Breath of life

Met een groot verlangen keek hij naar de zee, het geweldige en woeste water werd in zijn ogen weerspiegeld, zou het niet geweldig zijn om de baas te zijn over die zee? Om over de zee te varen, terwijl het dek van je schip zachtjes of hevig op en neer deinde. Zou het niet geweldig zijn om een piraat te zijn? Om met een woeste 'arrr' op het schip van andere te springen, hier en daar wat mensen neersteken om dat schip te kapen? Maar nee, dat was niet voor hem weggelegd, hij was niet meer dan een simpel paard, een simpel paard met een sikje, een doek om zijn hoofd, kralen in zijn manen en een grote band met een stok erin, die dient als 'zwaard', om zijn middel. Met nog een laatste zucht van verlangen draaide hij zich om, direct begon de wind aan hem te rukken, zijn manen en staart wapperde wild naar achteren en met zijn ogen dichtgeknepen begon hij aan de eeuwig durende tocht naar de rand van het uitgestrekte bos. Uiteindelijk voelde hij de overige blaadjes die er nog lagen knisperen onder zijn voeten, hoewel hij allang gemerkt had dat de wind opgehouden was, de grond anders was geworden en dat hij verscheidene keren tegen een boom aangeknalt was had hij moedig zijn ogen dichtgehouden tot hem moment dat hij de blaadjes hoorde kraken. Langzaam gingen zijn ogen open. Hij keek maar eventjes rond het gebied en zag direct een merrie, ze was bruin, zwarte manen, simpel. Hij was ook bruin met zwarte manen, hij had bruine ogen, maar in tegenstelling tot de merrie had hij een sikje onder zijn kin, een band rond zijn hoofd een kraal in zijn manen en een band om zijn buik waar een tak in stak die voor hem diende als zwaard. Zijn hoeveelste takkenzwaard? Die dingen braken gewoon altijd af. Maar ze zorgde voor zijn 'imago.' Of die nou slecht of goed was. De taken waren als zijn beste vriend. En oja, hij had nog een ketting rond zijn nek, deze ketting was het boeiendste aan zijn uiterlijk. Aan de ketting hing een klein doosje, een kompas, maar het kompas was nog nooit geopend. Hij geloofde dat het magische krachten had, maar hij wist het niet, hij had alleen de buitenkant gezien. Goed terug naar die merrie.

~Anaïs~

Klik-klak. Hoeven waren te horen in het bos. Bladeren werden geplet en takken kraakten. Vogels floten hun deuntje, maar zodra er gekraak te horen was vlogen ze ervandoor. Het was nu muisstil in het bos, alleen de zee was van ver weg te horen. Ze was richting de zee aan het lopen en zocht naar iets om haar bezig te houden. De dieren spurtten weg voor haar hoeven zoals een kleine eekhoorn die ze bijna had geplet. Ze stopte even en drukte geërgerd haar oren in haar nek. Ze had het dier wel durven pletten, maar het was te snel. Opnieuw zette ze de stap voorwaarts. Ze liep tussen de bomen door. Haar donkere ogen waren strak op de omgeving voor haar gericht terwijl haar oren zochten naar iets anders. Een geluid dat haar van gedachten kon veranderen. Haar oren draaiden alle kanten op, maar alleen de vogels kon je nog horen. Ze waren bezig met hun jongen die nu allang geboren waren. Ze kregen eten en mochten binnenkort voor de eerste keer vliegen. Anaïs schudde met haar lange manen en een geur drong haar neus al snel binnen. Ze rook een hengst, hij leek bekend, maar ze wist het niet zeker. Elk paard kende ze bijna. Ze stapte in de richting van een bruine hengst. Hij had een sik en een band rond zijn buik. Of keek ze verkeerd? Ook had hij een doek aan zijn hoofd en nog wat anders. Ze rolde met haar ogen en stapte verveeld naar hem toe. Het leek haar best fijn om iemand als hem te kunnen pesten. Ze grijnsde even breed bij die gedachte en stopte voor de hengst. Er zaten nog wat kleine meters tussen. Haar donkere ogen gleden over hem heen en meteen richtte ze haar weer op zijn bruine ogen. Haar blik was ijskoud en toonde geen enkele emotie. Oke, verveling kon je misschien zien. Of dat ze nergens zin in had. Haar houding was ontspannen en haar oren stonden neutraal, maar die houding kon bij het minste veranderen naar de duistere kant.

Dus de merrie was bruin, zwarte manen, zwarte kille ogen bladiebladiebla. Het enigste wat hem interesseerde was het kolletje van de merrie, in de vorm van een omgedraaid hart. ,,Omgedraaide liefde.’’ Mompelde Jack zachtjes. ,,Is haat.’’ Vervolgde hij. Dus het kwam erop neer dat deze merrie slecht was. Ja, dat had hij al gemerkt aan de verveling in haar ogen. Menig paard was nieuwsgierig naar hem. Deze merrie niet. Ze had iets.. Aparts iets eigens. Waarschijnlijk kwam het door dat hart. ,,Ik heb wel eens over je gehoord. Denk ik. Jij bent die dochter van ene Deina, ze zeggen dat ze een mislukkeling is, maar ze heeft wel de Horcrux geleid.’’ Naar wat hij gehoord had was de merrie irritant, maar sommige spraken met respect voor haar, andere vertelde hem dat ze een wannabe was. Iedere slechterik is een wannabe want als ze niet slecht wouden zijn dan waren ze het ook niet geweest. Dat is aardig simpel en logisch. Ergens had hij de dochter van deze bekende Deina anders verwacht, meer bitchy op het eerste punt. ,,Wat is je naam Merrie?'' Vroeg zijn kalme stem.


~Hij is af maar zo flut als fluttigheid sorry ik ga eten~

Haar donkere ogen gleden over de hengst. Hij leek haar een weirdo of hoe ze het noemden. Ze snoof kort en rolde geërgerd met haar ogen terwijl ze naar hem staarde. Hij leek enorm saai, maar ze kon het mis hebben. Zijzelf was bekend door haar moeder. Iedereen vond haar moeder een wannabe, maar zijzelf was dat niet. Alleen leek het nu wel omdat ze kalm was, maar dat kon gebeuren. Ze was loom door de warmte, de hitte en het was ook nog eens bijna tijd voor de hengstigheid. Haar tweede keer al. Ze sloeg kort met haar hoef op de grond en luisterde naar de woorden. "Omgedraaide liefde." "Is haat." "Ik heb wel eens over je gehoord. Denk ik. Jij bent die dochter van ene Deina, ze zeggen dat ze een mislukkeling is, maar ze heeft wel de Horcrux geleid." De merrie luisterde kalm naar de bruine hengst die maar door bleef gaan. Wow. Ze keek hem even raar aan. Ze had deze hengst nog nooit gezien en kende hem niet. Ook haar moeder kende hem niet. Hij had alleen van haar gehoord en daarom wist hij dat zij de één van haar dochters was. Ze snoof even. Verspreidde het zich zo snel dan? Ze grijnsde kort vals en krachtig, maar ontspande weer. Rustig blijven. Ze sloeg met haar staart naar de vliegen en knikte even. "Klopt. Alles wat jij me verteld is de pure waarheid. Waarom denk je dat ik haar vermoord heb? Zoiets wil ik niet in mijn familie. Ook al is ze mijn moeder." Haar stem was serieus en toch duister. Ze spande haar spieren op en keek hem strak aan. Ze meende dan ook wat ze zei. Ze wilde geen wannabe's in haar familie, niet meer. Iedereen die zich zo zou gedragen kon ze ook nog vermoorden. Al was de helft van de familie verdwenen. Typisch. "Wat is je naam merrie?" Ze richtte haar blik weer op de hengst en snoof even zacht. "Mijn naam zou je toch moeten weten als je mijn moeder kent. Ach wat maakt het uit, mijn naam is Anaïs." Haar stem was beheerst, maar als er één ding verkeerd gebeurde, zou ze nog kunnen ontploffen. Ze draaide haar oren heen en weer omdat ze wat hoorde, maar het leek niets speciaal te zijn.