Long time not been here [Ravena]

Ze liet haar blik over de wilgentakken glijden, de groene blaadjes die een gordijn vormde van groenheid en takken. De meeste paarden beschouwden dit als een romantische plek, voor haar was het niets meer dan een gebied, net zoals alle andere gebieden gebieden waren. Ze wilde het liefst door gebieden reizen waar geen kuddes bezig waren het te verstoren. Ze vond niet dat kuddes het verdienden om gebieden te bezetten waar andere paarden doorheen konden gaan. Het was gewoon een groep met paarden, een familie zonder echt familie te zijn qua vlees en bloed. Ze stopte met lopen, en een grafsteen-gevoel bekroop haar. Ze beet op haar lip, wat zei ze? Ze vond vroeger, als veulen, kuddes geweldig, het waren families zonder echt familie te zijn, net zoals zij en Boots, en al haar pleegveulens, ook al vond ze dat op een gegeven moment het iets te veel pleegveulens waren. Niet dat ze mocht klagen, ze was er zelf ook eentje. Ze vond als veulen kuddes zo geweldig omdat ze er zelf ook in eentje zat, en geen enkele kudde zou de Fire Flame kunnen vervangen. Ze miste het, de vergaderingen, de hinniken... Natuurlijk mocht ze soms niet van Boots op hinniken beantwoorden, maar niet dat het haar tegenhield. De vergaderingen waren meer voor de gezelligheid dan voor de vooruitgang. Het waren allemaal vriendelijke paarden, op gevaarlijke plaatsen als kliffen, waar het spetterende en verpletterende water elk paard onderspoelde met water, ze wist nog hoe elk paard doorweekt aankwam, en ze liet de beet van haar lip los, en verving het door een glimlach. Ach, mooie tijden. Nu was ze solitair, een paard zonder groep, zonder leider, en zo wilde ze het ook wel. Ze hoefde geen kudde, en ze wist niet eens waarom het plotseling bij haar bovenkwam. Was het gewoon omdat ze weer eens een periode van het niet-denken aan kudde-gedoe achter de rug had gehad, en zou ze er de komende weken zich gek over filosoferen over solitaire dingen, goede paarden, slechte paarden, en de definitie van neutraalheid? Nee, had ze geen zin in, ze had zin in wat gezelschap, gewoon een leuk gesprekje, Zephyr was niet echt de ideale contactpersoon. Plotseling besefte Visual zich dat ze eigenlijk alleen maar vijanden confronteerden... Ze had echt wat normale paarden nodig. Rival, Zephyr, ze had genoeg paarden ontmoet waar ze nog iets mee moest afrekenen, ze had even een time-out nodig, of ervoor zorgen dat die vijanden een time-out werden van normale paarden. Ze brieste zachtjes, terwijl ze staarde naar de groene wilgentakken die zachtjes meegolfden met de wind. Het was lente, en dat zou ze niet verpesten. De lente, de eerste die Boots niet zou meemaken. Ze zuchtte moeilijk, ze wilde er niet aan denken. Ze probeerde haar hoofd leeg te maken terwijl ze doorstapte. Haar pleegmoeder was misschien wel een van de laatste paarden die haar gezelschap hield. Oh ja, en Pearl en Terrorsaur waren er ook nog, maar de kans dat ze die nog tegen zou komen was zo minuscuul, het was onmogelijk twee van die paarden in zulke grote gebieden tegen te komen. Ze moest niet meer denken aan wat ze niet had, en wat ze niet kon bereiken. Ze moest denken aan wat ze wel had. En dat was niets. Dus ze kon denken aan niets. Yay! Ze glimlachte om haar eigen stupiditeit, en schudde met haar hoofd, om haar manen goed uit te laten komen. Ze spitste haar oren, en direct draaide ze zich om. Aah, bezoek?

{{ Ravena =3 }}

Langzaam naderde ze het meertje weer waarin ze de vorige dag nog Saronse had genaderd. Ze kon niets anders zeggen dan dat het een aardig dier was, dat stond vast. Hij had haar niet bedreigd, was geen een of andere spastisch iemand geweest. Nee, er was niet heel veel raars aan hem. Ravena schudde hem uit haar hoofd, nou ja, ze kende hem nog steeds. Maar dacht nu aan iets anders. Haar blik werd glazig, zoals zo vaak als ze nadacht. Enkel als ze nadacht over dingen waarvan ze blij werd. Dan werd haar gedachte overgenomen, en rees ze weg naar een land. Een land ver vandaan, het land van haar fantasieën. Het land waarin de watervallen omzegeld waren door prachtig helder blauw water. Hoe diep het ook was, je zag er de glanzende bodem. Je zag de vissen, het waren prachtige vissen, allemaal hadden ze een randje van stippen om hun lijf. Alle kleuren kwamen aan bod. Het land waarin het prachtige verse groene gras haar buik kietelde, het gras dat was als bloed dat in stroompjes langs je lippen naar beneden viel. Gras dat werkte als een drug, als je het eenmaal had wou je alleen maar meer. Máár gras waarvan je niet dik werd, waarvan je niet hoefbevangen raakte. En de zee dat rustig heen en weer wiegde, met ook helder blauw water. Met die heerlijke geur van echt zee water. Het land waarin de bomen rijk begroeid waren, waarin er veel bloemen waren. Het land waarin je nooit boos kon zijn, of nors of bars. Het land van de vriendelijkheid, de pracht en de dromen. Kortom; het was een werkelijk waar prachtig land. En als je het eenmaal zag, dan wou je niet meer terug. Net als nu, Ravena had er een hekel aan als ze gestoord werd uit haar eigen fantasie land. Want ze had het land zo prachtig gemaakt, dat je niet meer terug wou. En de wezens die er leefde. Centaurs, die bekend stonden om het feit dat ze zo goed waren in het afspeuren van de hemel. En dassen die goed konden onthouden. Dan had je nog de grappige dwergen, die altijd in waren voor grappen en streken. De geit/mensen, die gewoon waren. Dan had je nog de reuzen, de grote woeste wezens die vreselijk onbenullig waren. En dan had je nog degene die Ravena het mooiste en leukste vond. Het waren reuze vogels, groot als een walvis. Beschikkend over het feit dat ze vuur konden spugen. Ze waren er in alle kleuren, en als je hun zag wist je niet wat je overkwam. Ze waren zo puur en mooi dat Ravena niet goed wist hoe ze te omschrijven, evenals ik doe.

Er was een witte merrie aangekomen, met donkerblauwe ogen. Visual keek nieuwsgierig naar de merrie, maar merkte meteen op dat de merrie niet echt 'mentaal aanwezig' was, zoals ze het zelfs het liefste wilde zeggen. Ze wist wel dat ze dat zelf ook niet echt was op de meest stomme momenten, en ze wist ook dat ze het liefst niet gestoord wilde worden wanneer ze zoiets flikte op de meest stomme momenten. Meestal kreeg ze op die meest stomme momenten geen tijd om 'mentaal afwezig' te zijn, maar toch. De ogen van de merrie stonden glazig, Visual vroeg zich af waar ze aan het denken zou zijn. Het was een oudere merrie, was ze aan het denken over de meest diepzinnige filosofie, het fantaseren over de meest bijzondere wezens, of waren het andere dingen die de merrie bezig hielden? Ze zou er wel nooit achter komen, en zou waarschijnlijk er de moeite niet eens voor doen om er achter te komen. Maar waar ze wel wilde achter komen is hoe lang het zou duren voordat de merrie uit haar mentale afwezigheid zou komen. Ze liep op de merrie af, totdat ze op een paar meter afstand stond, en hield haar hoofd lichtjes schuin. Toen stapte ze nog een paar meter verder, totdat ze in een gepaste afstand tegenover de merrie stond. Ze kwam haar niet bekend voor. Ah leuk, gezellig die paarden waarvan ze uiteraard niets van afwist. Ze kon hun geaardheid niet weten, en kon zich nergens op voorbereiden, en moest beginnen met een open boek, of zich te gedragen als een spiegel, of als zo'n streng dingetje die dan zegt "Actie-reactie" en al die random troep. Ze had geen flauw idee hoe paarden op zulke dingen konden komen maar blijkbaar bestonden ze, ze hoorde wel wat verhalen van paarden die ze tegenkwam, of het nou een one-liner-en-dan-aanvallen-situatie was, of gewoon een alledaags koetjes-en-kalfjes-gesprekje. Vreemde paarden, die het in hun hoofd haalden paardenlevens te verpesten. Ze begreep hen niet, zou hen niet begrijpen, wilde hen ook niet begrijpen. Ze dacht meteen aan Rival, hoe heeft hij haar kunnen overtuigen Boots te vermoorden? Hoe kon het zo zijn? Ze zou het niet meer laten gebeuren, haar stomme plannen, of zijn geniepigheid. Wat het ook was, -het kon ook een combinatie zijn geweest-, ze wilde het nooit meer, en zou het niet meer toestaan om een paardenleven af te nemen die haar dierbaar was. Dat was een mond vol tanden wanneer ze alles zou zeggen. Maar uiteraard waren dat alleen haar diepste gedachten, en stond ze daar nog steeds, tegenover de witte merrie, wachtend op een beginsel van haar ontwaking uit het mentale afwezigheidgebeuren.

Pas toen ze voor de merrie stond keek ze verschrikt op. Al gauw verdween deze schrik en vond hij weer plaats voor een standaard zelfverzekerdheid en kalmte. Ze had de merrie niet eens opgemerkt. En vroeger merkte ze altijd alles als eerste op. Want zij luisterde altijd, en wist het meteen als er gevaar dreigde, wat ze al op grote afstanden kon voelen. Ze schudde haar hoofd en bekeek de merrie van top tot teen. Het was een bruine merrie, zwarte benen, zwarte manen een kolletje en een snebje {{Als je het zo noemt tenminste xD}} de merrie zag er neutraal uit, maar Ravena kon het helemaal mis hebben. Ravena was kleiner dan de merrie, ze was kleiner dan het gemiddelde paard in DH. Maar desondanks was Ravena nog steeds zelfverzekerd en kalm. Ze stelde zich niet onderdanig en ook niet dominant tegen de merrie op. Langzaam gleed haar blik van haar hoeven over haar borst naar haar ogen, waar Ravena zich een weg in zocht. Tot ze diep genoeg in de 'ziel' van de merrie was; de oppervlakte. ''Ravena werd ik genoemd één maand na mijn geboorte. De dag van de komst van mijn vriendin Amenia.'' En met die woorden vloog Amenia tussen haar ogen. Ravena boog eventjes ter begroeting. ''Wat mag de naam zijn?'' Vroeg ze de merrie, haar stem zoals haar karakter nu. Zelfverzekerd en kalm. Benieuwd naar hoe de merrie zou reageren, ze had nog geen enkel neutraal paard tegen gekomen hier. En was zeer benieuwd naar dit dier. Heel eventjes zakte Ravena weer terug naar het land van haar dromen. Maar ze werd wakker geschud door het gekraai van Amenia, die boven op de manen van de merrie voor haar was gaan zitten, haar nagels zo dat ze de merrie niet prikte. Amenia onderzocht de merrie geheel. Ravena keek kalm toe, greep niet in. Enkel als de merrie zich zou irriteren aan haar, zou ze de raaf terug roepen.

De merrie was inderdaad meteen opgeschrikt uit haar mentale afwezigheid, en probeerde zich niet onderdanig noch dominant op te stellen. Visual's houding stond bijna automatisch op haar humeur afgestemd, wat nu zo nieuwsgierig en speels begon te worden als het maar zijn kon. ''Ravena werd ik genoemd één maand na mijn geboorte. De dag van de komst van mijn vriendin Amenia.'' Amenia, Amenia, wie is Amen... WATTE? Visual keek verbaasd naar de raaf die kwam aanvliegen. Dus dat zou Amenia moeten zijn dan, haar.. vriendin... Ach, ze had ook een veulen ontmoet met een hert aan haar zijde, dus een raaf kon waarschijnlijk ook bevriend raken met een paard. Alles was mogelijk hier. Yay. Hierna vroeg Ravena naar haar naam. "Visual mag de naam zijn, gegeven op de dag dat ik geboren werd en een week voordat ik bijna verdronk in een rivier en mijn leven drastisch veranderde, maar mijn leven kan zich nu niet voorstellen aangezien het niet hier is." grijnsde ze. Prachtige woordenschat gevuld met raadsels Vis, dacht ze tegen zichzelf. De raaf genaamd Amenia vloog naar haar eigen hoofd, en Visual keek even raar op, maar kon uiteraard niets van de kraaienpoten zien. Wat was dit, een kruisverhoor? Ze hoorde de raaf kraaien, en ze zag Ravena een beetje wakker worden. Weggeraakt in het land van dromen. Ze voelde de klauwen van de raaf heel zachtjes op haar hoofd, maar besteedde er verder geen aandacht aan, ze moest toch iets vreemds willen meemaken in haar leven. Kruisverhoor van start. Mocht ze niet willen antwoorden, zou de raaf haar ogen uitpikken. Jaa, goed idee voor slechtzakjes. Gelukkig leek de merrie niet slecht, anders was de raaf er niet meer. Of weggevlogen, of weggetrapt onder haar eigen glanzende hoeven. Weer vroeg Visual zich af waar de merrie aan zou denken. Waarom niet gewoon vragen? "Waar denk je aan? Fantasierijke werelden waarin goedheid zonder kwaad heerst? Waar vrede heerst, in tegenstelling tot een paard met een slecht verleden? Filosofische kwesties lijken niet bij jou te passen." begon ze haar gedachten met Ravena te delen. Wieeeeeeeee, leuk om van alles uit te flappen, dat was wel eens fijn om niet meer opgekropt te zitten met al die vragen, vragen over de merrie, over de raaf, maar vooral over het verleden, de achtergrondverhalen, diepe onderwerpen. Ravena's meest innerlijke gedachten. Misschien had ze wel een ernstig verleden, ze wist het niet (Ik btw ook niet XD). Misschien was het gewoon een dagdromertje, vol met aangeboren fantasie van een blij huppelend veulentje. Al die gedachten op een niet goed geordende stapel, hopend om eindelijk gesproken te worden. Alsof dat ooit zou gebeuren. Ze wilde schudden met haar manen, want er begon een lok irritant te zitten, maar herinnerde zich net op tijd dat er een random raaf op haar hoofd zat, en schraapte toen maar met haar hoef over de grond, om maar toch iets te doen. Zonder iets te doen werd ze nerveus.

De merrie was duidelijk licht verbaasd over het feit dat ze een raaf aan haar zijde had. Was dat dan zo raar? In haar vorige gebied was het vrij normaal, iedereen had wel een dier aan zijn zijde. Sommige waren zelfs bevriend met simpele wespen, alles kon daar. Én het was uiterst handig in oorlogen. Immers was iedereen in haar gebied een huurling geweest. Zelfs zij was het een tijdje geweest, het was vreselijk werkelijk verschrikkelijk geweest. De leden uit de lenen hadden wel is waar hersenen, maar meestal was het toch gewoon erop los rammen en kijken wat het ervan zou worden. Het waren lichtelijk onnozele dieren en lieten het denken meestal over aan de kleinere, die meestal voor de tactiek waren. Maar je zag hier en daar meestal wel kleinere. De kleinere waren meestal lange afstand vechters, dat klinkt misschien raar, maar als lange afstand vechter verdreef je de vijand met jezelf. Je maakte ze bang en als ze dan stokstijf stil stonden, verlamd door angst. Dan sloeg je toe, om hun genadeloos toe te slaan. ''Nou, dan zullen we hopen dat ik ooit nog een keer je leven tegenkom.'' Sprak ze nonchalant. Ze was niet bepaald geïnteresseerd in het geheimzinnige gedoe van de merrie. Na de inspectie van Amenia begon de merrie te praten. Ravena luisterde kalm, één wenkbrauw ging omhoog. ''Soms is het fijn als je in werelden bent zonder zorgen en zonden.'' Wees ze de merrie kalm en nonchalant op dit simpele nieuwtje, wat eigenlijk niet veel nieuws was in feite. Ze zwaaide wat met haar staart, en weer inspecteerde ze de merrie. ''Amenia.'' Zei ze tijdens haar inspectie, waarna de raaf naar haar toe vloog en op jacht ging.

~flutje~

''Nou, dan zullen we hopen dat ik ooit nog een keer je leven tegenkom.'' Naaaa, de merrie had geen zin om over raadsels, sarcasme en ironie te praten. Haar favoriete speelse zinnetjes. Maar ze was in een goede bui en zou in ieder geval niet bewust erover beginnen. ''Soms is het fijn als je in werelden bent zonder zorgen en zonden.'' Antwoordde de merrie over haar eigen gedeelde gedachten. Visual wilde eigenlijk wat meer horen, maar ze was waarschijnlijk te nieuwsgierig. Het was een fantasiewereld, ze had toch gelijk in ieder geval. Meer kon ze niet echt ervan opvatten. Ravena inspecteerde haar, en toen riep ze de raaf, zodat die op jacht ging. Visual begon heftig met haar hoofd te schudden, ze had vrijheid! Yay. "Blij dat dat kruisverhoor is afgelopen." grijnsde ze. Ze vroeg zich af of het normaal was dat paarden in wat voor gebied ze ook vandaan kwam met diertjes rondliepen. Haha, was vast grappig. Ze zag al voor zich: Een prachtige (knappe) hengst, een wit schijnende vacht, glanzend in het maanlicht, galopperend op water. En dan stopt hij plotseling met een enorme noodvaart, het water laten op spetterend, om bezorgd te kijken naar een klein zwart puntje op de grond dat dan zijn fruitvliegje bleek te zijn. Toen begon ze te fantaseren over hoe paarden bevriend konden raken met andere dieren. Spraken ze dezelfde taal ofzo? Hoe leerden ze die dieren namen? Ze wist dat tweevoeters het deden met viervoeters die een ontzettend hels kabaal maakten, die heen en weer stuiterden en in je enkels beten wanneer je niet doorliep. Oh nee, dat waren schapen. Naha. Er was zelfs een zwartwit viervoeter-ras voor gefokt. Viervoeters waren afstammelingen van de wolven, maar waren getraind wel wat liever, en vielen je niet als lafbekken in een roedel aan, en vielen eigenlijk helemaal niet aan. Maar de tweevoeters, met hun onbegrijpelijke stokken, rotsen, en vreemdgevormde bessen, ze waren ontzettend ver met hun onbegrijpelijke dingetjes...hoe noemden ze het ook al weer? Techniek. Ja, datte. Ze begreep geen snars van wat techniek eigenlijk was maar had het allemaal gehoord van een lief uitziende bruine spikkeltjes en zwarte stippeltjes hengst, die een tijd met de tweevoeters had gewoond. Je leerde wat als je op reis ging buiten Dreamhorses. In ieder geval, zij waren zo ver "gevorderd" dat het wel normaal leek dat ze dat konden, omdat ze rechtop konden staan voor langer dan 3 minuten, en met hun voorhoeven dingen konden bouwen. Maar paarden... Ze wist niet waarom ze er eigenlijk over begon te filosoferen. Ow ja, het was interessant. Waaaacht... ze stopte met het willen te begrijpen. Zo, discussie in haar hoofd voorbij, filosofie samen met fantasie in een kistje opgesloten de sleutel ingeslikt om drie seconden later weer open te breken aangezien ze het weer wilde begrijpen. Nee, nu weer niet. Nu wel. Nu niet. Ze zuchtte, ze moest ophouden met haar binnenhoofdse discussies. Dus geen discussie, en niet. Ha. Ze keek naar Ravena, geen spoor meer van Amedinges te vinden. Jee, dag raafje. Nu was het waarschijnlijk haar beurt om iets te zeggen. Maar ze had er geen zin in, aangezien ze net gestopt was met een intense binnenhoofdse discussie. Bovendien wist ze niets te zeggen. Ze sloot haar ogen voor een seconde, en genoot van de stilte die in de bossen hing. Nee wacht. Stilte in de bossen? Ze opende haar ogen, maar wist meteen dat ze het maar verbeeldt had. Ze hoorde nog steeds het zangerig gefluit van de vogels, elke soort een eigen melodie, een eigen toonhoogte. Als ze daar eens van kon leren welke tonen bij welke vogel hoorde. Het was waarschijnlijk moeilijk en saai werk, maar mocht ze niets beters te doen hebben... Ze zette het op haar onzichtbare lijstje van 'wat te doen als ik echt helemaal niets te doen heb', onder de 'alle grassprietjes eten van de heuvels' en vlak boven de 'uitzoeken welk assteentje van de Ash Valley het meest grijs is'. Heel originele en spannende ideeën Vis, dacht ze tegen haarzelf. Ze zwiepte met haar staart, want ze vond dat Ravena haar aandacht wel verdiende aangezien ze zelf niets had gezegd.