a new adventure starts

Het veulen, slechts een dag oud huppelde achter haar moeder aan terwijl ze naar de plek gingen waar zij heen wilde. Ze had haar benen al behoorlijk onder controle, en ze bekeek alles wat ze onderweg tegen kwam. Haar oren stonden naar voren en haar staart zwiepte als een gek heen en weer. De hele tijd onderweg was het "mam wat is dit" en "mam, wat is dat?" Dat haar moeder intussen nog niet knettergek van haar was geworden.
Toen ze dichterbij een groep hoge bomen kwamen, brieste ze eens luid. ‘Hier wilde je heen toch?’ vroeg ze toen aan haar moeder, terwijl ze een paar galopsprongen maakte om naast haar te komen. Ze moest flink doorstappen om de merrie bij te houden, maar ze zat vol energie, dat het gemakkelijk lukte.
‘Wat wilde je laten zien?’ kirde ze door, terwijl ze al weer iets nieuws had ontdekt.
Een dier, zo prachtig had ze in haar korte leven nog niet gezien. Een klein wezentje, met vleugels zo prachtig. Kleuren van oranje, geel en zwart. In het zonlicht dat er was schitterde het prachtig. Een kleine gevleugelde.
‘Mam! Wat is dit?’ schreeuwde ze toen verrukt uit terwijl ze om het beestje heen sprong. Haar staart stond hoog en haar hoofd ook. Ze probeerde met haar neus het beestje aan te raken, maar daardoor vloog het alleen maar verder weg.
‘Wacht!’ schreeuwde ze, en ze galoppeerde aan om achter het beestje aan te galopperen.
Ze was zo druk bezig, dat ze de boomwortels op de grond niet door had. Een been bleef achter een boomwortel haken. Ze gilde en ze landde met haar knieën op de grond.
‘Au!’ piepte ze. Snel krabbelde ze weer overeind. Haar knieën brandden. Ze beet op haar lip en probeerde eraan te likken, maar dat deed nog meer pijn. En de kleine gevleugelde kon ze al niet meer zien.

[Fontanella, sorry voor de flutheid. Volgende wordt beter (;]

Fontanella wandelde met een veulen aan haar voet richting het bos. Rustig beantwoorde ze alle vragen van haar veulen. Dat ze er niet gek van werd, was een wonder. Lidah was bijzonder spraakzaam en leergierig. Maar agh, het was fijn om een veulen zo op te voeden. Het was een slim veulentje dat veel zou kunnen bereiken. Fontanella knikte op haar vraag. Hier wou ze inderdaad naar toe. Wat ze haar wou laten zien? Vanalles. Er was hier zoveel te zien dat je niet eens wist waar je moest beginnen. Fontanella draaide haar hoofd om en keek Lidah aan. "Ik wil je zoveel laten zien, we zullen hier wel een tijdje door brengen denk ik." Sprak Fonta rustig. Ze zou Lidah hier wel een paar dagen bezig kunnen houden hoopte ze. Dan was ze sterker en konden ze daarna wel ergens anders heen gaan. Met de badass gebieden zou ze nog een tijdje gaan wachten. Daarvoor moest Lidah eerst sterker worden. en op zijn minst haar mannetje kunnen staan met woorden. Al verwachte Fonta daar geen problemen.
Een vlinder trok Lidah's aandacht. Fontanella hoorde haar stem weer. "Dat is een vlinder." Sprak Fonta rustig. Lidah rende achter de vlinder aan. Fonta grijnsde eens en schudde der hoofd. Ze zag haar veulen landen op de grond en zuchtte eens. Ze ging over in een drafje en stopte bij haar. Ze gaf der een lik tussen haar oren en wandelde weer verder. Ze moest leren hard worden en de pijn te negeren. "Kom" Sprak ze dan ook rustig. Fontanella had nooit aandacht geschonken aan pijn. "Probeer de pijn te negeren en aan leuke dingen te denken. Pijn kan je voelen maar mag je niet laten zien." Legde Fonta op een warme toon uit. Haar grijze ogen straalden een vreemde soort rust uit. Iets wat enkel dochter en moeder zouden kunnen begrijpen. Fontanella was een heel ander wezen als ze bij veulens was. Tegenover volwassen paarden was ze een heel stuk afstandelijker en killer. Ze had wel de waarden die je moest kennen meegekregen en zou altijd respect hebben, voor welke geaardheid dan ook.

Lidah's grote oren spitsten zich, haar staart opgewonden omhoog geschoten. Ze bleef achter haar moeder aan huppelen, soms week ze wat af van het pad wat ze aan het volgen was. Haar donkerbruine ogen vonden allerlei interessante dingen, tenminste, in haar ogen. Bijna alles wat ze zag, had ze immers nog nooit gezien. Lidah was erg leergierig. Ze wilde nieuwe dingen ontdekken. Maar nu, deed ze allerlei ontdekkingen, al was het voor menig paard een van de doodnormale dingen op aarde.
"Ik wil je zoveel laten zien, we zullen hier wel een tijdje door brengen denk ik." Haar ogen vlogen weer naar het donkerbruine gestalte van haar moeder. Ze bekeek haar eens goed. Ze herkende de donkerbruine merrie natuurlijk, het was haar moeder. Ze kende haar geur en haar uiterlijk, maar nooit had ze haar moeder helemaal in zich opgenomen. Lidah keek in de donkere ogen van de merrie. Ze was best gespierd, voor zover zij andere paarden had gezien. Eigenlijk alleen haar moeder.
Hoe zag zij er eigenlijk uit? Ze herkende de kleur van haar vacht, de kleur van haar staart, haar manen had ze zelfs gezien. Maar haar gezicht, had ze iets anders daarop? Welke kleur hadden haar ogen? Ze keek weer in de ogen van haar moeder. Donkerbruin, zwart achtig. Zouden haar ogen hetzelfde zijn, of zouden ze een totaal andere kleur hebben? En haar moeders neus, daar zat wit op, wat roze. Zou haar neus ook een andere kleur hebben, zou haar neus ook roze zijn?
‘Mama? Hoe zie ik eruit?’ vroeg ze toen uit het niets. Ze wilde het weten. Was er een plek waar je jezelf kon zien? Was dat mogelijk? Waarom kon je je eigen hoofd eigenlijk niet zien, waarom niet?
"Dat is een vlinder." Meteen was haar aandacht weer bij het kleine, gekleurde diertje. ‘Vlinderrr~..’ herhaalde ze zachtjes. Haar beentjes werden hoog opgegooid, en ze probeerde naar het diertje toe te springen. Het schrok, en vloog daardoor alleen maar verder weg. Een teleurgestelde uitdrukking ontsierde haar gezicht.

Een klein kermend gekreun kwam uit haar mond. Haar onderlip trilde een beetje. Haar moeder wende haar hoofd naar haar, waarna ze naar haar toe kwam draven. Ze voelde de tong van haar moeder tussen haar oren.
"Kom." had de moeder geopperd. De merrie liep ook al weer voorwaarts. "Probeer de pijn te negeren en aan leuke dingen te denken. Pijn kan je voelen maar mag je niet laten zien." Waarom mocht je niet laten zien dat je pijn had. Anderen konden toch zien dat je pijn had. Op haar knieën zaten plekken die pijn deden, dat konden de anderen toch zien? Ze konden toch wel nadenken dat dat pijn deed. Ze zette wat kleinere stappen achter Fontanella aan. ‘Maar waarom mag je de pijn dan niet laten zien?’ vroeg ze daarna, terwijl ze in een langzaam tempo achter haar moeder aan liep. Waarom niet? Zelf kon ze dat niet bedenken.