Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

 » Z U I D E N » De Heuvels » Comeback, my skin burns like crazy [Saronse]

Comeback, my skin burns like crazy [Saronse]

3 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Saronse

Saronse
Your Hero ♥

"We zijn er bijna..." Weerklonk de bezorgde stem. Een pijnscheut schoot door zijn linker achterbeen. Het deed zo'n helse pijn dat Saronse naar adem snakte. Saronse bleef verstijfd staan. Zijn spieren helemaal geblokkeerd. Zijn huid gloeide als de temperatuur van lava. Saronse vocht er geweldig hard tegen. Hij dwong zichzelf, hij dwong zijn oververmoeide lichaam verder te gaan. Straks kon hij rusten. Zijn lange zwarte manen top viel over zijn ijs blauwe ogen. Om zijn pijnlijke emoties een beetje te verstoppen voor Iki. Hij wist dat Iki ontzettend bezorgd was. Saronse nam weer eens een flinke beet adem en zette weer door. Iki volgde Saronse zwijgzaam. De reu wist niet wat hij moest doen. Hij wist dat Saronse's leven in gevaar was en dat Saronse MOEST rusten. Maar Saronse was soms zo koppig. Iki's gele ogen gleden pijnlijk naar de been van Saronse. Er was een grote, diepe wonde aan de pijp van Saronse. Het was geïnfecteerd. Zwaar, geïnfecteerd. Saronse mankte hevig. Saronse's ijs blauwe ogen staarden neutraal voor zich uit. '',Waarom ben je daar gebleven Iki? Aan die klif? Je had mee met je roedel moeten gaan...,'' Saronse vond dit zo verschrikkelijk erg. Iki was daar gebleven en weigerde terug te keren met de roedel. Iki had dat niet mogen doen. "Omdat ik wist dat dit niet het einde was. Ik voelde gewoon dat jij nog leefde. En ik was niet de enige. Die zilveren feniks uil had weken over dat gebied lopen zweven. Zij wist dat jij ook nog leefde. Wij hadden de hoop niet verloren." Saronse's ijs blauwe ogen gleden naar Iki. Die naast hem slenterde. Saronse kon niet meer zo snel stappen. '',Ik beloof je dat je je roedel weer terug zult krijgen. En die zogenaamde Sneeuw Wolvin...,'' Iki rolde met zijn ogen. "Stop nou eens aan anderen te denken. Ik wil nu dat je eens aan jezelf gaat denken. Toe nou, maak je niet druk over mij. Het gaat uitstekend. Nu is het eens jouw beurt om eens aan jou te denken. Je verdiend het, je lichaam heeft het nodig..." Juist op dat bevel zakte Saronse door zijn benen. Iki verschoot zich een ongeluk en snelde meteen te hulp door Saronse te steunen aan zijn zwakke plek. Iki verschoot van die warmte die van Saronse af gloeide. "Mijn... god Saronse! Ik wist niet dat het zo erg was." Iki zijn ogen zochten contact met die van Saronse. Maar die had Saronse dichtgeknepen van de pijn. Saronse klemde zijn kiezen op elkaar en probeerde zich weer op te hijsen. "Nee stop! Ik ben het zat! Je moet nu rusten Saronse. Voordat het echt gedaan is!" Maar Saronse luisterde alweer niet. Iki sprong voor Saronse. "Ik laat je niet meer verder gaan. JE MOET NU RUSTEN!" Saronse slaakte een vermoeide zucht. '',Als ik dat doe... open ik waarschijnlijk nooit meer mijn ogen. Als... als ik ga toegeven dan kan ik heel ver wegzakken.,'' Iki keek hem niet begrijpend aan. "Hoe bedoel je?" Saronse keek vriendelijk naar Iki. '',Bij zware koorts kan je heel ver weg zakken. Zo erg dat je er dan maar heel erg moeilijk uit kan. Ik probeer er tegen te vechten.,'' Iki wist wel wat er allemaal aan de hand was. Maar hij was er niet overtuigd van dat dat de oplossing was. "Je kan niet voor eeuwig tegen je slapen vechten... Dat weet je toch he?" Saronse knikte serieus. '',Dat weet ik. Ik beloof je dat ik zal rusten eenmaal dat we thuis zijn.,'' Iki gaf maar met tegenzin toe. Veel keuze had hij niet. Saronse zou toch niet luisteren.

De lucht was zo warm. Zelf in de late nacht had het nog steeds warme temperaturen. Het was dan ook overduidelijk zomer. Ondanks deze onaangename temperatuur rilde Saronse van de kou. Iki zat op een rots bezorgd naar Saronse aan het staren. Hij keek toe hoe Saronse fors tegen deze ziekte aan het vechten was. Iki wist niet meer wat hij moest doen. Saronse wankelde hevig en hij zag steeds zwarte vlekken voor zijn ogen. Hij hijgde heftig. Nu bleek ook eens zijn longen aangetast te zijn. Wat logisch was. Zijn longen waren vol zeewater gelopen. Plots kon hij gewoon niet meer overeind blijven. Hij had het gevoel dat hij geen benen meer had. Het voelde eigenlijk wonderbaarlijk goed. Zijn spieren over zijn gehele lichaam moesten niet meer die zware lichaam overeind houden. Toch waren ze heel erg gespannen. Zijn gehele lichaam was volledig in de war en probeerde alles te laten functioneren.

'Dear boy, come here with me... Be a part of our family.' Fluisterde een duivelse vrouwen stem. De omgeving was zwart. En in het midden zag hij een vrouwelijk paarden figuur. Haar hoofd was naar beneden gericht. Haar witte lange manen vielen over haar gehele gezicht. Hij hoorde een heksen gelach. Plots veranderde ze in een zwerm van kraaien. Die een tornado vormde. Hun gekraai deed pijn. Zijn lichaam kromp ineen. Plots verscheen er een felle scheen. Een licht dat beschermend over Saronse viel. Er kwam een grote groep zilven/witte uilen die vlak voor Saronse lande. Hun reuze vleugels klapperden elegant en hun vlijmscherpe nagels klonk als kletterend metaal bij aanraking van harde ondergrond. Vlak voor Saronse's neus lande plots een hele grote mannelijke uil. Hij was spierwit met een prachtige masker van zilveren tekens op zijn hoofd. Zijn houding was trots. Zijn ogen hadden een zwarte kleur en staarde Saronse een tijdje aan. Toen luide deze woorden die het geluid leken te hebben van een engel. ',Keep your eyes open, dreams can fool you. They can distroy you... We are you guardians. We keep you safe. You know who we are. One day we will meet again. one day you have to fulfil your destiny.,' De uil richtte uiteindelijk zijn zicht op de kraaien die nog steeds een tornado vormde. Hij spreiden zijn gigantische vleugels en begon luidkeels te schreeuwen. Net als die uil van Arontay had gedaan. Plots veranderde de uilen in wolven. Ze verjoegen de nachtmerrie.

Saronse bleef heel lang vast zitten. De koorts had hem goed vast. Hoe langer het duurde, hoe nerveuzer Iki werd. Iki was ondertussen al bij Saronse gaan zitten. Saronse bibberde regelmatig en soms begon hij te schoppen. Uit het niets. Hij had verschrikkelijk veel pijn. Zijn hoofd deed pijn, zijn been deed pijn... alles deed gewoon pijn. Saronse kon er gewoon niet meer uit. Hij zat muurvast en droomde over bizarre boze dromen. Het gras kriebelde Saronse. Maar reageerde niet. Saronse was ver weg. Maar op een bepaalde manier kon hij nog wel bewust zijn van echte dingen die rond hem gebeuren. Iki kon het gewoon niet meer negeren. Hij wilde dat Saronse nu waker werd. Iki perste een krachtige wolven huil. Zo luid dat je het mijlen ver nog kon horen. Iki bleef maar herhalen. Saronse zal horen, Saronse zal reageren. Zonder dat dat de bedoeling was begonnen de andere wolven van Dream Horses mee te huilen. Wonderbaarlijk mooie zang. Iki's huil was erg hard, zo sterk zoveel emotie zoveel betekenis. Zoveel energie. Saronse's ogen vlogen wijd open.

Yupa he is back, Very Happy Free for everybodyyy!!
(And yes, was in engelse sfeer Very Happy)

ghehe

Ravena

Ravena
VIP

Haar hoofd hing laag aan de grond. Haar benen slofte over de grond. De hoge grassprietjes kietelde haar buik. Stofwolken werden achter haar gevormd. Ze zuchtte. Een geluid bereikte haar oren die naar achteren hingen. Ze zuchtte, ja, deze huil had ze al weken en weken gehoord. Het verbaasde haar nog altijd; hij mocht niet dood zijn. Hij mocht gewoon niet dood zijn. Hij was altijd de held, hij overleefde altijd alles. Hij had al zoveel gevaren getrotseerd en net nu hij had beloofd dat hij terug zou komen was hij dood. Hij was er gewoon niet meer. Het geklapwiek van vleugels was hoorbaar in de verte ze tilde haar hoofd moeizaam op. Amenia de tweede kwam aanvliegen. Ook al minder snel dan eerst. Amenia kwam voor haar zitten. Op een tak die precies even hoog was als Ravena. Ravena tilde haar hoofd nog meer op. Amenia zag er vermoeid uit. Ravena glimlachte triest. ,,Rust Amenia, rust uit,’’ zei Ravena zachtjes tegen de arend. Amenia schudde echter verwoedt haar hoofd ,,Ik weet echt wel wat ik doe, maak je geen zorgen over mij Ravena,’’ haar stem kraste en was scheller geworden. Ravena zuchtte ,,Amenia, je bent de jongste niet meer. Dat zul je ook nooit meer zijn. Je hoeft de feiten niet te ontlopen, je moet er gewoon goed mee omgaan,’’ Ravena keek haar vriendin vriendelijk aan. Amenia stapte langzaam over tussen haar oren. Ravena brieste eventjes en draaide zich toe om. Richting de heuvels. De plek waar ze Amenia voor het eerst had gezien. De plek waar Amenia ook vredig zou sterven. In een langzame draf ging ze op de plek af. Het duurde behoorlijk lang voordat de grond heuvelachtiger begon te worden. Uiteindelijk werd het best zwaar om met deze benauwde lucht de heuvels op te klimmen. Maar Ravena gaf niet op. Ze had veel over voor haar goede vriendin. Amenia had het recht om de heuvels nog een keertje te zien. Ze had de heuvels altijd al prachtig gevonden. Plots hoorde Ravena een doffe bonk. Ze draaide zich om met de grootste angst en zag Amenia hopeloos op de grond liggen. ,,Genoeg…,’’ de breekbare woorden van Amenia braken het hart van Ravena. ,,Amenia… Geef niet op, ik vind wel wat voor je,’’ de stem van Ravena was hakkelig, stotterend. Ze wou haar beste vriendin niet verliezen zoals ze Saronse had verloren. Naar wie moest ze gaan als er iets was en ze had allebei haar beste vrienden verloren? Naar Kai ja, als ze Kai ooit nog zou zien. Als Kai haar nog wou zien. ,,Genoeg Ravena,’’ Ravena keek haar vriendin niets begrijpend aan. ,,Je hebt meer dan genoeg voor me gedaan, nu ga ik weg. Maar ik kom terug hoor Ravena of jij komt terug naar mij. We zullen elkaar wel weer eens zien,’’ zei Amenia vol goede hoop tegen haar. Ravena knikte, dat wist ze wel, maar ze wou Amenia niet verliezen, niet nu. Een traan rolde vol emotie over de wang van Ravena. Gevolgd door een paar anderen. ,,Ravena huil niet om mij. Het maakt me verdrietig. Ik wil niet verdrietig zijn om mijn eigen dood, ik weet wel dat het mag. Maar ik wil vrede hebben als ik sterf, ik wil geen verdrietige mensen om me heen,’’ zei Amenia zachtjes. Ravena knikte dat ze het begrepen had. ,,na alles zal ik je toch wel missen ben ik bang,’’ natuurlijk, typisch Amenia, zelfs nu nog een grapje proberen te maken. ,,Niet grappig Amenia, niet grappig. Maar ik zal jou ook missen hoor,’’ Ravena glimlachte eventjes naar de raaf. Langzaam liep Ravena weg, ze keek nog enkele keren achterom. Nog enkele keren hoorde Amenia kraaien. Eigenlijk hield ze niet zo van kraaiende arende, maar Amenia mocht het. Amenia zou het altijd mogen. ,,Ik zal ze missen,’’ mompelde Ravena zachtjes tegen haarzelf. Langzaam klom ze verder de reusachtige heuvel op. De lucht was warm, ook al was het nacht. Op de heuvel aangekomen draaide zich om, naar de plek waar Amenia hoorde te liggen. Het was spijtig om te weten dat Amenia nu waarschijnlijk werd aangevreten door roofdieren. Maar ze kon er niets tegen doen, uiteindelijk zou het toch gebeuren, of ze nou wou of niet. Een huil bereikte haar oren. Ze wist van wie deze huil kwam; Iki. De beste vriend van Saronse. Andere wolven huilde mee. Ravena sloot haar ogen en zuchtte. De wind blies haar manen tot leven. Haar staart wapperde een beetje doelloos in de lucht. Voordat ze het echt in de gaten had tilde ze haar hoofd op en liet ze een prachtige hinnik horen. Haar hinnik zat vol emotie en betekenis, het was een sterke hinnik. Een hinnik van verdriet, verdriet om twee dierbare vrienden. Je leven kon zomaar voorbijschieten, dat was nu wel duidelijk. Ravena moest doorgaan met haar leven. Ze moest Iki opzoeken, ze moest en zou weten wat er gebeurd was, waarom Saronse dood was. In een galop racete Ravena op de roep af. Richting Iki en richting Saronse, zonder dat ze het wist. In de verte kwam Iki al in zicht, maar hij was niet alleen. Hij was zeker niet alleen, er lag iemand bij hem. Iemand die ze uit duizenden herkende. Een zwart wit bont patroon sierde de hengst met zijn zwarte manen. Zijn ijsblauwe ogen waren wijd opengesperd. Ravena galoppeerde nog eventjes door tot ze hem goed kon zien, toen stond ze plotseling stil. Dit kon niet waar zijn, het was allemaal een grote vergissing geweest. Saronse was niet in de hemel, Saronse was hier, haast klaarwakker, hier op aarde. Ravena haar ogen waren ook wijd open, haar paarse ogen tekende fel af in het donker van de nacht. Langzaam stapte ze dichterbij, ze wist niet echt wast ze moest doen, hoe ze moest reageren. Wat ze moest zeggen, hoe ze zich überhaupt moest gedragen. Het enige wat ze deed was glimlachen, ze keek hem vriendelijk, vrolijk, maar triest aan. ,,Ik… Ik dacht dat je… Dat je dood was,’’ zo , dat was eruit. Nu ze het pas echt hardop zei schrok ze ervan hoeveel het met haar deed. De dood van Amenia en de nepdood van Saronse. Nu het hardop gezegd was klonk het zo officieel, zo echt allemaal. ,,In ieder geval ben ik blij dat je nog leeft,’’ zei ze nu toch wel wat vrolijker tegen hem.

Kai

Kai
VIP

Met een klein rukje trok het kleine merrietje de graspol uit de grond. De zon scheen hoog aan de hemel; verwarmde haar met zijn eeuwige liefde. Kai zwiepte heen en weer met haar lange staart om de vliegen op afstand te houden. Pip, het kleine ijsvogeltje, zat genietend op haar schoft geplant. De laatste tijd bleef hij voortdurend in haar buurt. Hij voelde gewoon aan dat ze behoefte had aan wat gezelschap. Kai was de afgelopen weken door een Hel gegaan. Het was moeilijk om te accepteren dat ze haar beste vriend misschien nooit meer zou zien op deze Aarde. Wel in een andere dimensie, maar misschien niet meer hier. Het was ook aan haar te zien, ze was magerder geworden en haar witte vacht straalde niet meer als die van een engel. Altijd had er een soort lichtgloed rond de merrie gehangen, vooral wanneer ze in de zon stond. Haar diepblauwe ogen keken bezorgd om naar haar kleine vriend op haar rug. Ze kon hem net vanuit haar ooghoek waarnemen. “Alles oké, Pip?” Weerklonk haar melodieuze stem doorklieft met zorgen. Ze kon dan nog wel niet met hem praten, maar ze begrepen elkaar voor de volle honderd procent. Pip knikte enkel als teken van dat het prima met hem ging. Misschien moest Kai zich niet zo’n zorgen maken om iedereen. Altijd ging de welzijn van anderen voor die van haar.
Kai boog haar hoofd weer naar de grond en ging verder met grazen. Ze herhaalde haar oeroude ritme weer: grazen, vliegen wegjagen, grazen et cetera. Dit deed ze altijd op dagen dat ze zich doodverveelde, like nu. Ongewild moest de merrie terugdenken aan de laatste keer dat ze Saronse gezien had. Dat was die keer bij het Zilveren Meer geweest. Toen ze de vernedering van een mislukte flirtpoging had moeten ondergaan. Nooit meer zou ze zó dom zijn om openlijk te flirten met iemand waar haar zus bij was. Een steek van jaloezie borrelde omhoog. Ze voelde gewoon dat haar zus een oogje op hem had. “Nee Kai, stop hiermee.” mompelde de merrie tegen haarzelf. Ze zou nooit haar zus pijn doen, nóóit van haar leven. Het was aan de hengst wie hij zou kiezen, niet aan haar noch haar zus.
Een huil doorklief de doodse stilte die de heuvels in zijn greep hield. Meteen ging er een steek van herkenning door haar ziel heen; Iki. De wolvenvriend van Saronse. Andere wolven huilden met hem mee. Het was alsof Kai letterlijk door de bodem zakte. Nee, hij was niet dood. Dat mocht gewoon niet! De witte gloed die rond haar hing verdween als sneeuw voor de zon. In haar blauwe ogen glinsterden tranen. Pip merkte dat er iets in het karakter van zijn vriendinnetje veranderde. Bezorgd sloeg hij zijn vleugels uit en ging voor haar vliegen. Doordat Pip voor haar gezicht bleef hangen kwam de merrie weer tot het heden. Het stond nog helemaal niet vast dat Saronse ergens anders was dan hier op Aarde. Het kon net zo goed zijn dat hij weer terug in DH was. Bliksemsnel schoot de merrie in een rengalop. Nog nooit had ze dit tempo bereikt in haar hele leven.
Na enkele tientallen minuten te hebben gegaloppeerd doemde een wolvengedaante op, die van een liggend paard en van haar zus. Kai besefte dat er iets goed mis was hier. Al van verre kon ze het ruiken, het zweet van een paard met hoge koorts. En erge koorts kon de dood betekenen voor een verzwakt paard. Pip vloog achter haar aan, kon de merrie amper bijhouden. De merrie zette de remmen erop toen ze zich vlak bij het gezelschap bevond. Ze ving de geur van geïnfecteerd vlees op. Meteen vlogen haar diepblauwe kijkers naar Saronse’s benen. Een daarvan was inderdaad zwaar geïnfecteerd. De merrie kon wel huilen toen ze haar vriend zo hulpeloos op de grond zag liggen. Hoe had ze het ooit zo ver laten komen? Waarom had ze geluisterd toen hij wilde dat ze in DH bleef? Haar ogen werden langzaam aan vochtig en Kai vocht ertegen. Aan janken had ze nu niks. Plotseling besefte ze het al dat het nacht was. Was het al zo laat? Een koude windvlaag omarmde haar kleine lichaam. Een zacht zielig hinnikje verliet haar zwarte lippen. Het klonk rauw van verdriet en angst. Toch was ze blij om Saronse levend aan te treffen, ook al was hij er duidelijk slecht aan toe. Kai moest iets doen voor hem, de kou zou een gewond en verzwakt paard snel onderkoeld doen raken. Snel maakte ze een beslissing. De witte merrie liep naar de hengst toe en ging achter hem liggen om hem zo warm mogelijk te houden. Net zoals hij had gedaan in de bergen toen ze een zelfmoordpoging had gedaan en onderkoeld was geraakt. De merrie bracht haar zijdezachte lippen tot vlak bij zijn oren. “Hou vol, Saronse. Je bent niet alleen. Wij zijn bij je.” Haar stem klonk duidelijk bezorgd, maar vol hoop. Ze legde zachtjes haar hoofd op zijn gloeiende hals. Ze schrok er licht van. Kai sloot haar diepblauwe ogen om de tranen gevangen te houden. Ze moest rationeel en kalm blijven. Haar blauwe ogen blikten naar haar zus. Ze wenkte de merrie als teken dat ze aan de andere kant van Saronse moest gaan liggen. Voor even zette Kai haar jaloerse gedachtes aan de kant en focuste ze zich volkomen op de hengst naast haar. Hij moest en zou het overleven.

http://coconutts.deviantart.com/

Saronse

Saronse
Your Hero ♥

Zijn wijd opengesperde ogen staarden een lange tijd naar de zwarte hemel. Bezaaid met fonkelende sterren. Uiteindelijk gleden zijn ijs blauwe ogen richting Iki. Die met open mond naar Saronse staarde. Die kennelijk niet verwacht had dat Iki Saronse terug op de aarde had getrokken. Saronse glimlachte zachtjes. Iki wende plots zijn hoofd achter zich toen hij iets hoorde. Saronse volgde zijn blik en kon een paarden figuur spotten. Saronse probeerde rechter te gaan zitten. Hij draaide zich met moeite op zijn buik. En bij die inspanning schoot die helse pijn weer door zijn been. Die wonde had hij opgelopen bij het vallen van de klif. Saronse richtte pijnlijk zijn hoofd naar de grond en had zijn kiezen op elkaar geklemd. Hij nam eens diep adem om te bekomen en richtte zich toen op naar Ravena. Hij zou blijven liggen. Het was nu niet verstandig om overeind te komen. Dan zou hij weer duizelig worden en weer tegen de grond aan knallen. Saronse voelde dat zijn lichaam niet in staat was. Zijn lichaam was nat van de koorts. Hij kon maar met veel moeite ademen. Zijn ogen gleden onderzoekend naar Ravena. En glimlachte toen uiteindelijk warm naar haar. Nog steeds was zijn warmte, zijn liefde voor haar aanwezig. Saronse kon zien dat ze in de war was. Saronse wist dat iedereen dacht dat hij dood was. Het was zo overduidelijk geweest dat niemand zoiets kon overleven. Saronse dacht dat hij dood was. Toen hij wakker werd op één of ander strand. Maar toen hij Iki naast zich zag zitten wist hij dat hij niet dood was. Alweer was hij de dood te slim af geweest. Maar hoeveel geluk zou hij steeds weer krijgen? Het was typisch iets voor Saronse als hij uit het land ging. Dan keerde hij steeds terug zwaar toegetakeld. ,,Ik… Ik dacht dat je… Dat je dood was,’’ Saronse besefte dat ze erg van streek had moeten zijn. De gedachte dat hij er niet meer voor haar kon zijn. Saronse keek haar zacht aan. '',Ik... had je iets beloofd. Goed, ik heb me er niet helemaal aan kunnen houden maar ik ben nu hier. Hier bij jou...,'' Ongelofelijk dat praten nu zo vermoeiend kon zijn. ,,In ieder geval ben ik blij dat je nog leeft,’’ Saronse glimlachte. Het was best raar nu. Hij wist nu ook niet echt hoe hij zich nu moest gedragen tegenover haar. Maar nu doet het er niet toe. Hij was veel te moe en nog steeds in de war. Saronse liet zich weer zachtjes terug op zijn zei rollen en kneep zijn ogen dicht. De pijn die regelmatig door zijn lichaam schoot was ondragelijk. Zijn neusgaten waren wijd open gesperd. Hij snakte naar adem. Saronse zijn keel begon zwaar te branden en voelde droog aan. Saronse droogde uit vanwege de koorts. Zoveel gevaren die koorts met zich mee bracht. Saronse keek even op toen hij nog een paard hoorde naderen. Hij hoorde een zielig hinnikje en kon al meteen ondervinden dat het Kai was. Hij hief even zijn hoofd omhoog om haar te kunnen zien. Hij glimlachte zachtjes naar haar en liet zijn hoofd weer in het zachte gras liggen. “Hou vol, Saronse. Je bent niet alleen. Wij zijn bij je.” Hij voelde de aanwezigheid van haar zachte lippen tegen zijn oren. Saronse glimlachte heel erg zacht. '',Dat weet ik lieve Kai. Ik ben heel blij dat jullie nu hier zijn. Ik wou dat mijn terugkomst prettig zou worden... Helaas slaagde ik er alweer niet in.,'' Saronse grijnsde uitgelaten. Zijn aandacht werd even op Iki gericht. '',Iki, weet je nog die lessen die ik je heb geleerd over genezende planten? Hier in de heuvels... zit het vol met goede kruiden. Herinner je nog die grote zilveren plant met kleine bloemen? Die de ontsteking remmen en het lichaam laten koelen? En die vitaminen kruiden?,'' Iki knikte en eindelijk wist hij wat hij kon doen. Snel verdween de zwarte reu en deed zijn best om de gepaste kruiden te vinden. Saronse wist dat het van pas zou komen om Iki wat handige lessen te leren over de genezende krachten van kruiden. Hij voelde dat Kai bij hem ging liggen om het te verwarmen. Ondanks zijn gevaarlijke hoge temperaturen had hij het inderdaad verschrikkelijk koud. Man, hij zag er zo beroerd en kwetsbaar uit. Zijn hoofd bonkte heftig. Zijn verwonde been deed zo'n verschrikkelijk pijn. Waar bleef Iki met die kruiden?
Uiteindelijk na heel erg lang wachten verscheen de zwarte reu met een flink pak kruiden in zijn muil. Gehaast legde hij het voor Saronse's neus. Saronse glimlachte dankbaar. Saronse gooide zich weer op zijn buik. '',Bedankt voor je hulp Iki, je hebt dit heel goed verzameld. Alleen die vingerhoedskruid mee hoeven nemen. Die is behoorlijk giftig.,'' Saronse grijnsde. Saronse schoof enkele kruiden weg. Maar de meeste die Iki verzameld had kon hij goed gebruiken. Saronse forceerde zich om het te eten. Hij had geen trek, maar het moest gewoon. Uiteindelijk had hij alles opgegeten. Saronse richtte zich op de twee dames. Hij wist dat zij een verklaring wilde hebben. En hij ging het zo vertellen. Eerst nog even bekomen.

Nog een gelukkige kerstmis meiden!! Very Happy

Ravena

Ravena
VIP

Zijn lichaam was nat en hij zag er verschrikkelijk beroerd en slecht uit. Het verbaasde Ravena dat Saronse nog steeds warm en lief naar haar kon glimlachen, het was een sterke hengst, dat was duidelijk. Ravena vroeg zich af hoe het toch kwam dat Saronse nooit een keertje gezond weer in Dream Horses kon gaan. '',Ik... had je iets beloofd. Goed, ik heb me er niet helemaal aan kunnen houden maar ik ben nu hier. Hier bij jou...,'' Ravena knikte na zijn woorden, ze glimlachte vriendelijk naar hem. ,,Dat weet ik ook wel Saronse, het maakt niet uit. Je bent er nu gewoon. Niet helemaal zoals ik had gehoopt, maar je bent er,’’ zei ze vriendelijk en geruststellend tegen hem. Ravena wist niet echt wat ze moest zeggen of wat ze moest doen. Ravena keek bezorgd toen Saronse naar adem snakte, ze zette een paar passen naar voren ,,Hou vol Saronse, je overleeft het wel,’’ misschien stelde de woorden haar meer gerust dan Saronse, maar de klank van de woorden waren gemeend en vol emotie. Na een tijdje hoorde ze het getik van andere hoeven. Een zielig hinnikje vulde de stille omgeving met geluid. Ze wist al wie het was, Kai. Ze zag hoe Kai achter Saronse ging liggen. “Hou vol, Saronse. Je bent niet alleen. Wij zijn bij je.” Zei haar zus, Ravena knikte eventjes in het niets, om de woorden kracht bij te laten staan. Kai wenkte haar dat ze aan de andere kant van Saronse moest gaan liggen. Ravena ging braaf tegen Saronse’s ijskoude lichaam liggen. Ze zuchtte eventjes, de hengst was ijs en ijskoud. Saronse vertelde Iki een paar kruiden te halen. Ravena had niet echt verstand van kruiden en planten, sterker nog ze wist er helemaal niks, noppes, nappes over. Maar Saronse leek te weten wat hij deed. Ravena lag zo dat ze niet op zijn verwonde been lag, ze moest zijn been niet nog meer verwonden. Dan werkte ze hem gewoon tegen,en in zo’n gemoedstand wou ze alles behalve hem tegenwerken. Er was echter nog een vraag waar ze dolgraag antwoord op wou. Ze moest weten wat er buiten Dream Horses gebeurd was, waarom hij zo was teruggekeerd. Al gauw kwam Iki terug met de kruiden die Saronse nodig had, sommige waren blijkbaar overbodig. Voor Ravena zagen deze kruiden er gewoon uit als normale planten, maar blijkbaar waren sommige van deze kruiden giftig. Ze vroeg zich af hoe Saronse dit allemaal had geleerd. Ravena stond op om Saronse goed aan te kunnen kijken, ze schudde zich eventjes uit. Haar ogen waren bezorgd maar ze barste haast van nieuwsgierigheid. ,,Saronse… Misschien is de vraag een beetje snel en wil je het antwoord pas later geven. Maar kan je alsjeblieft vertellen wat er is gebeurd buiten Dream Horses. Waarom je zo toegetakeld terug bent gekomen?’’ vroeg ze hem snel achter elkaar. De woorden kwam vlug achter elkaar haar mond uit als een rommelige woordenstroom. Het was iets voor haar, om als ze veel moest zeggen dat ze heel snel achter elkaar ging ratelen. ,,Ik bedoel maar, hoe is het mogelijk dat iedereen denkt dat je… Dood bent, maar nu ben je hier plotseling weer, niet zo springlevend, maar je leeft nog,’’ ze wou graag het antwoord op haar vraag hebben, voor Ravena was het een groot mysterie hoe het toch kon dat Saronse nog leefde.

Saronse

Saronse
Your Hero ♥

,,Dat weet ik ook wel Saronse, het maakt niet uit. Je bent er nu gewoon. Niet helemaal zoals ik had gehoopt, maar je bent er,’’ Saronse onderdrukte een zwakke glimlach. Zijn hart ging wild te keer. Haar stem weerklonk geruststellend. Hij was zo moe. En alles deed zoveel pijn. Saronse snakte steeds naar adem. Dan begon hij uit het niets te hijgen. ,,Hou vol Saronse, je overleeft het wel,’’ Saronse liet zich weer uitgebreid vallen. En sloot voor heel even doodop zijn ogen toe. '',Vast wel...,'' Fluisterde hij heel erg zacht.
Iki keek Ravena blij aan. Hij was alvast opzei gegaan. Iki zag er kerngezond uit. Hij was wel zwaar vermagerd. Iki had weken niet gegeten toen Saronse vermist was. Iki keek verbaast op toen hij ineens wolven zag aanrennen. Zijn roedel! Eindelijk na maanden had hij ze terug gezien. Zijn leden leken ook ontzettend blij te zijn hun geliefde leider terug te zien. Na een warm onthaal verzamelde zijn roedel zich ongerust rond Saronse. Allen raakten hem eens voorzichtig aan met hun neuzen. Ter begroeting. Ze zorgden maar dat ze niet in de weg waren van Kai en Ravena.
Kai en Ravena deden hun best om Saronse te verwarmen. Zodat hij niet zou afkoelen. Saronse probeerde even goed te rusten en de kruiden hun werk te laten doen. Hij liet zijn kin op de ijskoude grond rusten. Toen hij plots voelde dat Ravena van zijn zeide week knipperde hij even verward met zijn ogen en keek op. ,,Saronse… Misschien is de vraag een beetje snel en wil je het antwoord pas later geven. Maar kan je alsjeblieft vertellen wat er is gebeurd buiten Dream Horses. Waarom je zo toegetakeld terug bent gekomen?’’ Saronse gooide zijn voorbenen voor zich en trok zijn achterbenen onder zich. Hij heeft te lang geleden. Saronse voelde zich nu sterk genoeg om zich op te hijsen. ,,Ik bedoel maar, hoe is het mogelijk dat iedereen denkt dat je… Dood bent, maar nu ben je hier plotseling weer, niet zo springlevend, maar je leeft nog,’’ Met heel veel moeite en pijn trok hij zich recht. Hij liet zijn linkerachterbeen hangen. Even moest Saronse weer snakken naar adem. Zijn vier benen wijd open en trilden zwak. Zijn hoofd laag hangend. Uiteindelijk vermande hij zich. Hij zette zich wat rechter en wende zijn blik naar Ravena en Kai. En uiteindelijk begon hij aan zijn lang verhaal.

'',Kenta leidde mij naar een geheime leef plaats. Gehuld tussen een muur van rotsen, de geheime vallei beschermend. Daar waar ik ter leven werd gebracht. Daar leefde nu mijn kudde. Een prachtige geheime vallei bezaaid met gouden lotussen en goudkleurig gras, zoet en voedzaam. Water kristalhelder, fris van smaak. The Golden Lotus, heette deze zogenaamde geheime vallei. En het behoorde toe aan de Guardian Of The Feniks erfgenaam. Het behoorde toe aan mij. Eindelijk werd ik herenigd met mijn kudde. De overlevers... Het was een mooie weerzien. Maar ook triest, sommigen waren daar niet. Sommigen waren dood. Moeders hadden hun veulens verloren of andersom... Mijn schaamte als leider voelde ik toen het hardst. Ze vroegen waar ik gebleven was en waarom ik hen niet gezocht had. Hoe dan ook de ontmoeting was zowel ontroerend als pijnlijk.
Ik deed mijn best alles weer te herstellen. De rangorde en de regels en de routine. Mijn grootmoeder Angoly vertelde me over serieuze zorgen. Over mijn vaders kant die dus mijn kudde en ik wouden uitmoorden. Skull, mijn grootmoeder van mijn vaders kant was een zeer gestoorde wezen. Ze had twee karakter die zo listig waren. Je kon er niet meer aan uit of ze goed of slecht was. Ze had een uitstraling van een engel. Maar van binnen heerste een ware duivel. Dat mij wou verscheuren. Ik probeerde mijn warriors zo snel mogelijk op te leren en we riepen onze bondgenoten op. Maar we hadden niet veel tijd. Voor ik het wist stond ik voor het eerst oog in oog met haar. Zwart als de nacht. Lenig en groot gebouwd. Een sierlijke glimlach die ze steeds naar me toewierp. Je zou niet zeggen dat ze oud was. Ze leek wel een jonge merrie. Net als mijn andere grootmoeder Arontay. Een eeuwige schoonheid. Haar manen waren spierwit en krulden prachtig. Maar als ze haar zin niet kreeg dan werden er diepe rimpels in haar gezicht gegraveerd. En trok ze haar lippen omhoog zodat je haar tandvlees en tanden kon zien. Haar houding was dan ook dreigend. We hadden geen schijn van kans omdat we gewoon niet genoeg warriors hadden... dus had ik een belofte gesloten met haar. Als ik mij aan haar zou overleveren dan moest ze mijn paarden laten gaan. En dat deed ze. Haar territorium was heel wat anders dan The Golden Lotus vallei. Haar Territorium lag buiten de muren van het geheime vallei en lag aan de kliffen van de zee. Daar ruste haar troon. Een grote eenzame rots. Ze leefde in die rots en liet mijn gehele familie leren kennen. Alleen, ze waren allemaal dood en alleen hun doodskop hing daar aan een paal. Allen had ze afgeslacht en hun huid leterlijk af gebeten voor het skelletenkop. Ze had zelfs mijn... mijn moeder onthoofd...
Toen ik maar een paar weken oud waren heriner ik me heel vaag wat er gebeurde. Ik weet alleen maar enkele beelden. Dat was toen we voor iets aan het vluchten waren en ik toen plots werd gegrepen. En ik zag hoe ze mijn moeder neerhaalden en haar kapot beten. Ik herinner me nog steeds haar geschreeuw... en toen werd alles zwart. Arontay vertelde me uiteindelijk dat ze mij wouden hebben. Ze wouden de prins dood hebben. Omdat mijn vader afkomstig was van die ene slechte paardenkudde en het was gewoon taboe om met de prinses van de goedzakken kudde een liefdesverhouding te hebben. Ze wouden mij vernietigen. Ik ben een bastaard nakomeling... In Arontay ben ik een kostbare prins. Juist op het moment dat ik en Skull tegen elkaar zouden vechten vloog een zilveren/witte uit binnen en lande tussen ons op een lagere rotsblok. De aanraking van haar vlijmscherpe nagels weerklonk als metaal. Een enorme uil die ik zo af en toe bij Arontay zag. De uil had een zwarte roos tussenbeide gegooid. Teken dat er een oorlog aankondigt was. Uit het niets spreidde ze haar machtige vleugels weid open en schreeuwde luidkeels naar Skull en haar zwarte kraaien die haar vergezelde en toen vloog ze gewoon weer naar buiten. En op dat moment viel Skull mij aan. Ondanks haar leeftijd was ze waanzinnig sterk. Maar uiteindelijk gaf Skull het op. Een niet zo eervolle daad van haar. Ze verdween als een geest tussen haar paarden. Mijn ogen werden gericht op een enorme leger die daar afwachtend stonden te wachten. Mijn vrienden waren gekomen om mij te helpen. Mijn oog volgde de uil die sierlijk over de vijand vloog en op de schouder lande van Arontay. Zij keek me aan met een warme lach. Ze had zoveel meegemaakt. Ik kwam alles te weten over wat er echt gebeurt was. Ze verloor haar partner, haar familie, haar vrienden en geliefden, haar rijkdom. Ze verloor alles omwille van mij. Mijn geboorte kondigde hel aan. Niets anders... dan ongeluk... Ik wilde alles rechtzetten. Ik wilde een einde maken aan haar leed. Toen werd er een enorm aantal paarden op mij afgestuurd. Ik probeerde de meeste af te schudden door hoog te klimmen. Daar kwam ik aan op mijn gevechts plaats. Aan een gevaarlijke klif. De woeste golven sloegen op regelmatige ritme tegen de klif aan. Ze waren zo hoog dat ze er soms in slaagden de klif over te spoelen. De bliksem strijde mee. De wolken sloegen tegen elkaar in en maakten de meest machtigste bliksemflitsen ooit. Ze raasden mijn kant uit. De hemel was loodgrijs en de zuurstof daar was verzuurd. Ik stond daar afwachtend tot de overgebleven paarden aankwamen. Ze omsingelde mij. Het was een groot aantal paarden. Vrij oneerlijk maar vaak speelden deze slechte paarden oneerlijk. Ze deden alles om hun vijand te verslaan. Dus daar stond ik dan. Onbeweeglijk, mijn hoofd wat laaf waardoor mijn lange wilde manen voor mijn gezicht lagen zodat ze mijn gezicht niet konden waarnemen. Mijn lippen kronkelden uitdagend. Het was simpel om ze als eerste te laten aanvallen. Ze konden niet tegen beledigingen. En toen....,''

"Schoten wij te hulp. Alsof wij speciale krachten hadden flitsen wij ten aanval. Alle wolven hadden hun tegenstander gekozen. In no time haalden wij iedereen neer. Het ging allemaal zo snel dat Saronse geen vin moest uitsteken. Onze machtige leider sprong beschermend voor zijn vriend. Wij zijn nu eenmaal de sterkste." Saronse zijn ogen gleden glimlachend naar Kenzaï. Die daar met veel trots tegen zijn jonge pups vertelde. Iki rolde met zijn ogen. Maar kon zijn trotsheid niet verbergen.

Saronse glimlachte vermaakt. Saronse was doodmoe. Ook al zag hij er zo beroerd uit. Eigenlijk zag hij er veel beter uit dan hij werkelijk was. Hij hief voorzichtig zijn verwonde been op en bekeek even de wolven die hem nog steeds vol ongeloof aangekeken hadden. Saronse was terug, maar hoe? Ze hadden zelf gezien hoe hij viel en werd meegesleurd. Zo'n val kon je gewoon niet overleven. Hoe kwam het dat hij het wel overleefde?

Saronse vertaalde het voor Kai en Ravena. '',Dus wat mijn goede vriend Kenzaï jullie wil vertellen is dat zij mij op dat moment ter hulp schoten. En zo waren zo goed georganiseerd. Alles werd perfect getimmed. Alle paarden werden tegelijk neergehaald. Het ging zelfs zo snel dat ik me niet eens hoefde verroeren. Maar natuurlijk was dat niet alles. Er kwam nu een nog grotere groep paarden aan. De wolven en ik leken in totale harmonie. Samen versloegen wij deze vijanden. Maar uiteindelijk werden we gescheiden. Ik kwam oog in oog te staan met de beta. We vochten heftig, deze beta was heel erg sterk. Hij was enorm. Af en die zag ik haar. Die zogenaamde zilveren/witte uil was in gevecht aangegaan met de kraaien van Skull. Met haar vlijmscherpe nagels greep ze één voor één een kraai en verscheurde die in stukjes.
Ik deed verschrikkelijk mijn best om niet van die gevaarlijke klif te vallen. Het was best wel heftig deze hongerige golven te zien die mij probeerden te grijpen. Plots kon ik net op tijd naar achter springen om de harde klap niet te hoeven ontvangen. Hij raakte met net nog en ik draaide met hem mee in de richting van de klif. Ik keek toe hoe het paard meedogenloos werd meegesleurd door de golven. Het was een afschuwelijk einde, maar hij had er zelf voor gekozen... Niet veel later hoorde ik mijn paarden toejuichen. Ze hadden gewonnen. Hier en daar werden de laatste overblijvers verjaagd. Tevreden draaide ik me om, maar ik zag plots Skull naar me toe galopperen. Haar ogen wijd open en haar duivelse gezicht lachte naar me. Het ging allemaal zo snel... Ik zag Iki achter haar aanlopen. Iki deed een poging haar tegen te houden. En ik kon niet op tijd weg geraken. Voor ik het wist vloog ze tegen mij aan. Ik gooide mijn voorbenen in de lucht om nog mijn evenwicht te zoeken... Maar het had geen zin. Ik voelde hoe mijn achterbenen werden losgerukt van de zwaartekracht en stortte naar beneden. Ik leek wel verdoofd. Mijn wijd opengesperde ogen zag ik Skull als een gekke hekst lachen. Al gauw werd ik verwarmd door het ijskoude greep van de zee. Uit alle macht vocht ik tegen de stroming. Maar het was zo sterk dat ik gewoon niet meer kon tegenwerken. Het zoute zeewater vulde mijn longen en mijn zicht werd troebel. Er verzamelde enkele figuren aan de klif. Alles werd langzaam... zwart.
Ik weet niet wat er gebeurde, en hoe het allemaal gebeurde, en hoe lang het allemaal gebeurde. Maar mijn ogen gingen wonderbaarlijk open. Mijn lichaam was doodop. ik lag op een strand en was niet alleen. Iki was daar... Mijn eerste gedachten was ik dood? Maar aan de pijn te voelen en het zien van een levende Iki wist ik dat het niet mogelijk was. Ik leefde nog...,''
Saronse keek Iki met en glimlach aan.
'',Iki heeft nooit van mijn zeiden geweken. Dankzei zijn steun heb ik het gehaald en leef ik nu nog...
Ik wou gebruik maken van mijn nepdood. Mijn kudde en de rest dachten dat ik er niet meer was. Dus zou ik weer naar huis kunnen gaan. Maar Angoly haar uil had mij gevonden en zei deze woorden.,''
"Wij wisten dat jij nog niet heen bent gegaan. Wij laten je nu gaan maar wanneer de Queen doodgaat is het jouw plicht om het rijk weer over te nemen. Ik zal je regelmatig op de hoogte houden."
Saronse ging wat rechter staan en glimlachte toen zwakjes.
'',Nou nu weten jullie het... het spijt me verschrikkelijk dat ik dit jullie heb aangedaan. Ik geef heel veel om jullie beiden...,''

Hoezo inspiratie? :) sorry bij enkele foutjes. ^^

Ravena

Ravena
VIP

Ze merkte vanuit haar ooghoeken dat Iki haar blij aankeek. Het was een goede vriend voor Saronse. Een zorgzame vriend. Ze schudde haar hoofd eventjes bij zijn woorden. Pessimist, schoot er direct door haar hoofd heen. ’Kom op Saronse, iets positiever mag wel hoor,’ Zei ze zo optimistisch mogelijk tegen hem. Ze merkte nu pas dat haar stem een beetje trilde en dat ze zowat een hartverzakking had gehad toen ze hem zo gehavend had zien liggen. Eigenlijk had Ravena helemaal het recht niet om over Saronse te spreken als een pessimist; als er iemand was die van het ergste uitging dan was zij het. Als iemand er een opmerking over maakte dan had ze haar antwoordt direct klaar; Als je van het ergste uitgaat kan je ook niet verrast worden. Blijkbaar begon Ravena deze karaktertrek kwijt te raken naarmate de tijd verstreek. Iets waar ze stiekem wel van baalde. Het mocht dan wel niet de beste karakter trek zijn, het had haar vaak van een grote schrik afgeholpen. Toen ze Iki had horen huilen, vol emotie en betekenis, was ze vooral blij geweest dat Saronse dus nog leefde. Natuurlijk had ze wel het een en ander verwacht, ze had wel een beetje verwacht om hem met een paar wonden aan te treffen, typisch Saronse. Maar zo toegetakeld als hij was had ze nooit in haar leven verwacht. Hij zag er verschrikkelijk uit. Hoe hij daar zo hulpeloos op de grond lag.
Na haar vraag stond Saronse direct op. Ze wou protesteren en opende haar mond al, maar kwam er toen achter dat het geen nut zou hebben. Saronse had duidelijk moeite om overeind te staan. Ze wou hem ondersteunen maar had geen idee hoe. ’Saronse, misschien is het beter als je gaat liggen,’ zei ze duidelijk en rustig. Naar haar mening was het goed advies, gezien de toestand van Saronse. Ergens had ze een kort antwoordt verwacht van Saronse, een samenvatting van het hele avontuur. In plaats daarvan kreeg ze een compleet verhaal. In geuren en kleuren, hij gooide de kleinste details ter sprake. Hoe de paarden eruit zagen, hoe ze waren. Ravena knikte af en toe ventjes. Er kwamen namen voor die ze in geen jaar zou onthouden, niet dat de namen lastig waren. Ze waren lang en daarbij was Ravena toch niet zo’n ster met namen. Saronse vertelde waar zijn kudde vroeger leefde. Ook had hij het de hele tijd over ene Skull. Een gemene bedorven merrie die hem blijkbaar dood wou hebben. Uiteindelijk na een paar minuten praten kwam een wolf ertussen. Tenminste; dat leek erop, iedereen keek die bepaalde wolf aan. Ravena zuchtte eventjes opgelucht toen Saronse het vertaalde voor haar en haar zus. Gelukkig verwachtte ze niet dat ze ook al ‘wolfs’ kon praten of zoiets. Ravena hield het graag bij ‘paards’ en ‘vogels’. Misschien als ze ooit dringend met een paar wolven moest overleggen ze de hulp van Saronse ging vragen. Stil en in haar hoofd vroeg ze God dit moment niet te laten komen. Alles samengevat kwam het erop neer dat Saronse naar een of andere Golden Lotus vallei ging. Daar kwam hij zijn oude kudde leden tegen, zo ook Arontay zijn grootmoeder. Het bleek dat Skull hem wou doden. Saronse trainde zijn warriors maar er was niet genoeg tijd. Dus gaf Saronse zich over aan Skull en ging mee naar haar harteloze gebied. Uiteindelijk viel Skull hem aan, tijdens hun gevecht kwam er blijkbaar een witte uil die Arontay toebehoorde. Tijdens het gevecht schoten de wolven te hulp. Uiteindelijk viel Saronse van een hoge klif af in het water.
Ravena knikte eventjes terwijl ze dit in haar hoofd herhaalde. Toen keek ze Saronse aan, een glimlach sierde haar gezicht. ’Dan mag je tegen die Iki van je zeggen dat ik en Kai, in elk geval ik, hem heel erg dankbaar zijn,’ zei Ravena dankvol. Plots fronste ze haar wenkbrauwen en keek ze Saronse en Kai aan alsof ze iets vergeten was. ’Hoe heb je in ’s hemelsnaam die val overleefd,’ mompelde Ravena zachtjes in zichzelf. Ze keek Saronse aarzelend aan. ’Dus je bedoelt… Dat je ooit, misschien wel spoedig, weer weg zult gaan? Voor altijd?’ Ravena beet op haar wang na deze woorden. Saronse was een goede vriend, een vriend die ze niet wou missen. Om meerdere redenen niet, redenen die Ravena niet wou toegeven. ’Je hoeft jezelf niet te verontschuldigen Saronse. Uiteindelijk was jij het niet die liep rond te blèren dat je dood was. Ach, ik ben blij dat je nog leeft,’ ze keek Iki eventjes aan, maar er lag een twinkeling in haar ogen die vertelde dat ze niet boos was op de wolven, die zelf hadden gedacht dat Saronse dood was.

Kai

Kai
VIP

Vanuit haar liggende positie volgde Kai met haar blauwe ogen de andere merrie, die plaatsnam aan de andere zijde van de bonte hengst. "Dat weet ik lieve Kai. Ik ben heel blij dat jullie nu hier zijn. Ik wou dat mijn terugkomst prettig zou worden... Helaas slaagde ik er alweer niet in." zijn stem uitgelaten en met zijn aandacht gevestigd op Iki. "Iki, weet je nog die lessen die ik je heb geleerd over genezende planten? Hier in de heuvels... zit het vol met goede kruiden. Herinner je nog die grote zilveren plant met kleine bloemen? Die de ontsteking remmen en het lichaam laten koelen? En die vitaminen kruiden?" sprak hij tegen de zwarte wolf. Nieuwsgierig blikte de schimmelmerrie naar het hondachtige dier. Weten wolven tegenwoordig ook al kruiden te vinden? Slimme beesten. Ze keek toe hoe Iki verschillende kruiden meebracht en hoe Saronse die uiteindelijk opat. Kai spitste haar kleine oortjes toen de stem van Ravena door het gebied galmde; "Saronse… Misschien is de vraag een beetje snel en wil je het antwoord pas later geven. Maar kan je alsjeblieft vertellen wat er is gebeurd buiten Dream Horses. Waarom je zo toegetakeld terug bent gekomen? Ik bedoel maar, hoe is het mogelijk dat iedereen denkt dat je… Dood bent, maar nu ben je hier plotseling weer, niet zo springlevend, maar je leeft nog," Automatisch gleden haar ogen naar Saronse. Ze keek toe hoe de hengst moeizaam op zijn benen ging staan. Bezorgdheid weerkaatste in haar blauwe ogen. Soepel stond ze zelf op, Saronse scherp in de gaten houdend. Ze zwiepte eenmaal met haar volle, lange staart om vliegen het zwijgen op te leggen. Rustig en vol eeuwig geduld hoorde Kai zijn verhaal aan, muisstil zoals altijd wanneer ze ingespannen naar iemands verhaal luisterde. Toen hij klaar was, keek ze hem vol medeleven aan. "Iki heeft nooit van mijn zeiden geweken. Dankzei zijn steun heb ik het gehaald en leef ik nu nog... Ik wou gebruik maken van mijn nepdood. Mijn kudde en de rest dachten dat ik er niet meer was. Dus zou ik weer naar huis kunnen gaan. Maar Angoly haar uil had mij gevonden en zei deze woorden. 'Wij wisten dat jij nog niet heen bent gegaan. Wij laten je nu gaan maar wanneer de Queen doodgaat is het jouw plicht om het rijk weer over te nemen. Ik zal je regelmatig op de hoogte houden.' Nou nu weten jullie het... het spijt me verschrikkelijk dat ik dit jullie heb aangedaan. Ik geef heel veel om jullie beiden..." Lang na zijn woorden bleef Kai hem nog aanstaren, te geschokt om iets te zeggen. Heeft hij dit allemaal meegemaakt én ook overleefd? Ze rukte met enige moeite haar blik los van hem, om naar Ravena te kunnen kijken. "Dan mag je tegen die Iki van je zeggen dat ik en Kai, in elk geval ik, hem heel erg dankbaar zijn," antwoordde de andere merrie. "Dus je bedoelt… Dat je ooit, misschien wel spoedig, weer weg zult gaan? Voor altijd?"
Nee, hij mocht niet weggaan uit Dream Horses, niet voor altijd tenminste. De merrie merkte dat ze haar lichaam wat afgezonderd van de andere twee had staan. Kai liet haar hoofd droef hangen, denkend aan hoe ze het in hemels naam moest overleven als ze hem als haar vriend zou verliezen, voor eeuwig. "Please, Saronse. Ga niet, blijf hier bij ons, in DH. Ik smeek het je, ik weet niet hoe ik het hier uithoud als ik je als vriend verlies." fluisterde haar melodieuze stem zachtjes, triest.

-Omg, hoe slecht is mn post xd

http://coconutts.deviantart.com/

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

 » Z U I D E N » De Heuvels » Comeback, my skin burns like crazy [Saronse]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum