De Zoektocht Naar De Verdwenen kudde van Saronse. {VERHAALLIJN} Part 1

Saronse staarde voor zich uit. Diep in gedachten verzonken. Zijn oren gleden toen aandachtig naar Kai. Zij antwoordde als eerste. ''Ik zal je zeker bijstaan. Wat er ook gebeurt, ik zal niet van je zijde wijken. Dat beloof ik.'' Saronse glimlachte warm naar haar. "Dank je lieve Kai..." Saronse knikte zeer blij naar haar. ,,Natuurlijk zou ik aan je zijde staan Saronse en ook aan degene van de andere paarden hier. Ik heb vaker zulke reizen gemaakt, en geloof me, die bergen zien er enkel aantrekkelijk uit voor mij, maak je om mij dus maar geen zorgen. Ik red me eigen hachie wel nadat jullie veilig zijn.'' Weerklonk de stem van Ravena. Zijn ogen gleden nu op haar. Saronse grijnsde. "Nou hartelijk dank Ravena!" Hij knipoogde naar haar. Uiteindelijk sprak ook Merle. (en waarschijnlijk Gemuteerde Teddybeer tussendoor ook.) “Op mijn steun kun je ook rekenen Saronse,” Saronse glimlachte zacht naar haar. Zijn hard werd vervuld van blijdschap. Al zijn vrienden hadden hun keuze gemaakt. En dat was om aan zijn zeide te staan. Iedereen leek er klaar voor te zijn. Iedereen stelde voor om nu te vertrekken. Saronse knikte uiteindelijk. Hij draaide zich om en staarde naar het gebied waar ze naartoe moesten. "Oké, dan gaan we er voor!" Saronse keek met een zelfzekere blik.

Day one

Ze waren nu al een paar uur onderweg. Saronse liep wat van voor en staarde voor zich uit. Het gebied begon langzaam te veranderen. Van mooie groene heuvels, naar een rotsige omgeving. Er begon een koude wind door Saronse's manen te strelen. Saronse was nu erg op zijn hoede. Nog zeker een klein half uurtje en ze waren in het rotsengebied. Ze moesten tussen een dunne gleuf heen. Saronse dacht na waar die doorgang ook al weer was. Hij herinnerde het zich maar vaag. Hij herinnerde alleen maar een beeld. Een eng beeld. Saronse hief zijn hoeven goed op en zette ze nauwkeurig op de grond. Er staken scherpe stenen uit de grond. Die nogal lelijke wonden kon nalaten. Saronse wierp even een bezorgde blik op Gemuteerde Teddybeer. Hij hoopte maar dat ze er niet te zwaar aan leed. Daarna wierp hij zijn ogen naar de rest van de groep. Saronse was altijd zorgzaam geweest.
Na een lange tijd.
Saronse stond stil en keek omhoog. Een grote, zwarte stenen muur beschermde het gebied. Het was immens hoog en daar kon je echt niet over klommen. Saronse keek toen naar links en daarna naar rechts. Hopend om die opening te vinden. Opgelucht zag hij aan de rechterkant van de paarden die opening. Waar ze door konden. Saronse zuchtte opgelucht. "Gelukkig!!!" Mompelde hij luidop en liep hij naar die richting. Hij ging voor die opening staan en wachtte geduldig op iedereen. "We moeten hierdoor... we moeten wel heel goed opletten want het is er soms echt ontzettend smal. En af en toe vallen er stenen naar beneden. Ik hoop dat de roofdieren nu niet actief zijn." Saronse keek naar Kai. "Kai, wil je liever voor mij lopen of achter mij? Ik weet dat je soms wat angsten hebt in kleine ruimtes." Hij keek haar vriendelijk aan met zijn zachte ogen. De rest was vrij om te kiezen wie waar loopt. Saronse wachtte ook om te zien of de rest er wel mee eens waren om in die enge gleuf te moeten klauteren.



Ik hoop dat jullie er wat mee kunnen lieverds Beetje flutachtig vind ik :')

Saronse zei nog wat en toen vertrokken ze. Opgewekt liep Ravena brijwel direct achter Saronse aan, ze liep schuin achter hem en keek vrolijk rond. Hé, weer eens op reis, het werd toch ook wel eens tijd, op haar jonge dag. Het gras golfde onder hun voeten terwijl ze zo door liepen. Ze gingen en gingen, heuvel op, heuvel af. Plots stond Ravena stil. Maar natuurlijk, ze wist wel dat ze iets vergeten was! Snel draafde ze aan en ging weer schuin achter Saronse lopen, ze hield ervan voorop te lopen of half voorop. ,,Ik was nog één ding vergeten. Een misschien wel cruciaal ding, excuses daar voor. Ten eerste, ik word soms achtervolgd door halve gare paarden die mij dood willen hebben vraag me niet waarom, ik heb namelijk geen idee. Maar goed, het was een leuk idee volgens een van mijn oude pleeg veulens om Amenia te vermoorden, dat was ze niet gelukt als een of ander halvegare slechtzak in DH het klusje niet uiteindelijk toen Amenia zwak was had geklaard. Dus tja. Daarom is Amenia er niet. Én nu, wees gewaarschuwd en ga maar als gekken gillen en rennen, natuurlijk in de goede richting, als je een groepje paarden op ons af ziet rennen. Oké, dat is dan ook weer geregeld.’’ En naar haar woorden liep ze opgewekt weer door. Altijd aardig als je, je vrienden eventjes waarschuwde voor gevaren. Misschien was ze alleen iets te laat geweest, en o, als haar vrienden iets overkwam door die paarden zou ze het zichzelf nooit vergeten. Oja, misschien kon ze dus beter niet mee gaan, en anders zou ze die paarden afleiden. Ja, dat zou ze doen. De ondergrond veranderde van golfend gras in harde stenen. Ravena had het gevoel dat ze niet ver meer naar die reusachtige bergen hoefde te lopen die nu voor hun opdoemde. Ravena keek er niet met angst naar, eerder met een zodanig plezier in haar ogen. Uiteindelijk ging Saronse stil staan, Ravena liep nog een paar passen en kwam toen naast hem te staan. Ze zag de gleuf en onwillekeurig gleed haar blik naar Kai, die soms angst had in kleine ruimtes. Iets wat Saronse blijkbaar ook wist. Ravena schudde zich uit en bekeek alle paarden nog eens, het was een gewoonte geworden dat te doen en ze wist niet eens waarom ze het precies deed, ze deed het gewoon. Ze zag hier en daar rotsen uit de grond steken, ai, daar wou je niet opkomen. Maar ook uit de grote stenen muur staken scherpe punten waar je zeker niet tegenaan wou komen. Na de woorden van Saronse begonnen de hersenen van Ravena op volle toeren te werken. Tot ze een antwoord had. ,,Saronse, het lijkt míj verstandig als jij voorop loopt. Als er iemand van ons is die de weg kent dan ben jij het wel. Ik wil op zich wel achteraan de groep lopen. Maar vind het ook niet erg om te zorgen dat Kai geen hartaanvallen krijgt door die kleine ruimte.’’ De laatste woorden bracht ze er een beetje als een grapje uit. Het was natuurlijk totaal niet de bedoeling dat ze zouden gaan praten over Kai alsof ze een klein kind was dat niet voor haarzelf kon zorgen. Dat was gewoon echt not done.

Iedereen had er mee ingestemd. Het feit was alleen dat Vis niet echt wist wat er precies gebeurd was. Iedereen had er mee ingestemd, om met Saronse een reis af te leggen. En hij was een vriend voor iedereen. Ze wist niet precies wat ze van elk paard moest denken, maar daar zou ze later wel over kunnen denken. De heuvels en het zachte gras verlieten haar, -snik-, voor een hardere ondergrond. Een soort van rotsachtig gebied. Dit was sowieso buiten Dreamhorses, ze herkende het gebied niet. Normaal ging ze de andere kant op, wanneer ze vertrok, maar deze kant, naar deze heeft ze alleen maar verlangend naar kunnen turen, wachtend op een teken van iets leuks, iets avontuurlijks. Nee, eigenlijk niet. Ze had er nog nooit aan gedacht om echt die kant op te gaan. DIEIEIEIEIE kant. Ze brieste zachtjes omdat ze haar eigen idiootheid een beetje zat werd. Wat was er de laatste tijd gebeurd buiten haar hoofd? Ze pakte in haar hoofd het mapje 'Saronse' erbij. Het verleden, dat hem achterna spookte. Ze moesten het terug gaan vinden. Super awesome avontuur van avonturigheid! Het eerste gesprek met hem, of in ieder geval de eerste zinnen, gingen nogal afwezig, vond ze zelf. Hij bleef maar terugdwalen naar het verleden, hij zat er vast ontzettend mee. En het was een lieve hengst, en een goede vriend, en er was geen reden om niet te helpen. Toch bekroop een ongemakkelijk gevoel haar. Het verleden najagen, het was nooit goed tot een einde gekomen, daar had ze wel genoeg ervaring mee gehad. Voorgevoelens had ze nooit, het was meer gebaseerd op feiten, waar haar zorgen vandaan kwamen. Ze wist niet hoe het Saronse kon veranderen. Ze keek recht voor haar. Wat ook nieuw was was Ravena's nieuws over Amenia. Ze wist wel dat het zo was, maar dat er een groep random paardjes achter haar aan jagen was? En was die Flubber niet de enige die achter haar raaf aan had gezeten? Plotseling had ze het gevoel dat ze eigenlijk nog steeds ontzettend weinig wist over Ravena. Zou ze eigenlijk een keertje over moeten vragen tussen die neutrale stiltes die hun gesprekken altijd verpestten. Ze hadden nou eenmaal niet al te veel gemeen, right? Eindelijk na een paar uur reizen was daar een grote zwarte muur. Rotsenmuur, ondoordringbaar. Maar Saronse was duidelijk aan het zoeken. Wacht, zocht hij naar een opening, een gat in de ondoordringbare muur? Met haar bruine ogen speurde ze de muur af om Saronse voor te zijn, maar hij had hem al gevonden. Ze verzamelden rond de opening. "We moeten hierdoor... we moeten wel heel goed opletten want het is er soms echt ontzettend smal. En af en toe vallen er stenen naar beneden. Ik hoop dat de roofdieren nu niet actief zijn." Ze knikte, en Saronse vroeg aan Kai of ze voor of achter hem wilde lopen. Ze bleek niet goed te zijn met kleine ruimtes, claustrofobie? Die actie van Saronse was typisch voor hem. Ze zou niets anders van hem hebben verwacht, om toch op zulke momenten zorgzaam te zijn, zelfs al was deze reis voor hem, en zouden zij op hem moeten letten. Niet dat hij niet voor hemzelf kon zorgen, maar ze gingen mee omdat hij een vriend was, en voor zijn verleden. En toch waren zijn vrienden belangrijker. Iets wat weinig paarden konden zeggen. Indrukwekkend. ,,Saronse, het lijkt míj verstandig als jij voorop loopt. Als er iemand van ons is die de weg kent dan ben jij het wel. Ik wil op zich wel achteraan de groep lopen. Maar vind het ook niet erg om te zorgen dat Kai geen hartaanvallen krijgt door die kleine ruimte.’’ hoorde ze uit de richting van Ravena. Hoe dik was die muur wel niet? Of was dit meer een tunnel, die ondergronds ging? "Ik bied me ook aan achteraan te lopen, mij maakt het niet zoveel uit." zei ze, met een kleine glimlach. Beetje vrolijk blijven, toch? Maar ze wist dat de situatie snel zou verbitteren. Niet uit voorgevoel, aangezien ze een ontzettend slecht gevoel had voor zulke dingen, maar uit ervaring en feiten. Een slecht verleden achterhalen, verbannen uit het geheugen. Een brein deed zoiets niet zomaar. Een goed idee zou het misschien niet zijn, maar niet dat haar eigen ideeën dat wel waren, niet?

[Vussie back uit Estland ]

De paarden waren al een paar uur op weg, richting de bergen die zich achter de heuvels schuilhielden. Vanaf dit punt, waar ze zich nu bevonden, zagen ze er niet heel angstaanjagend uit. Maar Kai wist wel beter. De merrie had een gruwelijke hekel aan bergen. Vooral puntige bergen. Ze rilde even, niet aan denken. Ze was veilig met een groepje anderen. Niet alleen dus, gelukkig. De merrie keek even naar de grond, waar zich allemaal vlijmscherpe keien bevonden. Je kon je lelijk verwonden eraan. Het was dus uitkijken geblazen en zeker voor Kai, die nogal onhandig was. Kai draaide haar oor naar Saronse toen die wat hardop mompelde. Ze richtte haar blik op met grote ogen op een soort van stenen muur, die zich recht voor hen bevond. Hoe zouden ze daar in vredesnaam overheen of doorheen kunnen komen? Saronse ging voor een kleine gleuf staan, blijkbaar was dat de enige doorgang. Een claustrofobisch gevoel bekroop de merrie langzaam. Het zweet brak haar uit. ''We moeten hierdoor... we moeten wel heel goed opletten want het is er soms echt ontzettend smal. En af en toe vallen er stenen naar beneden. Ik hoop dat de roofdieren nu niet actief zijn.'' sprak de krachtige stem van Saronse. De hengst had zijn prachtige, ijsblauwe ogen op Kai gericht. ''Kai, wil je liever voor mij lopen of achter mij? Ik weet dat je soms wat angsten hebt in kleine ruimtes.'' Zijn vriendelijke blik hield haar vast. Nog voor ze kon antwoorden, begon Ravena met praten: ''Ik was nog één ding vergeten. Een misschien wel cruciaal ding, excuses daar voor. Ten eerste, ik word soms achtervolgd door halve gare paarden die mij dood willen hebben vraag me niet waarom, ik heb namelijk geen idee. Maar goed, het was een leuk idee volgens een van mijn oude pleeg veulens om Amenia te vermoorden, dat was ze niet gelukt als een of ander halvegare slechtzak in DH het klusje niet uiteindelijk toen Amenia zwak was had geklaard. Dus tja. Daarom is Amenia er niet. Én nu, wees gewaarschuwd en ga maar als gekken gillen en rennen, natuurlijk in de goede richting, als je een groepje paarden op ons af ziet rennen. Oké, dat is dan ook weer geregeld.'' Kai keek haar zus even met een vreemde blik in haar ogen aan. Daarna richtte ze haar bruine ogen weer op Saronse. ''Saronse, het lijkt míj verstandig als jij voorop loopt. Als er iemand van ons is die de weg kent dan ben jij het wel. Ik wil op zich wel achteraan de groep lopen. Maar vind het ook niet erg om te zorgen dat Kai geen hartaanvallen krijgt door die kleine ruimte.'' weerklonk de stem van haar zus. Kai keek weer naar Ravena. Ze knikte instemmend. Het was inderdaad verstandiger als Saronse voorop ging, hij wist immers de weg. ''Ga jij maar voorop, Saronse.'' antwoordde Kai. Ze probeerde zo geloofwaardig over te komen als maar kon. ''Ik zou natuurlijk geen hartaanvallen willen hebben.'' grapte ze met een waterig glimlachje. Toen mengden V isual en Merle zich ook in het gesprek. Ze boden allebei aan om naast achteraan bij Kai te lopen. De witte merrie keek hen dankbaar aan. ''Ravena komt wel naast me lopen. Ik vertrouw blindelings op haar, niet dat ik dat niet bij jullie zou doen, maar Raaf is mijn zus. En ik ken haar al mijn hele leven, dus..'' eindigde Kai haar zin. Ze knipoogde even naar Ravena. Daarna richtte ze haar aandacht op Merle, V isual en Saronse. ''Zullen we dan maar?'' sprak ze, dit keer een stuk zachter. Ze keek naar de kleine, benauwde gleuf.

-inspiloos-

Onderweg

Saronse liep rustig iets voor de groep. Saronse keek lichtjes op toen hij iemand naar hem toe zag naderden. Hij glimlachte zachtjes en richtte uiteindelijk even zijn hoofd naar Ravena. Hij knikte haar begroettend en richtte zich daarna weer aandachtig naar de weg. Hij wilde niets missen. Maar hij luisterde wel alert naar haar. ,,Ik was nog één ding vergeten. Een misschien wel cruciaal ding, excuses daar voor. Ten eerste, ik word soms achtervolgd door halve gare paarden die mij dood willen hebben vraag me niet waarom, ik heb namelijk geen idee. Maar goed, het was een leuk idee volgens een van mijn oude pleeg veulens om Amenia te vermoorden, dat was ze niet gelukt als een of ander halvegare slechtzak in DH het klusje niet uiteindelijk toen Amenia zwak was had geklaard. Dus tja. Daarom is Amenia er niet. Én nu, wees gewaarschuwd en ga maar als gekken gillen en rennen, natuurlijk in de goede richting, als je een groepje paarden op ons af ziet rennen. Oké, dat is dan ook weer geregeld.’’ Saronse dacht even na over haar uitleg. Over wat ze mogelijk last van kunnen hebben. Amenia is dus vermoord? En haar pleegveulen. Wat voor verhaal heeft die te bieden. Er spookten allerlei vragen door zijn hoofd. Maar hij besloot het gewoon weg te laten varen. "Nou Ravena, ik heb het je al gezegd. Ik zal aan je zeiden staan. En mooi niet dat ik ga vluchten. Daar ben ik helaas iets te koppig voor." Hij keek haar ondeugend aan. "Al word ik omsingeld door 1000 paarden. Ik zal gewoon blijven vechten." Het lag gewoon niet in zijn aard om te vluchten. Hij bleef staan waar hij stond en behoud zijn rang die hij ooit eens had mee lopen pronken. Saronse richtte zich weer aandachtig op de weg. Nog steeds met zijn knappe glimlach. “Wat erg dat Amenia dood is,” Weerklonk de stem van Merle. Hij keek even achter zich en keek haar eventjes aan en knikte instemmend. "Ja inderdaad, waarom willen ze je zo hard raken Ravena? Omdat je de belofte had gebroken?" Hij wierp even en bezorgde blik naar Ravena. Hij hoorde Merle nog enkele dingen bijvoegen. “Het is dan maar hopen dat ze ons niet vinden,” Dat baarde hem ook zorgen. Hij hoopte maar dat die niet teveel voor problemen zouden zorgen. “En anders zullen we ze bevechten als dat echt nodig is,” Saronse grijnsde eventjes. Merle leek duidelijk tot alles bereid te zijn. "Ja inderdaad. Maak je maar geen zorgen Ravena." Hij keek zacht in haar ogen en zijn stem weerklonk heel kalm.

Ondertussen

Saronse wierp even zijn aandacht op de smalle doorgang. Het zag er duister en kil uit. Dit gebied straalde een niet zo'n warmte uit. De muren van bergen waren groen/grijs en glibberig. Saronse rook een duffe geur. Maar Saronse had enkel moed in zijn hart. Hij was bereid om gewoon de duisternis in te gaan. Uiteindelijk keek hij naar Ravena. Die als eerste sprak. ,,Saronse, het lijkt míj verstandig als jij voorop loopt. Als er iemand van ons is die de weg kent dan ben jij het wel. Ik wil op zich wel achteraan de groep lopen. Maar vind het ook niet erg om te zorgen dat Kai geen hartaanvallen krijgt door die kleine ruimte.’’ Saronse knikte. "Ja dat is misschien het beste ja." Sprak hij met een knik. "Ik bied me ook aan achteraan te lopen, mij maakt het niet zoveel uit." Antwoordde Gemuteerde Teddybeer toen. Saronse knikte naar haar. Merle stond ondertussen al een tijdje bij hem. “Het is nog licht, dus het is niet zeer waarschijnlijk dat er roofdieren actief zijn.” Saronse knikte. Maar was er nog niet zo zeker van. "Misschien, vooral de katachtigen zijn overdag niet actief. Maar de wolven en honden. Die zie je vaker over dag naar mijn weten..." Antwoordde hij kalm. Hij glimlachte naar haar. Een beetje bezorgd. “Wat wil jij?” Vroeg Merle uiteindelijk bij het 'vergaderen' :'). Saronse haalde zijn schouders een beetje op. "Nou, ik loop vooraan. Dat is het verstandigste van allemaal." Sprak Saronse beslissend. Zijn besluit stond al vast. De rest van de groep zullen wel snel hun plaatsen nemen. “We gaan er samen in dus Kai kan op ons allemaal steunen als ze wil.” Saronse glimlachte geheimzinnig. Grappig dat Kai alle steun kreeg die ze nodig had. Ze kon op iedereen rekenen. “Het lijkt mij inderdaad verstandig dat jij voorop loopt,” Saronse knikte hierbij enkel. “Ik wil dat ook wel doen, maar straks loods ik iedereen de verkeerde kant op,” Saronse keek haar ondeugend aan. "O, nee laat dat maar. Kom maar achter mij aan. Dan ben ik er zeker van dat dat niet zal gebeuren." Hij keek Merle schijnheilig aan. Ook Kai stemde in dat hij vooraan moest lopen. ''Ik zou natuurlijk geen hartaanvallen willen hebben.'' Hij keek haar even bezorgd aan. Ook al bedoelde ze het grappig. Saronse had het gevoel dat ze onzeker was. Hij wierp haar een geruststellende glimlach toe. ''Ravena komt wel naast me lopen. Ik vertrouw blindelings op haar, niet dat ik dat niet bij jullie zou doen, maar Raaf is mijn zus. En ik ken haar al mijn hele leven, dus..'' Saronse keek de twee merries verast aan. Zussen? Nee maar, dat wist Saronse niet. Wat een verassing. Maar hij besloot er niet op te reageren. Ze moesten nu echt gaan. Ze hadden tijd genoeg om te praten. "Nou, naast elkaar lopen is haast onmogelijk vrees ik. Het pad is veel te smal. Kies daarom verstandig je plek. Want je kan maar zeer weinig van plaats veranderen." Zei hij waarschuwend. Het pad was echt smal. Dat ze soms bijna er niet door zouden kunnen. De twee muren waar ze in liepen waren immens hoog. Dat maakte de omgeving duister en koud. Het was best een onprettige plek om door te lopen. Maar ze hadden geen keus. ''Zullen we dan maar?'' Hoorde hij Kai zeggen. Ook Merle zei. “En laten we nu maar gaan, want hier buiten staan dubben wie er achter en wie voor loopt heeft ook niet zo veel zin. Het volgt zichzelf wel als we eenmaal gaan lopen. Iedereen kiest de plek waar ze zich prettig bij voelen lijkt me,”

Saronse knikte enkel en liep zwijgzaam naar de opening waar zei in moesten lopen. Zonder nog achter zich om te kijken liep hij de donkere opening in. Hij was nu zeer alert. Zijn ogen gleden alle kanten open en zijn oren en neus stonden scherp. Hij pikte elke geur op en ving elk geluid op. Het was zeer stil. Zijn hoeven hief hij heel goed op. En zette ze voorzichtig neer. De grond was bezaaid met scherpe stenen die je hoeven lelijk konden beschadigen. Er spookten allerlei dingen door zijn hoofd. Oude herinneringen die bij hem opkwamen. Maar die drukte hij meteen uit zijn gedachten. Dat was één van de ergste beelden die hij wenste nooit meer te zien. Die storm, zijn pad dat maar enkele keren werd verlicht door de donder en bliksem. En de skeletten de stank. "Verdomme!!" Mompelde Saronse bijna hees. Hij kon het niet tegen houden. Hij versnelde zijn pas een beetje. Opeens enkele meters boven hen hoorde hij iets. Meteen stond hij stil en hief alert zijn hoofd omhoog. Er vielen juist vlak voor hem stenen op de grond. Het waren best wel wat keien. Hij had geluk gehad en dat wist hij. Gelukkig stond zijn gehoor scherp. Saronse keek even nadenkend naar boven. Hoe kwam het die stenen naar beneden vielen? Door de trillingen? Of door één of ander roofdier dat hen aan het besluipen was? Saronse keek peinsde naar boven. En besloot maar verder te gaan. Hij vertrouwde het maar niet. Zijn gevoel sloeg alarm. Maar hij rook of zag verder niets.

Leef je nu maar uit Dit is nu de wolven deel

Gelijk zeiden sommige paarden wat op haar verhaal, nou ja, enkel Merle en Saronse. Ze knikte naar beide paarden en luisterden naar hun woorden. Saronse sprak als eerste, dat hij altijd zou blijven vechten. Ja, dat geloofde Ravena wel, Saronse was een vechter daar was ook zij inmiddels achter gekomen. Ze knikte dankbaar naar hem en Merle. Saronse was, wat ze al had verwacht, natuurlijk de eerste die een vraag stelde. Merle trok alleen conclusies dat merkte ze, niet altijd dat had ze ook gemerkt maar nu wel eventjes. ,,Ja, precies daarom. Ze vermoorde andere omdat iemand een belachelijke belofte heeft verbroken en de gene die zich aan die belofte heeft gehouden de ander niet vermoord. Waar gaat het een met de wereld.'' Dat laatste zei ze peinzend en zachter haast mompelend. Waarna ze voor haar uit staarde en nog wat dingen mompelde, verwensingen en andere termen die ze vaak gebruikte, maar er zaten ook wat nieuwe bij. Daardoor hoorde ze de laatste woorden van Saronse en Merle niet die zeiden dat ze mee zouden vechten, maar als ze die wel gehoord zou hebben had ze hun dat meteen verboden. Ze wou niet dat zij in gevaar kwamen door die belachelijke kudde waar ze vroeger in leefde, met die stomme regels. Ze had de pest aan regels, standaard regels als gij zult niet vechten, regels in Utopia ja, die kon ze waarderen en begrijpen. Maar al dat gezeik en gedoe van haar oude kudde, dat begreep ze nou echt totaal niet. En niemand werd er blij of gelukkig door dat was een ding wat duidelijk was. Toen ze bij de berg aangekomen waren stemde iedereen het er mee eens dat het Saronse was die voorop moest lopen. En eindelijk zij ook Gemuteerde Teddybeer wat, uiteindelijk na veel dubben spreken was het duidelijk dat zij bij Kai zou lopen en dat Saronse vooraan liep wie er achter zou lopen wist niemand dat kwam vanzelf wel. Zij zou met Kai ergens in het midden lopen schatte ze in. ,,Ik denk dat het pad later wel breder gaat lopen en anders... Dat zien we dan wel weer. En nou, vooruit met de geit!'' Het laatste kwam er licht opgewekt uit en zo liepen ze met zijn allen de berg in, de wanden waren groen grijsachtig vol met van dat glibberige spul en het rook er verschrikkelijk duf. En het grootste probleem was, dat je amper iemand zag enkel silhoueten in het donker afgetekend tegen de donkere muren. Vaak richtte ze een blik op Kai, plots stopte Saronse waardoor ook zij moest stoppen. Ze keek met zijn blik naar boven, maar Saronse liep al weer verder, Ravena liep achter Kai en bleef naar boven kijk haar ogen gespitst. Zag ze daar nou iets bewegen? Ja hoor, een kleine beweging een flits van iets wat donkerder was dan de wand en gelijk wist ze wat het was of waren. Wolven. ,,Uh... Saronse, klein probleempje. Groot probleempje. RENNEN!'' Dat laatste kwam er licht paniekerig uit toen haar vlucht instinct de overhand nam en net na haar woorden sprongen de wolven van de afgrond die boven de bergen uit staken. Ravena zag ze niet maar merkte dat sommige behoorlijk groot waren maar mager. Hongerig, nog gevaarlijker. Haar hoeven denderden over de stenen en lieten een hol geluid weerklinken scherpe rotsen staken tegen haar hoefijzers en deden haar soms pijn, maar ze negeerde het en langzaam probeerde ze weg te komen van de wolven. Uiteindelijk was er niets meer dat haar tegenhield alsof een onzichtbare muur was verdwenen in het niets probeerde ze weg te komen, maar plots deinsde er iets reusachtigs voor haar op een grote wand. De weg liep dood, dat betekende dat ze een zijweggetje in gerend was. Ze draaide zichzelf om, wat verschrikkelijk moeilijk was en keek om haar heen. ,,Kalm blijven nu Ravena, kalm blijven.'' Mompelde ze tegen haarzelf, en min of meer hielp het, ze kon tenminste weer een beetje helder nadenken. Maar toen schoot er haar een ding te binnen, ze had beloofd op iemand te passen maar was haar belofte niet nagekomen. Gelijk stoof ze naar voren de kronkelende weg weer af nemend, uiteindelijk kwam ze bij die splitsing en keek naar links en naar rechts. Maar niets of niemand te bekennen, geen wolven, geen paarden helemaal niemand. ,,KAI! SARONSE! MERLE! Gemuteerde Teddybeer?!'' Het laatste kwam er licht vragend en wanhopig uit, als ze hier de weg kwijt was geraakt kwam ze er nooit meer uit. En toen deed ze misschien wel een van de meest domme dingen die ze ooit gedaan had, ze ging naar links de kant die ze op zou moeten gaan zonder dat de wolven hun achtervolgd zouden hebben. Ze sprong aan in galop en keek overal om haar heen wanhopig opzoek naar een van haar metgezellen. ,,Verdomme.'' Mompelde ze zachtjes, waar waren ze nou toch? Waar waren ze in 's hemelsnaam? Een licht gevoel van angst en wanhoop overdekte haar, maar ze probeerde het weg te drukken wat enigszins lukte.

Na een heftige discussie over wie er waar mocht lopen, -het was eigenlijk geen heftige discussie, eigenlijk ook helemaal geen discussie-, liepen ze achter elkaar door de grotdinges heen. Ze noemde het maar een grot. Maar na een tijd begon ze zich te vervelen. Het stonk naar roofdieren, ze had geen flauw idee waar ze waren en ze wilde wat actie. Het was niet rottig bedoeld, maar zo zat ze nou eenmaal in elkaar. Ergens was ze wel blij dat er niets was gebeurd, tot nu toe. Het enige wat ze zag waren de paarden voor haar, ze liep helemaal achteraan, zoals ze zelf had aangeboden. Toch voelde ze aan de sfeer dat er iets niet klopte. Het enige wat ze hoorde was het getik van hun hoeven tegen de veel te scherpe bodem van rotsen aan, maar ze voelde de aanwezigheid van anderen. Ze rook het, haar ervaring kon het zeggen. Het rook naar wolven. Saronse stopte plotseling, en meteen daarna hoorde ze een paar bonken. Toen ze verder gingen, zag ze een paar rotsen. Dat kon niet zomaar veroorzaakt zijn. De wolven waren actief, onzichtbaar als ze waren. Meteen voelde ze een boost van energie door haar lichaam stromen, actie! Het was geen leuke actie. Ze hoorde Ravena: ,,Uh... Saronse, klein probleempje. Groot probleempje. RENNEN!'' "Het zijn wolven, blijf rustig!" zei ze vlak daarna op een strenge toon, wetend dat uitlevering aan het vluchtinstinct een grote puinhoop kan opleveren. Ze hoorde snel hoefgetrappel, en besloot zelf ook haar snelheid te verhogen. Ze moesten de wolven zien aankomen, ze konden elk moment, wist zij veel, naar beneden springen van waar ze ook vandaan kwamen, en veel wonden opleveren. Waarom moest zij nou weer zeuren om actie? Ze werd om de seconde iets gehaaster door de adrenaline in haar bloed, elke keer dat ze een stap zette schoot haar blik omhoog, hopend dat die dingen niet naar beneden kwamen, of waar ze ook zaten. Wolven waren nooit goed. De laatste keer dat ze was gebeten door een wolf was er een lelijke plek voor twee weken, in het speeksel zaten zoveel bacteriën, het leek haast vergif. Ze hoorde een zachte 'bonk' achter haar, en wat krasjes tegen de stenen aan. Meteen draaide ze zich om, en er stonden twee wolven voor haar. "Wow!" zei ze verschrikt, maar ze dwong haarzelf meteen in aanvalshouding over te stappen. Mochten die dingen willen knokken, konden ze haar krijgen met haar Epic Vis Manoeuvres. Ze besloot niet verder te vluchten, misschien zouden de wolven hen insluiten, misschien besloten ze hen van achteren aan te vallen. "Ga verder." riep ze naar de anderen, geen idee wie er luisterde, en of ze er wel nog stonden. Ze richtte zich tot de wolven, grijnzend. "Er zijn hier twee kanten, en ik weet welke pups jankend naar huis gaan vandaag." Ze deed snel een paar stappen naar voren, en meteen zag ze dat de wolven naar haar nek wilden springen. Ze steigerde om de klap op te vangen met haar been, en natuurlijk meteen terug te schoppen met haar glanzende hoeven. Ze snoof, realiserend dat dit niet zwakke wolven waren, en ze zag dat de wolven een tweede poging waagden. Waren ze niet origineler? Dit keer deed ze een paar stappen naar achteren, leve haar behendigheid, zodat de wolven op hun bek vielen en een paar seconden zich niet konden verdedigen. Ze stormde meteen naar voren en greep haar kans, hield haar hoofd laag, en knalde met haar hoofd tegen de flank van een van de wolven op. Ze gooide haar hoofd woest in de lucht, waardoor de wolf op haar rug belandde met behulp van haar hoofdkatapultdinges. Epic Vis Manoeuvre go! dacht ze, terwijl ze eerst licht steigerde zodat de wolf achter op haar rug belandde, en daarna haar spieren aanspande voor een heftige bok. De wolf vloog door de lucht, zijn poten zochten houvast, maar vonden alleen de harde wand, gevolgd door de puntige stenen. Ze had dan wel geen scherpe tanden, ze kon nog steeds gevaarlijk zijn. Tijdelijke KO, al right! De tweede wolf kwam op haar af, maar ze had geen zin om origineel te zijn, dus steigerde ze, en vlak voordat de wolf naar haar nek sprong, liet ze haar hoeven zakken, zodat ze zijn hoofd de grond in boorde. Daar waren die rotsen dus voor. Het zag er afschuwelijk aan, dus Vis draaide meteen haar hoofd om, en gaf nog een trap. De schedel van de wolf was doorboord, en hij leefde niet meer. Wat betreft de eerste wolf, die begon overeind te komen, ze kon maar beter verder gaan. Zo snel als ze kon volgde ze haar zintuigen om zich weer bij de rest van het groepje aan te sluiten, wat er nog van over was.

[EPIC VIS MANOEUVRE GO ]

Kai had de hele tijd een naar voorgevoel. Alsof er iets ging gebeuren. Dat had de merrie wel vaker, meestal was klopte haar voorgevoel dan ook. Niet altijd, maar meestal wel. Kai hield haar oren en ogen scherp open, voor het geval er iets ging gebeuren. Ze hoopte dat haar voorgevoel niet klopte en er niks zou gaan gebeuren. Om niet aan haar voorgevoel te denken, focuste ze zich op de omgeving. Het werkte nauwelijks. Het gebied waar ze zich in bevond stond eerder aan de kant van haar slechte voorgevoel. Kai richtte haar blauwe ogen op de vieze, steile wanden die haar een claustrofobisch gevoel bezorgde. Soms vroeg de merrie zich wel eens af waarom ze in hemelsnaam mee was gegaan. Het antwoord wist ze allang; ze deed het voor een vriend. En vrienden hielp je. Kai hoorde maar half de andere paarden praten, het boeide haar niet zoveel. Ze keek even verbaasd op toen ze Saronse zijn pas zag versnellen, al snel werd haar aandacht door een vogel in de lucht getrokken. Een van de vele nadelen van haar concentratieprobleem; ze werd snel afgeleid. ''Uh... Saronse, klein probleempje. Groot probleempje. RENNEN!'' Kai keek naar Ravena, toen die een paniekerige toon opzette. Er was iets niet helemaal pluis. ''Wat is er aan..'' Nog voor ze haar zin kon afmaken, zag de merrie donkere schimmen van via de bergwand naar beneden stormen. Kai zette grote ogen van paniek op. Wolven! spookte door haar hoofd. De wolven waren zo te zien uitgehongerd. Hun vachten waren vies en ze keken met bloeddorstige ogen naar het groepje paarden, een lekker maaltje in hun ogen. Kai steigerde hoog uit angst. Een paniekerige geluid steeg op uit haar keel. Dit werd haar dood als ze zich niet snel uit de voeten zou maken. Ravena dacht daar blijkbaar hetzelfde over, want ze was nergens te bekennen. Kai hoorde de stem van V isual: ''Het zijn wolven, blijf rustig!'' Hoe konden ze nou rustig blijven als ze op het punt stonden opgegeten te worden door een stel hongerige wolven?
Kai werd uit haar waas van paniek gehaald door een felle pijn in haar rug. Een wolf was via achter op haar rug gesprongen, nou ja hij hing er half op, alleen met zijn voorpoten. Instinctief begon ze te bokken om het roofdier van haar rug te krijgen. Het lukte, maar de wolf had wel schade aangericht. De wonden die de klauwen hadden aangericht bloedden best erg. Rood helder bloed doordrenkte Kai's smetteloze witte vacht. De merrie keek een keer snel naar haar wonden en verloor daarbij bijna haar bewustzijn. Ze kon niet goed tegen bloed, ze werd er misselijk van.
Een tweede wolf wilde op haar rug springen, maar dit keer had Kai het op tijd door. Ze gaf de wolf een harde trap met haar achterbenen. De wolf kwam bewusteloos op de grond terecht, een meter verderop. haha, die zou voorlopig niet meer hulpeloze dieren aanvallen. Nog een andere wolf viel Kai aan, dit keer greep deze naar haar voorhoef. De wolf, een reu, beet erin. Kai moest op haar kiezen bijten om het niet uit te schreeuwen van de pijn die haar bijna verlamde. De merrie wist zich te bevrijden uit de greep van de reu. Zwarte vlekken dansten voor haar ogen, ze begon haar grip op de werkelijkheid te verliezen. Kai wankelde op haar benen. De merrie zag dat de wolven het niet meer op haar gemunt hadden. Gelukkig, want ze wist niet of ze het nog wel langer uithield. Als uit het niets viel ze op de grond, bewusteloos. Haar been bloedde hevig. Was dit haar einde?

-Ik weet het; het is heel dramatisch allemaal-

Saronse had al die tijd wel iets verwacht. Het kon ook niets anders. Duisternis zorgde voor een koude sfeer tussen die glibberige gleuf waar ze door liepen. Het leek zo eindeloos lang. En het leek wel een doolhof. Maar er schoten vage herinneringen door zijn hoofd. Ze liepen voorbij een herten skelet. Die had hij eerder gezien. Hier en daar waren er botten te zien. Van allerlei dieren afkomstig. Het was hier een ware kerkhof. En hier was Saronse ooit eens helemaal alleen. Tijdens een storm. Hij was verblind door paniek. Neen, hij had geen angst. Hij was gewoon zo volkomen gefocust geweest op het zoeken naar zijn kudde. Niet wetend dat hij juist verder en verder liep van zijn kudde. Verblind. Saronse huiverde even bij de gedachten. Hij had zich kapot gelopen en had gruwelijke dingen gezien waardoor hij nog steeds slechte dromen van had. Saronse drukte de onaangename beelden weg. Zijn oren draaiden alert alle kanten op. ,,Uh... Saronse, klein probleempje. Groot probleempje. RENNEN!'' Saronse keek vanuit zijn ooghoek naar Ravena. Zijn ijs blauwe ogen vlogen wijd open toen hij deze wolven naar beneden zag klauteren. Het leken wel duivels. Of beter gezegd demonen. Graat mager en smerig. Hun ogen weerkaatste de zwakke zonlicht. Het leek alsof ze licht gaven. Ravena schoot in paniek. En hij hoorde de rest ook best wel zich ook opgefokt te gedragen. Saronse bleef helder nadenken. Hij schoot in rengalop. "Het zijn wolven, blijf rustig!" Hoorde hij Gemuteerde Teddybeer zeggen. Hij probeerde iets te verzinnen. Hij heeft vaker met een kudde moeten vluchten en hij kende die plannen uit zijn broekzak. Niet dat hij dat heeft :'). Saronse wist dat ze niet voor eeuwig konden rennen. één voor één werd er iemand uit de kudde gesleurd. Saronse liep in de doolhof. Hij draaide zich nu met een ruk om. Deze keer zou hij de wolven opjagen. Iedereen leek wel verspreid te zijn. Zijn ijs blauwe ogen flitsten alle kanten op. Zoekend naar Ravena, Kai, Gemuteerde Teddybeer en Merle. Hij kreeg Gemuteerde Teddybeer in het oog. Die oog in oog stond met twee van die rotbeesten. "Ga verder." Riep Gemuteerde Teddybeer. Die zich duidelijk kon redden. Maar Saronse was echter niet van plan om haar achter te laten. Hij wilde naar haar toe gaan. Plots botste iets tegen hem. Hij werd in één van de gleuven geduwd. Hij probeerde zich ruw te verzetten. Hij haalde het eens uit met zijn hoeven. Hij hoorde woest gegrom. Saronse hief zijn hoofd op en richtte het naar boven. Daar zag hij vlak voor zijn neus welgeteld vier hongerige wolven. Die boven hem hem omsingelde. "Sh*it, shi*t, Shi*t" vloekte hij heftig. Er droop wat speeksel in het gezicht van Saronse. Saronse bleef best kalm. Hij hield zijn vlucht instinct onder controle. Hij wist echter niet wat hij nu moest doen. Vluchten? ,,KAI! SARONSE! MERLE! Gemuteerde Teddybeer?!'' Hoorde hij plots. 'Ravena?' Schoot er door zijn gedachten. Door haar wanhopige oproep ging zijn leidersintinct op pijl staan. Hij moest haar helpen. De wolven keken verast op. Saronse richtte zijn ijskoude ogen op één van de wolven. Ze schoten tegelijk op Saronse zijn lichaam. Saronse vloog de lucht in en sloeg zijn hoeven woest alle kanten op. Zijn bloed kleurde de ijs koude rotsige muren. Heftig gejank weergalmde meerder maals. Het leek wel of Saronse danste. Hij was zo in zijn element alsof het niets was. Zijn lange manen dansten prachtig en proefden wolvenbloed. Er bleven nu twee wolven over. Zijn ijs blauwe ogen richten zich strak op deze taaie beesten. Ze schoten nogmaals in de aanval. Die beesten geven het ook nooit niet op. Saronse schoot ook in de aanval en schoot voorbij één van de wolven greep ze bij de staart en gooide die zo omhoog. Het hongerige dier kwam ongelukkig terecht op puntige stenen. De verwondingen waren dodelijk. De ander was ondertussen ongezien gevlucht. Saronse schoot al meteen weer verder. Hij moest de rest vinden! En snel! Zijn verwondingen vielen best mee. Hij was erg goed in ontwijken. Hij liep haastig tussen de gleuven heen. Hij wist perfect waar Ravena was. Hij had haar oproep onthouden. Hij kreeg een witte schim in het oog. Het kon Kai of Ravena zijn. Maar hij kon zich er niet volledig op richten. Een wolf schoot in haar richting en ze leek te veel bezig te zijn met haar paniekaanval. (lekker overdreven uitgedrukt.) Saronse schoot op het dier af. Eerst leek hij het niet te halen. De wolf wou juist een dodelijke zet toen totdat Saronse zijn aanval kon dwarsbomen. Hij beukte met zijn stevige borst de wolf weg en sleurde hem mee en plette die tegen de rotsen muur. Saronse hijgde vermoeid. Maar hij moest blijven doorgaan. Hij zijn gevoelige ijs blauwe ogen gleden geruststellend naar die van... Ravena! Opgelucht dat hij was. En Gemuteerde Teddybeer sloot ondertussen bij de ander twee aan. Hij verwachte wel dat deze taaie merrie zich wist te redden. Hij duwde Ravena mee. "Blijf nu heel goed bij me Ravena. Deze vuile beesten blijven nu wel even op afstand." Hij liet zijn zachte neus over haar hals glijden. Bij de meeste paarden hielp zijn aanraking om gerust te stellen. Maar of het bij Ravena zo wel was. Dat wist hij niet. Uiteindelijk trokken ze gehaast verder. Deze keer verloor hij de twee merries niet uit het oog. Na een tijdje vonden ze Kai. Die op de grond languit lag. En weer stonden een paar wolven klaar om Kai te verscheuren. één stond al op Kai om haar af te maken. Saronse brieste woest en schoot op de wolven af. Soepel sleurde hij de wolf van Kai af en worp die met gemak tegen enkele andere wolven. Waar was Merle eigenlijk? Maar hij had geen tijd om aan haar te denken nu. Zijn oog viel in een grote opening. Dat kon hun redding zijn! Maar ze moesten nog even wachten. Ze moesten eerst Merle zoeken. Saronse liet even zijn neus over het gezicht van Kai glijden. "Hou nog even vol Kai, ik weet een uitweg. Probeer recht te staan." Saronse voelde hoe tanden zijn flank doorboorde. Hij beet woest op zijn lip van de helse pijn die hij doormaakte. In plaats van het uit te schreeuwen werkte hij het uit op die valse beesten. Hij greep de snuit beet en klemde zijn tanden stevig vast. De mond van de wolf was het enige wapen. Oké de klauwen ook maar die beschadigden niet zo hard. De wolf verzette zich heftig. Maar Saronse hield het met gemak in bedwang. Uiteindelijk duwde hij de wolf achteruit. Ze gingen steeds sneller en sneller. Tot de wolf niet meer kon volgen. Saronse smeet het de lucht in en het beukte tegen de rand van een scherpe berg. Het lande met een plof weer op de grond. Saronse had een verschrikkelijke hekel aan deze gruwelijke gevechten. Hij wilde geen enkel levend wezen pijn doen. Maar hij had gewoon geen keus. Het is de wolven of hij en zijn vrienden. Saronse bleef beschermend voor Kai staan. Hij hoopte maar dat Merle hier snel was.


Saronse HERO STYLE

Oké we zijn bijna in episode 2 nu alleen nog geduldig wachten op Merle zodat ze veilig de grot in kunnen vluchten Come on Merleeee!!

Ze sloot haar ogen en zuchtte weer tot kalmte gebracht door haarzelf, ze had trauma's aan wolven en wist ook wel dat ze niet allemaal even erg waren en dat je het beste kalm kon blijven, maar het lukte haar niet, het lukte haar helemaal nooit eigenlijk. En dat allemaal door die ene verschrikkelijke storm achtige nacht, net toen ze opzoek gingen naar een schuil plaats voor die vreselijke storm. Het waaide en regende, het onweerde en licht flitsen verlichtte het woeste landschap, takken die krakend de strijd met de zwaarte kracht opgaven en overal geroep om hulp en angstig gehinnik. En toen daar uit het niets kwamen schimmen te voorschijn, donkere silhouetten die duister tegen de zwartheid van de nacht opstaken kwam langzaam pas voor pas naar voren, ze lieten een dreigend en diep gegrom horen van diep binnen hun borstkas. Gehuil vulde het gebied op als een vreselijk lied werd dit weer aangesterkt door de wind die zijn droevige en verschrikkelijke lied liet horen terwijl het door de bomen heen drong. Hier en daar viel een boom krakend om de strijd met de wind verloren. De wolven sprongen het waren er minstens tien, en uit alle macht probeerde Ravena samen met haar veulen weg te komen, want ja, toen had ze een veulen, een hengstje van drie maanden. Ze probeerde te vluchten en weg te rennen maar de wolven grepen Concess en sleurde ze mee. Ravena's ogen schoten open en ze snakte naar adem toen gleden haar ogen naar links ze wou niet meer aan die pijnlijke herinnering denken een wolf kwam links naar haar toe en weer was dat diepe grommende geluid hoorbaar. Ravena keek ernaar en wou hem toeschieten weer kalm en zelfverzekerd. Maar ze keek naar Saronse eventjes keek ze hem aan toen sloeg ze haar ogen naar beneden niks deed ze tegen die wolf. Weer verzonk ze in gedachte. De wolven sleurde Concess mee en ze herinnerde zich het angstige geroep om hulp en het verdriet van het jonge hengstje nog. En toen verdween hij in de duisternis en zij, zij stond daar machteloos zijn naam roepend terwijl tranen over haar wangen biggelde ze wilde nog achter hem aan gaan maar andere paarden sleurde haar mee in een poging weg te komen. Machteloos had ze geroepen en geroepen en de dag daarna had ze naar hem gezocht op dezelfde plek waar nu overal bloed lag en omgevallen bomen en er afgewaaide takken. Het was een vreselijk schouwspel, maar het woud was verdronken geweest, overstroomd voor een langere tijd door de rivier die door de vallei liep en het water kon toen nergens heen. De bomen waren dood en braken gemakkelijk af. En toen volgde ze het spoor van bloed, ze haalde zich alles voor de geest, Concess vooral en zijn geroep zijn kleine beentjes die trilde van angst, en hoe ze hem hopeloos tot kalmte maande en toen zag ze hem. Ze herkende hem uit duizenden, zelfs nu hij half aangevreten was door de wolven. En daar was ze een langere tijd geweest ze had gehuild tot ze na twee dagen tegen haarzelf zei dat het genoeg was, dat ze verder moest en dat ze het moest vergeten. Concess was er niet meer en ooit zou ze hem weer terug zien in de hemel, hij was nu niet meer dan een herinnering. Een zachte neus duwde tegen haar vacht, waardoor ze uit gedachte gerukt werd. Saronse hier en daar bloed stond voor haar maar eerst dacht ze dat het Concess was, die had ook altijd van die prachtige vlekken gehad. ,,Concess, pas op voor de wolven.'' Zei ze, zoals ze tegen hem had gezegd die nacht. Toen werd ze door de stem van Saronse weer bij de werkelijkheid gebracht. Ze keek hem aan, haar ogen traande licht en het beeld was wazig, ze knipperde een paar keer met haar ogen en keek hem aan een aardig lange tijd toen draaide ze haar hoofd weg. Een wolf stond daar voor Kai, klaar om haar aan te vallen. En toen wist ze plots wat haar plicht was, haar plicht was om andere te helpen, om andere te beschermen tegen het verdriet dat zij gevoeld had had gehad toen haar zoon gestorven was. Het verdriet dat wolven veroorzaakte ten alle tijden. Dus stoof ze naar voren sprong zowat over Kai heen tegen de wolf aan die haar hongerig naar haar been vloog maar ze was hem te snel af, ze steigerde en danste weg om weer toe te slaan haar benen kwamen met een klap op zijn lichaam en ze hoorde de botten breken het gaf haar een misselijk gevoel om te horen hoe die botten een voor een braken, door niemand minder dan haarzelf. En toen klonk er een gejank, lang aanhoudend en er leek geen eind aan te komen. En toen een helse stilte de wolf was dood. Ravena opende haar ogen langzaam die ze dichtgeknepen had. Ze draaide zich om, straaltjes bloed sijpelde uit haar been maar ze negeerde de stekende pijn terwijl ze naar Kai liep, waar inmiddels ook Saronse al was. ,,Kai... Het spijt me ik had je moeten beschermen. Ik had het beloofd en ik kwam mijn belofte niet na, door herinneringen aan pijn en verdriet.'' Verontschuldigde ze zichzelf. Langzaam tilde ze haar hoofd op nu keek ze Saronse aan. ,,Ik had niet moeten vluchten, ik had sterk moeten zijn, de kalme en zelfverzekerde Ravena zoals jullie mij wellicht kennen, maar trauma's en herinneringen aan deze bloeddorstige beesten namen de overhand van mij, gemengd met mijn vlucht instinct.'' Ze stopte eventjes met praten toen ze de groep rondkeek. Merle, waar was Merle? ,,Waar is Merle?'' Mompelde ze zachtjes terwijl ze haar wenkbrauwen fronste.

[Sorry voor het wachten]

https://www.youtube.com/watch?v=0T2jHES53D0&feature=BFa&list=PL74641148A2B31209 Inspiratiesong :p

Er gebeurde allerlei heftige dingen. Ravena dacht dat Saronse een ander paard was voor even. Wie ze dacht dat het was bleef hem een raadsel. Maar hij had geen tijd om haar vragen te stellen. Saronse voelde bloed over zijn gevlekte vacht glijden. De wolven werden echt woest, gek en opgewonden. De geur van bloed beviel ze goed. Kai lag daar bewusteloos op de grond. Hij wilde haar helpen. Maar hij moest de wolven tegen houden. Gelukkig zorgde Ravena terwijl voor Kai. (Visual hangt ergens wat rond geen idee wat die allemaal aan het doen is. :')-) Iedereen leek wel volkomen gek geworden te zijn. Ravena had één of andere trauma, Kai lag daar bewusteloos op de stenen grond dat koud en nat was. God weet waar Visual en Merle rondhingen. De wolven wisten dat Kai nu een zeer makkelijke prooi was. Ze hadden het duidelijk op haar gemunt. Maar Saronse zorgde ervoor dat ze op afstand bleven. Hij snoof waarschuwend en trapte hard alle kanten op. Hij paradeerde alle kanten op. Elke wolf die TE dicht bij kwam kreeg een goeie mep. "Waar is Merle?" Saronse kon geen antwoord geven. Hij was te druk bezig met vechten. Maar vlak na de vraag hoorde hij Merle. “Hier ben ik,” Zijn ogen vlogen opgelucht naar de hare en staarde een tijdje naar haar. Hij glimlachte zacht. Hij was gewoon zo blij dat ze het goed stelde. Ze had geen schrammetje. Fraaie merrie was dat. Saronse had geen tijd om nog maar een woord uit te brengen. Hij voelde een heftige stom tegen zijn buik waardoor hij een paar stappen opzei vloog. Hij kreunde even van de pijnlijke stoot. Er liepen twee wolven juist voorbij Saronse. Saronse liet ze mooi niet gaan. De één greep hij bij de staart en worp die naar de andere. De twee wolven vlogen enkele verre meter van hen vandaan. Saronse herstelde zich snel en hield de aanvallende wolven weer tegen. Het koste verschrikkelijk veel moeite om zo'n grote aantal wolven tegen te houden. Maar hij bezat voldoende kracht om het vol ze houden. Saronse schudde zijn hoofd wild alle kanten op. Zijn benen werden hoog getrokken. Iedereen leek in paniek te zijn. Nou ja, Ravena en Kai dan. De taaie Visual deed vast wel iets nuttigs. En dat gold ook voor Merle. Die aangenaam kalm bleef onder deze situatie. Natuurlijk konden Ravena en Kai er niet aan doen. Ze moesten gewoon maken dat ze weg waren. Dit kon hij niet voor eeuwig volhouden. En de wolven zouden niet opgeven. Hun honger was te sterk. Hij had medelijden met ze. Hij vond het afschuwelijk om tegen ze te moeten vechten. Maar hij had gewoon geen keus. De wolven hadden paardenbloed geproefd en geroken. Ze werden opgewonden. Saronse deed zijn best om die vlijmscherpe tanden te ontwijken. “Saronse, wil jij de andere kant doen.” Saronse richtte zijn hoofd naar haar en begreep wat ze van hem vroeg. Hij moest helpen om Kai te ondersteunen. "Wacht heel even Merle. Ik probeer wat tijd te winnen." Sprak Saronse op een kalme toon. Terwijl hij enkele pogingen deed om de wolven te verjagen legde hij een plan uit. " Ik denk dat ik weet hoe we kunnen ontsnappen." Saronse zweeg even omdat hij waarschuwend naar een wolf hapte. Daarna ging hij verder. "Zie je die grot daar?" Hij wees naar een zeer kleine opening. Het was voldoende groot om er door te lopen. "Dat is onze enige uitweg. Ik vrees dat we niet anders kunnen." Opeens sprong Saronse de lucht in. Een wolf probeerde naar zijn benen te happen. Dat scheelde weinig. Hij lande weer veilig op zijn hoeven en de wolf kwam ongelukkig onder hem terecht. Het jankte van pijn en kroop ver van Saronse weg. Saronse hijgde. Maar hij bleef doorzetten. De hengst moest zoveel dingen ter gelijk doen. "Als we eenmaal in de grot zijn moeten we proberen de ingang te laten instorten door met onze hoeven zo hard mogelijk tegen de stenen muren te slaan. Met wat geluk vallen de stenen beneden en worden we gescheiden van deze hongerige vleeseters." Het lukte uiteindelijk om de wolven op voldoende afstand te houden. "Ravena, Visual geef ons rugdekking!" Saronse schoot als de bliksem naar Kai en Merle en hielp Kai overeind. "Kom op Kai, je bent een sterke jufvrouw. Hou nog even vol. We brengen je in veiligheid." Hij fluisterde hij kalm. Hij probeerde evenwicht te bewaren tussen hij en Merle. Ze moesten echt maken dat ze in die grot zaten. Met een goed tempo bereikten ze de grot moeizaam. "Visual, Ravena probeer het nu! Ik en Merle zullen zo komen. Eerst Kai in veiligheid brengen." Ze gingen wat dieper de grot in en zorgden dat Kai daar veilig lag. Saronse schoot haastig naar Visual en Ravena om te helpen. Geen idee wat Merle zou doen. Blijven bij Kai of ook helpen.


Geeft niet Merle <3