Deze Wereld Is Van Jouw | Mistral

De zilveren hengst stapte door het meest dicht gegroeide gedeelte van het bos. Zijn manen danste op de lichte wind. Hij schudde zijn manen los van zijn hals. Hij stapte door, hij verruimde zijn -toch al ruime- passen en draafde aan. Hij maakte elegante lange passen en keek ondertussen de omgeving rond. Hij draafde en draafde tot hij bij een kleien open plek aan kwam.
Het was een rond weidje at omlijst werd door prachtige kleine bloempjes. Hij voelde zich ontspannen en zeer goed. Hij liep het kleine weidetje rond en stopte precies in het midden van de weide. Hij begon te grazen. Zijn staart zwierde langs zijn benen als een zijdezachte sjaal. Hij graasde nog een beetje en deed toen zijn hoofd omhoog. Het hoge gras kriebelde langs zijn lange elegante benen. Hij schudde nogmaals met z'n manen en brieste luidkeels.
Plots hoorde hij een naderende merrie. Hij rook en keek om zich heen. Naar diegene die zijn rust verstoorde. Hij nam de omgeving weer achterdochtig in zich op. Hij brieste en zocht naar het paard wat voor hem onbekend was. Hij schudde met zijn hoofd en gooide deze een paar keer de lucht in. Hij hinnikte schril en zocht het paard....

heel langzaam liep ze door de bos draafde galoppeerde en ontspande zich, heerlijk dacht ze. Toen hoorde ze een hinnik een ze spitste haar oren en draafde nieuwsgierig op het geluid af. daar zag ze de meest prachtige mooie knapste hengst die ooit van haar hele leven gezien...

Hij gooide zijn hoofd de lucht in en keek de merrie aan. Hij brieste en wachtte af. Hij nam geen initiatieven. Zo was hij nooit geweest. Hij keek naar de witte merrie. Ze was mooi dat was zeker. Zijn manen lagen in een slordige bos rond zijn hals. Hij liet zijn hoofd weer zakken tot een normale hoogte. Hij verwachte niet van haar dat ze hem wat aan zou doen. Hij leek de merrie te vertrouwen zonder haar te kennen. Dat maakte hem aan het schrikken. Hij was nooit echt nooit, zo naïef. Hij hield zijn hoofd schuin iets van de merrie sprak hem enorm aan. Hij hinnikte nog eens. Hij brieste en zette een kleien aarzelende stap in de merrie haar richting. Aarzelend begon hij met zijn fluwelen stem te spreken:
,,Hallo… Ik ben Zipke… Wie ben jij? de aarzeling was goed te merken. Hij deed ook geen enkele moeite het te verbergen. Hij was zichzelf en kon daar niks aan doen. Hij was Zipke een vier jarige hengst met een onbekend ras. Hij was wie hij was. En dat zou niemand kunnen veranderen. Althans…dat was wat hij zichzelf wij maakte. Hij veranderde elke dag wel een beetje. Van een beschaafde keurige normale hengst, naar een achterdochtige, hengst. Hij zocht overal een rede achter en kon daar niks aan doen. Hij was snel geïrriteerd en haatte het als paarden geen antwoord gaven. Hij zou geen spat veranderen, had hij zich voor genomen toen hij DH betrad. Dat was nu al totaal veranderd.
Hij keek naar de spierwitte merrie en wachtte geduldig op een antwoord…

,,Ik ben mistral, en jij." zei ze heel zelfverzekerd en deed een stap naar voren. ze liet een merrie hinnikje horen dat betekende, ik accepteer je en keek hem recht aan.

Zipke..."
Hij zette een vriendelijke glimlach op en brieste naar de nog onbekende merrie
,,Zeg een sMistral...Wat doe je hier?"

,,Ik trek rond ik blijf niet graag op één plek." kijk hem onderzoekend aan ,,en jij? wat heeft jou heer gebracht?"

hij knikte en leek haar te begrijpen. Hij kende het gevoel van de opsluiting als je lang op één plek bleef. Ook wist hij het gevoel van eenzaamheid, wat deze merrie zo te zien ook kende. Normaal kwam je hier niet alleen in het holst van de nacht.

Zijn vacht was sprookjesachtig zilver. Hij schudde met zijn pikzwarte manen en staart en hinnikte zacht. Hij ging in de rusthouding staan en keek Mistral aan. Hij keek even van links naar rechts en zei toen:
,,Hm.. beetje van alle plekken genieten denk ik “
Hij aarzelde ook weer bij deze zin. Hij wist niet goed wat te zeggen, dus hield hij zijn mond maar. Hij kende de merrie niet. Ze leek hem wel een vrolijk en zorgeloos paard te zijn. Hij brieste naar de merrie.
Langzaam ,maar zeker, liet hij zijn pientere hoofdje naar de grond zakken. Zonder enige aarzeling trok hij een bos gras de grond uit. Hij begon langzaam op het bolletje gras te kauwen en slikte het even later vlot door. Hij leek tevreden en nam toen nog een hap gras. Hij zuchtte en keek de merrie toen –gemaakt- vrolijk aan.

Hij nam zich voor om niet te veel te denken aan een volgende reis. Hij wilde niet te veel denken aan het gevoel van eenzaamheid en kou. Hij haatte deze gevoelens en probeerde dit te verdringen, door zich achter een masker van gemaakte vrolijkheid te plaatsen. Hij liet zijn gevoelens de vrije loop en gooide de pijn, het verdriet, de eenzaamheid in één keer in een soort ‘kast’ in zijn hoofd die hij op slot deed. Deze ‘kast’ ging pas weer open zodra hij alleen was en zich geen zorgen om andere meer hoefde te maken. Volgens zijn –overleden- moeder dacht hij teveel na. Hij gaf te veel om andere, maakte zich te druk. Daardoor had hij de ramp van 2 jaar terug wel overleefd! Plots schrok hij terug in de realitijd. Hij keek afwachtend naar de merrie

keek hem onderzoekend aan en voelde iets bij en hem.
Maar kon niet precies beschrijven wat.
daarom stapte ze maar het water in en dronk wat.
ze hinnikte angstaanjagend en draafde in het wat.
vrijheid dacht ze daar verlangde ze daar, al wist ze niet waarom ze kon staan waar ze wil en doen wat ze wil maar ze miste iets maar wat?