haar benen moesten veel kracht zetten om aan de andere kant te komen. En eindelijk voelde ze een stukje grond onder haar voeten, eerst heel licht, toen steeds duidelijker en uiteindelijk kwam ze steeds meer boven het water uit. Ze zuchtte eventjes tevreden schudde haar zelf uit. En liep daarna de volgende paar meters naar de hengst op een klein trippel pasje naar de hengst toe. Voor hem stopte ze. ''Heb jij een raaf gezien? Groot, zwart? Luistert naar de naam; Amenia.'' Het was het eerste waar ze aan dacht, sinds het opkomen van de zon had ze de raaf niet meer gezien, wat haar enige zorgen baarde. ''Ravena is trouwens de naam.'' Haar stem was niet nors, niet vrolijk, gewoon haar normale stem, zelfverzekerd, luid en serieus. Maar soms, héél soms dan maakte ze een grapje, dan was ze weer echt vrolijk, wat ze altijd wel was, maar dan liet ze het ook zien.

Saronse trok rustig verder. Saronse was een zeer bijzonder dier. Hij was zeer rustig, geduldig, wijs, vriendelijk, dapper en te genieten. De dood is iets dat iedereen moest trotseren. Niemand weet wat er volgde na de dood. Hemel? Of terug geboren worden als een anders wezen? Of verdwijn je volkomen? Saronse peinsde veel over die gedachte. Dat zou hij eigenlijk niet moeten doen. Hij kwam het pas echt te weten als het zijn tijd was om te sterven. En die lot wilde hij nog lang niet trotseren. Hij had nog zo veel te ontdekken, en zo veel dingen te volbrengen. Zijn grootste wens was dat hij zijn kudde terug vond en dat alles goed met ze gaat. Dat was zijn grootste wens. Hij hoopte dat ze in orde waren. Even voelde hij een ijskoude rilling over zijn rug glijden. Dat was een onaangenaam gevoel. Plots hoorde hij iets in het water. Rustig gleed zijn aandacht op een merrie. Verast keek hij hoe ze probeerde aan de overkant te komen. Ze had duidelijk geen zin in een omweg. Het was haar keus, zij koos het beste pad dat zij vond. Zijn lange zwarte maanlokken dwarrelden voor zijn twinkelend blauwe ogen. Hij keek toe hoe de merrie op hem afkwam. Hij stond stil. Uiteindelijk kwam ze op haar bestemming. Ze klom met gemak het water uit en liep met volle moed op Saronse af. Saronse keek haar bewonderd aan. Deze merrie had duidelijk lef en geen angst voor vreemde paarden. Ze stelde meteen een vraag. ''Heb jij een raaf gezien? Groot, zwart? Luistert naar de naam; Amenia.'' Saronse zijn lippen krulden charmant. Hij vond het een vreemde vraag. Maar ze leek het echt te menen. "Ik heb er een stuk of 20 gezien vandaag." Antwoordde Saronse met zijn warme aangename stem. Voor hem leken ze allemaal hetzelfde dus hij kon haar echter niet helpen. Vlak na haar vraag stelde ze zich voor. ''Ravena is trouwens de naam.'' Ravena, herhaalde Saronse de naam een paar keer om die te proberen te onthouden. Hij keek haar vriendelijk en zacht aan. "Aangenaam Ravena, mijn naam is Saronse." Stelde hij zich meteen vriendelijk voor. Zijn ogen rusten rustig op de hare. Hij bekeek haar heel eventjes. Gewoon om haar later nog te kunnen herinneren. Ze zag er mooi, sterk en gezond uit naar zijn weten. Saronse keek even naar de lucht en was een beetje verast. De hemel begon prachtig te kleuren. Dwaalde hij hier al zo lang rond? Het was al bijna avond. Ach Saronse zal hier nog wel een paar uurtjes rondhangen om te rusten. Daarna zal hij verder trekken in de gebieden. Onderzoekend. Hij had niets anders te doen. Hij had lange zwarte manen, die prachtig zachtjes krulden. Zijn vacht was iets ruwer. Hij had mooie vlekken die zijn gehele lichaam heel mooi sierde. En dan zijn prachtige ijs blauwe ogen. Die perfect paste bij zijn uiterlijk. Zijn neus was fluweel zacht. Zo aangenaam als hij je er teder mee streelde.

Hoopvol wachtte ze af op de woorden van de hengst, ze merkte zijn bewonderde blik heus wel op. Maar deed alsof ze het niet zag, dat was immers haar manier van doen. Toen ze merkte dat de zon aan het ondergaan was stampte ze eventjes ongeduldig, Amenia moest nu echt wel komen. Want in de nacht was het lastiger haar te vinden, hoe goed het zicht van paarden dan ook was. Ze zuchtte eventjes, luisterde naar de woorden van de hengst. Natuurlijk dat had ze kunnen verwachten, maar voor haar zag Amenia er zoveel anders uit dan andere raven. Natuurlijk zag ze er zoveel anders uit voor Ravena, die sowieso geen enkel detail weg liet. Zo gleden ook haar ogen dit maal over de huid van de hengst. Hij was bont, had mooie ijs blauwe ogen. Ja, ze kon niks verkeerds aan hem opmerken, hij was groter dan zij. Wat logisch was, aangezien ze toch al een van de kleinere paarden was. Zijn stem was warm en aangenaam, en voor zijn woorden had hij zijn lippen eventjes charmant getuit. Het was duidelijk dat hij het een vreemde vraag vond; zoals al gezegd onze kleine vriendin ontging geen enkel detail. Ze zuchtte eventjes, licht wanhopig. ''Jammer, maar ach, misschien is ze wel een nest bouwen, het is lente hé, meestal komt ze me dan eventjes tegen het vallen van de avond opzoeken, we zullen zien.'' Ze had er nog niet eens bij nagedacht dat het lente was, en dus Amenia ook weer jongen zou kunnen krijgen. De vorige had ze gezien, het was een prachtig gezicht, en Amenia vertrouwde haar volledig. Haar benen waren licht uitgeput door de zware tocht door het water van net. Misschien had ze toch beter langs het water op kunnen gaan. Maar ach, wat zou het haar schelen? Bij zijn volgende woorden knikte ze eventjes. Ze wou net wat terug zette toen een luid gekraai haar aandacht wekte. Ze keek op, haar gezicht klaarde licht op. Meer niet, haar manen dansten wild op het ritme van de stevige avond wind. Toen, in de verte kwam een schim aanvliegen, hij werd steeds groter en duidelijk. Ravena hinnikte eventjes, zelfs van deze afstond kon ze Amenia herkennen. Eventjes kwam een van de kleine zéér zeldzame glimlachjes op haar gezicht, heel even keek ze naar Saronse. Toen verdween haar glimlach als sneeuw voor de zon. De raaf landde tussen haar oren en kraaide wat opgewekt. Het was duidelijk dat ze inderdaad een nest aan het bouwen was. ''Dit...'' Begon Ravena kalm, alsof ze goed moest nadenken over haar woorden, wat helemaal niet zo was. ''Is dus Amenia.'' Stelde ze de raaf voor. De raaf die reageerde op haar naam, zoals gezegd door onze kleine vriendin klapperde wat met haar vleugels.

Hij keek op toen hij zag dat ze lichtjes teleurgesteld was. Wat hij haar niet kwalijk nam. Het gezang werd zo helder. De volgens zongen meestal actief s'morgens vroeg en s'avonds laat. Sommigen vonden ze verschrikkelijk irritant en scholden de vogels geïrriteerd uit omdat ze hem wakker houden of maakten. Vreemd genoeg genood Saronse van hun lied. Dan voelde hij zich niet zo eenzaam. In de winter was het zo doodstil geweest. Hij voelde zich toen verschrikkelijk eenzaam. Door de lente was hij weer volledig opgebloeid. Hij voelde zich niet alleen meer. Nou ja, hij miste zijn kudde natuurlijk verschrikkelijk. Hij was ook lang niet 100% zichzelf. Maar zijn goede aard was sterk aanwezig. Zwijgzaam staarde hij even weg. Genietend van de omgeving. Hij keek op toen haar vrouwelijke stem weerklonk in zijn oren. ''Jammer, maar ach, misschien is ze wel een nest bouwen, het is lente hé, meestal komt ze me dan eventjes tegen het vallen van de avond opzoeken, we zullen zien.'' Saronse knikte daarbij. Hij wilde echter antwoorden toen plots hun gesprek gestoord werd door een fel gekrijs. Het had niet zo'n mooi gezang zoals de meeste volgens. Maar Saronse wist al meteen dat het om een vogel ging. Een vogelsoort die niet zo geweldig kon zingen. Maar elk wezen had zo zijn talenten. Saronse kon al gauw raden om wie het ging. Amenia de raaf. Ravena keek Saronse met een glimlach aan. Ze was duidelijk ontzettend blij haar vriendinnetje te hebben gevonden. Saronse keek toe hoe het tweetal herenigd werd. Een merkwaardig vriendschap. Vogel en paard. Maar dat schrok Saronse niet af. Hij maakte geen onderscheid en zal ook nooit iemand laag behandelen. Ravena keerde zich nu terug naar Saronse. "Dus..." Begon ze. Hij merkte dat ze zich niet zo prettig voelde of zo. Saronse keek haar rustgevend aan. Hij bekeek haar niet raar en behandelde haar gewoon als een normaal paard. ''Is dus Amenia.'' Saronse knipoogde charmant naar de vogel. Hij boog voor Amenia en stelde zich keurig voor. "Aangenaam Amenia, mijn naam is Saronse." Weerklonk zijn stem zo warm zo vriendelijk. Hij trok zijn hoeven weer omhoog en zette zich terug recht. Hij ontmoete steeds weer bijzondere dingen. En dat vond hij weliswaar geweldig. Zijn ogen twinkelden van plezier. Een fijne glimlach sierde zijn knappe hoofd. Het was een wonder waarom deze geweldige hengst geen lieve partner had. Saronse had van alle merries gehouden... maar op een manier die vele merries niet wilde. Saronse sloot zijn ogen en dacht aan zijn kudde. Enkele flitsende beelden verschenen in zijn verwarde hoofd. Meteen keek Saronse verward op en probeerde te vergeten waar hij momenteel aan dacht.

Nogmaals liet ze haar ogen over de hengst glijden waarna een regen druppel haar schoft bereikte. Haar hoofd draaide zich, waarna ze keek hoe de druppel zijn tocht naar beneden gleed. Ze keek naar de lucht, vloekte eventjes zacht en binnensmonds, hé, verdomme ze had niet gemerkt dat de lucht zo grauw was. Dit was niet bepaald het geen waar ze nu zin in had. Regen, een flinke wind woei op, terwijl Amenia al weg vloog naar een schuilplaats. Beter gezegd, terug naar haar beginnende nestje. Ravena keek haar na tot ze haar niet meer zag, en richtte zich toen op de hengst, die zich zojuist nog zo formeel en, in haar ogen, lichtelijk overdreven had voorgesteld. Hij leek in gedachte verzonken te zijn. Ravena haar huid was inmiddels compleet doorweekt en haar manen plakte aan haar huid. Ze besloot de hengst uit zijn gedacht te wekken. Hoe onbeleefd dit ook mocht zijn, het was onbeleefder om zomaar weg te lopen. Aan het meertje zag ze dat het flink regende, en ze voelde dit ook, het geluid van de fluitende vogels werd overstemd door het getik van grote dikke regendruppels. De druppels gleden over de vachten van de dieren, lieten een spoor achter van natheid. En binnen een paar minuten was de normaal zo harde grond, modderig geworden en zakte ze er licht in weg. ''Saronse.'' Begon ze licht voorzichtig, omdat ze wist dat het vreselijk onaangenaam was om ruw uit je gedachte geschud te worden. ''We moeten een schuilplaats zoeken.'' Met die woorden draaide ze haarzelf om. Wenkte de hengst mee, en begon te lopen. Bij iedere stap zakte haar hoeven één a drie centimeter weg in de grond, maar hij zakte weg, en het was ook duidelijk. Hier en daar lagen plassen op de grond. Ze keek eventjes achter om of de hengst haar volgde. Amenia was allang bij haar nest aangekomen wist Ravena. En als Amenia eenmaal jongen had, zou ze nog minder vaak langs komen. Maar Ravena vertrouwde haar volkomen, en ze zouden elkaar heus nog wel zien. Desnoods ging Ravena terug naar het wilgenwoud waar haar nest was. Ja, de band tussen de twee was sterker dan de band die de meeste partners hadden. Want zij waren onafscheidelijk. Ze wachtte heel eventjes op Saronse en liep toen door. Kalm keek ze naar de grauwe en grijze wolken boven haar. Als het maar niet ging onweren, maar Ravena rekende van niet, aangezien dit aardig zeldzaam was in de lente ''En ik nog wel denken dat het lekker weer ging worden.'' Zei ze hardop, meer tegen haarzelf dan tegen Saronse. Haar ogen speurde het gebied af zoekend naar een schuilplaats.

Saronse had het totaal niet opgemerkt dat het begon te regenen. Het gebeurde allemaal zo onverwacht. Hij hoorde plots de vage stem van Ravena. Hij knipperde verward zijn ogen. "Hmm?" Zijn ogen gleden naar de grond. De grond was ondertussen al sompig geworden. Hij voelde de lauwe druppels over zijn lichaam glijden. Saronse had geen hekel aan de regen. Hij kon er best wel tegen. Maar hij merkte dat Ravena het niet zo prettig leek te zijn. Hij keek onderzoekend om Ravena heen toen hij pas opmerkte dat Amenia al verdwenen was. Zijn begroeting was expres geweest. Maar ook een deel gemeend. ''We moeten een schuilplaats zoeken.'' Saronse keek op en knikte. Ravena was al meteen vertrokken toen ze zijn aandacht had getrokken. Hij galoppeerde snel achter Ravena aan. Soepel verplaatste hij zich over de sompige gladde modder. Zijn spieren rolden krachtig onder zijn dunne huid. Hij kon Ravena met gemak bijhouden. Hij plonsde in de plassen en glimlachte. Hij vond het niet zo erg. Maar hij zag dat Ravena het niet zo prettig vond. "Regen geeft leven. En zo te ruiken is het maar een klein buitje. Die trekt zo weer over." Sprak hij wijs. Hij keek haar glimlachend aan. Alles had zijn voordelen en droeg bij bij de natuur. Te veel regen was niet goed, te veel zon is ook niet goed. De natuur zocht zelf voor haar evenwicht. Soms maakt ze fouten. Maar ze weet ze altijd te herstellen. Saronse kreeg loofbomen in het oog. Die kunnen wel een beetje beschutting bieden. "We kunnen eventjes onder die loofbomen schuilen. Ze houden de meeste druppels wel tegen." Saronse galoppeerde er naar en liep iets dieper het loofbos in en remde uiteindelijk. Zijn vacht was nat en dikke modder klonten plakten aan zijn lijf. Nou, die heerlijke lenteweer was wel verdwenen. En zijn uiterlijk zag er nu ook niet geweldig uit. Ach, hij gaat later bij warm weer wel een badje nemen. Als hij er aan dacht. Meestal let hij niet zo op zijn uiterlijk. En modder was zeer gezond. Hij keek de merrie onderzoekend aan. Om te zien wat voor humeur ze nu had. Saronse staarde daarna even naar de hemel. Die langzaam helder werd. Er waren al enkele sterren te zien. Er was een koele frisse lucht in de omgeving. "Morgen gaat het prachtig weer worden." Voorspelde Saronse. Hij was zeker van zijn zaak. Dat kon hij lezen vanuit de hemel. "Lekker warm en een stralende zon die Dream Horses zal versieren met zijn goudwarme stralen. Ze zal ons met liefde omarmen." Hier en daar hoorde je vallende druppels. De bomen en bladeren glinsteren, omdat ze nat waren door de verse regen die alles heeft zitten wassen.

Ze strompelde voort terwijl ze geërgerd werd door het feit dat er geen schuilplaatsen waren. Ze mepte met haar staart heen en weer. Schudde zich uitgebreid uit, waardoor haar haar ruw en stekelig was geworden, terwijl het normaal altijd zo glad, glanzend en zacht was piekte het nu alle kanten uit. Maar door de regen werd het alweer snel glad getrokken. Haar hoofd had ze fier en trots de lucht in geheven, zo had ze vaak ook het gevoel dat ze toch nog groot was. Wat onzin was natuurlijk dat ze dat gevoel had. Want zij had nergens voor te vrezen, hoeveel problemen ze nou ook opzocht, ze wist zich er altijd of onder uit te lullen, of ze vluchtte. Mede mogelijk gemaakt door haar snelheid en behendigheid, en haar hersenen. Die zij in tegen stelling tot sommige andere paarden zeker wel gebruikte, in plaats van achterwege liet alsof ze kon bouwen op andere dingen. Wat zeker niet zo was. Ze luisterde naar de woorden van Saronse. Ja, dat wist zij ook wel, en ze had het ook geroken. Immers had ze door haar gebrek aan een goed zicht een perfect reukvermogen en hoor vermogen. Meer dan perfect zelfs. ''Ja, maar nog steeds ben ik er geen voorstander van.'' Haar stem werd steeds norser net als haar humeur. Maar ze schudde met haar hoofd. De hengst had geen enkele reden om een norse Ravena voor zijn zachte snuit te hebben. Ze was eventjes opgewekt toen de hengst zei dat hij een schuilplaats had. En meteen liep ze erna toe, ze ging eronder staan, het hielp een heel stuk. Was nog steeds niet perfect, maar het hielp. Gelijk klaarde haar humeur weer op. Natuurlijk had de hengst gelijk, dat wist Ravena zelf ook donders goed. Het buitje was zo over, maar kon het niet gewoon zacht miezeren. In plaats van met bakken uit de hemel te vallen? Of was dat weer teveel gevraagd van Ravena? Nee, natuurlijk niet.

~flutje moet eten, je kan wel reageren, de volgende word langer.~

Saronse was heel geduldig met de merrie. Ook al deed ze zo nors. Hij bleef haar steeds vriendelijk behandelen. Hij vond het natuurlijk niet prettig. Maar hij kende haar niet zo goed. Misschien schuilde er iets in haar dat ze zich zo gedroeg. Saronse was een geduldig dier. Hij had veel te veel geduld. Zijn hart bonkte van opwinding. Het was altijd heerlijk om eens lekker te galopperen. Het voelde zo prettig om moe te worden. En die snelheid.
Saronse stond nu rustig onder de loofbomen. Samen met Ravena. Hij bleef haar met die vriendelijke glimlach aankijken. "Ach, ik begrijp we wel. Sommigen hebben een hekel aan nattigheid. En anderen genieten er juist van! Zo zijn wij nu eenmaal. Altijd anders, nooit gelijk." Saronse merkte dat hij weer eens wijze woorden deelde. Het boeide niet iedereen eigenlijk. Saronse besloot nu maar zijn mond te houden. Hij wilde haar niet nog meer van streek maken. Hij moest er rekening houden dat de paarden die niet uit zijn kudde komen zoveel liefde had voor wijsheid en kennis. Dat vergat hij vaak. Zijn kudde was altijd gefascineerd over alles wat hij met ze wilde delen. Maar andere paarden. Vreemden... die zijn anders. Die willen er soms niets van weten. "Het spijt me dat ik je misschien verveel met mijn wijsheidgedoe. Soms vergeet ik..." Hij viel stil bij de gedachte. Hij kon het niet over zijn tong krijgen. Even was het stil. Zijn gezicht was strak en even verloor hij die vrede die rond hem zweefde. Hij keek ijskoud. Plots keek hij verontschuldigend naar Ravena. "Laat maar..." mompelde hij dwars. Hij had een pijnlijk gevoel in zijn hard. Alsof een mes door zijn hard is gestoken. Het zat daar nu al maanden. Saronse werd ziek van die verdriet en pijn. Die hij al zo lang met zich meedroeg. Hij voelde zich verschrikkelijk ellendig. Hij merkte dat hij de sfeer verpeste. Hij vermande zich. Hij wilde niet dat Ravena zich rot zou beginnen voelen. Hij dwong zichzelf te glimlachen. Maar het was zeer moeilijk.

Hehe, ik begin stil te vallen. Soooorry :')

Ze zuchtte eventjes, het was oneerlijk voor de hengst dat ze zo nors deed. Maar ze kon het niet laten. Ze schudde haar hoofd eventjes. Nog steeds glimlachte de hengst. Ravena wende eventjes haar blik af, om de een of andere manier moest ze vreselijk grijnzen. Toen ze de grijns naar een minuut of twee eindelijk had onderdrukt keek ze de hengst aan. Soms had ze van die aanvallen waarin ze vreselijk veel moest grijnzen, misschien lachte ze wel te weinig. Zou dat slecht zijn? Vast niet anders lag ze nu al wel weg te kwijnen in een hoekje, totdat ze een verschrikkelijk lach aanval kreeg die minstens twee dagen duurde en daarna kon ze alleen nog maar glimlachen, kon ze haar glimlach niet meer onderdrukken. Maar natuurlijk, dat ging dus niet gebeuren. Dan zou ze eerder sterven van het lachen... Ravena luisterde naar de woorden van de hengst. ''Ach. Als iedereen hetzelfde als mij zou zijn bijvoorbeeld dan zou het vreselijk saai en nors worden op de wereld.'' Heel eventjes kon ze een kleine glimlach niet onderdrukken, maar die verdween naar twee seconde gelijk weer. Ravena had zeker wel een portie zelfkennis klaar liggen. Tegelijk met de hengst verdween ze in gedachte die langzaam wegrende van de wereld en haar, nee wacht ons, meenam naar een plek, ver vandaan hier. Een plek grauw en grijs, maar vrolijk en mooi. Het was de herinnering aan de dag dat haar zus slecht geworden was. Dat haar bloedeigen zus haar verraden had, een belofte aan haarzelf en aan Ravena had verbroken. En haar zus wist net zo goed als haar dat ze als ze de belofte zou verbreken ze dood zou gaan. Ravena wou haar niet vermoorden, maar ze had het beloofd, aan haarzelf en aan haar zus. En beloftes waren er om na te komen niet om te breken, Ravena wist dat ze haar zus moest vermoorden en ze ging het doen. Wanneer ze er klaar voor was. Zou ze haar vermoorden, het was allemaal zo lastig. Ravena werd gewekt door de tranen die in haar ogen prikte. Saronse was ze vast allang opgevallen. Ravena hield de tranen tegen. ''Saronse... Vind jij ook niet dat je beloftes moet nakomen? En dat de straf die je erop legt als je de belofte niet nakomt gedaan moet worden?'' Ravena kon moeilijk wachten tot haar zus aan ouderdom zou sterven. Nee, de afspraak was dat ze vermoord werd. En er was geen weg meer terug. Haar zus had dit even goed geweten als Ravena maar toch had ze ervoor gekozen. Een van de feite waarom Ravena haar zus zo bewonderde. Ze was er altijd voor haar geweest tot ze slecht werd natuurlijk, en nu... Nu moest Ravena als een ondankbare hond haar zus vermoorden. ''Die zus van me... Ze is afkomstig van een dronken plee borstel.'' Zei Ravena, haar zus had haar verwoest van binnen uit. Had haar zoveel verdriet gedaan en toch kon Ravena haar niet vermoorden. Ze werd er gek van. Rustig luisterde ze naar de woorden van Saronse. Ze schonk hem een van haar zeldzame glimlachjes, het waren warme glimlachjes wellicht. ''Ik vind het fijn hoor, als andere mij dingen leren of ik het al weet of niet.'' Zei ze kalm tegen de hengst, nog steeds met haar licht barse stemgeluid. Maar de woorden zeiden alles, aan de woorden kon je horen hoe de toon eigenlijk had moeten zijn in dit geval; vriendelijk, geruststellend en warm. ''Je kan het wel zeggen hoor. Maar het hoeft niet als het teveel pijn doet, sommige vinden slap andere vinden dat je niet voor niets een hengst bent. Maar ik vind het niet raar hoor, ik vind het juist... Tja... Ik vind het niet erg.'' Sprak ze om toch te zeggen wat ze ervan vond. Ja, ze vond er zo veel andere dingen ook van. Misschien wel dapper, maar wat was er dapper aan?

Saronse zijn rustige aard heerste over de omgeving. Zijn ogen rusten op de omgeving. Het was nu wat frisjes met die natte vacht. ''Ach. Als iedereen hetzelfde als mij zou zijn bijvoorbeeld dan zou het vreselijk saai en nors worden op de wereld.'' Saronse grijnsde breed. "Inderdaad ja" Saronse merkte dat Ravena iets dwars zat. Hij keek haar bezorgd aan. Hij merkte dat ze iets zou gaan zeggen. Aandachtig richtte hij zijn oren naar haar. ''Saronse... Vind jij ook niet dat je beloftes moet nakomen? En dat de straf die je erop legt als je de belofte niet nakomt gedaan moet worden?'' Saronse richtte nadenkend zijn ogen op haar. Zoekend naar de juiste woorden. "Beloftes doe je niet zomaar. Sommigen moet je na komen en andere niet. Dat ligt aan jou Ravena. Als die belofte die jij gemaakt hebt je niet lekker zit, waarom zou je die dan niet verbreken? Jij kiest je lot, jij kiest zelf of die wil nagaan." Saronse keek haar aan met zijn warme ogen. Die haar geruststellend aankeken. Zijn prachtige ogen fonkelden vurig. Saronse zag dat haar ogen vochtig werden. Even werd het stil. Saronse zweeg en was bereid om steeds naar haar te luisteren. Hij was er om naar haar gevoel te luisteren. Hij zal luisteren en haar de nodige steun bieden. ''Die zus van me... Ze is afkomstig van een dronken plee borstel.'' Ze mompelde vast tegen zichzelf. Saronse grijnsde en liet haar gewoon even doen. Hij keek op toen ze weer haar felle stem liet horen. ''Je kan het wel zeggen hoor. Maar het hoeft niet als het teveel pijn doet, sommige vinden slap andere vinden dat je niet voor niets een hengst bent. Maar ik vind het niet raar hoor, ik vind het juist... Tja... Ik vind het niet erg.'' Saronse glimlachte eventjes."Dank je wel Ravena, maar maak je maar geen zorgen om mij. Het gaat... best. Zorg maar dat jij weer die fijne glimlach van jou op je gezicht blijft toveren. Dat is het belangrijkste!!" Hij wilde niet dat Ravena zich zorgen zou maken om hem. Saronse zal zich heus wel redden. En hij wou er eigenlijk niet meer aan denken. Om eerlijk te zijn. Hij wilde het eventjes vergeten. Want hij kon niet meer tegen die pijn en verdriet. Hij dacht diep na. Zoekend naar woorden die Ravena op het juiste pad zouden kunnen wijzen. "Je moet gewoon je hart volgen. Jij kies je lot." Weerklonk zijn verrukkelijke stem. Zo warm waar je zo van kon gaan smelten. Saronse bleef heel geduldig naar de merrie kijken en was bereid haar te helpen.


Sorry, een beetje flutachtig :)

Onbewust werd ze rustiger door zijn karakter, alsof het norse uit haar lichaam stroomde, en de rustigheid de overhand nam. Ze had er een hekel aan als dit gebeurde, maar liet het altijd gebeuren. Nog steeds hield ze haar verstand erbij. Want je wist maar nooit of de persoon voor je je niet aan het hypnotiseren was. Maar ach, Ravena had nog niet het volle vertrouwen in deze persoon, ook al leek hij zo betrouwbaar en vriendelijk. Je kon het nooit weten, zij maakte niet de fout die vele voor haar maakte bij paarden waarvan ze dachten dat deze aardig en alleen maar wouden helpen. Met gevolg; een veulen of de dood. Ze luisterde kalm naar zijn woorden, en schudde haar hoofd toen hij uitgesproken was. ''Het is niet zo zeer mijn belofte. Ik speel er enkel in mee. Ik was misschien net vijf maanden, en mijn zus een jaarling. We hadden elkaar beloofd voor altijd neutraal te blijven, en als je dat niet zou doen, dan zou de een de andere vermoorden.'' Ze legde de nadruk op 'Vermoorden' ''We waren nog zo jong, maar het was al zo serieus. Wel... Je raad het vast al, mijn zus is slecht geworden. En nu is ze hier in Dream Horses, ze maakt het me echt verdomde lastig.'' Eigenlijk had het geen enkele nut dat ze dit vertelde, maar het voelde goed om iemand een keer te vertellen wat haar dwars zat. En als de klus eenmaal geklaard was, dan hoefde ze er niet meer over te piekeren. Dan zouden de slapeloze nachten over en verleden tijd zijn. De hengst praatte weer. Ravena knikte. ''Zoals je wilt.'' Was het enige wat ze zei, maar toch kwam de glimlach niet, of was er net een kleine glimp van een 'beginnend' glimlachje geweest? Was een kleine lach in haar ogen te zien. Maar voor je er zeker achter kwam, was de kleine twinkeling alweer vergeten. Met het laatste punt was ze het niet helemaal mee eens. ''Dat betwijfel ik het me van diepste. Natuurlijk, als jij ervoor kiest van een waterval af te springen, dan kies je je lot. Dan kies je de dood als het ware. Maar als jij de lucht in geschoten word door een geiser, vermoord door een beer of een ander roofdier misschien wel door een paard. Dan kan je dit niet zelf kiezen.'' Haar stem klonk nog steeds kalm en zelfverzekerd als ze was, maar ergens aan het eind was er een klein soort van nieuwsgierigheid hoorbaar. Benieuwd naar wat hij van deze stelling vond, maar voor je ervan kon genieten was haar mond alweer dicht geklapt en stierf haar stem weg in het wilgenwoud.

Saronse bleef nog steeds rustig en geduldig. Af en toe keek hij even weg en glimlachte als hij enkele vogels voorbij zag zoeven. Maar hij was nog altijd zeer aandachtig en zeer scherp. Hij begreep het volkomen dat de merrie hem niet vertrouwd. En dat was toch logisch? Ze kende elkaar maar een paar uur of zo. Saronse schonk weer zijn volle aandacht op haar toen ze haar stem weer eens liet horen. ''Het is niet zo zeer mijn belofte. Ik speel er enkel in mee. Ik was misschien net vijf maanden, en mijn zus een jaarling. We hadden elkaar beloofd voor altijd neutraal te blijven, en als je dat niet zou doen, dan zou de een de andere vermoorden.'' Ze legde de nadruk op 'Vermoorden' ''We waren nog zo jong, maar het was al zo serieus. Wel... Je raad het vast al, mijn zus is slecht geworden. En nu is ze hier in Dream Horses, ze maakt het me echt verdomde lastig.'' Saronse keek diep in haar ogen. "Was het dan geen onschuldige belofte? Jullie waren zo jong bij die eed." Saronse zijn aangename ogen keken even onderzoekend naar de merrie. Zijn mooie blauwe ogen zochten de hare. Zodat hij meer over haar kon lezen. Hij keek op toen ze verder sprak. ''Dat betwijfel ik het me van diepste. Natuurlijk, als jij ervoor kiest van een waterval af te springen, dan kies je je lot. Dan kies je de dood als het ware. Maar als jij de lucht in geschoten word door een geiser, vermoord door een beer of een ander roofdier misschien wel door een paard. Dan kan je dit niet zelf kiezen.'' Saronse grijnsde. "Je weet wel wat ik bedoel... Je kan het inderdaad niet altijd kiezen... maar als je de kans hebt, waarom zou je die niet nemen. WIL je je zuster vermoorden?" Weerklonk zijn rustige stem. Hij kon al zo'n beetje raden wat haar mogelijke antwoord was. Maar je wist het maar beter zeker. Zijn aard was goed, maar spot niet met deze goedzak want hij durft klappen geven, hij durft levens ontnemen. Niet met plezier, maar soms moest je dat doen. Saronse durft wel eens knokken. Dat had hij bijvoorbeeld eens gedaan toen hij weg was van zijn kudde. Om een neef op te zoeken van hem. Saronse moest bij die gedachte grijnzen. Hij was toen een puber. Plots kreeg hij een hulpeloze hengst in het oog die door andere paarden flinke lellen kreeg. Sarsone dacht geen seconde na en schoot zelf in de aanval om die vreemdeling te beschermen. Valondo, heette de hengst. Samen gaven ze die hengsten eens goed van langs. Sindsdien waren Valondo en Saronse de beste maten. Maar ja, Hij schudde de gedachte weer weg.

Ze luisterde aandachtig naar de woorden van de hengst. Maar begreep hij het dan niet? Nee, natuurlijk niet. Hij kende niets van haar vroegere wereld, haar vroegere kudde. Maar ze wou het hem allemaal uitleggen, enkel om hem uit te leggen in wat voor een parket ze zag. Eentje die vreselijk was wellicht. Ze opende haar mond dacht haar antwoord nog een keer zorgvuldig na, en besloot toen dat die goed genoeg was om uit haar mond te laten glijden. ''In de kudde waar ik ooit leider van was, in de tijd dat de eed af gelegd werd waren mijn ouders daar leiders waren beloftes een vreselijk heilig iets. Iedereen had een belofte en als je die niet had dan was je slap. Zeiden ze allemaal, beloftes moest je nakomen. Het was echt strikt verboden die niet na te komen. Hoe gek de belofte ook was. Die regel draag ik nu nog steeds bij me. Vandaar dat ik mijn zus moet en zou vermoorden, want ik ben degene die het moet doen. En als iemand anders het doet zal ik moeten lijden. Dan laten ze me kronkelen, schreeuwen en huilen van pijn.'' Ze slikte eventjes, ze had al wel eens gezien hoe iemand een belofte niet na kwam en zo gestraft werd. ''De kudde heeft zo zijn communicatie's om erachter te komen wie de beloftes na komt en wie niet. Ik ben nog een lid van de kudde, een soort van. En zelfs mij testen ze, hoe heilig ik voor hun nou ook ben.'' Ze wou niet dat hij meer over haar zou lezen over alles wat ze gezien had. Want de meeste van die dingen waren niet prettig, nee zeker niet. Ze was nog steeds een soort leider van de kudde, maar kwam er amper. Ze tilde haar hoofd op toen Saronse een vraag stelde. Haar wenkbrauw ging eventjes omhoog, wat gelijk stond aan een kreet van verbazing. Wist iedereen die haar een beetje kende. ''Nee, natuurlijk niet. Als jij een broer had gehad zou je die toch ook niet willen vermoorden?'' Luidde haar zelfverzekerde antwoord, kalm was haar stem, kalm en luid. Ze keek de hengst eventjes doordringend aan. Een hele tijd bleef het stil tussen de twee terwijl Ravena nadacht, over wat de hengst haar verteld had. En over wat iedereen haar verteld had. Over de wijze lessen van haar ouders, hopend dat ze die ook ooit over kon brengen naar een van haar veulens, als ze die zou krijgen tenminste. ''Om het kwade te vernietigen, moet je eerst het kwade in jezelf vernietigen.'' Luidde haar woorden, geen enkele aanleg waarom ze dit precies zei was ervoor. Maar ze zei het, dit maal was haar stem mysterieus net als de woorden.

Zijn vertrouwde ogen richten zich steeds aandachtig op de merrie. Ze had een merkwaardig verhaal. Natuurlijk, elke kudde is anders en verschillend. Soms had je geluk geboren te worden in een liefdevolle kudde. Saronse zijn ogen keken afgezonderd weg. Die geluk had Saronse echter niet gehad. Velen van zijn kudde had een goede aard. Maar het was de leider geweest die het leven zo zuur maakte. Saronse voelde een bittere smaak in zijn keel. Zijn vader... Die was leider geweest. Al een lange tijd had Arontay hem gezegd. Zijn vader was een bittere en strenge hengst. Hij was te nobel en te trots om maar een greintje liefde te tonen aan zijn kudde. Zijn vader dwong paarden om respect te krijgen. Saronse was maar een paar weken oud. Maar hij wist meteen dat hij nooit zijn vader zou liefhebben. Saronse herinnerde zijn naam niet eens. Misschien was dat maar goed. Hoe dan ook, Saronse merkte steeds meer op dat veel kuddes niet zijn zoals ze horen te moeten zijn. Heerlijkheid, dat moest aanwezig zijn. En banden hebben, dat was ook verschrikkelijk belangrijk. Saronse had met ieder paard een band gehad. Hij kende ieder paard zijn verhaal, zijn gevoelens en zijn uiterste karakter. Maar de meeste leiders gunnen dat niet. Om te luisteren. Geen tijd of ze hebben wel iets anders te doen. Hier in Dream Horses leken de kuddes ook niets schitterend. Die waren ook zo verschillend. Er waren twee slechte kuddes. En dan nog enkele goede kuddes. Maar die leken echter niet zo actief te zijn met elkaar. Schenen de roddels hem te vertellen. Saronse zou maar al te graag langs de kuddes binnen springen en er een echte kudde van te maken. Hij zou de leiders wijze oren kunnen schenken. Maar misschien was dat er wat te over. Hij zou zich er beter niet mee bemoeien. Hij slaakte een stille zucht uit. Waarom verlangde hij steeds om iedereen te helpen? Alsof zijn honger nooit gestild kon worden. ZO voelde het. Saronse zou zich eens beter met zijn eigen problemen moeien. Saronse keek toen plots op toen hij uit zijn diepe gedachten werd gerukt. Aandachtig luisterde hij weer. ''In de kudde waar ik ooit leider van was, in de tijd dat de eed af gelegd werd waren mijn ouders daar leiders waren beloftes een vreselijk heilig iets. Iedereen had een belofte en als je die niet had dan was je slap. Zeiden ze allemaal, beloftes moest je nakomen. Het was echt strikt verboden die niet na te komen. Hoe gek de belofte ook was. Die regel draag ik nu nog steeds bij me. Vandaar dat ik mijn zus moet en zou vermoorden, want ik ben degene die het moet doen. En als iemand anders het doet zal ik moeten lijden. Dan laten ze me kronkelen, schreeuwen en huilen van pijn.'' Zijn ogen keken haar zeer verast aan. Wat een merkwaardige kudde. Maar hij beoordeelde niet. Er zijn nu eenmaal kudde's met geloof, of regels die niet verbroken mogen worden. Helaas kon Saronse echter niet veel voor haar doen. Wat kon hij doen? Hij zorgt zorgvuldig naar woorden. "De wereld met zijn regels en bitterheid." Mompelde Saronse. Wat was dat toch allemaal niet eerlijk. Ze bleek dus in ernstig gevaar te zijn. Zij moest een kant kiezen. Maar wat was de juiste beslissing? Dat lag volledig bij haar. "Je moet zelf beslissen wat je bereid bent om te doen, ben je bereid je bloedeigen zuster te vermoorden? Omdat zij de fout gemaakt heeft? Of zul je haar sparen en alles verliezen? Het is een zeer moeilijke beslissing en dat weet ik maar al te goed." Hij kon haar echter geen antwoord geven. Maar hij kon haar wel laten denken. Zijn ogen gleden ongerust over het dier. ''De kudde heeft zo zijn communicatie's om erachter te komen wie de beloftes na komt en wie niet. Ik ben nog een lid van de kudde, een soort van. En zelfs mij testen ze, hoe heilig ik voor hun nou ook ben.'' Ze leken behoorlijk streng. Aan de andere kant begreep Saronse ze wel. Hij houd zijn leden ook goed in de gaten. Hij kon ook regels hebben. Maar dan in belang van de paarden. Soms had je ze nodig. Maar dat ze je echt compleet proberen te beheersen? Dat was belachelijk. Zeker omdat zij de leider was. Of een leider. Saronse merkte dat ze hem vreemd aankeek toen hij een simpele vraag aan haar gesteld was. Het was echter om haar wakker te schudden. Er kronkelde een sierlijke betrouwbare glimlach op zijn ruwe lippen. ''Nee, natuurlijk niet. Als jij een broer had gehad zou je die toch ook niet willen vermoorden?'' Saronse zuchtte zachtjes. "Niet iedereen geeft om hun broers of zusters ben ik bang. Of soms... hadden ze geen andere keus om hun bloedgemeenschap te beëindigen." Zei Saronse met een zachte stem. Hij had echter geen broers of zusters gehad. Zijn moeder had de kans niet gekregen. Ze was vlak na zijn geboorte om het leven gekomen. Hoe? Dat was hem een raadsel. Zijn ogen keken even op toen ze nog enkele zinnen zei. ''Om het kwade te vernietigen, moet je eerst het kwade in jezelf vernietigen.'' Saronse keek haar knikkend aan. Deze simpele gezegde had hij eerder gedeeld in zijn kudde. "Ik zal je bij staan in moeilijke tijden Ravena, fluister enkel mijn naam en ik kom eraan. En ik zal je meesleuren naar goedheid. Of eerder naar de veiligheid." Zei Saronse met een eerlijke knipoog. Als ze hem nodig had zal hij er zijn. Net zoals al die andere paarden, hij zal er zijn.

De hengst was duidelijk in staat haar te hulp te schieten in welke situatie dan ook. En haar te helpen, om naar haar te luisteren. Iets wat haar ouders nooit konden, luisteren naar andere. Zij hadden nooit geluisterd naar hun leden, soms wel, het lag aan de rang. Maar wellicht was het logisch. Immers had ze nog niet alles van het verhaal verteld, nog niet alles over haar kudde. Ze knikte eventjes bij zijn woorden. ''Ooit gehoord van DE NIEUWELINGEN?'' Vroeg ze hem geïnteresseerd. Vast niet, niemand had gehoord van de nieuwelingen. Het waren paarden die nieuw waren, niet bepaald verrassend. En het klonk heel normaal en vredig. Maar als je een 'nieuweling' had, dan was je naamloos als het ware. Dan werd je ook daadwerkelijk 'nieuweling' genoemd, met natuurlijk de nodige minachting. Ravena had hun altijd aardig behandeld. En was er voor gestraft. Zij mochten niet slap zijn, niemand in hun kudde mocht slap zijn. Nou ja, kudde, het was eerder een groot rijk. De kuddes die erin waren, allemaal onder het commando van een grote leider, en andere leiders die in de aparte kuddes heerste. De grote leider was wreed geweest en kende geen genade. En iedere kudde die werd ook wel een leen genoemd. ''Ik zal kronkelen, schreeuwen, huilen en spartelen voor me zuster. Ik zou het allemaal willen doen, maar nu rust me de vraag; Is ze het wel waard?'' Of de hengst kon zeggen of ze het waard was? Nee, natuurlijk niet hij kende haar niet eens. ''Slap wellicht, het is slap als je niet om je broers of zusters geeft terwijl je ze kent.'' Haar mening stond vast, wat ze maar al te duidelijk liet weten haar luide stem horende. De regen was inmiddels al gestopt, en een zacht zonnetje, zoals die vlak na een regen, scheen over het gebied. Langzaam stapte ze onder de bomen vandaan. Ze schudde haar zelf eventjes uit, en genoot eventjes van het heerlijke zonnetje. Bij zijn woorden wachtte ze eventjes en na een minuut of wat draaide ze haarzelf naar de hengst om. ''Bedankt, Saronse. Bedankt.'' Eventjes slaakte ze een pauze. ''Maar wij waren huurlingen. Geboren om te vechten, ik leefde in een rijk, met allerlei kleine kuddes erin, een leen ook wel. En dat hele rijk had een grote leider, alle kuddes hadden ook een leider, een of twee onder-leider of onder-leiders. Wij vochten voor iedereen die ons kon betalen. Als ze een goede prijs hadden vochten we voor hun. Je moet enkel denken aan gebieden, natuurlijk wel gebieden vol water of gras. Wij waren zeer geliefd onder degene die er een goed prijsje voor kon betalen, en wij waren gevreesd voor hun vijand. We waren bedreven vechters, kende geen angst... Enkel waren er zo hun uitzonderingen. Maar in mijn positie was het niet erg dat ik geen huurling was.'' Ja, dat waren ze precies. Gevreesd en bedreven vechters. Sommige waren klein andere reuze groot. En allemaal hadden ze hun voordelen. De kleine waren altijd razend snel, en dachten meer. En de grote, die vochten gewoon en lieten het denken aan de kleine over die ook vochten natuurlijk. Het enige wat de grote leerde qua denken; niet moeilijk doen, gewoon actie ondernemen. Ravena was wellicht blij dat ze klein was. Haar maat had haar hersens gegeven.

Zijn rustige ogen waren op Ravana gericht. Hij las haar gezicht. Wat haar haar gezicht hem te bieden? Onthuld ze geheimen? Of hield ze een masker voor haar gezicht om zich te beschermen? Hij keek op toen ze knikte. En na de knik vervolgde haar woorden. ''Ooit gehoord van DE NIEUWELINGEN?'' Saronse schudde zijn hoofd. "Nog nooit van gehoord." Sprak hij op een zachte toon. Al gauw vervolgde een verhaal. Haar verhaal. Haar leven. ''Ik zal kronkelen, schreeuwen, huilen en spartelen voor MIJN zuster. Ik zou het allemaal willen doen, maar nu rust me de vraag; Is ze het wel waard?'' Saronse onderzocht haar. Hij kon haar die antwoord niet bieden. "Ik vrees dat je die beslissing zelf moet nemen Ravena. Maar wie zegt dat je dat allemaal moet doormaken? Dream Horses is groot genoeg. En heeft vele geheimen plaatsten waar ze je nooit kunnen vinden. Ik weet dat vluchten niet een opzie is. Maar zo kan je overleven zonder te moeten leiden. Of zoek een kudde op die je bescherming kan bieden." Gaf hij enkele tips. ''Slap wellicht, het is slap als je niet om je broers of zusters geeft terwijl je ze kent.'' Saronse glimlachte. En knikte hierbij. Even was het stil. En daar nam hij zeker gebruik van. Hij sloot zijn ogen even en genood was de rust en de kracht van de natuur. Net toen hij zijn ogen open deed draaide Ravena naar zijn richting. Het weer veranderde zo wonderbaar snel. Hij kon amper volgen. ''Bedankt, Saronse. Bedankt.'' Hij keek haar verbaast op. En knikte. "Geen probleem Ravena." Mompelde hij vriendelijk. ''Maar wij waren huurlingen. Geboren om te vechten, ik leefde in een rijk, met allerlei kleine kuddes erin, een leen ook wel. En dat hele rijk had een grote leider, alle kuddes hadden ook een leider, een of twee onder-leider of onder-leiders. Wij vochten voor iedereen die ons kon betalen. Als ze een goede prijs hadden vochten we voor hun. Je moet enkel denken aan gebieden, natuurlijk wel gebieden vol water of gras. Wij waren zeer geliefd onder degene die er een goed prijsje voor kon betalen, en wij waren gevreesd voor hun vijand. We waren bedreven vechters, kende geen angst... Enkel waren er zo hun uitzonderingen. Maar in mijn positie was het niet erg dat ik geen huurling was.'' Saronse toonde geen emotie. Maar hij keek haar wel aandachtig aan. Verast door haar verhaal. Het was een zeer boeiend verhaal. Hij heeft nooit eerder van zo'n kudde gehoord. Hij werd wel misselijk van hun daden. Saronse bekeek haar even. "Wat een unieke kudde. Ik heb er nooit eerder van gehoord. Ben je tevreden met je kudde? Vind je dit allemaal normaal?" Vroeg hij haar met zijn warme stem. Hij geloofde er niet in dat deze merrie een afschuwelijke moordenaar wilde zijn. Ze had iets goed in zich. En daar geloofde Saronse echt in!

Rustig wachtte ze af tot ook hij niks meer te vertellen had. Tussen zijn woorden door knikte ze soms eventjes, en mompelde ze soms wat instemmend of tegendraaiende woorden. Hij had niet heel goed begrijpen dat ze enkel een klein beetje gezag had in de kudde en de kudde niet van haar was. Tegen de rechtmatige leiders kon ze niets opbrengen. Ze stond niet hoger dan hun, en ook niet veel lager. Ze was een van degene die een eerbetoon had en een beetje respect verder niets. De meeste keken niet eens meer op als ze langs liep. Zoals ze vroeger zo vaak gedaan had. Toen het eventjes stil was maakte ook zij gebruik van deze gelegenheid, om te vertellen over 'de nieuwelingen.' ''Zij, de nieuwelingen waren degene die net in de kudde waren, je was het altijd een jaar, het waren geen paarden die in de kudde geboren waren, nee, de paarden die nieuw in de kudde kwamen. Die daar aangenomen werden. Een jaar lang worden zij 'de Nieuwelingen' genoemd, en als ze zich bewezen hebben dan krijgen ze een naam. Meestal een naam die bedacht is door de leiders, zo zal je nooit meer je oorspronkelijke naam hebben. Doen ze tegen vijanden. Op zijn beurt een aardig slimme tactiek, maar wel verschrikkelijk.'' Haar stem was nonchalant. Eventjes dacht ze aan de tijden dat ze heel wat pleeg veulentjes had, ze hadden haar allemaal na proberen te doen. Ze zuchtte ze had al lang geen pleeg veulen meer gehad. Ze miste de opgewekte en goede aard van alle veulentjes, de vrolijkheid en de manier waarmee ze zo onnozel de wereld in keken. En God help haar, ze miste zelfs de eindeloze vragen die ze stelde. Ze luisterde naar zijn eigen woorden, het deel waarvan ik aan het begin van mijn verhaal duidelijk heb gemaakt dat het komen zou. Ze schudde haar hoofd. ''Inderdaad, het is niet mijn kudde, volgens mij had ik dat gezegd, nee, ik heb er enkel een klein beetje gezag en krijg respect. Zie het als een ere lijst, en nee, ik ben er niet tevreden over. En geloof me, ik heb mijn hersens van hun gekregen en die ga ik dan ook tégen hun gebruiken.'' Verzekerde ze hem op het einde, alsof het hem ook maar iets zou uitmaken wat zij zou doen. ''Ach normaal... Tja, ik ben er mee opgevoed, dit is mijn lot. Evenals het mijn lot is er iets aan te doen. Alleen of met meerdere.'' Ze was zeker zelfverzekerd, maar gebruikte haar hersens. Ze kon ongezien langs bepaalde plekken glijden, soms werd gezegd dat ze onzichtbaar was. Wat natuurlijk compleet onzinnig was. Ze kon vreselijk stil doen. Kon toeslaan en dan meteen weer terugtrekken.


{{AF }}

Saronse zijn ogen waren ontspannen. Die vriendelijk droop nog steeds van hem af. Zijn mooie lange, zachte, zwarte manen sierden zijn grote hoofd. Zijn ijs blauwe ogen hadden een prachtige schittering. Die vrolijk straalden. ''Zij, de nieuwelingen waren degene die net in de kudde waren, je was het altijd een jaar, het waren geen paarden die in de kudde geboren waren, nee, de paarden die nieuw in de kudde kwamen. Die daar aangenomen werden. Een jaar lang worden zij 'de Nieuwelingen' genoemd, en als ze zich bewezen hebben dan krijgen ze een naam. Meestal een naam die bedacht is door de leiders, zo zal je nooit meer je oorspronkelijke naam hebben. Doen ze tegen vijanden. Op zijn beurt een aardig slimme tactiek, maar wel verschrikkelijk.'' Saronse trok een verbaasde wenkbrauw. Wat een vreemde stijl van leven. Maar zo is het leven. Ieder kudde of groep heeft zo zijn andere manieren van doen. Saronse dacht na over wat ze hem allemaal verteld had. "Dat lijkt me echt een zeer sterke kudde... Met dat manier van leven en zaken doen... Ik heb hier echter nooit over gehoord." Hij glimlachte zachtjes. En luisterde naar het volgende. ''Inderdaad, het is niet mijn kudde, volgens mij had ik dat gezegd, nee, ik heb er enkel een klein beetje gezag en krijg respect. Zie het als een ere lijst, en nee, ik ben er niet tevreden over. En geloof me, ik heb mijn hersens van hun gekregen en die ga ik dan ook tégen hun gebruiken.'' Saronse dacht weer eens na over wat ze hem verteld had. Saronse bewonderde de wilskracht van Ravena. Ze was zeer dapper en nu zeker van haar zaak. Saronse glimlachte aardig naar haar. "Je bezig veel kracht in je. Je bent zeer taai en zeer slim. Je weet jezelf te reden Ravena. Jij hebt mijn zegen en mijn steun. Mijn aanwezigheid staat altijd open voor jou en ik verwelkom je van harte." Sprak hij geheimzinnig. Hij glimlachte warm naar haar en zijn ijs blauwe ogen waren lang op hem gericht. Totdat er een hevige wind zijn lange zwarte manen voor zijn ogen blies. Saronse doorbrak deze verbinding en staarde tevreden voor zich uit. Hij vergat even de problemen. De pijn... En dat deed zeer goed. Ravena leefde in een zeer boeiende kudde. Maar hij vond hun manier van leven maar niets. ''Ach normaal... Tja, ik ben er mee opgevoed, dit is mijn lot. Evenals het mijn lot is er iets aan te doen. Alleen of met meerdere.'' Saronse glimlachte naar Ravena en knikte. De wind bleef maar komen. Het streelde zijn doffe vacht en dunne huid. Zijn ribben waren nog te zien. Saronse was nog niet 100% zichzelf. Hij kon alleen maar genezen door te weten wat er gebeurt is. Saronse zijn ogen werden even glazig en hij keek vermoeid. Maar hij propte het snel weg om de sfeer niet te verpesten. Hij drukte een zachte glimlach uit terwijl hij voor zich staarde.

Saronse zijn ogen gleden rustig naar de omgeving. Het was zeer rustig. De zilveren bladeren van de wilgen wiegelden heen en weer door de zwakke wind die hen wiebelende. Vogels zongen nu iets rustiger hun lied. De wilgen hier waren zeer oud en groot. Saronse keek tevreden om zich heen. Als hij Ravena haar stem te horen kreeg gunde hij haar meteen al zijn aandacht aan haar. Zijn blauwe vriendelijke kijkers keken haar rustig aan. ,,Ik zal jou ook altijd helpen, je hoeft me enkel te roepen, geloof me Saronse ik ben een merrie van mijn woord.’’ Saronse zijn lippen krulden tevreden omhoog. "Dank je wel Ravena. Het altijd leuk om te weten dat ik ook op anderen kan rekenen." Saronse keek haar nu een lange tijd aan. Omdat ze weer in een lopend gesprek zaten. ,,En jij? Hoe steekt jou verleden in elkaar?’’ Saronse zijn blik bleef nu strak op haar gericht. Hij wist dat deze vraag zou komen. En hij was bereid zijn verleden met haar te delen. Net zoals zij gedaan had voor hem. Even was het stil. Maar uiteindelijk kreeg hij kracht genoeg om zijn woorden over zijn lippen te laten rollen. "Ik ben geboren in Galacis. Mijn start op aarde was al gauw zwaar. Mijn land was toen helemaal uit zijn element. Door overbevolking. Er was te weinig eten om de dieren hun magen te vullen en zo raakte alles uit zijn element. Ieder leefde voor zich en houd geen rekening met anderen. Mijn vader was alfa. Mijn ouders stierven kort bij mijn geboorte. Ik was maar een week oud of zo. Het leven in de kudde was natuurlijk zwaar. Elke minuut moesten we vechten om te overleven. Ziektes en uithongering braken uit. En mijn leider was afschuwelijk. Hij dacht alleen maar aan één ding. Zichzelf. Hij misbruikte zwakke merries voor zijn plezier. Liet ze daarna achter. Gelukkig had ik die lieve oude Arontay die alle zorg op zich nam. Ze zorgde voor me als haar eigen veulen. Ze was een zeer slim dier weet je. Heel speciaal van aard gevuld met liefde. Ondanks het zware leven. Uiteindelijk werd Arontay ziek van de honger. We moesten weer verder trekken maar Arontay kon niet verder meer. Ik herinner me nog goed hoe ze languit in het droge zand lag. Ze keek me vermoeid en angstig aan. De leider wou haar achter laten. Maar ik weigerde zijn bevel aan te nemen. En sprak tegen. Natuurlijk pikte hij dat niet en wou me in stukken verscheuren...." Saronse viel even stil. Zijn ogen hadden even een moedige uitstraling. "Ik was toen nog maar een jaar of twee. Het lukte me op stevig op mijn jonge benen te blijven staan en de alfa te verdrijven. Het was nooit de bedoeling geweest dat ik de kudde over zou nemen. Maar mijn lot werd al meteen bezegeld. De kudde wou mij als leider. En dat kon ik niet weigeren. Ik heb al meteen ondernemingen genomen als leider. Ik heb alle dieren bijeen geroepen om te vergaderen. Om ons land te herstellen. De roofdieren deden natuurlijk zeer zeer zeer moeilijk. En het koste me veel moeite hun zegen te winnen. Uiteindelijk herstelde onze land en het werd een prachtige vredige plek.... Het leven was heerlijk iedereen was welkom in mijn kudde. Zolang er respect was en ze ook een handje toestaken. Vrede bleef helaas niet....." Saronse viel stil en staarde voor zich uit. Nu kwam het moeilijke gedeelte. "De aarde schudde, de grond scheurde alles storten in. Ik probeerde natuurlijk mijn kudde naar veiligheid te leiden.... Zonder succes. We galoppeerde in een snelle tempo, en voor mij scheurde er een groot gat. Ik probeerde te remmen maar werd meegesleurd door de paarden die achter mij liepen. Ik werd opgeslokt in de duistere diepte. Het enige wat ik me daarna nog herinnerde was geschreeuw, paniek en mijn naam die steeds herhaald werd..." Saronse keek even weg. Hij voelde een steek in zijn hart. "En toen werd alles zwart. Ik werd uiteindelijk wakker. Het was doodstil... geen teken van leven. Het leek alsof ik de enige overlevende was op de planeet. Het was een wonder dat ik nog uit die diepte geraakte. Uiteindelijk zocht ik naar mijn kudde. Totaal in de war en paniek. De zoektocht was bijna mijn dood. Ik at niet meer... ik bleef alleen voor me kijken en bleef maar lopen... Nu sta ik hier. Ik leef met schaamte en verdriet. Een leider zonder kudde..." Saronse keek even somber naar Ravena. Maar toverde meteen een zachte glimlach.

~AFFERDEPAF ~

Hoe langer hij erover nadacht Hoe meer steken hij in zijn hart voelde. Saronse dwong sterk te zijn. Dat had hij altijd gedaan. Nog nooit heeft hij een traan laten zien. Zelfs niet als hij een veulen was. Saronse was dapper, trots en wijs geboren. Hij beschermde al meteen de zwakke paarden en sprak als een volwassen paard. Arontay was altijd zo bewonderd over Saronse. Ze fluisterde meerdere malen in zijn oor. ''Jij bent een geschenk van moeder natuur dappere Saronse. Ze heeft je hier op aarde geplaatst met een missie.'' De kleine pluizige bonte veulen keek met grote ogen naar Arontay. Hij was maar enkele weken oud toen. "Wat dan?" Vroeg hij nieuwsgierig en wachtte geduldig op haar antwoord. Arontay glimlachte warm. ''Dat zul je gauw genoeg te weten komen kleintje. Maar ik weet dat jij zeer speciaal bent.'' Ze wreef rustig over zijn zwarte krullen. ''Ga nu maar spelen met de andere veulens. Ik moet nog iets... doen.'' Saronse keek vragend naar Arontay. Hij vroeg zich af wat ze ging doen. Maar Saronse gehoorzaamde braaf en galoppeerde weg. Hij zocht naar zijn vrienden. Hij kreeg ze in het oog. Ze stonden wat op verre afstand van de kudde. Saronse liep naar ze toe en voegde zich bij zijn vrienden en begroete iedereen vrolijk. Galax, een zwart hengsten veulen met een witte hoofd liep naar Saronse en steigerde speels. Galax was zijn beste maatje in de groep.
Even kneep Saronse zijn ogen dicht bij die gedachte. En ging uiteindelijk weer verder met waarover hij aan dacht. Ja, Saronse vond het heerlijk om met zijn vriendjes te spelen. De veulens liepen steeds verder van de kudde. En geen enkel volwassen paarden hadden het in de gaten. Die waren hongerig aan het eten. Arontay was meestal diegene die op de veulens lette. Maar Arontay was even niet in de buurt. Kleine Wimpely viel opeens in de stekelige struiken. Er vervolgde een angstige kreet. Alle veulens sprongen achteruit staarden angstig naar de struiken waar de kleine Wimely was verdwenen. En ze vluchten weg. Alleen Saronse en Galax bleven moedig staan. Saronse naderde voorzichtig naar de struiken. "Wimely? Waar ben je?" Saronse hoorde angstig gehuil. Saronse stak voorzichtig zijn hoofd door de struiken en schrok zich kapot. Rotten geur van vlees drong door zijn neusgaatjes. Wimpely lag veroerloos op een paardenlijk. Saronse bestudeerde het dier. Dit paard was waarschijnlijk overleden van de honger. Wimpely was in schok. Dat dode lichaam kon vol ziektes zitten. Zonder te aarzelen greep Saronse het bange veulen en sleurde het weg van de lijk. Verward bleef het kleine veulentje liggen en bibberde angstig. Galax en Saronse keken elkaar aan. Saronse drukte troosten zijn super zachte neus tegen haar kaak. "Het komt goed hoor Wimpely. De rest is vast hulp gaan halen." En ja hoor! Niet veel later hoorde je hoefgetrappel van paarden. Saronse stapte naar achteren toen de volwassenen het veulentje omsingelde. Ze liepen hem bijna omver. Maar daar trok Saronse zich niets van aan. Hij wierp nog een laatste blik op Wimpely en liep uiteindelijk alleen weg.
Saronse opende zijn ogen. Bijna al zijn vriendjes zijn overleden. Maar 2 of zo zijn volwassen geworden. Galax, zijn beste vriend die was ook op jonge leeftijd overleden. Saronse herinnerde het zich maar al te goed.
In de kudde leefde iedereen voor zich. Wat Saronse wel begreep. Maar toch... Galax zijn moeder stierf uiteindelijk van de honger. Niemand zorgde voor Galax. Gelukkig bood Arontay hem een plekje bij haar. Saronse kon zien dat Galax in een depressie raakte. Hoe zeer hij zijn best deed. Hij kreeg Galax nooit meer aan het lachen. En natuurlijk hielp zijn leider niet echt mee. Dat bazig monster joeg iedereen weer verder. Ze moesten een zware reis maken. Waardoor ze veel leden verloren. Degene die niet konden volgen werden achter gelaten. ''Paladox, Silera en Iki kunnen niet volgen. Moeten we niet een beetje vertragen?'' Vroeg de bèta rustig. Paladox (de boosaardige alfa dus) Snoof woest en brulde luid. ''alleen ik geef de bevelen uit! Houd je bek!! Laat die achter dan hebben die vleeseters nog wat te eten.'' Saronse hoorde dat en keek verbaast op. Hij drukte zijn ijs blauwe ogen in die van die enge Paladox. Paladox werd er woest van. Plots ging Arontay voor Saronse staan. Saronse keek verbaast naar Arontay. Ze glimlachte warm naar hem. ''Lieve Saronse, wacht nog even. Je bent nog veel te jong om de rechten van de leden te beschermen.'' Saronse knikte zwijgzaam en gehoorzaamde. Hij wierp een laatste blik op de overblijvers... Die het waarschijnlijk niet zullen overleven. De reis was zo zwaar en zo gevaarlijk. Saronse heeft veel paarden zien bezwijken. Hij zag zag dat Galax er ook moeite mee had. En de oude Arontay. Plots bezweek Galax en kon niet meer overeind. "Galax? Sta op we mogen niet stopen." Saronse drukte zijn neus aanmoedigend op de wang van het hongerige veulen. Arontay ging vermoeid naast Saronse staan. Galax reageerde al niet meer. Zijn oogjes richtten warm naar Saronse. De paarden omringde het stervende veulen. Hoe raar het ook was. Saronse accepteerde het. "We zien elkaar aan het eind der levens. Dan gaan we samen de hemel ontdekken... Rust in vrede mijn vriend." Arontay en de andere paarden waren verbaast over hoe Saronse sprak. Wijze woorden uit een zeer jonge mond. Galax glimlachte zwakjes. En uiteindelijk sloot hij zijn ogen voorgoed. Saronse sloot even verdrietig zijn ogen. En liep uiteindelijk verder. Hij liet de verbaasde paarden achter zich.

Saronse opende zijn ogen en staarde nog steeds naar Ravena. Hij glimlachte zwakjes. Hij kon natuurlijk niet verbergen dat hij toch verschrikkelijk veel verdriet in zich had. Maar hij toonde toch een deeltje. Zodat Ravena wist dat het hem veel deed. Saronse had zijn veulen geschiedenis geaccepteerd. En hij liet het achter zich. Hij heeft er geen trauma's van gekregen en heeft er veel uit geleerd. ,,Dat moet verschrikkelijk zijn geweest Saronse. Het spijt me om te horen dat je, je kudde niet meer hebt gezien na die ramp, maar als je ooit besluit om hem te gaan zoeken dan zal ik met je meegaan als je dat wilt tenminste.’’ Saronse keek op. En glimlachte nu heel warm naar haar. "Bedank lieve Ravena. Fijn om te weten dat er meerdere paarden mij een stevige steun willen schenken. Dat kan ik nu best wel gebruiken." Hij staarde diep in haar ogen. Wat hij eigenlijk niet doorhad. ,,Saronse, je moet je niet schamen, je kon er niets aan doen dat je, je kudde kwijt raakte, het was een verschrikkelijke natuurramp en jij kon er niets aan doen. Hier heb je vrienden die je zullen steunen in welke tijden dan ook, dat weet ik zeker Saronse.’’ Saronse keek even naar de grond. "Ik weet het Ravena. Ik kon er inderdaad niet doen dat de aarde zichzelf verwoeste.... maar het was nog steeds mijn verantwoordelijkheid om mijn kudde in veiligheid te brengen. En daar heb ik in gefaald." Saronse keek weg. "Ik ben van plan om een zoektocht te starten... En jouw hulp kan ik je best gebruiken. Ik vrees alleen dat het best zwaar kan worden. Want ik herinner mijn weg maar heel vaag. Ik weet wel dat het vol gevaren is... En ik wil nou niet weer levens op mijn geweten hebben." Saronse keek haar vriendelijk aan. Je zag aan zijn hoofd dat hij wat zorgen had. "Ik vergeef het mezelf nooit als jou iets overkomt Ravena." Hij wierp een zachte blik naar haar en staarden toen even weer voor zich uit. Naar de prachtige zilveren wilgen.



KLAAR!!!

Saronse voelde zich zwak en schaamde zich rot. Hij voelde zich hulpeloos en zielig. Zie hem nu staan. Saronse wierp even een emotieloos blik en stapte opeens bij haar weg. hij ging naar het zilverachtige meertje. Tussen de sierlijke takken staan van de eenzame wilg die dicht tegen het meertje zat. Saronse liet zijn hoofd een beetje naar het water zakken en staarde naar zijn spiegelbeeld. Hij zag een slank figuur. Zijn ribben staken bijna uit zijn lijf en zijn vacht, die eens zo prachtig blonk en zo zacht was straalde dof en ruw uit. Gelukkig had hij zijn stevige spieren nog die hem een beetje sierden. Saronse staarde naar zijn ijs kleurige ogen. Die ooit eens trots glommen. Gelukkig kon hij zijn dwaze ogen verstoppen onder zijn overdreven lange manen. Saronse was gewoon aan het wegrotten. Hij wist dat hij daar iets aan moest doen. Maar hij had de wil niet. Saronse voelde zich doodongelukkig en leefde met enkel schaamte. Maar Saronse voelde diep in zich dat hij er nog moest zijn in deze wereld. Saronse kon nog veel verloren zielen helpen. Want dat was zijn gave. Dat zij Arontay eigenlijk. Ze was er zo zeker van dat moedernatuur hem een gave had geschonken. Een gave die de wereld beter kon maken. Saronse was Ravena even vergeten. Hij probeerde zichzelf onder controle te houden. Plots braken er zonnestralen door de bladeren en takken van de wilgenbomen. Ze hun warmte werd op Saronse uitgestraald. Saronse keek verbaast op en deed zijn ogen dicht. Hij werd vervuld met genot. Heerlijke warmte dat over zijn gevlekte vlecht gleed. Saronse was weer bij normaal verstand. Hij opende zijn ogen en was ineens gevuld met geluk. Een zachte wind bries zorgde ervoor dat de takken Saronse omarmde. De zilveren blaadjes blonken prachtig. Saronse stopte zijn pijn diep weg. Hij richtte zijn ogen naar Ravena en keek haar toen glimlachend aan. "Sorry, ik had het even moeilijk." Verontschuldigde hij zich. Wat zal die wel niet denken. Ach, Ravena zal het vast begrijpen dat Saronse het ziekelijk moeilijk had. Saronse was een krachtig paard. Maar hij kon echter niet vechten tegen de pijn die bij hem steeds opvlamde. Zijn ziel is gestolen. Want zijn ziel leefde in zijn kudde. En die waren weg. Saronse zou alleen zijn ziel terug vinden als hij ze terug vond. En Saronse was van plan om ze te zoeken. (Dat weet iedereen al lang maar oké) Saronse was er nu ook van overtuigd om ze terug te vinden. Merle had hem die hoop gegeven. Saronse heeft eigenlijk geluk dat hij nog steun had van vrienden. Zij brachten hem nieuwe kracht. De wil om te leven. Saronse keek weer naar Ravena toen hij haar stem hoorde. ,,Maak je maar geen zorgen over mij Saronse, zoals jezelf al zei ik kan prima voor mezelf zorgen en ik zou alles geven om jou en de andere paarden want volgens mij komen er meer aan jou woorden te horen, te beschermen. Ik ben het gewend om door ruig landschap te trekken, ik stel je zorgen hoe dan ook zeer op prijs Saronse. Maar maak je heus geen zorgen over mij.’’ Saronse glimlachte warm naar haar. "Dank je Ravena. Ik stel het zeer op prijs met jouw kostbare steun. Ik ik weet dat je best voor jezelf kan zorgen. Maar de drang om je te beschermen is zeer sterk. Vergeef me al ik je teveel bescherm." Saronse keek Ravena met een zeer aangename blik aan. "Ravena, kom eens naast me staan en vertel me daarna wat je in het water ziet." Sprak hij mysterieus. Hij ging wat op zei zodat ze naast hem kon staan. Hij wachtte geduldig op haar aanwezigheid.


Sorry niet zo geweldig goed. Ik ga eten. Maar Reageer maar ik laat hem zo xxx