~It's my life.

Verveeld sloeg de enorme zwarte hengst met zijn staart om zich heen. Merries het was allemaal één pot nat. Hij kon niet begrijpen dat hij ooit iets met een merrie had gehad. Nu moet je natuurlijk niet gaan denken die dude daar valt op hengsten want nee dat is ook niet het geval. Het was compleet over. De liefde was helemaal opgebrand. Tenminste, zo kon je het wel noemen. Welk nu had het nou nog? En dan nog, wat hield het nog in om verliefd te zijn. Bij hem was het toch van korte duur. Vaak nadat hij vader geworden was van een veulen was het al weer over en zocht hij wel weer een nieuwe uit. Oké misschien was het ook het spannende moment van naar zo iets toewerken maar dat had hij nu ook niet meer nodig. Hij had nu een punt bereikt dat dat over was. Hij had nakomelingen genoeg rondlopen op deze aardbol dus daar hoefde hij zich allereerst geen zorgen over te maken. Ten tweede, wat hield die fucking liefde nou eigenlijk in? Ja je ging een eeuwige verbintenis met een ander aan aan wie je je hart volledig zou geven. Nou blijkbaar is het bij hem toch misgegaan want hij had zijn hart nog steeds en had er geen spijt van dat het over was met de merries met wie hij ooit wat gehad had. Het lijstje was in korte tijd wel aardig gegroeid maar dat deed er niet toe. Het betekende niet dat hij zijn wilde haren verloren was. Hij was verstandiger geworden. Dat zeker. Dus vandaar dat hij Satan had uitgedaagd. Satan, in zijn ogen een overloper en een zwakkeling was absoluut géén echt slecht paard. Vandaar dat Azacar eens flink huis ging houden en al die wannabe’s op zou ruimen. Zouden ze niet uit zichzelf gaan dan zou hij ze zelf wel op knappen. Een geërgerde zucht verliet zijn keel. Een ander naderde.. Wie of wat moest dat nou weer zijn? De geur van de onbekende werd langzaam aan duidelijker en duidelijker. Een vage grijns krulde voor een kort moment zijn lippen maar die verdween al snel weer. Echter was de verveelde uitdrukking van het gezicht van de ravenzwarte hengst geveegd. In de verte zag hij het paard al naderen. Een oude bekende kon hij hem ondertussen wel noemen. Zijn lage, rauwe stem weerklonk vanuit de schaduw waarin hij zich gehuld hield. ”Wel, wel Rival. Hoe staat het ermee?” Twee ijsblauwe ogen werden op de andere hengst gericht en tenslotte stapte hij te voorschijn.

[&Rival]

Rival brieste luidruchtig, zwiepte trots met zijn staart en wierp een vernietigende blik op alles wat hem maar voor de voeten liep. Wellicht was hij nu één van de meest gevaarlijke dieren met zo'n pesthumeur als hij nu had. Hij had de spieren van een zesjarig paard, het verstand van een tienjarige en zijn geweten vaarwel gezegd op z'n derde. Menig ander paard dat beweerde slecht te zijn, snauwde, grauwde en klauwde alleen wat naar de tegenstander. Met snauwen bereikte je enkel een bitchfight, en wat je daarmee opschoot was tot nog toe voor Rival ook een raadsel geweest. Het enige wat hij kon bedenken was dat het opluchtte die het 'gevecht' aanknupte. Rival liep verder en snoof vanuit de verte een bekende geur op. Hij voelde nou niet bepaald de drang het paard dat erachter zat te zien, maar een kleine conversatie zou geen kwaad kunnen. De wind waaide langzaam en speelde met de grijze haren in zijn vacht. Het was gebruikelijk dat het in de herfst harder waaide dan normaal in de zomer. Rival grimaste een keer: Het zonnetje begon zich ook al meer en meer te verschuilen achter de grijze wolken. Uiteindelijk liep de jonge hengst naar Azacar toe. Wat had die hier te zoeken? De machtige Fries was hier waarschijnlijk niet voor een pleziertochtje, dat zat niet in hem. Nee, Rival wilde erom wedden dat hij hier voor 'hogere' zaken was, maar wat ging hem ook geen ene donder aan. Hij knikte een groet naar Azacar. 'Goeiedag. Wel goed, momenteel. En jij? Ik hoorde dat er plannen zijn die vervloekte Saten een toontje lager te laten zingen en dat jij de kudde gaat overnemen?' antwoordde Rival nuchter, een geamuseerde toon proberend te onderdrukken. Dit kon interessant worden.

Het leven. Eigenlijk was het maar een zielig en miezerig iets. Iets waar velen veel te veel waarde aan hechtten. Wat daar uit voort kwam? Angst. Angst voor de dood. Angst om te sterven en het leven vaarwel te zeggen. Dit bovengenoemde komt namelijk ook nog eens niet alleen bij de goedzakken onder ons voor. Nee! Integendeel. Paarden die zichzelf slecht noemden vreesden in het diepste van hun wezen om te sterven. En wat maakte je dat? Juist, een slappeling. Diegene die het duister vreesden, die bang waren om daar heen te gaan en nooit meer terug te keren. Hijzelf hield er van risico’s op te zoeken. Met de dood oog in oog te staan. Op het puntje te staan van de dood. Dat waren de momenten in het leven dat hij écht het gevoel had dat hij leefde. Even als in een gevecht. Waarbij je op het puntje stond van dood en leven. Heerlijk daar kon hij echt van genieten. Spottend bracht hij zijn hoofd hoog in de lucht. Zwakkelingen. Als hij aan paarden een hekel had waren het dat soort paarden. En ook dat was de reden dat hij die verrader van een Saten uit zou dagen. In zijn ogen was de zwarte hengst een bespotting van Azacar en de zijnen. Het was schandalig te noemen dat een hengst zoals hij een kudde kon leiden. Een slechte kudde nog wel. Pff, het zou niet lang duren voordat de hengst door had dat hij een goedzakje was. Mocht het nodig zijn zou hij er in hoogsteigen persoon voor zorgen. I’ll beat his ass up Dat was nog zachts gezegd. Saten was een schande! Hij zou verbannen moeten worden. Een gevaarlijke grijns lag rond zijn mondhoeken. Het was bijna toevallig te noemen dat daar nou ook nog eens Rival verscheen. De hengst die Azacar al kende sinds hij een veulen was. Het veulen van Sham en Ineske. Het hoe en waarom hij dit gebied betreden had ging eigenlijk niemand aan maar het was zeer eenvoudig. Men beschouwde dit als het gebied van de goedzakken. Dus wat was de beste plek om die goedzakken eens recht te zetten? Juist. Je moest hen confronteren op hun eigen territorium. De plek waar zij zich thuis voelden moest ineens heel onaangenaam gaan worden. Zijn ijsblauwe ogen bleven op Rival hangen en namen hem op. Een valse grijns krulde zijn lippen. Meer en meer paarden waren op de hoogte van zijn plannen. Heel goed. ”Wel met mij gaat het uitstekend op het moment. En juist, dat heb je heel goed gehoord. Het word tijd dat die verrader een lesje gaat leren.” de donkere blik in zijn ijsblauwe ogen voorspelden al niet veel goeds en dat was precies wat er ging gebeuren. Niet veel goeds.

Rival brieste. Hier en daar vloog een klein vogeltje dat hoogstwaarschijnlijk zijn familie was geraakt bij de overtocht naar het zuiden. De hengst grimaste een keer. Nu kon het dier dan eindelijk op eigen poten gaan staan en volwassen worden. De grijns rond Azacars mond beviel Rival wel. De Fries had het verdiend te leiden, maar Rival zou zich nooit voor een tweede keer voor de volle honderd procent aanbieden als kuddelid en onder hem vechten. Námens hem had hij geen problemen mee en vóór hem ook niet, maar het idee dat zijn hele doen en laten werd beheerst door Azacar bezorgde Rival al de rillingen. Hij was er niet op gebouwd in een kudde te gaan, dat zat niet in hem. Het leiderschapsgen had hij van zijn vader, Sham, geërft en hij had geen idee of hij dat zou moeten prijzen of haten. Rival zou in ieder geval nooit een zoetsappige jaknikker worden. Hij pleitte voor zijn eenzame bestaan en zou de vrijheid die het met zich meebracht niet kunnen missen. Desondanks was het idee te weten dat er iemand achter je stond ook geen vervelende gedachte, maar dat was slechts een klein voordeel als je het tegen de vele nadelen opwoog. Rival lachte luid toen Azacar door ging over Saten. 'Wat? Wou je beweren dat je dat nog niet gedaan had dan? Volgens mij ben je hard op weg weer één van de meest beruchte paarden te worden in Dream Horses, Azacar. Je hebt nota bene de Horcrux achter je staan en volgens mij zegt dat al genoeg,' zei Rival. Hij liet de goedkeuring voor de Fries duidelijk in zijn stem weerklinken, wetend dat Azacar het waardeerde als hij gerespecteerd werd. Ook a;l wilde Rival zich niet onder hem scharen, respect had hij wél voor de Fries. 'Als leider vraag ik je: Doe me een lol en jaag eens een kudde van de watjes de verdoemenis in. Die Saten zou nu wel weer aan't flikflooien zijn met die Boots, dus bij voorkeur de Fire Flame.'