It's time for a new fresh start / Dénali [Activiteit/aanmeldingstopic voor nieuwe leden]

De wilgenbomen deinden rustig op en neer op het ritme van de wind. Een glinsterend beekje kabbelde rustig door het mooie woud. De zon verlichte de grond die bedekt was met mos. Al met al een beeldschoon gezicht.
Een kleine merrie draafde rustig door het wilgenwoud. Haar manen en staart wapperden achter haar aan als vlaggen. De merrie beschikte over prachtige blauwe ogen, een stralend witte vacht en vooral.. een groot hart. Ze was altijd vriendelijk naar andere paarden. Ze zou nooit snel boos worden op iemand, al was ze wel koppig. Je zou denken dat ze volmaakt was, maar niemand was dat. Dus ook Kai niet. Ze had een paar 'foutjes' om het zo maar te noemen. Ten eerste; een evenwichtsprobleem en ten tweede; een concentratieprobleem. Die twee problemen gingen nogal goed samen. Ze liepen als het ware in elkaar over. Eerst verloor de merrie haar concentratie, daardoor struikelde ze over een tak. Die scene kwam vaak voor. En toch had Kai nog nooit wat gebroken. Weleens wat gekneusd, maar dat had ieder paard wel een keer.

Kai brieste luid. De merrie stopte en nam een teug van het koele water. Toen ze klaar was, gooide ze haar hoofd in de lucht en liet een luide hinnik horen, die in heel DH te horen was. Vandaag maakte Dénali, haar kudde, een revolutie mee. Er zouden betere tijden aanbreken voor de kudde, meer actieve en nieuwe leden. Het was een droom die Kai maar al te graag werkelijkheid wilde laten worden. Een betere band krijgen met haar lieve leden was voor haar nog wel het meest belangrijk. De merrie boog haar hals en ging rustig staan grazen. Hopelijk kwamen de eerste leden en nieuwe paarden zo.

-Voor de leden is dit een verplichte activiteit. Paarden die graag bij Dénali willen, kunnen zich in dit topic melden-

Kyara's bruine manen dansde mee in het ritme van haar snelle draf. Een hinnik die door het gebied galmde deed haar stoppen. Kai en.. Nee, geen Sultan meer. Ze gooide het van haar af en galoppeerde naar de plek waar ze de hinnik gehoord had. Al snel zag ze de witte merrie en stopte een paar meter voor haar. "Je riep?" vroeg ze zacht. Ze miste de zwarte hengst, maar daar wilde ze nu niet aan denken. Ookal wist ze dat de hele kudde daar nu aan dacht. Het zal wel een schok voor Remember zijn. En Dygur, dat was immers het eerste lid. Een zucht verliet haar keel. Ze kon het niet van haar af zetten. Nog niet.

-Flut...-

Leven. Het was niet eerlijk. Het nam al je dierbaren van je af. Eerst je familie, daarna je geliefde. Annie. De enige wie zijn hart in vuur en vlam wist te zetten, tot ze verdween. Waarschijnlijk zou ze ook nooit meer terugkeren. Het deed Finnick ontzettend veel pijn en verdriet. Annie had hem verlaten. Tranen brandden achter zijn ogen, klaar om eruit te rollen als het zover was. Finnick liet dat niet gebeuren. Een stoere hengst zoals hem hoorde niet te janken. Dan werd hij als een watje aangezien. Dat wilde hij helemaal niet, dus hij zou niet gaan huilen. Hoeveel pijn het hem ook deed, zijn ogen zouden droog blijven. De hengst brieste een keer luid. Hij hoorde de vogels fluiten en in de verte water kabbelen. Het werkte heel ontspannend op de hengst. Zijn snelle passen veranderden in een sloom stappen. Zijn oren vielen een beetje opzij en zijn hartslag daalde. Zijn grijze ogen keken rustig de wereld in. Een hinnik doorklief de stilte die hij net nog zo aangenaam had gevoeld. Finnick wist wat dit voor soort hinnik was. Het was een roep om leden voor een kudde. Finnick had wel zo'n vermoeden om welke kudde dit ging, Dénali. Een goede kudde onder leiding van de charmante merrie Kai. Niet dat Finnick haar persoonlijk kende. Nee, ze was gewoon bekend in DH. Dus, ze was opzoek naar leden. Misschien was hij een goede aanwinst voor de kudde. Hij was sociaal en erg sterk en lenig. Zeker een goede vangst voor Kai zou hij zijn. Finnick versnelde zijn passen en ging over in galop. Al snel doken twee paarden op. Eentje was spierwit en de ander was donkerbruin. De witte merrie was Kai en van de andere merrie wist Finnick de naam niet, nog niet. Finnick hield halt voor de neuzen van de merries. ''Ik ben Finnick. Jij moet Kai zijn, toch? Leidster van de kudde Dénali. Ik hoorde dat u opzoek was naar nieuwe leden voor je kudde. Nou, hier staat een nieuwe aanwinst.'' Finnick wist er charme in te verwerken. De palomino draaide zich om naar de donkerbruine merrie, iets jonger dan hemzelf. Ze was erg knap en had een lieve blik in haar donkerbruine ogen. ''En wie mag jij zijn, schoonheid?'' Finnick zette zijn scheve grijns op en keek de merrie nieuwsgierig aan.

Alles deed pijn. Bij elke stap, elke kleine beweging zorgde ervoor dat ze voor een paar seconden halt moest houden. Daarna leek de pijn weer als sneeuw voor de zon te verdwijnen, maar later verscheen hij weer. Na al die dagen had ze er al steeds meer kunnen leven. Niet zozeer dat ze zo'n medelijden met haarzelf had, want dat had ze nog nooit gehad. Het ging meer om het feit dat ze met de pijn had leren leven, van het verlies van haar dierbaren en de diepe brandwonden die op haar benen gegrift stonden.
Pearl had Dream Horses dit keer niet verlaten, zoals ze al eens eerder gedaan had. Dat was de stomste fout geweest die ze ooit gemaakt had en zoiets zou ze in de toekomst zeker voorkomen. Na de oorlog had ze zich een tijdje teruggetrokken. Ze wist dat de oorlog tussen de twee kuddes voorbij was. Als ze daar niet zeker van was geweest had ze gebleven, want dan zou ze zeker meevechten in de hoop zoveel mogelijk levens te beschermen. Ongeveer een maand had ze diep in de bossen geleefd, elke dag een stukje verder trekkend naar de bewoonde wereld en haar vrienden en familie. Achteraf sloeg deze actie ook nergens op, want ze verstopte zich eigenlijk gewoon voor de realiteit. En nu wist ze dat ze die eens onder ogen zou moeten zien. Nu ze dat gedaan had was ze er van overtuigd dat het een goede zet was, want de realiteit leek niet zo erg als hoe het een paar maanden geleden was in de tijd van de oorlog. Nu was het rustig.. Vredig. Zelfs weer een beetje als vroeger..
Nu begon Pearl haar passen iets te versnellen, maar de galop durfde ze nog niet aan. Dat wilde ze haar benen die al zoveel te voorduren hadden gekregen niet aandoen. Ze baande zich een weg door het nog steeds beeldschone wilgenwoud, op weg naar de kuddegenoten. Ze was blij dat er iets als een activiteit georganiseerd werd, omdat ze altijd al dol was geweest op de gezellige dagen als deze en dat je elkaar allemaal beter leerde kennen. Pearl was nu een Béta, iets waar ze Kai ontzettend dankbaar voor was. Ze wilde weer veel voor de kudde gaan beteken en als Kai hulp nodig had kon ze die van haar verwachten. Op het moment dat de paarden in haar vizier kwamen glimlachte ze automatisch wat lichtjes, stapte door en nam plaats in het groepje van drie paarden. Kai en Kyara kende ze, alleen was er nu een nieuw paard, een hengst, die ze nog niet eerder gezien had. "Ik ben Pearl, leuk je te ontmoeten." Na zichzelf voorgesteld te hebben richtte ze zich op Kai, naar wie ze al glimlachend knikte. Hierna richtte ze zich op Kyara en op de één of andere manier kon ze aan haar ogen aflezen dat ze iets miste. Waarschijnlijk Sultan. Dat deed Pearl zelf ook onwijs, maar ze besloot het voor nu - en voor een langere periode - uit haar hoofd te zetten. Ondanks alle tegenslagen ging dit een hele leuke tijd worden. Dat wist ze zeker.