Spring, The Love season -.- I'm a loner :') TOPIC GESLOTEN

De hengst had duidelijk problemen en vocht met zijn eigen zorgen, hij stapte van haar weg en bekeek zichzelf in het spiegelbeeld. Ravena bekeek hem ook nog eens terwijl hij daar zo stond zichzelf bekijkend. Hij zag er slecht en ongezond uit. Iets waarover je zorgen kon maken. Hij leek niet de persoon die zijn lijf zou verwaarlozen, hij had het duidelijk lastig met zichzelf en zijn verloren kudde. Ze liet hem uitdenken en wachtte geduldig tot hij zou praten soms was dat het beste. Soms moest je een ander het initiatief laten nemen wat praten betreft, soms nam jij dit. Dit was iets wat je moest aanleren, wat je moest oefenen. Het was niet iets wat je zo een twee drie begreep. Zij had vroeger vele fouten gemaakt wat dit onderwerp betreft. Soms met een woede aanval als prijs. Maar uiteindelijk kwam de hengst weer bij zinnen. Ravena keek hem nog steeds rustig aan. Haar ogen stonden zacht, je zou denken dat er een verdrietige gloed in haar ogen lag. Wat misschien ook wel zo was. Joost mocht weten waarom die er lag. ,,Geeft niet hoor.'' Wuifde ze zijn excuses weg met haar woorden. Ze wist dat zijn uiterlijk waarschijnlijk zo was door zijn verdwenen kudde. Ergens had ze het gevoel dat die kudde echt niet meer leefde, máár bang voor zijn reactie en ze vond het sneu dat hij zou denken dat ze dood waren, zei ze het maar niet. Ze sprak haar vermoedens maar eventjes niet uit, uit respect voor de hengst. Hij bedankte haar een kleine glimlach sierde haar lippen terwijl ze naar zijn woorden luisterde, en dit keer bleef de glimlach. Zelfs na haar woorden en daarna. ,,Trek je het niet aan Saronse. Ik stel het juist zeer op prijs dat je je wel degelijk zorgen om een ander maakt! En ach, ik ben soms ook niet meer dan een oude brompot. Saronse vroeg haar om naast hem te komen staan. Langzaam liep ze op hem af. Nog steeds die kleine glimlach rond haar lippen. Ze keek in het water eventjes sloot ze haar ogen. Toen gingen haar ogen weer open. ,,Ik zie jou en mij.'' Begon ze rustig, maar het was duidelijk dat ze nog niet klaar was. ,,Het spijt me dat ik het zeg, maar Saronse je ziet er slecht uit, niet dat je lelijk bent, je ogen zijn dof en je kunt je ribben tellen.'' Ze richtte haar blik van het water af en keek hem doordringend aan. ,,Jij lijkt me niet echt het typ dat zichzelf slecht verzorgt Saronse.'' Maakte ze haar woorden af nog eventjes bleef ze hem aankijken, de glimlach was verdwenen maar er was nog een minuscuul spoortje ervan te zien. In haar ogen. Toen richtte ze haar blik weer op het water dat zachtjes heen en weer deinde. Ze bleef naar zichzelf en Saronse staren, diep in gedachte verzonken.

~af ~

Het was fijn dat Ravena hem even liet doen. Zodat hij zijn gevoelens weer onder controle kon houden. Er gleed weer een pijnlijke steek door zijn hart. Maar die drukte hij snel weer weg. Saronse zijn adem ging steeds sneller en sneller. Moeite om zich onder controle te houden. Even was er een duistere glinstering in zijn ogen. Maar die verdween al gauw. Zijn ogen straalden weer de warmte uit. Zijn gezicht en lichaam ontspande zich. Zijn zwarte manen vielen over zijn ogen. Hij staarde nog steeds naar zijn roekeloze spiegelbeeld. Een zielige hengst. Dat ooit eens een grote leider was geweest. Nu was hij aan het weg kwijnen van verdriet en pijn. Alweer drukte hij die bittere gedachten al gauw weg. Hij ademde nu weer rustig. Zijn tedere ogen gleden verontschuldigend naar Ravena. Die alles waarschijnlijk gezien had. En daar had hij spijt van. Hij wilde dat deze fijne merrie zich niet druk hoefde te maken om iemand die ze niet zo lang kende.

,,Geeft niet hoor.'' Antwoordde ze toen hij een tijdje geleden zijn excuses aanbood. Hij had haar triestige blik al lang opgemerkt. Hij drukte een rustige glimlach op zijn lippen. En keek haar rustig aan. ,,Trek je het niet aan Saronse. Ik stel het juist zeer op prijs dat je je wel degelijk zorgen om een ander maakt! En ach, ik ben soms ook niet meer dan een oude brompot.'' Saronse grinnikte even. "Oud ben je niet Ravena. Je hebt een mooie leeftijd behaald. Je bent een prachtige jonge merrie. Je zult vast veel bewonderaars om je heen hebben." Hij knipoogde charmant bij het complimentje dat hij echt gemeend had. Ze was een mooie dame. Dat vast een zeer goede partner zal vinden die heel goed voor haar zou zorgen. Dat wenste hij haar tenminste. Ze kwam sloom naar hem toe en vergezelde hem toen bij het zilveren meer. Ze kwam aanlopen met een fijne glimlach. Ze wierp een blik in het water. Saronse wachtte geduldig op antwoord. Hij staarde gewoon naar hun spiegelbeelden. Even was het aangenaam stil. Zelfs de vogels waren stil. Stilte kon soms deugt doen. Uiteindelijk werd deze zalige stilte verbroken. Hij richtte zijn zachte ogen op de hare. En luisterde aandachtig naar haar antwoord. ,,Ik zie jou en mij.'' Deze antwoord had hij verwacht. Er kronkelde een genietend glimlach. "En ik zie een nieuwe vriendschap. Zo waardevol en zo mooi. Het kan nog sterker groeien." Sprak hij raadselachtig. En zacht. Hij staarde naar hun spiegelbeeld. En even werd het weer stil.

Uiteindelijk doorbrak Ravena de stilte. ,Het spijt me dat ik het zeg, maar Saronse je ziet er slecht uit, niet dat je lelijk bent, je ogen zijn dof en je kunt je ribben tellen.'' Hij staarde zwijgzaam voor zich uit. En uiteindelijk keek uiteindelijk recht in haar ogen. Zijn ogen waren een beetje triest. Ze keek uiteindelijk naar hem en hij keek haar rustig aan. Hij wist dat ze er nog iets aan wilde vullen en luisterde aandachtig naar haar stem. ,,Jij lijkt me niet echt het typ dat zichzelf slecht verzorgt Saronse.'' Saronse glimlachte zachtjes. "Lieve Ravena... Ik weet dat ik er afschuwelijk bij loop. De reden is gewoon omdat ik echt ziek word. Ziek van de pijn. Van mijn afschuwelijke geweten. Ik heb de wil om te leven niet meer Ravena..." Hij vond zichzelf maar zwak. En miezerig. Hij wilde niet zielig doen, hij wilde niet getroost worden. Hij wilde alleen maar vrede vinden. Alle pijn en zorgen verliezen. Hij keek vermoeid weg. "Ik heb het gevoel dat ik het niet langer meer uit zou houden. En misschien is het beter zo... Leven zonder hen, dat is gewoon verrekt onmogelijk. Vrees ik. Ik heb dan echt geen idee wat ik dan moet doen. In eenzaamheid leven? Steeds aan mijn kudde denkend." Hij schudde zijn hoofd. "Ik denk dat ik dat niet overleef." Saronse bleef nu zeer kalm en beheerst. Saronse zijn aard was rustig. Hij ontplofte zelden. Maar het gebeurt soms. Als het hem echt te veel werd.

Ze sloot haar ogen terwijl de zachte wind door haar manen waaide en een fris windje maakte, een windje van het soort waar zij wel van kon genieten. Een windje dat fijn was als het warm was, zoals vandaag rond de 18 graden. Saronse begon weer te praten en langzaam gleden haar ogen open ze keek hem aan. Ze kende de hengst eigenlijk pas een anderhalf uur of zo iets, maar ze mocht hem en zag in hem een goede vriend, eentje die je niet in de steek zou laten en die altijd voor je klaar zou staan. Hij was een goede vriend dat wist ze zeker. Dat merkte ze eigenlijk al aan hem. Ze zag aan hem dat hij iets wou om zich zorgen over te maken, dat hij gewoon iets nodig had om in de handen te nemen om te verzorgen zoals een kudde. Hij had een kudde nodig om te leiden, het liefst zijn oude kudde dat wist Ravena ook wel. Dat was zo van hem af te lezen, alles in die ijs blauwe ogen van hem. Boeken, hele bladzijdes, pagina na pagina, woord na woord. In haar ogen was geen dufheid enkel een strakke vasthoudendheid, ze keek paarden recht in de ogen aan en wende haar blik nooit zomaar af. Net zoals ze nu Saronse aan bleef kijken. ,,Oud of niet oud, je kan niet ontkennen dat ik soms een brompot ben.'' Maar toch moest ze eventjes grinniken om zijn woorden, heel kort maar en gelijk stierf het weer weg. Of ze veel bewonderaars had daar was nog over te discussiëren, de meeste hengsten die zij kende waren niet echt weg van haar karakter. Ze tuitte haar lippen eventjes. ,,En die bewonderaars... Dat weet ik nog zo net niet hoor.'' Mompelde ze, zogenaamd onverstaanbaar voor Saronse terwijl hij het prima zou kunnen verstaan, maar dat had Ravena in dit geval niet echt in de gaten. Na haar woorden over wat ze zag in dat water wat zachtjes op en neer deinsde zei ook hij wat. Ze richtte haar blik van het water af en keek opzij, haar hoofd zijn kant op gericht. Een kleine glimlach lag rond haar mondhoeken. Ze liet haar blik over zijn lichaam glijden. Toen richtte ze haar paarse ogen weer op zijn ijs blauwe ogen. ,,Inderdaad Saronse. Het is altijd fijn te horen vrienden te hebben op wie je kan rekenen, zeker als het een van de eerste keren is.'' En weer zonk ze in gedachte, over vroeger. Niemand was toen ooit haar vriend geweest, ja, natuurlijk ze had speel kameraden gehad, maar echte vrienden had ze het nooit kunnen noemen. Ze schudde haar hoofd, ach ze mocht niet zeuren. Ze leefde in het nu, niet in het toen. Een lange stilte viel, waarin ze naar hun spiegel beeld bleef staren. Gek hoe één zo'n beeld je zo aan het denken kon zetten, gek hoe één zo'n beeld de waarheid liet zien in geuren en kleuren. Hoe één zo'n beeld een vriendschap liet zien, bijzonder en sterk, hoe die verhalen vertelde van het begin tot het einde, als je maar goed genoeg keek. Als je maar wilde geloven dat het er was dan was het er ook. Mensen zien alleen dingen zie ze willen zien, als mensen niet verwachten het te zien, zien ze het ook niet. Dat was haar altijd bijgeleerd vanaf het begin. Alleen vanaf het begin. Hij praatte en eigenlijk had ze enige afkeer voor die woorden. Maar ze begreep dat hij niet getroost wou worden, enkel het aanblik van zijn kudde, dood of levend zou hem kunnen troosten. ,,Dit is enkel het begin Saronse, het begin der leven, Saronse je bent een jonge hengst.'' Eventjes stopte ze met praten nog steeds naar het spiegelbeeld kijkend. Maar nu, net toen ze begon met praten gleed haar hoofd en haar blik wel naar hem. ,,Saronse als ik in dit spiegelbeeld kijk, als ik naar jou kijk dan zie ik een jonge sterke hengst vol met levens lust, iemand die opzoek is naar avontuur en houdt van het leven. Hoe slecht hij er nu ook uit ziet. Iemand die het leven niet opgeeft. En als ik met je praat lieve Saronse.'' Eventjes wachtte ze, dit zou later aan bod komen besloot ze. ,,Saronse, je leeft niet alleen en eenzaam, je hebt vrienden hier in Dream Horses, waar je je leven opnieuw kan starten. En ik begrijp dat het lastig is om je kudde achter je te laten en ik begrijp dat je hun ook wilt zoeken zoals je gaat doen. Ik denk zelf dagelijks aan mijn moeder maar ik ga door met het leven. Saronse, jij bent een vastbesloten en koppige hengst, die je echt niet zomaar op een ander idee kan brengen. Maar alsjeblieft geef de hoop niet op, je hebt nog een prachtig leven voor je, met of zonder kudde. En zeg alsjeblieft niet dat je het niet overleeft Saronse, want jij gaat het overleven, hoe dan ook. Met de hulp van mij en je vrienden of zonder. Ik geloof in je Saronse, ik geloof in je wilskracht. Het ligt niet in onze aard om zomaar het leven op te geven, waarom zou het dan wel in jou aard liggen?'' Weer stopte ze, nu een iets langere tijd zodat hij alle woorden kon verwerken. Een heleboel woorden, maar voordat hij kon reageren praatte ze weer verder. ,,Als ik met je praat Saronse, weet je waarmee ik dan praat? Weet je wat ik dan voor gevoel heb? Dat ik praat met een oude hengst van over de twintig, eentje die een heel leven achter zich heeft met avontuur, verdriet en geluk. Eentje die blij is geweest en verdrietig met een hoop vrienden. Eentje die klaar is om te sterven, eentje die het echt niet meer zou overleven, eentje die nu toch dood wilt. Omdat hij alles al heeft gehad, Saronse je hebt veel doorstaan en meegemaakt. Maar ik smeek het je, geef de hoop alsjeblieft niet op.'' Ze richtte haar blik weer op haar spiegelbeeld, ze sloot haar ogen. Ze meende wat ze zei, van het begin tot het einde. Zij loog niet en dat zou ze ook nooit doen.

~WIEJJ INSPI~

Zo af en toe heerste er een stilte. Maar beiden paarden namen daar graag gebruikt van. Het was zo aangenaam stil. Zijn zeiden zachte manen dansten regelmatig in de wind. De wind bracht een zoete geur met zich mee. De geur van lente. De sierlijke takken van de wilg wiegden ook sierlijk mee met de wind. De takken kwamen bijna tot op de grond. Ze kriebelden Saronse zijn rug en lieten hun lichtte takken op hem rusten. Ze stonden echt op een magische plek. Met het zilveren meertje dat prachtig glinsterde. Als een duur juweel. De wind maakte de boel nog magischer toen hij de vruchtpluistjes mee bracht. Dat afkomstig is van de paardenbloem. Overal dwarrelden de pluisjes in de hemel. Het leek wel soort van sneeuw. Saronse keek gewoon voor zich uit. Hij zweeg want hij merkte dat Ravena lekker lag te dromen. En hij wilde haar niet uit die trans trekken. Hij liet haar maar doen. ,,Oud of niet oud, je kan niet ontkennen dat ik soms een brompot ben.'' Weerklonk haar stem uiteindelijk. Saronse grinnikte even. "Oké, een beetje dan." Gaf hij met tegenzin. Hij had het eigenlijk nog niet gemerkt dat ze mopperde. Hij vond haar prima zo. ,,En die bewonderaars... Dat weet ik nog zo net niet hoor.'' Hoorde hij mopperen. Saronse kon zijn ondeugende grijns niet verbergen. Saronse geloofde het niet dat ze geen bewonderaars heeft. Misschien zijn ze gewoon wat bang vanwege haar pittige karakter. Ravena was speciaal. Er zijn vast een stuk of twintig knappe hengsten weg van haar. Lekker overdreven maar toch. "Ach Ravena, je hebt waarschijnlijk stiekeme bewonderaars. Die waarschijnlijk zich verstoppen en je op afstand bewonderen. Geloof me, je hebt bewonderaars. Ik ben een echte kenner in dat soort zaken. En, romance hangt nu zeker in de lucht. Nu de kleuren terug in Dream Horses verschijnen, en de zoete geuren die je volledig in de liefdes moed sturen." Hij knipoogde haar aanmoedigend aan. Ja ze had bewonderaars. Hij zwiepte even met zijn staart om een vervelende vlieg te verjagen dat hem steeds aan het kriebelen was.

Uiteindelijk antwoordde ze op één van zijn antwoorden. Ze richtte haar gezicht naar hem en keek hem aan met haar paarse ogen. En glimlachte prachtig. ,,Inderdaad Saronse. Het is altijd fijn te horen vrienden te hebben op wie je kan rekenen, zeker als het een van de eerste keren is.'' Saronse knikte, wat ze zei was hij er mee eens. Ze dachten hetzelfde. Hij glimlachte zacht en bleef haar aankijken tot ze zelf zou weg kijken. ,,Dit is enkel het begin Saronse, het begin der leven, Saronse je bent een jonge hengst.'' Saronse haalde zijn schouders een beetje op. Ze had wel gelijk. Maar hij was er nog steeds niet van overtuigd. Even gleed haar aandacht op hun spiegelbeeld. Hij keek even met haar mee. Na een tijdje keerde ze haar aandacht weer op hem en keek hem weer aan. Dat deed hij ook. Zijn gezicht stond nu neutraal. Maar zijn oren waren nog steeds vriendelijk naar haar gericht. Hij blijf zwijgzaam naar haar luisteren. Want ze had heel wat in petto voor hem. ,,Saronse als ik in dit spiegelbeeld kijk, als ik naar jou kijk dan zie ik een jonge sterke hengst vol met levens lust, iemand die opzoek is naar avontuur en houdt van het leven. Hoe slecht hij er nu ook uit ziet. Iemand die het leven niet opgeeft. En als ik met je praat lieve Saronse.'' Eventjes wachtte ze, dit zou later aan bod komen besloot ze.
,,Saronse als ik in dit spiegelbeeld kijk, als ik naar jou kijk dan zie ik een jonge sterke hengst vol met levens lust, iemand die opzoek is naar avontuur en houdt van het leven. Hoe slecht hij er nu ook uit ziet. Iemand die het leven niet opgeeft. En als ik met je praat lieve Saronse.'' Saronse keek haar rustig aan en glimlachte zachtjes naar haar. Zij geloofd in hem. Zij gelooft dat hij een kracht bezit. Een kracht die nog hard nodig was voor deze wereld. Saronse zijn ogen gleden nadenkend over haar mooie lichaam. Hij zweeg. En luisterde naar haar volgende preek. ,,Saronse, je leeft niet alleen en eenzaam, je hebt vrienden hier in Dream Horses, waar je je leven opnieuw kan starten. En ik begrijp dat het lastig is om je kudde achter je te laten en ik begrijp dat je hun ook wilt zoeken zoals je gaat doen. Ik denk zelf dagelijks aan mijn moeder maar ik ga door met het leven. Saronse, jij bent een vastbesloten en koppige hengst, die je echt niet zomaar op een ander idee kan brengen. Maar alsjeblieft geef de hoop niet op, je hebt nog een prachtig leven voor je, met of zonder kudde. En zeg alsjeblieft niet dat je het niet overleeft Saronse, want jij gaat het overleven, hoe dan ook. Met de hulp van mij en je vrienden of zonder. Ik geloof in je Saronse, ik geloof in je wilskracht. Het ligt niet in onze aard om zomaar het leven op te geven, waarom zou het dan wel in jou aard liggen?'' Saronse was verast van haar aanmoedigende preek. Zijn ogen fonkelden even. Er stroomde een nieuwe kracht in hem. Ravena duwde echt iets in hem dat hem kracht gaf. Dat hij verder moest gaan en genieten. Wat er ook allemaal gebeurt is. Hij keek haar zwijgzaam aan en glimlachte zacht naar haar. Ravena schonk hem echt nieuwe kracht om verder te gaan. Maar hij was natuurlijk zeker van plan om verder te gaan om zijn kudde te zoeken. En zij zal aan zijn zeide staan. "Dank je Ravena... Je hebt me echt nieuwe hoop en kracht gegeven. En natuurlijk zal ik het niet opgeven. Ik zal doorgaan... tot mijn laatste adem." Bracht hij zacht uit. Met zijn aangename stem. Dat zo helder in je oren klonken. ,,Als ik met je praat Saronse, weet je waarmee ik dan praat? Weet je wat ik dan voor gevoel heb? Dat ik praat met een oude hengst van over de twintig, eentje die een heel leven achter zich heeft met avontuur, verdriet en geluk. Eentje die blij is geweest en verdrietig met een hoop vrienden. Eentje die klaar is om te sterven, eentje die het echt niet meer zou overleven, eentje die nu toch dood wilt. Omdat hij alles al heeft gehad, Saronse je hebt veel doorstaan en meegemaakt. Maar ik smeek het je, geef de hoop alsjeblieft niet op.'' Saronse keek haar weer verast aan. En glimlachte zachtjes. Ze moedigde hem aan om te blijven vechten. Maar voor wat? Saronse zijn ogen gleden even somber weg. Plots schoot hem iets door. Zijn vrienden, en paarden die hem nodig hadden. Daar moest hij voor vechten. Want dat was de enige reden waarom hij op de aarde leefde. Om een handje toe te steken. Paarden hun pijn en wanhoop te verlichten. Zijn zegen zijn hulp gaf je hoop. Hij verdoofde je innerlijke pijn met zijn warme karakter en streling. Saronse betwijfelde dat hij ooit in een kudde zal stappen. Hij had het gevoel dat het voor hem ondragelijk was. Hij knikte naar Ravena. "Ik beloof dat ik de hoop niet zal verliezen Ravena. Ik zal doorgaan. Maar ik kan je niet beloven wat er met me zal gebeuren na de reis Ravena...." Saronse had het gevoel dat er iets duister met hem zal gebeuren. Dat hij niet zichzelf zal zijn na de reis. Er ging een koude rilling over zijn zachte rug. "Als... Als ik verander... Zorg dan alstublieft dat jij en de anderen uit mijn buurt blijven... Ik heb zo'n gevoel dat het na de reis zo anders zal zijn... dat ik gevaarlijk zal zijn. En ik wil niet dat jullie in gevaar komen vanwege mij..." Sprak Saronse zachtjes en hees. Zijn gezicht was somber en hij keek haar onderzoekend aan. Saronse wilde nooit iemand pijn doen. Hij had soms zo'n gevaarlijke woedeaanval. Als iemand hem echt woest maakte. Dan werd hij verblind en deed hij alleen maar dingen die hij anders van zijn leven nooit zou doen. Alleen hele belangrijke paarden in zijn leven konden hem uit deze pijnlijke situatie halen. Door hem wakker te roepen. Hem gerust te stellen. Saronse kreeg een gevoel van vrees. Hij had bang dat hij Merle, Gemuteerde Teddybeer, Kai of Ravena zou pijn doen. Saronse beet op zijn lip. Hij wilde dit allemaal gewoon achter de rug hebben. En als hij werkelijk veranderd was. Dat was er nog maar één oplossing. In Saronse zijn mooie warme ogen lichte plots een duistere glinstering in zijn ogen. Dan was het beter dat er een einde van zijn leven werd gemaakt. Want hij wilde geen duister wezen worden als de slechte paarden van Dream Horses. Dat wilde hij echt niet. Maar stel je voor dat hij gek geworden is? Door pijn?


HAAAAAAAAAAAAAAAAAAA Inspiratiebommetjeeeee!!!

Ze genoten van de stiltes, ze genoot eigenlijk altijd van stiltes, het gaf je een goed gevoel, gewoon eventjes na te denken over datgene wat er gebeurt was, wat er gezegd was en wat er zou gaan gebeuren. Het gaf haar een goed gevoel om alles eventjes nog een keer te verwerken, haar kansen te wikken en te wegen en om haar antwoord voor te bereiden. Tot een goed samenhangend antwoord, iets wat niet altijd lukte. Maar meestal begrepen de paarden haar zoals zij wou dat ze haar zouden begrijpen. Een zachte wind blies nog steeds door haar manen en staart, deze waaide nu dus sprookjesachtig heen en weer. Terwijl ze over dit alles nadacht had ze amper in de gaten dat Saronse weer begon te praten, ze kreeg enkele woorden mee. Nou ja, eigenlijk alleen oké, maar ze wist wat hij bedoelde en waar hij het over had. Ook wist ze dat hij meer zei, maar toen ze weer al haar aandacht aan hem geschonken had was hij al klaar met praten en reageerde nu op andere woorden van haar. Ze luisterde rustig en aandachtig, een en al oor. Dat was ze altijd, benieuwd naar de mening van andere, ze was niet snel om te praten en als ze je beet dan liet ze ook niet meer los. Maar ze hield stand tegen al die argumenten en verzon er nieuwe op. Tot ze zou merken dat de ander toch echt gelijk had, dan gaf ze zich gewonnen. Natúúrlijk met de nodige tegenzin. Weer begon hij over haar bewonderaars. Ze had gelijk gehad, hij gaf zich niet zomaar gewonnen. En ook nu had hij weer tegenargumenten bedacht. Ook zij kon een grijns niet onderdrukken en zo keek ze hem eventjes aan, met die fijne grijns van haar. Ze moest toegeven dat hij best gelijk kon hebben. Dus hoe eigenwijs ze ook was, trok ze voor zover het kon haar schouders op, als teken dat ze zich aan hem gewonnen gaf en besefte dat hij best gelijk kon hebben, maar ze was nog steeds eigenwijs genoeg te denken dat hij niet helemaal gelijk kon hebben, want zo was zij. Eigenwijs. Vastberaden en als ze je beet dan liet ze ook niet meer los. De lente was inderdaad weer begonnen, het weer was warmer, de sneeuw smolt, de dieren werden wakker uit hun winterslaap en plotseling was het bos veel voller, dieren kwamen overal tevoorschijn en jonkies werden geboren, het enige nadeel was dat merries vaker hengstig werden. Iets waar zij een gloeiende hekel had, net als iemand die zeeziek is moet varen met een boot, zo’n hekel. Ze had een hekel aan die zoete rozen geur maar ze was er aangewend. Ze hield de hengsten toch wel op afstand. Dat had ze haarzelf beloofd, toen ze jong was en die belofte had ze nu nog steeds gehouden. Saronse had een luisterend oor, van het begin tot het einde van haar woorden. Bij zijn woorden glimlachte ze eventjes. "Dank je Ravena... Je hebt me echt nieuwe hoop en kracht gegeven. En natuurlijk zal ik het niet opgeven. Ik zal doorgaan... tot mijn laatste adem." Ze knikte eventjes als teken dat ze zijn dank had geaccepteerd alsof hij sorry zei voor iets. Iets waarvoor hij geen sorry hoorde te zeggen. Ze vond het fijn te horen dat ze de hengst nieuwe hoop en kracht had gegeven een nieuw stukje om op te leven om op te kauwen om voor te leven. Een nieuw stukje waarmee hij zou kunnen ademen en avonturen zou beleven. Weer begon hij te praten, hij beloofde haar dingen, beloofde haar dat hij de hoop des levens niet zou verliezen en dat hij door zou gaan. Maar toen begon hij over na de reis, hier had ze zo snel niet iets van terug. Ze dacht een lange tijd na waardoor het een lange tijd stil werd, een woeste en kwade Saronse die paarden zou vermoorden, ze kon het zich gewoon niet voorstellen, gewoon echt niet. Een slechte Saronse, ze probeerde het voor ogen te halen maar het lukte niet. Het was gewoon ondenkbaar dat beeld te zien. ,,Ik beloof je dat ik de andere van je weg zou houden als dit gebeurt, ik ben een merrie van mijn belofte, maar Saronse hou de hoop dat dit niet zo zal zijn. Paarden worden alleen dingen als ze geloven dat ze het ook zullen worden.’’ De laatste dingen waren wijs gesprongen en kwamen er net iets duidelijker en luider uit dan de andere woorden. Zodat vooral deze woorden goed tot hem door zouden dringen. Ze wou niet dat hij ging denken dat hij een gevaarlijke maniak ging worden.

Ze wou niet dat hij ging denken dat hij een gevaarlijke maniak ging worden. Hilarische zin!!

Saronse ademde rustig. Zijn ogen gleden rustig over het gebied heen. Nu was het heel stil. Zo rustig. Saronse keek om zich heen. Het werd langzaam donker. Het werd spoedig nacht. Eigenlijk zouden beiden paarden nu een plek moeten zoeken voor de nacht te doorstaan. Ravena had de kudde. Saronse stond er echter alleen voor. Hij zal nooit 100% in alle rust kunnen slapen. Hij was zeer alert en zijn gehoor was zeer scherp. Dat moest ook wel. Anders werd hij gepakt door één van de roofdieren die in de nacht ronddwaalden. Maar ach, Saronse was het echter gewoon. Hij voelde zich prima zo. Hij voelde natuurlijk een beetje zwakte, maar dat was gewoon omdat hij tekort had aan vetten en zo. Saronse gaat beter eten. Als Ravena en hij elkaar zullen ontmoeten zal hij er waarschijnlijk stukken beter uitzien. Fitter, sterker en vetter. Hij glimlachte moeizaam naar haar. ,,Ik beloof je dat ik de andere van je weg zou houden als dit gebeurt, ik ben een merrie van mijn belofte, maar Saronse hou de hoop dat dit niet zo zal zijn. Paarden worden alleen dingen als ze geloven dat ze het ook zullen worden.’’ Hij knikte naar haar en keek serieus naar haar. "Ik weet het, en ik zal van mijn leven geen enkel levend wezen pijn doen. Want dat is niet mijn aard. Ik heb jullie allen lief en ik zal jullie beschermen. Ik heb gewoon dat ene gevoel... Het gevoel dat ik als ik de waarheid onder ogen zal zien me niet meer onder controle kan houden. Snap je? Ik ben niet gemaakt om iets pijn te doen. Ik ben hier om de weg te wijzen... daar geloofde sommigen in." En daar bedoelde hij zijn kudde mee. Zij geloofden dat hij hier voor een speciale reden moest zijn. En een speciale gaven bezat. Maar ach, het interesseerde hem echter niet. Zijn ogen gleden naar de hemel. Er waren nu al sterren te zien. Helaas, maar hij moest nu eenmaal naar een geschikte plaats zoeken. Zijn ogen gleden rustig naar Ravena. "Het word al laat... Ik vrees dat ik maar eens moet gaan om naar een geschikte plek te zoeken voor te overnachten. Trek jij je terug naar de kuddegebieden?" Hij keek haar rustig aan. Kai leek steeds naar haar kuddegebieden te trekken om daar in alle rust te slapen. Merle en Gemuteerde Teddybeer zijn net zoals hij van die paarden die elke keer op een andere plaats sliepen. De tijd was al zo snel vooruit gegaan tot zijn spijt. Maar ze waren toch uiteindelijk uitgepraat. Saronse was ook verschrikkelijk moe. Saronse was het ondertussen al gewoon om alleen te slapen. Daardoor waren zijn oren zeer scherp ontwikkeld. En sliep hij nooit vast. Eigenlijk heeft hij dat nooit gedaan. Vast geslapen. Wel toen hij enkele dagen oud was. Hij had altijd op zijn kudde gelet. De drang om over hen te waken was groter dan zijn heerlijke slaap. Het was nu eenmaal zijn taak om over ze te waken. En hij deed het ook graag. Hij herinnerde zich dat hij veulens nog stiekem zag wegsluipen van hun moeders. En dat hij ze liet verschieten. Saronse glimlachte zachtjes.



SORRY FLUT ik moest gaan slapen, maar reageer maar xxxx

Ze bleef naar hem kijken en naar hun spiegelbeeld, het was raar hoe zo'n spiegelbeeld haar zo aan het denken zette. Ze dacht aan hun vriendschap die ze nu al sterk voelde, aan het nieuwe avontuur de reis die komen zou gaan aan alles wat ze al eens meegemaakt had. Maar vooral aan haar vele pleeg veulens, aan Raikon met name, hoe die kleine hengst sterk maar klein een grote indruk achter liet op iedereen die met hem sprak. Een kleine waterige glimlach vulde haar lippen terwijl ze terug dacht aan Raikon. Ze zou hem altijd als haar kleine onnozele pleeg veulen blijven zien die niks van de grote wereld om hem heen afwist en die altijd maar weer die domme vragen stelde. Maar Saronse sprak weer waardoor ze dus geen tijd had om verder te denken over haar pleeg veulen. Aandachtig luisterde ze naar zijn woorden, haar hoofd lichtjes schuin. Ze vroeg zich af hoe het kwam dat alle paarden toch een andere persoonlijkheid hadden, de een een gevaarlijke maniak, de ander een lieve zorgzame hengst of merrie, zoals Saronse hier. En weer een ander eentje die fel uit de hoek kon komen maar die ook een lieve persoonlijkheid had, zoals Ravena hier. Hoewel ze meestal haar pittige persoonlijkheid liet zien, eentje die ze vandaag in het bijzijn van de hengst maar eventjes achter zich gelaten had. Ze knikte eventjes haast onmerkbaar maar de knik was er, dat zeker. ,,Sommige paarden hebben het in hun aard om gevaarlijke maniakken te zijn, andere niet, net als jij niet Saronse, zoals je al zo eerlijk toegaf. Dus waarom Saronse, zou dan juist jíj wel in een gevaarlijke maniak kunnen veranderen? Als je goed bent van aard kan je niet zomaar veranderen in slecht, dat bestaat niet.'' Ze wist dat hij op zijn kudde doelde bij zijn laatste woorden. ,,Jij bent voor heel wat meer goed dan de weg te wijzen Saronse. Geloof in jezelf, net als ik doe en je kudde.'' Haar waterige glimlach was verdwenen maar haar ogen lachte nog steeds, een warme lach die hem veel goed toewenste. Hij sprak over de tijd, ze knikte eventjes. ,,Inderdaad Saronse. Nah, ik blijf hier denk ik nog een beetje rondhangen ik kan altijd nog naar de kudde gebieden en bovendien, vannacht zijn er amper wolken aan de lucht, ik hou ervan om de vertrouwde sterren te zien weet je. Het ga je goed Saronse.'' Eindigde ze haar zin, terwijl ze een voor een passen naar achteren zette terwijl ze hem aan bleef kijken. Toen ze een meter of zes had afgelegd naar achteren knikte ze en draaide zich soepel om, op haar achter hoeven waardoor ze een scherpe bocht maakte. Ze keek nog een keer achterom liet een enkele glimlach zien en draafde toen weg, de wind tegen de borst waardoor haar manen en staart naar achteren wapperde. Denkend aan het gesprek van vandaag.

~Topic uit?~

Saronse straalde rust en warmte uit. Die ieder paard verwarmde, de liefde liet voelen. Zijn hart was goed, hij was humble. Nederig. Hij hield zijn hoofd hoog gedragen, hij had een trotse uitstraling en zijn spieren pronkten. Ze sierde zijn jonge lichaam. Hij had veel spiermassa, misschien teveel voor een 5 jarige hengst. Maar hij had ze nodig, hij moest sterk zijn om de wereld aan te kunnen. Een leider hoorde gewoon sterk te zijn. Anders kon hij toch onmogelijk zijn kudde beschermen? Saronse was ook zo jong toen hij tot leider werd benoemt. Op 3 jaar om precies te zijn. Maar iedereen boog nederig voor hem en smeekten hun leider te zijn. Want hij droeg de wijsheid van een ware leider. Dat zei Arontay te minste. Er sierde een trotse glimlach op zijn ruwe lippen. Zijn ogen fonkelden. Hij herinnerde zich goed dat hij daar tevreden stond. Hij had zijn afschuwelijke leider verdreven. Een hengst van drie jaar tegen een hengst van 8 jaar. Een reus weliswaar. Maar Saronse had de moed om tegen zijn wil in te gaan. Saronse was nooit bereid geweest om iemand achter te laten, en zeker niet zijn pleegmoeder en wijze vriendin Arontay. Saronse heeft vele paarden achter zich moeten laten. Te veel, het knaagde nog onaangenaam in zijn buik. Hij voelde die spijt. Arontay achter moeten laten was de druppel. De leden van de kudde waren zo verast, ze zagen zijn krachtige uitstraling en keken alleen toe hoe hij de leider vloerde. Dat waren mooie tijden. En Saronse koesterde dat. Het werd meerdere keren stil. En dat gaf hem een teken dat het tijd was om te gaan. Het was een zware dag en hij was best vermoeid. Zijn rustige oren namen de paarse ogen op zich. Zijn zachte mondhoeken krulden een beetje. Hij merkte dat Ravena moeite had met iets. Iets dat ze voor zich had gehouden en waarschijnlijk nog niet met hem wilde delen. Normaal zou Saronse haar daar meteen op aanspreken. Maar Ravena maakte ook al aanstalten om maar eens te gaan. Hij wierp een laatste blik naar hun spiegelbeeld. Beiden paarden toonden toch een soort van tevredenheid. Hij wierp een genietend blik naar het water toe en draaide zich daarna om en stapte weg van de book. Enkele lange wilgentakken gleden nog over zijn sterke lichaam. Alsof ze wilden dat hij nog even bleef. Maar hij moest ze teleurstellen. Ze boden hem niet veel bescherming. Hij knikte een paar keer bij enkele dingen die ze tegen hem zei. Ravena begroete hem en liep al een stukje weg van hem. Saronse staarde rustig naar haar. De maan was ondertussen verschenen en beiden paarden hadden zo'n glans. Het maakte Ravena nog mooier vanwege haar vachtkleur. "Een goedenacht Ravena, we zien elkaar spoedig." Weerklonk zijn stem zacht en helder. Hij wierp nog een laatste blik naar haar. Uiteindelijk draafde ze weg. Haar manen vliegend in het maanlicht. Hij glimlachte tevreden. Uiteindelijk besloot hij nu ook maar te gaan. Hij drukte zijn kin bijna tegen zijn forse borst. Zijn ijs blauwe ogen schitterden als een dure diamant. Dat zo'n heldere uitstraling had. Zijn lange manen dansten prachtig in het maanlicht. Ze leken een beetje op te lichten. Maar dat kwam door de magie van de volle maan. Uiteindelijk schoot Saronse krachtig weg. Zijn benen ontmoeten de aarde zacht maar krachtig. Zijn heerlijke geur dat een tijdje over deze omgeving heerste verdween langzaam. Want zijn aanwezigheid was hier niet meer. Saronse verdween in het niets. Niemand zou echter weten waar hij nu was. Dat wist hij zelf eigenlijk niet.


TOPIC UIT Dat was een goede topic eee?