Pearl, it's my turn to call you

[Haha, iedereen post op het bloemenveld.. Ik volg wel braaf :'D]

In een rustig tempo liep Zaïre rond op het bloemenveld. Je kon zien in de blik in haar ogen dat ze vrij afwezig was, haar gedachten waren er niet echt bij. Ze had al een tijd gedacht over zichzelf bij een kudde toe te voegen, vooral om de veiligheid van de groep maar toch ook zodat ze niet altijd meer alleen hoefde te zijn. Ook al had ze haar broer Sultan pas weer terug gevonden en bracht ze zo nu en dan wel eens tijd met hen door, hij kon natuurlijk niet alle leegte vullen, en Zaïre hoopte dat een gezellige kudde dat wel zal kunnen. En vooral nu hij ook zichzelf nog eens bij de Quiet Sparkle had aangesloten, gaf dat voor Zaïre de doorslag om ook een poging te doen om zich bij deze kudde aan te sluiten. Ze kende Pearl eigenlijk niet, maar Sultan had haar verteld dat ze een aardige merrie was, en ze geloofde hem dan maar op zijn woord. Ze schraapte een keer haar keel, en daarna verliet een heldere, luide hinnik haar keelgat. Ze wist niet of Pearl in de buurt was, dus het kon wel even duren voordat ze antwoord zal krijgen. Dat leek haar ook wel logisch, waarschijnlijk had de merrie het onwijs druk met haar nieuwe kudde. Ze had gemerkt dat het de laatste tijd erg onrustig was geweest met paarden die zich bij haar groep wilden toevoegen, dus het zal er wel al een gezellig zootje zijn. Nu ze er over nadacht trouwens, was het misschien wel een beetje asociaal om haar nu zo te roepen, vooral omdat ze wist hoe druk ze was. Anyways, ze zal wel zien hoe Pearl zal reageren, en als ze toegelaten zal worden, zal ze niet te beroerd zijn om haar zo nu en dan een helpende hand te bieden, want daar was de kudde nou eenmaal voor; elkaar vermaken was één ding, maar het beschermen en vooral ook helpen stond waarschijnlijk ook wel hoog in het vaandel bij de Quiet Sparkle, en dat was ook een van de belangrijkste punt waarom Zaïre zichzelf zo graag bij haar kudde wilde aansluiten. Het was een tijd geleden dat Zaïre zich voor het laatst echt veilig had gevoeld. Altijd alleen maar een beetje rond struinen in je eentje, terwijl je de ogen van het gevaar in je zij voelt prikken. Inmiddels was ze er wel aan gewend, maar ze was het wel beu. Uit ongeduldigheid, maar misschien ook wel uit verlegenheid op de reactie van de leidster, schraapte ze een paar keer met haar voorhoef over de grond en brieste een keer zachtjes. Nu maar hopen dat ze geaccepteerd werd.

[Alléén Pearl, of een of ander ordelid oid.]

-Wahhahaaa, inderdaad :'D-

Pearl stapte wat rond tussen al de bloemen, op het uitgestrekte veld dat ook wel het bloemenveld werd genoemd. Ze was hier de laatste tijd vaak in de buurt, want veel van de paarden hinnikten hier naar haar. Het was ook wel een mooie plek, dus ze was hier niet alleen voor haar 'baan'. De zon liet de bloemen schitteren, het leken wel Quiet Sparkles. Ze grinnikte even in zichzelf om deze gedachte, terwijl ze weer rustig doorstapte. Af en toe stopte ze om een hap van het groenige gras te nemen, en zo haar maag te vullen. De wind sleepte een geluid mee, een helder gehinnik. Duidelijk was het te horen, ookal werd 'ie ietwat vervaagd door de snelle wind. Snel at ze haar laatste hap op, en sprintte er in een galop vandoor. Een paar bloemen werden onder haar hoeven vertrapt, en ook het gras werd er niet mooier op. Vlug schoot ze door het gras, en ze probeerde de meeste bloemen te voorkomen. Ze was al dichtbij het paard, dus na vijf minuten was er al een merrie in zicht. Ze grijnsde even hoe sneller ze bij het paard kwam, en ze begon een paar meter voor de donkere merrie begon ze haar vaart te verminderen. Toen ze eenmaal in draf ging, liep ze het laatste stukje iets slomer dan daarvoor naar haar. Ze stopte voor het paard, en schudde hierbij even haar manen door elkaar. Ze grijnsde toen ze helemaal klaar was met alles, en ze alleen nog oog had voor de merrie. "Hallo," zei ze, terwijl ze even vriendelijk met haar hoofd knikte. Het was een onbekend paard voor haar, maar daar zou -misschien- snel verandering in komen. Het paard zag er niet onvriendelijk uit, en het eerste gezicht was vaak wel belangrijk. Omdat ze nu met veel onbekende paarden had gepraat, wist ze wel een beetje te ontdekken aan het gezicht wat voor emotie er speelde. Ze brieste even zachtjes, en knipperde met haar groene ogen die op de merrie gericht waren.

De bloemen die een wat langere steel hadden kriebelden zachtjes de onderkant van haar buik. Eerlijk gezegd werd Zaïre er wel een beetje gek van, maar ze liet haar goede humeur niet verpesten door een paar bloemetjes. Vandaar dat ze even een paar stapjes opzij zette zodat ze in een stukje stond waar de bloemen niet zo hoog stonden. Haar ogen gleden zoekend over het landschap heen, om te zien of Pearl al in de buurt was. Ze was niet ongeduldig of zo, misschien was ze zelfs wel een beetje zenuwachtig of verlegen. Pearl was een vreemde merrie voor haar, en ook al had Sultan gezegd dat ze echt aardig was, Zaïre was nou eenmaal sceptisch ingesteld; eerst zien, dan geloven, ook al geloofde ze hem wel. Hij had haar vrijwel alles over de kudde verteld en dat had haar wel enthousiast gemaakt, het was zo goed als precies alles naar ze waar op zoek was.. Niet veel later hoorde ze achter haar een paard aankomen. Meteen draaiden haar oren die kant op, en niet veel later volgde de rest van haar lichaam. Ze keek recht in het vriendelijke gezicht van een merrie, dat moest Pearl wel zijn. Het opgewekte gezicht van haar maakte haar gezichtsuitdrukking ook weer vrolijker. 'Hallo,' Was de merrie haar net een paar seconde voor met begroeten. 'Hai,' Zei ze vriendelijk en bekeek de merrie even. 'Jij moet Pearl zijn.' Zei ze, nadat ze een korte adempauze had gehouden. 'Eh, nou ja, laat ik maar meteen 'ter zake' komen dan. Ik heb je geroepen omdat ik hoorde van je kudde, waar ik me graag bij zou willen aansluiten.' Toen de woorden er uit waren, kwam ze er eigenlijk pas achter dat ze zichzelf nog helemaal niet had voorgesteld. 'Oh, waar zijn mijn manieren, ik heet Zaïre trouwens.' Zei ze lachend. Ze raakte er zelf een beetje van in de war, zomaar opeens een vreemd paard aanspreken was voor Zaïre eigenlijk 'not done', maar ja, als je dat niet deed bleef je altijd eenzaam, en dat was ze nu toch echt wel beu geworden.

Pearl keek met een warme blik naar de merrie voor haar, die een mooie aftekening op haar hoofd had. Het viel meteen op tegen haar donkere vacht. De merrie begroette haar terug, en ze knikte even vriendelijk als teken dat ze het gehoord had. Pearl luisterde naar de woorden die ze uitsprak, en ze zei dat ze Pearl moest zijn. "Klopt." beantwoorde ze even voor de duidelijkheid. Bijna alle paarden herkende haar wel door haar vlekken, die overal op haar vacht gegrift waren. Bont gonna rule the world! De stem van haar deed haar gedachtes wegzweven, en ze keek weer met volle aandacht naar het paard. 'Eh, nou ja, laat ik maar meteen 'ter zake' komen dan. Ik heb je geroepen omdat ik hoorde van je kudde, waar ik me graag bij zou willen aansluiten.' "Jahoor, van mij mag je erbij. Graag!" zei ze, en ze keek haar aan met een grijns van oor tot oor. Toch bleef ze 'zakelijk', maar ze was wel een vriendelijke merrie, ondanks ze zakelijk moest zijn door haar kuddeleidstergedoe. 'Oh, waar zijn mijn manieren, ik heet Zaïre trouwens.' "Geeft niks hoor, aangenaam in iedergeval." zei ze waarna ze even naar haar knipoogte. [Kan een paard dat :'D] "Nou, vanaf nu mag je je een kuddelid noemen van de geweldige, onwijs coole kudde de Quiet Sparkle." zei ze, met een lachend toontje in haar stem. Weer een lid, het werd echt heel leuk en gezellie met z'n allen.