De grote hengst dwaalde over de vlakte, zijn manen wapperden licht in de wind. Hij grijnst, grijnzend stapte hij door. Stap, stap, stap, stap.. Een eeuwige doolhof van leven. Stap, stap, stap, stap… Lopen… het was best saai, lopen. Het was vermoeiend, maakte je duf. Loop, loop, loop, loop. Zuchtend stapte hij verder. De ene voet voor de ander zetten.. het was zó eentonig. Je kon hem wel vertellen dat je het leuker kon maken met zijn tweeën ,maar het bleef lopen. En hij was zo lui als weet ik het wat. Hij wilde het liefste de hele dag op zijn luie gat liggen en slapen. Slapen, slapen, slapen, slapen.. Mm.. Klinkt goed. Hij grijnsde nu breed. Het maakte hem wel blij, de gedachten aan slapen.. slapen.
Hij schudde met zijn manen en zette een sierlijke draf in. Hij brieste en gooide even heen en weer met zijn hoofd. Briesend draafde hij verder. Oké draven was ook wel leuk. Hij bokte een paar keer speels en hinnikte ingehouden. Hij was in een blije bui. Een hele blije bui. Zijn lange manen wapperden weer op. Hij bokte kort weer. En galoppeerde toen met een raar sprongentje aan. Hij galoppeerde net zo lang tot het zweet op zijn flanken stond en hij aankwam op een plekje met veel bloemen… heel erg veel bloemen. Overal bloemen..! oh mijn god.. Hoeveel bloemen konden er zijn. Na het was best mooi. Hij nam in tot een draf en daarna stap. Hij hijgde en zweette een beetje. Maar met nog een glimlach op zijn gezicht stapte de hengst door.
Hij hoorde wat, hij draaide nieuwsgierig zijn oortjes in de richting van het geluid. Hij draaide zich om en zag een mooie merrie op hem af komen lopen. Een zwarte merrie.. een vaag bekende merrie. Gawd, hij kende haar. Maar waar van? Zijn hersenen werkte in cirkeltjes; Ik ken haar, waarvan, ik weet het niet.. Een lang verleden? Een tijd terug? Hij wist het niet maar hij brieste vrolijk, want hij wist het wel zeker hij kende haar en zou niet weglopen. Hij glimlachte en wachtte.
Hij schudde met zijn manen en zette een sierlijke draf in. Hij brieste en gooide even heen en weer met zijn hoofd. Briesend draafde hij verder. Oké draven was ook wel leuk. Hij bokte een paar keer speels en hinnikte ingehouden. Hij was in een blije bui. Een hele blije bui. Zijn lange manen wapperden weer op. Hij bokte kort weer. En galoppeerde toen met een raar sprongentje aan. Hij galoppeerde net zo lang tot het zweet op zijn flanken stond en hij aankwam op een plekje met veel bloemen… heel erg veel bloemen. Overal bloemen..! oh mijn god.. Hoeveel bloemen konden er zijn. Na het was best mooi. Hij nam in tot een draf en daarna stap. Hij hijgde en zweette een beetje. Maar met nog een glimlach op zijn gezicht stapte de hengst door.
Hij hoorde wat, hij draaide nieuwsgierig zijn oortjes in de richting van het geluid. Hij draaide zich om en zag een mooie merrie op hem af komen lopen. Een zwarte merrie.. een vaag bekende merrie. Gawd, hij kende haar. Maar waar van? Zijn hersenen werkte in cirkeltjes; Ik ken haar, waarvan, ik weet het niet.. Een lang verleden? Een tijd terug? Hij wist het niet maar hij brieste vrolijk, want hij wist het wel zeker hij kende haar en zou niet weglopen. Hij glimlachte en wachtte.
