My answer | Courage

De grote hengst stond naast het prachtige meer, waar zijn zilverachtige staart langs zijn benen fladderde als kleine vlindertjes. Langzaam liet hij zijn blik door de open plek glijden. Hij schudde met zijn manen en hinnikte zachtjes, klagend. Hij haatte het gevoel van eenzaamheid, dat er niemand was die om je gaf. Snel schudde hij het gevoel van zich af en keek weer naar het zachtjes op en neer deinende water.
Zijn schaduw streek met een zachte weging over de grond. Hij zette, aarzelend, een stapje het water in. Hij keek het grote meer rond en snoof de vertrouwde lucht op. Hij zette nog een stap, verder het water in. Hij hinnikte nog eens, klagend. Hij brieste en begon plots met een bloedgang door het water te draven. Het leek of hij enorm veel haast had. Wat hij niet had, hij had overal maling aan en het kon hem niks schelen wat andere van hem vonden. Hij was wie hij was en daar kon niemand verandering in brengen. Althans...dat was wat hij zichzelf wijs maakte.

Hij maakte een klein sprongetje in het water en maakte zichzelf helemaal zeik nat. Plots rook hij een onbekend paard. Hij bleef stil staan en keek het water over, achterdochtig. Hij zocht het hele water af, op zoek naar dat ene paardje wat zijn moment van innerlijke rust had verstoord. Hij zag het niet, maar bleef achterdochtig en liep het water uit. Met grote stappen kwam hij steeds dichter in de buurt van d kant. Plots hoorde hij geritsel vanuit één van de lage struikjes aan de rand van het meer. Hij stond meteen stil en keek naar het struikje. Vrolijk hupsend kwam er een bruin met wit gevlekt konijntje uit.

Nog steeds achterdochtig liep de grote hengst een heel stuk verder en begon te grazen. Wachtend op de bezoeker. hij had het nooit zo echt op andere paarden zeker niet asl deze zijn rust verstoorde. Na misschien was het wel een heel leuk beest. Probeerde hij zichzelf goed te stemmen en wachtend op zijn gast......

{{Courage}}

Hoeven roffelden op de bladeren die op de grond lagen. Een hinnik kwam uit de mond van het paard. Courage draafde zo snel als ze kon tussen de bomen door en probeerde er niet tegen één aan te botsen. Ze vond het heerlijk om zich gewoon te laten gaan, gewoon eens als een gek galopperen en nergens anders aan te denken dan de weg die voor haar lag. Haar manen wapperden half voor haar ogen, maar ze stoorde zich er niet aan. Ze kon nog goed zien waar ze heenliep en ze had geen zin om te stoppen om haar manen voor haar ogen weg te krijgen.

Courage stoof langs bomen en langs kleine poeltjes, tot ze in de verte een groot meer zag glinsteren in het zonlicht. Ze vertraagde haar pas en luisterde goed of ze een ander paard kon horen. Ze dacht in de verte gespetter van water te horen, maar wist het niet zeker. Ze was inmiddels helemaal stil komen te staan en kwam langzaam weer in beweging.

Stapje voor stapje kwam ze dichterbij het meer. Ze zag eerst een vlek, maar naarmate ze dichterbij kwam, vormde die vlek zich langzaam tot een paard. Het paard galoppeerde door het water en maakte een klein sprongetje voordat hij tot stilstand kwam. Het was een hengst, dat wist ze zo. En hij had een zilverachtige vacht en manen en liep met grote passen het water uit. Courage, die bang was dat hij haar had gezien, zette langzaam een paar stappen achteruit. Ze wilde eerst hoogte krijgen van de hengst voordat ze zich kenbaar zou maken.

Met dat ze achteruit stapte, schoot er een konijn langs haar heen. Het beestje hupte vrolijk een struikje in en Courage zag dat de hengst achterdochtig naar het struikje. Het konijntje kwam weer tevoorschijn en huppelde rustig verder. De hengst had haar aanwezigheid waarschijnlijk wel opgemerkt, anders was hij vast niet zo achterdochtig.

Courage bekeek de hengst terwijl hij een aardig stuk verder, bijna buiten haar gezichtsveld begon te grazen. Courage wilde een beter zich op hem hebben en liep dus een stukje zijn kant op. Ze had het redelijk ongezien kunnen doen, was het niet dat ze half struikelde over een uitstekende wortel en nogal onsierlijk omviel. Snel stond ze op en nam een beslissing. De hengst had haar vast wel gehoord, dus moest ze zichzelf wel laten zien. Langzaam stapte ze de bosjes uit en hinnikte zachtjes. “Hallo,” zei ze, “ik hoop dat ik je niet heb laten schrikken met mijn gestuntel. Ik ben Courage, aangenaam.” Stelde ze zichzelf beleefd voor. Ze wist niet wat voor karakter de hengst had en als hij één of ander kwaadaardig wezen was, kon het handig zijn dat ze gewoon beleeft was en hem niet tegen haar in het harnas probeerde te jagen.