Well, I think you've got an hipster in your herd right now

Ondanks dat het pas lente was waren de wilgenbomen al mooi groen. Ze lieten je denken dat die vreselijk koude winter al lang verleden tijd was en dat de zomer op je stond te wachten. Spijtig genoeg, voor sommigen dan, was dat nog lang niet zo. De meeste bomen waren nog kaal en de laatste restanten koppige sneeuw smolten langzaam weg. Nieuwe dieren zouden komen. Jonge dieren. Navayo interesseerde zich er niet bepaald in. Hij moest niet de bezorgde hengst zijn die zijn merrie beschermde. Hij zou zo ten eerste helemaal niet zijn, totaal niet. Die merrie zou zowieso voor haar eigen kunnen zorgen en ze zou wel slim genoeg zijn om niet ergens midden in een open veld een veulen te krijgen. Zijn lichte ramsneus bewoog lichtjes van links naar rechts op het tempo van zijn drafje. Je kon het eerder als huppelen zien door het tempo. Hij hees zijn pikzwarte hoeven netjes op en liet ze langzaam neer komen. Hij gooide er zelfs een lichte passage uit. Spijtig genoeg zou niemand hem zo ooit aan het werk zien. Hij was zijn ultimate dream mare nog niet tegen gekomen. Enkel zij zou hem in een romantische bui zien. Hem zien als hij om iets gaf. Navayo kon best om iets geven, alleen deed hij het niet vaak. Hij werd aanzien als een hengst die zich nergens iets van aan trok. Een appart geval. Hij moest toegeven dat hij best wel een hipster was. Zeiden ze ‘ga links’ ging hij naar rechts. Zo was hij altijd geweest en zo zou hij altijd zijn. Hij zag er trouwens ook niet uit als een doorsnee wild paard. De meeste paarden hadden een onopvallende vacht. Die van Navayo was een felle valkkleur. Het S teken op zijn rechterkaak was ook niet echt bepaald normaal. Het nadeel aan in gevangenschap geboren te zijn geweest. Niet dat het voor hem überhaupt veel verschil uit maakte. Ook zijn ras was nu niet bepaald alledaags. In Europa vond je nu eenmaal geen Campolina’s buiten Navayo ofcourse. Wauw, dan was hij echt uniek. Niet dat er veel Campolina’s waren over heel de wereld. Mensen wisten amper dat zijn ras bestond, maar hij bestond wel. Hij was geen verzinsel zoals pokémons of bakugan of bayblade. Nee, hij was echt. Een echte Braziliaanse hengst. Een trotse hengst. Dat kon je wel zien aan zijn passage, die hij nog steeds ongestoord volhield.

Zijn prachtige passage kwam tot zijn einde. Hij ging weer rustig gewoon draven en strekte ontspannen zijn hals. Zijn hals was op sommige stukken donkerbruin van wat zweet. Zijn lange zwarte manen verborgen zijn enigsinds dikke hals. Nouja, dik kon je het niet noemen, eerder gespierd. Niet dat hij voor de rest echt enorm gespierd was. Het was eerder zijn lichaamsbouw die hem er gespierder deed uitzien dan dat hij eigenlijk was. Want hij was eerder een watje dan een echte vechter. Hij had een typische Jack sparrow walk als hij ergens voor weg rende. Soms kon hij zelfs hysterisch gaan doen over een klein spinnetje dat voor zijn hoeven voorbij liep. Hij zou haast gaan gillen als een meisje. Maar dan zou de held in hem naar boven komen. ‘Die, b$tch die!’ Keelde hij meestal uit als hij het miniscule diertje zou verpletteren met zijn 10 keer zo grote hoef. Enkel als er vreemde paarden bij waren, was hij rustiger. Als hij met vrienden was, dan kon je hem altijd wel ergens horen. Dat deed hij dan ook het liefste, met een groepje hengsten ergens rondhangen en niets doen. Gewoon over random stuff praten, en ofcourse over merries. Al werd Navayo dan wel altijd ontzettend stil. Hij was op dat gebied totaal niet als zijn vrienden. Die vonden het leuk om van merrie af te wisselen. Navayo besteedde daar geen aandacht aan. Hij was eerder het type dat bevriend werd en je crazy bf werd. Maar hij deed niet onder voor zijn vrienden. Ze respecteerden hem het meest van allemaal. Hij was ten eerste meestal de oudste van de groep, maar ook de meest outsider. Ze kregen respect voor hem door hoe hij echt was, niet door hoe hij zich voor deed. Oké, hij was extreem vreemd op sommige gebieden maar je kon er voor vallen. Al schatte Navayo die kans uitermate klein in. Hij was wel een mooie hengst maar hij kon niet de liefkozende, romantische hengst zijn die merries wouden hebben. Hij was eerder het type dat verbaasd op keek als je hem een neusje gaf. Dan trok hij een scheve onschuldige grijns. Als hij een mens was geweest had hij er ook nog eens zijn schouders erbij opgehaald. Zijn ogen kregen dan een ‘ik weet niet wat te doen dus lach ik maar’ uitdrukking. Typische Navayo actie.

Maar goed, genoeg gerodeld. Navayo stond ondertussen al stil en keek even om zich heen. Hij was ergens in het wilgenwoud, dat stond vast. Waar ergens? Dat wist hij niet. Hij wist wel dat hij bomen zag met dikke stammen met gigantische takken eraan. Het was duidelijk dat dit wilgenwoud al een paar honderd jaar oud was. Nog enkele late vogels waren nog wat aan hun nest aan het bijwerken terwijl het vrouwtje al zat te broeden. Vreemde wezens, die vogels. Navayo wende zijn hoofd weer af en zuchtte eens. Waarom deed hij dit Ookal weer? Oja, hij was eenzaam en vermits deze kudde dan toch het beste bij hem paste, waarom ook niet. Een luide hinnik verliet zijn keel. Zijn gespierde hals voor even gestrekt. En nu moest hij maar wachten zeker? Hij wist niet eens hoe die zogenaamde Magnifico eruit zag. Maar als ze haar naam eer aan zou doen zou ze er inderdaad magnifico uitzien. Maar was ze egt een flop, zou het gewoon zoals een magnum ijsje zijn. Hmm Navayo fronste even. Dat klopte niet. Magnums waren ook lekker. En waren er niet zo van die ordinaire kerels die meisjes lekker noemden? Hmm dan moest hij maar iets anders verzinnen als die merrie echt lelijk zou zijn. Maar dat verwachtte hij nu niet bepaald van een leidster. Hij verwachtte eerder een net paardje dat er proper uit zag. En vooral een mooie merrie. Nah, waarschijnlijk niets voor hem. Hij zou forever alone zijn en daar was hy bly mee.

[en magnumpje ]

20. Magnifico

Het gelukzalige gevoel was er weer. Het gevoel dat er weer iets groeide in haar buik. Dat ze een nieuw leven aan het opwekken was. Wat hield ze vreselijk veel van de lente. Haar humeur stond - net als de bloemetjes - in bloei.
Als een klein veulen hupte Magnifico tussen de bomen door. Ze hoorde enkele vogels om haar oren heen fluiten en één vogeltje zag ze met een worm - of zoiets dergelijks - in haar bek naar haar nest toe vliegen, waar vier hongerige vogelkopjes hun bekken al wijd open hadden staan. Gelukkig waren veulens niet zo. Die arme vogeltjes die raceten heen en weer om die kleintjes van hen te voeren, terwijl ze zelf amper tijd hadden om te eten. Gelukkig waren zoogdieren een stuk handiger en maakten het voedsel zelf aan voor hun kinderen terwijl je lekker stond te niksen. Het ging vanzelf.
Magnifico's donkerbruine ogen flitsen wild heen en weer toen ze gehinnik hoorde. En dat gehinnik herkende ze uit duizenden. Een nieuw kudde-maatje. Haar oortjes sprongen naar voren. Ze zwiepte met haar staart en maakte een overgang naar een luchtig drafje. Dat ze opnieuw drachtig was geworden, was nu nog niet te zien. En ze zou het ook nog niet gaan vertellen. Alleen Remember wist het - hoe kon het ook anders. Maar verder niemand. Ze liet het ze zelf maar komen uitzoeken en als het echt duidelijk werd haar kudde met het heugelijke nieuws verblijden. Misschien zou ze het Daesha nog eerder gaan vertellen, maar verder niemand anders. Alleen haar gezinnetje eerst. Haar lieve, vrolijke gezinnetje.
Terwijl ze doordraafde fantaseerde ze over het veulentje. Stiekem wilde ze dat het op haar zou gaan lijken. Vooral als het een hengst zou worden. Een bruine hengst.. Die op haar vader zou gaan lijken. Allegro.. Dat zou misschien wel een naam voor hem zijn. Áls het een hengstje werd. Ze hoopte eigenlijk wel op een hengst. Maar dat kon ze niet bepalen. Maar ach. Ze had al eens een merrie gekregen, een hengstje erbij zou leuk zijn. Maar een merrie zou ook niet erg zijn. Als het maar lief, leuk en gezond was. En niet een of andere gehandicapte die waarschijnlijk dood zou gaan.
Haar oortjes kwamen nog strakker naar voren te staan toen ze een duidelijke geur vanuit het wilgenwoud rook. Ze brieste, schudde een paar keer met haar hoofd en versnelde haar draf. De wilgen waren groot en majestueus. De grote takken leken wel armen die om je heen sloegen als je dichtbij kwam. Het wilgenwoud had altijd al een magische indruk op haar gemaakt.
Toen ze een goudkleurige vacht zag, verscheen een vrolijke glimlach op haar gezicht. Ze was in een opperbest humeur. Toen ze eenmaal vlak voor de valk hengst stond, bekeek ze de hengst even goed. Groot en krachtig. Dit zou een goede aanwinst kunnen zijn. Hij was zeker geen wanhopig geval zoals ze die wel vaker had gezien. Die waren direct op staande voet afgewezen. Wanhoop was niet toegestaan in haar kudde.
‘Jij was degene die riep, neem ik aan?’ vroeg ze toen aan de hengst. Ze stelde zich toen meteen voor aan de hengst. ‘Mijn naam is Magnifico. Leidster van de Quiet Sparkle.’

[Flut. D: + 6. Wanhoop]

Navayo's donker bruine ogen gingen langzaam op en neer. Als je moest wachten ging te tijd maar traag voorbij. Hij verzette zijn gewicht van zijn ene achterbeen naar het andere achterbeen om de tijd wat te doden. Hoe zouden tamme paarden dat toch doen als ze in van die boxen stonden? Navayo kon nu al geen seconde stil staan, hoe zou dat dan wel niet zijn? Zouden ze naar de klok luisteren die verder tikte? Of zouden ze door draaien en rondjes gaan lopen in het vierkant? Misschien ontsnapten ze wel zoals hijzelf had gedaan toen ze hem een halster aan wouden doen. Of misschien namen ze er vrede mee. Genoten ze van tweevoeters die op hun rug zaten. Sommige paarden deden net alsof ze hetzelfde waren als die tweevoeters. Blergh, Navayo walgde ervan. Het was zowat het enige waar hij niet bij kon met zijn brein. Paarden en mensen die in vrede samen konden leven. Hij begreep het gewoon niet. Wisten die paarden niet wat ze misten? Oké zijn leven was zwaarder geworden sinds hij in het wild leefde, maar zo erg was het niet. Navayo was een meester in zich vol proppen met voedsel tijdens de zomer en de herfst. Hij kwam altijd zonder problemen de winter door. En in de lente had hij zijn slanke lijntje weer terug. Niet dat hij echt slank gebouwd was, helemaal niet. Hij was redelijk breed gebouwt waardoor hij een stuk gespierder leek dan hij werkelijk was.

Eindelijk verscheen een ander paard. Een bruine merrie kwam in zijn zicht. Ze leek een normale grote te hebben. Iets kleiner dan hem, wat normaal was want hij was een hengst. Ook was Navayo volledig volgroeid en was hij in zijn gloriejaren. Hij kwam er op zijn allerbest voor en dat zag je aan hem. Zijn lichaam was optimaal verzorgd. Niet dat zijn uiterlijk veel uitmaakte voor Navayo. Het was eerder mooi meegenomen als het uiterlijk mee zat. Hijzelf vond zichzelf nu niet bepaald een pracht. Voor hem waren slanke paardjes een must. Niet dat hij een arabiertje zo geweldig vond maar hij vond ze wel mooier als een stevig gebouwde friese merrie. Dat gaf hij ook eerlijk toe. Waarom erover liegen? hij ging niet zeggen dat het onmogelijk was hem ooit met een friese merrie langs zijn zijde te zien. Neen, dat ook weer niet. Uiterlijk was maar bijzaak voor hem. Het moest eerst maar eens klikken tussen hem en een merrie op de juiste manier.

De merrie stelde hem een vraag. Meteen daarna stelde ze zich voor. Navayo bekeek haar eerst even na een vriendelijke knik te geven.
"Indeend, Ik riep je" Sprak hij rustig met zijn iets of wat licht hese stem. Nu was het zijn beurt maar eens om zich voor te stellen. Niet dat hij zichzelf zo speciaal vond dat ze persé zijn naam moest onthouden. Hij vond het niet eens nodig om de naam te weten van een paard. Je kon makkelijk met elkaar om gaan zonder elkaars naam te weten in het begin. Het was ook zo cliché om je meteen voor te stellen.
"Navayo is de naam." Zei hij dan toch maar uit beleefdheid. Hij wist dat de Quiet sparkle een goede kudde was. Of hij er in thuis hoorde, dat maakte de merrie zelf maar uit. Of hij er problemen mee had om onder een merrie te staan? Een beetje. Hij zou haar niet bepaald als een meerdere zien, eerder als een merrie die uiteindelijk de beslissing nam omdat ze ouder was als de meeste paarden in de kudde. Maar haar als een meerdere aanzien, dat nooit. Dat kon Navayo nu eenmaal niet.
"Ik riep je omwille van de kudde. Het wekte enigszins mijn interesse." Dat Navayo zijn woorden niet zorgvuldig koos kon je soms wel eens merken. Als hij al zei dat je een klein beetje interesse bij hem kon opwekken was je erg goed bezig. Normaal interesseerde hij zich helemaal niet in het kudde leven. Maar ach, hij wou eens wat nieuws beleven.

Haar aandacht was nu helemaal gericht op de hengst. Hij wilde haar kudde joinen, en dat vond zij helemaal geweldig. Langzamerhand zag ze dat de Quiet Sparkle populairder werd. Eerst was de Dénali helemaal dé kudde voor de goede paarden. Misschien waren ze er niet aan gewend dat als de leidster van de kudde overleed, een buitenstaander haar plek in zou nemen. Maar sinds Kai onder leiding stond van de Dénali, ging die kudde een beetje bergafwaarts. En daar genoot de Quiet Sparkle met volle teugen van. Ook al had ze besloten om bondgenoten te worden met de Dénali. Als nog streelde het haar ego dat de Quiet Sparkle groter en groter werd.
"Indeend, Ik riep je" Haar ogen richten zich op de hengst terwijl ze haar hoofd een beetje kantelde. Wachtend op wat de hengst nog meer te vertellen had. Hij wilde in de Quiet Sparkle, waarom? Sommige die in de kudde wilden vertelden het uit zichzelf al. Anderen wachtten af totdat zij iets zou vragen.
Hij stelde zich voor als Navayo. Een aparte, mooie naam. Ze knikte naar hem. Haar ogen vlogen nog eens keurend over het lichaam van Navayo.
"Ik riep je omwille van de kudde. Het wekte enigszins mijn interesse." Wat een net woordgebruik had deze hengst. Ze lachte even naar hem. Juist. En verder zij hij niks. "Het wekte enigszins mijn interesse op." Geen reden waarom, niks. En daarom moest zij het maar weer eens gaan vragen.
‘Oke, oke,’ zei ze toen rustig. ‘Je weet dat de Quiet Sparkle een goede kudde is. Wat is volgens jou een goed paard? Wat voor eigenschappen zou zo'n paard moeten beschikken?’ vroeg ze toen op een rustige, warme toon aan de hengst.
‘En waarom wekt de Quiet Sparkle dan jouw interesse? Waarom wil je in de Quiet Sparkle?’ vroeg ze vervolgens erna.
Ze had nu bijna al haar vragen gesteld die ze wilde stellen. Ze had een beetje een paar standaard vragen. Soms vroeg ze door aan de hengst op zijn antwoorden, probeerde hem een beetje met woorden aan de kant te zetten. Zo had ze dat ook gedaan bij Akoni, die had perfect blijven antwoorden. Een soort kruisverhoor werd het, maar het was echt uitstekend verlopen bij haar. Hopelijk ging het ook zo bij Navayo.
‘En wat zou jij willen veranderen aan de wereld als goed paard?’ Dat was haar laatste vraag die ze de hengst wilde stellen.

19. Kai

Navayo's donkere lippen krulden even omhoog bij het horen van haar vragen. Wat is een goed paard? Hmm, daar kon je veel antwoorden op geven. Navayo kon dat vooral veralgemenen. Een goed paard was niet altijd een goed paard en een slecht paard was niet altijd een slecht paard. Neutrale paarden waren dan ook alles behalve neutraal. Ze kozen altijd een kant, goed of slecht, er werd altijd een keuze gemaakt. Hij vond dat trouwens de grootste zever 'ik ben neutraal, ik kies geen kant' tuurlijk koos je een kant. Misschien onbewust maar je koos er een.
"Een goed paard is niet altijd een goed paard. Elk paard zal slechte dingen in zijn leven doen. Kijk naar tijden van oorlog. Een goed paard zal moorden en op dat moment geen goed paard zijn. Een slecht paard zal ook moorden en op dat moment slecht zijn maar zal ook zorgen voor zijn strijdmakkers en op dat moment een goed paard zijn." Sprak hij enkel. Hij wist niet of het antwoord zou geven op haar vraag wat een goed paard was maar dat interesseerde hem bitter weinig. Hij had op alles zijn eigen kijk en dat moesten ze maar respecteren.
"wat voor eigenschappen? Zolang je de juiste keuzes maakt in het leven, je eigen weg volgt en zorgt voor anderen is het toch goed?" Peinsde hij hardop. Hoe kon je nu verwachten dat een paard aan eigenschappen ging voldoen?

Zijn donker bruine ogen hadden een levendige twinkel. Waarom hij in de kudde wou? Hmm, moeilijke vraag eigenlijk. Hoe kon hij nu positief en eerlijk antwoorden? Hij kon toch niet plataf gaan zeggen dat ie meer avontuur wou in zijn leven en het de enige kudde was die hem enigszins aansprak? Dat zou nogal bruut overkomen. Maar eigenlijk was het wel de waarheid. Nouja hij zou het wat kunnen verbloemen. Hij dacht even na. Hoe kun je zoiets nou mooi verbloemen? Zowieso kon hij zeggen dat de kudde hem aan sprak. Maar waarom ze hem aan sprak? Hij wist het niet. Het was gewoon een buikgevoel. Om die gedachte kreeg hij een grijnsje op zijn gezicht.
"Ik ga eerlijk zijn. Dat ik het niet weet." Sprak hij dan ook ooit. Tja, waarom liegen? De waarheid kwam toch aan het licht.
"Nu gaat u waarschijnlijk denken 'why the hell roept die asshole dan?' verry simple, buikgevoel. Ken je het gevoel dat je iets moet doen en niet weet waarom? Dat je niet weet waarom iets je aanspreekt en het dat toch doet? Well, I had that feeling." Legde hij daarna uit. Het was misschien een van de meest eerlijke antwoorden die ze ooit had gekregen.

Wat hij zou willen veranderen aan de wereld als goed paard? Weer zo'n doordenker. Daar hield ze precies wel van, paarden laten denken. Wat zou hij willen veranderen? Misschien iets wat hij altijd deed, het leven niet te serieus nemen. Waarom het leven serieus nemen? Als je je altijd zorgen maakt heb je niets aan je leven.
"Het leven niet te serieus nemen, je komt er toch nooit levend uit. Misschien wel het belangrijkste om te veranderen. Als je het leven te serieus neemt, maak je verkeerde keuzes, maak je geen lol en op het einde van je leven heb je er niets aan gehad. F#ck logic" Sprak hij dan ook. Het was iets wat veel paarden moesten leren vond hij. Waarom treuren om gisteren en je zorgen maken over morgen als je vandaag leeft? Het zou toch zonde zijn moest je denken aan gisteren en morgen als je vandaag nog sterft?

14. 'Neem het leven niet al te serieus, je komt er toch nooit levend uit.' - Unknown

De hengst vond haar vragen kennelijk erg leuk, want zijn mondhoeken krulden op bij al de eerste vraag die ze had gesteld. De hengst hoefde hierover niet lang na te denken, en gaf daarna een vrijwel perfect antwoord, die ze nog niemand anders had horen zeggen. Zijn antwoord klopte helemaal. De goede en de slechte kant hadden alleen allebei een andere visie op hoe ze de wereld wilden. Ze hadden andere karakters, en ze wilden de wereld in hun eigen ogen beter hebben. Maar toch, ieder is goed noch slecht noch neutraal. Je was wel eens 'slecht', en je was wel eens goed. De ideeën van de hengst waren juist. Ze antwoordden ze met een goedkeurende knik.
"wat voor eigenschappen? Zolang je de juiste keuzes maakt in het leven, je eigen weg volgt en zorgt voor anderen is het toch goed?" Deze hengst had echt een brein. De antwoorden waren juist, op zijn eigen manier. Ze mocht hem wel, dat was duidelijk. Hij had echt de brains van een goed weggelegde goodie. Weer knikte ze enkel als antwoord, maar de glimlach op haar gezicht en haar ogen spraken boekdelen.
Opeens verbaasde de hengst haar met het volgende antwoord op haar vraag waarom hij in de kudde wilde: "Ik ga eerlijk zijn. Dat ik het niet weet." Whut? Waarom riep die gozer dan? Ze waardeerde zijn eerlijkheid, en dat hij er geen verhaal om ging lullen. Weer een goodie-eigenschap. "Nu gaat u waarschijnlijk denken 'why the hell roept die asshole dan?'" Ze knikte instemmend. Inderdaad, waarom riep ie? "verry simple, buikgevoel. Ken je het gevoel dat je iets moet doen en niet weet waarom? Dat je niet weet waarom iets je aanspreekt en het dat toch doet? Well, I had that feeling." Ze knikte. Ja, ze kende het wel. Iedereen kende het. ‘Dan heeft jouw buik een hele goede smaak,’ grapte ze vervolgens.
"Het leven niet te serieus nemen, je komt er toch nooit levend uit. Misschien wel het belangrijkste om te veranderen. Als je het leven te serieus neemt, maak je verkeerde keuzes, maak je geen lol en op het einde van je leven heb je er niets aan gehad. F#ck logic" Hij was awesome. Ze moest het toegeven. De win: Het leven niet te serieus nemen want je komt er toch nooit levend uit, vond ze geweldig. Hij was een genious! Ze lachte even.
‘Gefeliciteerd! Je zit echt in de Quiet Sparkle. Je antwoordden waren geweldig, heel eigen. Ik roep je binnenkort voor een activiteit, wees erbij.’ Ze knikte nog eens naar de hengst, en verliet toen het gesprek. Ze draaide zich een halve slag. Vervolgens maakte ze een overgang naar draf, en maakte zich voort terug naar de Quiet Sparkle.

14. 'Neem het leven niet al te serieus, je komt er toch nooit levend uit.' - Unknown