Volle galop | Nanami

De witte merrie gaapte toen ze een hinnik over het gebied hoorde gaan, een hinnik die voor haar bedoeld was. Ze zuchte, natuurlijk was ze blij dat er nóg iemand naar haar hinnikte, maar waarom zo vroeg? Ze schudde haar hoofd heen en weer, daarna stond ze op. Haar ogen vielen direct op de rivier, ze stapte ernaar toe en dronk rustig het verfrissende water op. Heerlijk, zeker als je net wakker bent. Hoewel ze liever nog een paar uurtjes langer had geslapen. Ze nam snel enkele happen gras, toen ze klaar was met haar snelle maaltijd stapte ze in de richting van het paard van wie de hinnik afkomstig was. Na een minuut of twee versnelde haar pas en ging ze draven en vervolgens galoperen, zelfs al was het zo vroeg in de ochtend kon ze iemand niet al te lang laten wachten. Ze haat wachten, daarom laat ze ook niemand wachten. Óf ze moet een hele goede reden hebben, maar dan ook een héle goede. Ze kon het misschien een keer over het hoofd zien, dat ze zo vroeg geroepen was. Tenslotte was ze al blij dat er een twede paard haar riep en ze dus ook een twede lid zou kunnen ontvangen vandaag. Ze had dit keer al wat ervaring met het aanspreken van paarden die haar geroepen hebben, dus het zou waarschijnlijk wat makkelijker gaan, het zal wel saai zijn om altijd maar hetzelfde te zeggen...daar moest ze nog even over nadenken. Maar agh, zoveel moeite was dat niet, daarbij zal het meestal nog vanzelf gaan ook.

De zon brande op haar witte vacht, ze was blij met de Lente. Die winter beviel haar maar niet, de kou en alles. Ze viel dan echter niet zo op. Ze verminderde vaart toen de geur redelijk sterk was, het zou niet lang meer duren of ze zou bij het paard aankomen. Ze snoof nog een paar keer, een merrie gokte ze. Haar oortjes draaide even enthousiast naar voren toen ze een witte schim zag, vervolgens draaide ze deze weer terug naar hun normale positie en stapte kalm op de merrie af. Ze stopte ongeveer 2 meter voor de merrie en glimlachte. "Ik denk dat ik de reden al weet, de reden dat je me geroepen hebt. Maar eerst, hoe heet de merrie die mij zo vroeg wakker heeft gemaakt?" iets spottend zei ze de laatste woorden, ze bedoelde het niet boos en hopelijk zou de merrie het ook zo opvatten. Wat haar wel opviel was dat de merrie een witte vacht had, net als zijzelf en Ravena. Ze vond het redelijk grappig, maargoed. Ze nam de merrie goed in zich op, ze zou op z'n minst moeten weten hoe de leden er uit zagen, al was het ook heel belangrijk om te weten wat hun naam is. "Ik neem aan dat je een lid van Utopia wilt worden? Vertel me je reden." de reden, het was wel iets belangrijks. Maar vaak hadden ze dezelfde reden, maar ze zou op deze manier iniedergeval wat meer leren over haar karakter en de manier waarop ze sprak. Misschien was dit het twede lid, de twede hinnik was sneller gekomen dan ze had verwacht. Veel sneller. Ze had verwacht dat het minstens een paar dagen of weken zou duren, maar het viel heel erg mee. Maar natuurlijk, ze was ook zo geweldig. Haha, nee. Maar het is iets goeds, dat de leden zo snel komen. Ze glimlachte en keek de merrie vriendelijk aan, wachtend op een antwoord.

Ze was geconcentreerd op het lichaam van de merrie voor haar, haar ogen gleden over de lichaamsdelen die ze kon zien en toen ze bij haar hoofd was kon ze een klein glimlachje zien. Het gaf haar een warm gevoel, een glimlach dat is. Ze lachte terug toen ze was uitgesproken en ging toen met haar hoofd wat meer in de lucht staan, trotser, jonger, machtiger. Echter was het niet zo dat ze op haar neer keek als een zwakkeling, maar zijzelf was niet zwak en zou er dan ook niet zo bijlopen. "Aangenaam Chaitanya, deze ene keer vergeef ik je." het was niet zo dat ze de volgende keer woedend zal zijn ofzo. Maar wel chagrijnig, dát zeker. Nu was ze dat ook, alleen wou ze het niet laten zien en de grijze merrie wegschrikken, net nu ze de moeite gedaan had om haar te roepen. Waarschijnlijk zou zij de volgende keer haar roepen, waarschijnlijk. Ze lette goed op de woorden die de merrie sprak, even was ze stil en haar gezicht betrok pijnlijk. Ze had een naar verleden, zelfs zij kon dat zien. "Ik begrijp je reden en denk ook dat je snel je plekje in de kudde gevonden hebt, we zijn met jou erbij met z'n drieën. Dus ik denk dat je snel nieuwe vrienden maakt, stap voor stap." ze glimlachte vriendelijk en warm, terwijl ze haar ogen gesloten had. Het maakte haar blij, zeker omdat ze nu een voordeel aan de kleine kudde kon zien. Hij zal echter wel snel groeien, maar dan zou Chaitanya waarschijnlijk al meerdere vrienden gemaakt hebben. Tenslotte zal het vanzelf gaan, ze dacht erover om als er vijf leden waren een ontmoeting te organiseren. Ze zouden elkaar tenslotte wel een beetje moeten leren kennen en dat zouden ze niet zomaar weten bij de eerste ontmoeting. Ze knikte even om haar eigen besluit, hopelijk had ze het niet gezien. Ze spitste haar oren toen de merrie vroeg of ze Nanami heette. Ze knikte. "Dat klopt." Ze wachte op een antwoord, maar met geduld. Ze was altijd aangetrokken door van die zielige verhalen, het deed haar pijn. Maar ze vond het prettig dat iemand haar vertrouwde, ze gunde haar een fijne plek in de kudde. Ze kreeg steeds meer vertrouwen in de toekomst, in een hechte kudde genaamd de Utopia. Hoewel er ook wat downs zouden zijn, het maakt niet uit. "Je mag jezelf een lid van Utopia noemen, nu ben je nog een Newcomer maar het is niet moeilijk om een hogere rang te krijgen. Succes." haar mondhoeken krulde omhoog, een twede lid. De tijd leek zo snel te gaan nu ze besloten had een kudde te starten.

Beetje flutje, beetje kort, beetje (absoluut) geen inspiratie - maar dat laatste wist je al :3

Haar twede lid, prachtig. Een warm gevoel overspoelde haar, het was bijna alsof ze werd meegesleurd op een rivier, een fijne en warme rivier zonder stenen. Ze schudde haar hoofd, áls dat werkelijkheid was zal ze niet veel later naar een onbekende plaats gaan waar ze nooit wat over zou kunnen na vertellen. Hemel of Hel? Ze had geen interesse in beide plaatsen, ze zal hiér blijven en deze plek niet verlaten. Utopia, Utopia, Utopia, ze kon wel een vreugdedansje doen. Maar als ze dat zou doen zal direct haar reputatie vergaan, dus mooi niet. Het was haar taak de orde in de kudde te behouden, maar niet te streng. Nee, dan zal al de feeling van de kudde weggaan, wegvallen alsof het nooit wat was. Net als in de slechte kudde's, in haar ogen zat daar niets. Helemaal niets, enkel een groep paarden die samen strijden en naar elkaar schreeuwen. Maar zij wou dat Utopia één grote familie werd, ze zouden er altijd voor elkaar zijn, elkaar helpen, samen strijden. Ze zal iedereen beschermen. Dát was ook haar taak. "Bedankt." ze glimlachte naar de schimmelkleurige merrie Chaitanya. "Graag gedaan." ze bleef even stil maar sprak toen terwijl ze zich langzaam omdraaide. "Binnenkort zal ik je roepen, dan kan je de andere kuddeleden ontmoeten. Ik zie je dan." ze glimlachte, al was het waarschijnlijk niet meer zichtbaar voor haar. Ze stapte weg en liet de merrie achter, binnekort zou ze de leden bijeenroepen. Dan zouden ze tenminste echt een kudde zijn, dan kende ze elkaar tenminste. Want wat is een kudde als de leden elkaar niet eens herkennen? Niets, juist, helemaal niets. Dan waren ze bijna net zoveel waard als de slechte kudde's. Maar ze moest toegeven, ze waren sterk, de paarden die altijd of ja, bijna altijd aan het vechten waren. Ze zouden sterke tegenstanders zijn, misschien wel té sterk. Zelfs al wou ze het liever niet toegeven. Misschien zou ze ze bij de bijeenkomst wel inlichten over de slechte, al zouden ze het waarschijnlijk al weten. Ze zou ze iniedergeval aanraden om te trainen.