my sister (Ravena)

Het geklapwiek van vleugels was snel achter elkaar te horen, de zon stond hoog in de lucht. En verwarmde de zwarte vacht van de merrie, even als de zwarte raaf met zijn mysterieuze witte randje. De merrie lied een luide hinnik horen, ze schudde haar hoofd. Het zand stoof alle kanten op. Uiteindelijk maakte ze een sliding stop. Gleed door op haar kont. Kwam tot stilstand. Gooide haar voorhand in de lucht. Gaf nog een luide hinnik, en kwam toen met een zachte plof weer terecht. Ze schudde haar hoofd, schraapte even met haar hoef. En merkte hoe de raaf tussen haar oren landen. Haar oren die ze neutraal had hangen, bewoog ze even op haar eigen manier. Haar mondhoeken trokken lichtjes op. Langzaam liep ze door, hier en daar kraaide een vogel. Waar op Amenia weer antwoordde, ook door te kraaien. Het was toch speciaal, om een vogel te hebben, een roos op je kop, en een veer tussen je manen. Speciaal, wat betekende dat woord eigenlijk? Wat was nou echt speciaal? Iedereen was speciaal. Iedereen was uniek. Iedereen had wel iets speciaals in zich. De ene had het geweldige recht om kudde leider te zijn. De ander had zo’n speciale karakter trek, of een speciaal uiterlijk. Iedereen had wel iets speciaals. Toch moest de zwarte merrie toegeven, dat zij wel heel erg speciaal was. Als eerste kon ze niet goed horen en zien. Ten tweede kon ze enorm goed ruiken. Ten derde had ze een roos op haar kop, die onder alle omstandigheden bleef zitten, net als de veer achter haar oren. Ten vierde koos ze geen kant. Niet neutraal, niet goed, niet slecht. De zwarte merrie schudde haar hoofd, ze stopte en keek trots rond. Trots op het feit dat zij kudde leider was. Dat ze een zo’n trouwe raaf voor zich had. Die nu tussen haar oren zat, en ook een beetje rond keek. Trots op het feit dat ze kon zeggen dat ze geen kant koos. Niet neutraal, niet goed, niet slecht. Gewoon lekker Ravena, het feit dat de meeste neutrale zeiden dat ze geen kant kozen, terwijl ze neutraal zijn. Dat was toch wel echt lachwekkend. Bij de gedachte alleen al, kon Ravena soms in lachen uit barsten. En als ze het dan ook werkelijk uit de mond van iemand hoorde. Dat was helemaal hilarisch. Ravena schudde even triest haar hoofd. Ergens had ze wel medelijden met die arme neutrale. Wie zou haar volgende slachttoffer worden die ze lekker kon uitlachen? Wie weet was dat vandaag wel. Of ze kwam volgende maand pas zo’n lekker snugger iemand tegen. Wie weet… Wie weet… Het kon allemaal Langzaam kwam er een geur haar neusgaten binnen gedrongen. Ze schudde haar hoofd. Waarschijnlijk duurde het nog wel een tijdje. En als ze haar best niet deed om erop af te gaan, doet ze er wel wat langer over. Het duurde een keer ongeveer een halfuur voordat ze bij het dier was. Want op het eind kwam het dier opeens op haar afgestormd, raar als het was. De zwarte merrie schudde haar hoofd. Ravena, dat was haar naam. Die ze pas een maand na haar geboorte had gekregen. Dat betekende dus, dat ze geen 5 jaar was. Maar 5 jaar en een maand was. Geweldig toch. Nee, dat wist ze ook wel. Maar daar wou ze gewoon niet aan toegeven. Wat had ze toch een geweldig karakter, ook niet. Maar daar wou ze ook niet aan toegeven. Ja, Ravena was gewoon... Gewoon.. Gewoon Ravena, niemand anders. Niets meer, niets minder. Lekker Ravena. Inmiddels zweette ze als een gek. Ze schudde haar hoofd. Haar ogen stonden niet meer vrolijk twinkelend. Maar waren dof. Wauw, ze zou echt een betere conditie moeten hebben. Een raar hoestend geluidje kwam uit haar keel. Dat gebeurde nog een paar keer. Haar manen plakte aan haar huid. Ze was nu inmiddels in de Taiga aangekomen. En hoorde een hinnik. De naaldjes prikte haar in haar huid. Ravena snoof even, en keek op. De hinnik kwam bekend voor. Te bekend, naar haar idee. Het was niet waar hé... Daar hadden we haar geliefde broertje, goh wat had ze hem gemist zeg... Ravena schudde haar hoofd even krachtig. En slofte toen op een slakken pas naar haar geliefde broertje toe. Haar mondhoeken trokken lichtjes op. En haar ogen twinkelde sinster. Ze liep even een rondje om hem heen, en haar vacht raakte bijna die van hem. ''Als dat mijn geliefde broertje niet is.'' Fluisterde ze zacht, met een stem geluid dat ze haarzelf nog nooit had horen zeggen. Raar, en vaag. ''Eigenlijk had ik verwacht.... Nee wacht, gehoopt, dat je allang was verslonden door een of ander mormel.'' Fluisterde ze in haar oor. Terwijl ze verder liep met nog een rondje. Toen stond ze weer voor hem. En klakte lichtjes met haar tong. klik, klak, klik, klak. Met datzelfde ritme als een tikkende klok. klik, klak, klik, klak.

Creo zuchtte zijn zusje nam toch ook wel veel tijd voor ze te zien was. maar dat was dan ook wel te verwachten van haar. Logisch hij was er nu toch wel aan gewend maar het irriteerde hem soms wel erg. Hij zwiepte even nog eens met zijn staart boog toen zijn hals en begon wat plukjes gras te eten. Niet het lekkerste van de beste maar het was goed genoeg naar zijn zin. Weer rechte hij zijn hals zodat hij weer ongestoord voor zich kon kijken en schudde toen eens met een snelle beweging weer zijn hoofd zodat zijn haren weer wat warriger lagen. Ah ja hij moest het ermee doen. Creo zijn irritatie nam toe, ze was er nog steeds niet. Creo begon echt ongeduldig te worden, het is niet omdat ze ouder was ze hem mocht laten wachten. De rare grijns die al de heletijd op zijn gezicht stond was helemaal verdwenen en een harde streep kwam er voor in de plaats. Waar blijft die meid nu eigenlijk. Gelukkig kwam haar geur en uiteindelijk haar hoefgeluiden waardoor hij iets kalmeerde. Niet veel maar toch genoeg voor een iets normaal gesprek. Even knipperte hij met zijn beide grijze ogen die je bijna wit kon noemen. het grote litteken dat over zijn rechter oog zat was hem altijd blijven irriteren en het kleine litteken iets boven zijn linker oog deed het zelfde.Toen ze er eindelijk was begon ze een rondje rond hem te stappen waardoor zijn ogen emotieloos haar gestalte volgde.''Als dat mijn geliefde broertje niet is.'' Fluisterde ze Ravena zacht. Hij keek haar wat kribbig aan. "Meisie je neem eigenlijk wel jou tijd om mij te doen wachten" Kwam het het er zuiver maar laag als antwoord. ''Eigenlijk had ik verwacht.... Nee wacht, gehoopt, dat je allang was verslonden door een of ander mormel.'' Fluisterde ze in zijn oor. en weer stapte ze rond hem." Jammer meid het is je geluksdag momenteel niet hé wat jammer"Antwoorde hij bot."Ow wacht lieve zusje van me, dat kan me helemaal niet schelen" Sprak hij met een gemen grijns op zijn gezicht, en die bleef staan toen die verder sprak."Maar euh wat heeft mijn lieve zusje toch allemaal uitgespookt sinds we uit elkaar zijn gegaan." en Creo sloeg eens met zijn staart waardoor zijn staart eens toevallig tegen haar vacht sloeg. Alsof het niet was gebeurd keek hij haar met zijn gemene grijns en emotieloze ogen aan. Opnieuw kniperde hij met zijn ogen maar bleef toch naar Ravena kijken. Hij liet het dan wel niet zien maar hij was toch wel blij om haar weer te zien. Niet dat hij dat ooit zou zeggen tegen haar. Straks kreeg ze daardoor een veel te hoge dunk van zichzelf en Creo had echt geen zin om dan met haar een gesprek te voeren. Gemeen sprak hij tegen haar, ja maar ze moest weten dat dat gewoon om haar te treiteren was. Dat doen jongere broers nu eenmaal. Ze moest er maar mee leren leven. Een gemene grijns kwam weer op zijn gezicht aan zijn laatste gedachten. "Zeg me toch niet dat je weer een zielig paardje bent tegengekomen en je tong helemaal los hebt laten lopen."Mompelde Creo. Hij kende haar goed genoeg en wist dat het wel zo was. Creo was niet zo maar een gevecht liet hij nu ook wel weer niet voorbij gaan. Als er ergens een groep gevecht was zou je hem daar vinden. Een losse tong heeft hij maar hij weet dat hij het nooit zo erg zou zijn als zijn Oo zo lieve zus.

( iets beter Xd)

Ravena keek uitdagend in de ogen van Creoyio. Ze zwaaide met haar staart. En Amenia was tussen haar oren gaan zitten en kraste even schel. Ravena merkte de 'gemene' grijns, op het gezicht van Creoyio op. Maar het deed haar niks, die grijns was meer dan gewoon voor Ravena geworden. ''Ja natuurlijk... Ik verspil zeker de tijd, waarin jij weer bij een of ander wezen de botten had kunnen kraken.'' Zei ze poeslief en nonchalant tegen hem. Ze stonden nu ongeveer twee meter van elkaar verwijderd. Och... Natuurlijk was ze blij hem weer eens te zien. En Ravena wist dat Creoyio ook blij was met deze reünie. Maar waarom zou hij dat moeten weten? ''Vanwaar die botte toon.'' Vroeg ze poeslief aan hem, terwijl ze zielige oogjes opzette. ''Denk niet dat paps en mams blij zullen zijn als ze horen dat je slecht bent. Of, heb je ook hun botten al doen kraken?'' En alle liefheid, en zieligheid was uit haar houding vertrokken. Hij mocht eens hun ouders vermoordt hebben. Dan zal hij ze gauw weer zien. Ravena werd eigenlijk al een beetje gek van die grijns van hem. Ze hoorde zijn vraag, maar negeerde het even. Dat kwam later wel. Had hij nou zo'n hoge dunk op zich zelf? Dat hij de hele tijd moest grijnzen. Of dacht hij gewoon dat hij heel wat was? ''Haal die stomme grijns eens van je smoel, heb je nou echt zo'n hoge dunk van jezelf? Of vindt je jezelf gewoon heel erg grappig?'' Vroeg, en zei ze bot tegen hem. Creoyio was nu ongeveer anderhalf jaar jonger dan Ravena. ''Of ben ik nou zo grappig? Dat je de hele tijd moet grijnzen.'' Vroeg ze toen ze nog geen antwoord had gekregen. Haar staart sloeg eventjes heen en weer op haar flanken. Maar verder stond ze eigenlijk stil. In de verte hoorde ze even het gekraak van takken. Ravena keek op, recht langs Creoyio waar het geluid vandaan kwam. Naast haar zag ze wat schimmen voorbij rennen, maar ze negeerde het. Een hele poos had ze al naar de plek gestaard waar het gekraak vandaan kwam. Toen hoorde ze haar lieftallige broertje weer praten. ''Ah... Een aantal denk ik. Dat houdt ik nooit bij.'' Zei ze nonchalant, en kalm. ''Maar nou is de grote vraag, hoeveel botten heb jij al gebroken, sinds onze wegen gescheiden waren?'' Siste ze vals. Ze kende haar broer, en dat moesten er vast wel een paar zijn geweest. Weer hoorde ze iets kraken. En weer vlak achter Creoyio. Verdacht staarde Ravena ernaar.

Creo wachtte nu iets rustig op haar antwoord. De kraai die tussen de oren zat van zijn zus kraaide. Hij was die helemaal vergeten" Ook jij een goeie dag Amenia, vergeet je heus niet hoor" Mompelde hij nu tegen de raaf. ''Ja natuurlijk... Ik verspil zeker de tijd, waarin jij weer bij een of ander wezen de botten had kunnen kraken.'' Zei ze poeslief en nonchalant tegen hem. Hij moest toch even grinniken maar dat was maar van kort duur. Hij zou op die zin niet antwoorden. Ze sprak verder ''Vanwaar die botte toon.'' Vroeg ze poeslief aan hem, terwijl ze zielige oogjes opzette. ''Denk niet dat paps en mams blij zullen zijn als ze horen dat je slecht bent. Of, heb je ook hun botten al doen kraken?'' Hij keek Ravena wat vaag aan."Raafje toch, ben heus niet slecht hoor, dat vind ik toch van mezelf niet en dat is al weet hé." Even keek hij weer naar de raaf."En zou niet eens durven te botten te breken van onze ouders" Hij nadrukte het woord 'onze' goed.''Haal die stomme grijns eens van je smoel, heb je nou echt zo'n hoge dunk van jezelf? Of vindt je jezelf gewoon heel erg grappig?''hoorde de botheid duidelijk. Even keek hij zijn zusje strak aan, zonder te knipperen of te bewegen."Geen geduld meer zo te zien? Hm mischien was het toch niet zo'n goed idee om jou je eigen weg te laten gaan."Mompelde hij, meer voorzich zelf gericht maar toch..."raafje je weet dat ik geen hoge dunk van mezelf heb, dat zou pas echt lachwekkend zijn." Snauwde hij, maar te laatste woorden kwamen er alleen maar wat kribbig uit. Zijn doorlopende emotie's waren soms veel erger dan andere keren. Hij weet dat het nu nog rustig was. Dat ze het nu al weer was verleerd dat hij verschillende buien had....Mischien moest hij haar maar in de gaten houden.''Of ben ik nou zo grappig? Dat je de hele tijd moet grijnzen.'' Vroeg ze. Daardoor kreeg hij een hevige lachbui als antwoord" Dat geloof je toch zelf niet meisie." Probeerde hij tussen zijn lachbui te wringen.''Ah... Een aantal denk ik. Dat houdt ik nooit bij.'' Zei ze nonchalant, en kalm. ''Maar nou is de grote vraag, hoeveel botten heb jij al gebroken, sinds onze wegen gescheiden waren?'' Siste ze vals. Hij keek haar nep-geschokt aan. "Denk je nu zo over mij, dat is niet vriendelijk Raafje." Creo zij ook maar zelden haar voledig naam, normaal gezien zei hij dat als hij in een woedende gevaarlijke bui was. Maar nog neit kort geleden had hij die gehad dus dat zou pas weer wat later onverwacht komen."Net als jij hou ik die getallen niet bij, is veel te lastig wist je dat." Sprak hij nu inneens zonder enige emotie's te laten horen in zijn stem."Hoe gaat het eigenlijk met onze liefe, medelevende ouders?" Het was dan toch wel ook al een tijdje geleden. Niet dat hij verzot op hen was, nee een ouders kindje was hij nooit geweest, had al op jonge leeftijd voorzich zelf leren zorgen. Toen hij jong was was hij vaak bij Ravena gebleven maar nu hij oud genoeg was ging hij altijd naar waar hij wou en niemand kon dan zorgen dat hij van gedachten zou veranderen zijn ouders niet, zelfs zijn oudere zus niet.