I follow rivers

De kleine merrie bewoog zich rustig voort. Haar crème kleurige manen en staart werden wild op en neer gesleurd door de wind. Het waaide hard en Theas had zoal een hekel aan het klimaat van hier. Ze mopperde in het Italiaans over het weer. Ze vond het onacceptabel dat er zulk weer mocht bestaan. Tuurlijk was het in Italië ook ooit koud maar dat was echt zelden, daar kon ze nog mee leven. Hier was het nog geen dag warm geweest sinds ze hier was. Ze klaagde in haar eigen verder terwijl ze door stapte. Ze drukte haar staart verder tegen haar bips aan en duwde haar oren in haar manen. Zo werden die tenminste niet echt koud of vroren ze er niet af. Oké, Theas wist dat ze overdreef want het was zeker zo'n 12 graden maar voor leek het echt alsof het aan het vriezen was. Ze hoorde in de verte het geluid van stromend water en spitste haar oortjes. Ze ging over in een trippeldrafje. Ze leek half te huppelen als ze zo liep. Doordat ze redelijk klein was zou je het schattig kunnen noemen. Met haar meter 52 was ze een klein paardje. Maar ze zou nog groeien, daar was ze zeker van. Ze was amper 2 en was nog nooit hengstig geweest. Ook zou ze nog een klein beetje uitzetten qua spieren. Nu was ze nog mooi slank zoals een echte merrie hoorde te zijn. De rivier kwam in haar zicht waardoor ze terug over ging in een rustige stap. Ze stopte aan de kant van het water en nam een paar slokken. 'Oh che cos'è freddo!' kraamde ze uit. Het leek alsof haar keel bevroor door het koude water. Ze zuchtte eens en zette toch terug haar lippen aan het koude water. Ze had dorst dus moest ze ook drinken.

[& Desolate]

Desolate vloog haast een halve meter achteruit van de het plotselinge geluid. Ze keek geschrokken om haar heen en zag een hengst glimlachen. Ze zuchtte diep terwijl haar hartslag als een gek tekeer ging in haar borstkas. Het paard leek haar een vriendelijk persoon waardoor ze iets dichter kwam. Zachtjes bibberde ze terwijl ze de koude regen op haar vacht landde. Ze glimlachte naar de hengst en wandelde naar hem toe. Ze kon ze tenminste iets of wat verstaanbaar praten tegen hem. 'Ik dit weer haat.' Zei ze tegen de hengst. Ze keek met een mopperende blik richting de grijze hemel. Haar manen hingen tegen haar hoofd en hals aan gekleefd. Ze zwiepte eens met haar natte staart tegen haar flanken aan. "mijn nomé is Theas" stelde ze haar voor. Ze hoopte dat de hengst voor haar zich ook zou gaan voorstellen. Het leek haar wel een paard te zijn met humor en die haar na verloop van tijd ook beter nederlands zou kunnen gaan leren. Want dat zou ze echt wel eens moeten gaan leren. Nu was ze nog een echte ramp in het spreken. Ooit wil ze vloeiend Nederlands kunnen spreken. Maar dat was nog niet voor het komende jaar. Tegen dat ze haar eerste veulen zou gaan krijgen zou ze het normaal moeten kennen. Niet dat ze van plan was een traditionele Italiaanse merrie te worden. Ze wou echt van een hengst kunnen houden voor ze er maar aan dacht dat hij haar zou mogen dekken. Op dat gebied was ze dan wel weer erg westers. En toch vond ze het normaal dat ze haar vader nooit had gekend. Ze was een vreemd paardje en dat maakte haar juist zo geweldig. Je kon haar gewoon niet haten, daar was ze te awesome voor.