Turn around.

Het was verdacht stil in het moeras. Het stonk er. De bomen waren kaal en in een diepe laag modder weggezakt. De lucht was grauw, de zon was nergens te bekennen en het kon ieder moment gaan regenen. Dit was zeker geen plek waar je voor de lol heen kwam, of voor de gezelligheid, en ook bij Imogen was dat niet het geval. Er klonk plotseling een geluid van iets dat door de modder bewoog en een luide hinnik volgde. Geweldig, ze zat vast. Met veel kracht probeerde ze zich uit de modder lost te trekken, maar de vieze drab bleef zich aan haar vacht vastklemmen. Machteloos begon ze te hinniken, maar stopte opeens toen ze besefte dat ze het alleen maar gevaarlijker voor zichzelf maakte. Als ze nu zou gaan hinniken zouden haar vijanden dat ook kunnen worden. Ze had er over gehoord, er waren veel vijandige paarden in Dreamhorses en die kwamen vooral in dit gebied. Als ze niet oppaste, zou iemand haar vinden en die zou haar niet helpen. Eerder dieper de modder indrukken. Dus besloot ze om zo stil mogelijk te zijn. Machteloos bleef ze haar benen bewegen, het zweet verspreidde zich over haar hoofd. Haar oren schoten alle kanten op, alert voor alle geluiden om haar heen.
Haar kaken zette ze op elkaar, ze verzamelde al haar kracht en duwde zichzelf nog één laatste keer vooruit. De jonge merrie kreunde en wist een klein beetje vooruit te komen in de modder, maar ze was nog langer niet bij een stukje droog land. Moedeloos zuchte ze, probeerde kalm te blijven, maar ze zat écht vast. De enige manier om hier uit te komen was een reddende engel. Als die niet zou komen, zou ze sterven van de kou, honger dorst of één van de moordlustige paarden die hier blijkbaar veel kwamen. Waarom was ze hier ook alweer? Juist, ze was gevlucht voor één van die paarden. Aan de ene kant had ze zichzelf gered door de modder in te springen, want de witte merrie was plotseling haar drift verloren en was niet achter haar aan gesprongen. Blijkbaar houden zelfs "slechte" merries niet van viezigheid. Misschien was het omdat ze nog zo jong was, maar ze begreep nog steeds niets van die paarden die hier rondliepen en zo vol haat leefden. Waren ze gewoon psychisch niet helemaal in orde, of zat er meer achter? Hoe kon je nou zo koud en gevoelloos doen? Of waren het allemaal van die standaard paarden die hun ouders waren verloren en nooit liefde hebben gekend? Nee. Er waren zoveel goede paarden die ook zulke pijnlijke dingen hebben meegemaakt, maar die hebben zichzelf ook niet helemaal afgesloten van geluk en gevoel. Imogen wist zeker dat die paarden die hier leefden, in het moeras, niet gelukkig konden zijn. Daar kon ze zich niets bij voorstellen.
Rustig bleef ze ademen, wachtend tot er iets zou gebeuren. Ze begon het koud te krijgen, door de vieze modder die aan haar vacht kleefde en doordat ze zo weinig bewoog. Het werd steeds later en donkerder en ze begon steeds meer van haar hoop te verliezen. Net toen ze haar ogen wou sluiten om te dromen van de sterren, verscheen er iets bijzonders op haar netvlies. Er volgde een bekende geur, een geur van de bloemenvelden en de Quiet Sparkle. Voor een kort moment dacht ze dat misschien iemand van de kudde haar had gemist, maar er kwam een zwarte hengst op haar aflopen die ze nog nooit eerder had gezien. Even schrok ze, maar die angst was al snel vergeten. Hij kwam haar vaag bekend voor, ze had hem wel eens moeten zien lopen. Hij had een vriendelijke en charmante uitstraling. Ook een beetje trots. Als een echte leider. Hij leek een beetje op haar vader, behalve dan de kleur van zijn vacht. Haar vader, Gregorio, had een caramelkleurige vacht. Een beetje verward keek ze hem aan, met grote ogen. Ze luisterde naar zijn kalmerende woorden en ze geloofde hem meteen. Misschien was het niet altijd goed om alleen maar naar je verstand te luisteren, dat had ze de afgelopen dagen wel geleerd. Dreamhorses had haar geleerd dat op je gevoel vertrouwen ook heel belangrijk is. Misschien wel het belangrijkst. Opgelucht haalde ze adem. Het leek wel een soort vreemde droom, en deze zwarte vreemdeling was haar reddende held. "Mooi. Ik zit hier al een tijdje vast, zoals je ziet, en ik zou hier ontzéttend graag uitkomen," sprak ze nonchalant. Ze probeerde een glimlach op haar snoet tevoorschijn te toveren, maar in plaats daar van ontstond er een soort rare scheve lach, die eigenlijk een beetje triest was. Het was nog niet helemaal tot haar door gedrongen dat ze hier nu eindelijk vandaan zou komen, na een hele dag vast te zitten. Op dit moment was ze meer opgelucht dan gelukkig en ze kon nog niet helemaal helder nadenken. "Bedankt," zei ze uiteindelijk simpel, met een knikje. Wie deze gozer ook was, ze zou hem eeuwig dankbaar zijn. Tenminste, als het hem wel lukte om haar hieruit te krijgen.