It's to cold outside ~ {Ravena}

Het kleine, uitgehongerde hengstje liep door de koude Taiga. Graphic wist niet hoe hij verder moest. Er was niemand die voor hem kon zorgen, niemand die hem aandacht of liefde zou geven. Dat wat de het jonge hengstje nodig had om te kunnen opgroeien. Nadat zijn ouders gestorven waren, had Graphic niemand meer. Zijn hele kudde was ten onder gegaan in die vreselijke storm. Het nacht zwarte veulen dacht er niet graag aan terug. Het deed hem gewoonweg teveel pijn en verdriet. De dood van zijn ouders had hem gebroken. Een dikke, heldere traan biggelde over zijn wang. Graphic dacht terug aan hoe de tijd voor het ongeluk was geweest. Toen hij nog veilig bij zijn ouders Black Beauty en Ginger was. Snikkend verbande het veulen die herinnering uit zijn geheugen. Het verleden was geweest, hij kon er niks meer aan veranderen. Al wilde Graphic soms dat dat wel kon. Het was alleen gewoonweg niet mogelijk. Tijdreizen kon niet. Graphic snoof. Waarom zat hij weer te treuren om zijn verleden? Hij had zichzelf beloofd om dat niet meer te doen. Zijn ouders zouden het ook niet gewild hebben dat hij in het verleden bleef hangen, rouwend om zijn heengegane dierbaren. Nee, hij moest zich op de toekomst gaan focussen. Alleen zag die er nu, op dit moment, niet al te rooskleurig voor hem uit. Het veulen kon niet voor zichzelf zorgen, laat staan overleven. Hij kende niemand hier in Dream Horses. Als hij een goede, of neutrale kudde wist te vinden, dan zou hij zich bij hen aan kunnen sluiten. Dat leek echter uitgesloten, omdat hij niet eens wist of hier wel kuddes waren. Vast wel, maar dan moest je nog de goeie vinden. Misschien waren hier wel alleen slechte kudde te vinden! Daar zat Graphic nou niet bepaald op te wachten. Weer brieste de jonge hengst. Hij zou het wel zien. Veel zin het leven had hij toch niet meer. Iedereen waarvan hij hield was van de aardbodem verdwenen. Graphic schudde die nare gedachte van zich af en keek in het rond. Hij wist dat hij zich in de Taiga bevond. Dat kon je zien aan de vele naaldbomen die hier stonden. Sommige waren al eeuwen oud. Opeens hoorde Graphic takken ritselen. Er was hier iemand. Een roofdier? Een ander paard? Honderden vragen vlogen door zijn hoofd. Hij hield abrupt zijn adem in toen hij een witte schim zag verschijnen. Graphic liet zijn adem weer los toen hij doorkreeg dat het maar een paard was. Een prachtige, witte merrie. ''Wie ben jij?'' vroeg hij voorzichtig. ''Ik ben Graphic.'' stelde het veulen zich snel voor. Hij wachtte op het antwoord dat de onbekende merrie zou gaan geven.

Het was aardig koud vandaag in de Taiga, de takken en naalde prikte in haar crème achtige vacht terwijl ze zichzelf een weg baande tussen alle bomen door. De boomtoppen waaide door de wind en maakte een melodieus geruis, de merrie kon genieten van dat geluid. Ze was gelukkig deze dagen, gelukkig met paarden die om haar heen waren, vrienden de kudde waar ze heen kon voor gezelschap. Ze was geen gezelschap beest en hield er niet van als iedereen naar haar keek, ze trok zich liever terug in haar hoekje, maar zo nu en dan een beetje gezelschap van andere paarden waarmee ze kon praten, ja, dat was fijn. Dat was uitzonderlijk fijn. Ieder paard wou toch wel gezelschap zo af en toe? De ene had er alleen wat meer behoefte aan dan de ander. En Ravena had zich er al bij neergelegd dat ze vaak alleen zou zijn toen ze haar oude gebied verliet, weg bij haar dierbare, weg bij Kai, weg bij haar moeder, haar vader kon ze niet veel schelen. De enige die ze toen had was Amenia, toen was ze twee. Nu was het vier jaar later en nog steeds had ze zichzelf erbij neergelegd dat ze grote deel van de tijd alleen zou zijn. Zonder het gezelschap van paarden om haar heen. Maar toen kwam ze in de kudde en ging alles net iets anders, ze was steeds vaker in het gezelschap van paarden. Ze had nieuwe vrienden gekregen. Plots merkte ze dat ze inmiddels al een hele tijd stil stond. Dus probeerde ze weer een weg te vinden tussen de bomen door, opzoek naar een enigszins begaanbaar pad, uitgesleten door vele paarden die daar inmiddels al gelopen hadden. Maar dat vond ze niet, nou ja, waarschijnlijk had ze het niet gevonden als een geur van een jong dier tot haar binnen gedrongen was. Dus draaide ze zichzelf een kwart slag om en probeerde weer een weg te vinden tussen de bomen door. Een jong veulen van een maand of vijf zes doemde voor haar op. Hij was klein en mager, zeker uitgehongerd. Ravena bekeek het dier nauwkeurig, een klein licht zuinig glimlachje op haar lippen, maar wel een geruststellend glimlachje. Het dier zou vast bang zijn of zo iets, zo zonder ouders. En die stelling die Ravena maakte in haar hoofd bracht gelijk een heleboel vragen. Waar waren zijn ouders? Waarom was hij hier zo alleen? Joost mocht weten wat voor duivelse paarden hier allemaal rondspookte altijd bereid een jong veulentje angst aan te jagen, en wat voor roofdieren hier al de tijd waren. Ravena’s taak was paarden weg halen van dit gebied, het neutrale gebied, het kudde gebied van de neutrale een kudde gebied waar wel vele paarden konden komen, maar om zo’n klein hulpeloos veulentje weg te jagen? Geen denken aan, zo harteloos was Ravena nou ook weer niet, ze liep niet zo snel met haar emoties te koop, maar dat betekende niet dat ze een klein machteloos veulentje weg zou jagen.
,,Aangenaam Graphic ik ben Ravena.’’
Zei ze rustig en zelfverzekerd.
,,Waar zijn je ouders Graphic?