Utopia [Nanami]

Wat houdt het leven in? Vragen, we hebben er nog steeds duizenden vragen over. Ook waren er vragen waar we het antwoord beter niet konden weten, zoals waar je heen gaat na de dood. We willen het allemaal weten, maar in realiteit zijn we er ook allemaal bang voor. We zijn bang voor het onbekende, onbereikbare. Het begon serieus te wennen, de hinniken die ze regelmatig hoort. Ze keek er nauwelijks meer van op en haar enthousiasme trok ook steeds meer weg. Nee hoor, het was niet alsof ze het niet leuk vond als ze geroepen werd, het was gewoon dat ze er niet helemaal happy meer van werd. Ze was net een jong veulen, je wilt iets, krijgt iets en dan is het al een heel stuk minder leuk. Als je er dan veel mee speelt is het wéér een stuk minder leuk, zo blijft het dalen tot je er niet meer naar omkijkt. Echter zal ze áltijd naar de kudde blijven omkijken, ze zal haar paarden nooit verraden. Ze zal ze beschermen en er voor zorgen dat ze veilig konden leven, ze waren een familie. Geen broers of zussen, nichten of neven, vaders of moeders, maar familie. En haar familie was het dierbaarste in haar leven, dus zal ze het met haar leven beschermen. Altijd had de merrie zich buiten te grote gevechten gehouden, buiten oorlogen, omdat ze niemand dierbaar had. Nu was het anders, als haar paarden het aankonden en de kudde in gevaar was zal ze niet twijfelen en een oorlog aankondigen. Ze waren neutraal, dát wou echter niet zeggen dat ze niet deelnamen aan oorlogen. Het was puur dat ze niet met de goede of slechte paarden meevochten, ze verbood het de paarden in haar kudde dan ook.

Een harde hinnik weergalmde in haar oren, ze zuchtte, ze hief haar hoofd en daarna sierde een grijns de normale uitdrukkingloze lippen van de merrie. Vervolgens stapte ze weg, in de richting van het geluid. Waarschijnlijk was het dichtbij, terwijl het geluid van het water steeds harder werd, werd ook de geur van het paard steeds sterker. Ze had daarom zo'n vermoeden dat hij bij de rivier was, ze vond het een mooie plek maar vond de harde stroming er niet zo geweldig. Het geluid was rustgevend, meestal, maar het was niets vergeleken met hun kuddegebied. Stiekem hoopte ze dat de paarden het mooi vonden en er al redelijk veel in rond liepen, persoonlijk liep ze er liever niet, vooral omdat ze niet normaal tegen andere paarden kon praten. Enkel als een leider, anders zal haar trots omlaag gaan en dat kon ze niet toestaan. Nooit van haar leven. Het was niet iets waar ze verbaasd over was, helemaal niet zelfs. Een bruine schim werd steeds duidelijker en kreeg steeds meer vorm. Het was het paard dat haar geroepen had, ze wist het zeker. Een hengst, de twede hengst van de kudde die geen Rookie zal zijn. Hij ziet er iniedergeval niet erg jong uit, jong als in rond de drie jaar. De merrie minderde vaart tot ze helemaal stil stond, voor de bruine hengst. "Aangezien je me riep zou ik graag je naam willen weten en de reden waarvoor je lid wilt worden van Utopia." het was eerder een bevel dan een vraag, maar dat maakte niet uit. Zij hield de orde in de kudde, zij beschermde ze en zij waren de kudde en de band die ze samenhield. Met enkel een leider kom je nergens, ze wist zelf niet eens de reden dat ze zo gesteld was op vriendschap.