Anger is al I have ||Open||

Een witte hengst keek spottend om zich heen. Zijn hoeven veroorzaakten doffe geluiden in de zompige ondergrond, af en toen werd een klein stukje van zijn vacht als door een spotlight verlicht door een verdwaalt straaltje zon. Het hoofd van de hengst was geheven, en deinde mee op het rustige tempo van zijn passen. Zijn witte oren vlogen alle kanten op, om zijn alerte schijn op te houden. Ondertussen was hij alleen maar geïrriteerd aan het luisteren naar het stemmetje in zijn hoofd, dat hem beval zich over te geven aan zijn woede. Waarom zou hij ook niet? Het zou veel makkelijker voor hem zijn, en vermoedelijk zou hij ook eerder van deze verdoemde plek zijn dan hij nu zou zijn. Al, nu hij beter rondkeek, paste de plek eigenlijk perfect bij zijn humeur. In het moeras hing een gespannen sfeer, de schijn van geheimen en gevaar liet hem dingen zien die er niet waren, terwijl de hengst zich hier beter op zijn gemak voelde dan hij in dagen had gedaan. Kijk, daar ging weer een hersenspinsel. Een klein konijntje sprong met grotere sprongen dan hij voor mogelijk had genomen over het haast onzichtbare pad dat hij nam. Ongetwijfeld zijn verbeelding die op hol sloeg door zijn ingehouden woede.

Terwijl de woede vanbinnen tegen zijn huid aan beukte en hem het denken langzaam maar zeker onmogelijk maakte, zag Synthis eindelijk iets waar hij voor gekomen was. Een klein boompje viel totaal uit de sfeer, het was groen, fris en jong, en de witte hengst haatte het direct. Het viel uit de toon, hoorde er niet, zoals hij niet in zijn vorige kudde gepast had. Toen hij dat bedacht stormde hij op het ding af, en trok het uit de grond. Trok het uit elkaar tot er niets meer van over was behalve kleine stukjes groen die af en toe nog onder de modder uit piepten. Hij had zijn roeping gevonden, al kon die de verveling maar voor even weg houden en de woede in zijn binnenste niet eens een beetje koelen. Hij zou alles dat uit de toon viel in dit moeras vernietigen. Hij zou net zo lang doorgaan tot er niets meer van over was en hij het enige was dat op deze grimmige plek uit de toon viel. Verderop stond een klein struikje, dat ondanks de kou en de schaduw toch genoeg zon had gevonden om zwak te bloeien. De hengst trok het uit de grond, en begon langzaam met de vernietiging, tot hij plots bevroor in zijn bewegingen. Hij was niet alleen.

De stank van rot en een teerachtige lucht was overweldigend. Het leek onlogisch en alles behalve realistisch dat een gebied waarvan de slechten als leiders waren gekroond ook werkelijk deze duisternis uitstraalde, maar het was werkelijk waar. Pearl had haar reis met moeite afgelegd en probeerde het ademen door haar neus zoveel mogelijk te vermijden. Haar twee groene ogen waren tot spleetjes geknepen en lieten hierdoor vervaarlijk weinig zicht zien, maar het hielp gedeeltelijk tegen de mistige waas die tegen haar netvliezen leek te drukken. De geur van twee anderen paarden bleef tijdelijk ongekend - de stank van het moeras domineerde deze.
Aangezien ze zichzelf maar een paar minuten geleden tegoed had gedaan met een aantal graspollen, was ze nog steeds rustig aan het kauwen. Het kalmeerde haar een beetje. Er was niet te zeggen dat ze een angstig gevoel had bij het betreden van deze gebieden, voornamelijk omdat Aaliyah er de leiding over had. Misschien was dit juist wel een reden om bang te zijn, want de kans dat ze werd gedood of ernstig werd verwond wanneer Aaliyah haar ontdekte was niet bepaald reëel. Toch kwam ze. Zonder reden.
Het was in haar ogen bijna lachwekkend hoeveel er van de Horcrux, Aaliyah en de rest van de bijhorende reutemeteut terecht was gekomen. Dit kon echter komen omdat ze simpelweg nog niks van wel degelijke "plannen" en "complotten" te horen had gekregen. Alhoewel ze van de Horcrux altijd alle leden had weten te benoemen en ze allemaal bij uiterlijk kon herkennen, was het nu minimaal de helft waarvan ze totaal niets wist. Pearl vond het juist belangrijk minstens de beweegredenen van vijanden te herkennen, want dit kwam altijd te pas wanneer het nodig was. Wat je van iemand kon verwachten en wat er in zijn of haar gedachten om zou gaan. Juist om deze reden - dat ze weinig van de leden af wist - moest ze waakzaam zijn. Deze zwakkere plekken van onwetendheid konden net dat verschil betekenen, en deze wilden zij juist tegenhouden. Laten we zeggen dat Pearl hier niet letterlijk gezegd was om spionnetje te gaan spelen, maar meer omdat ze wat bruikbare informatie wilde inwinnen. Al was het maar in welke hoeken één of meerdere paarden te vinden waren in het moeras. Alles was voor haar - en de Quiet Sparkle - bruikbaar.
Nu pas woekerde een van de twee stemmen boven de wind uit. Het eerste wat er te horen viel was "sneeuwvlokje" en aangezien Pearl en de meeste andere paarden waren uitgerust met goed werkende zintuigen, wist ze zich meteen in de juiste richting om te draaien. Twee paarden werden zichtbaar in het door bomen en struiken verwilderde moeras en omdat ze in een enkele seconde besloten had dit risico te nemen, liep ze op hen af. Hier was zeker informatie in te winnen, niet waar? Er was wellicht een kans dat - als een van de paarden überhaupt een lid was - er onbewust iets werd gezegd over een plan. Ze kon hun kennis niet inschatten, maar veel waren nogal flap uiten. 'Je wilt me zeggen dat een lid van de Horcrux een ander paard met "sneeuwvlokje" aanspreekt?' Of de merrie die dit daarnet had gezegd een lid van de kudde was? Een wilde gok.

Een tinteling die door haar lichaam spreidde was nog koeler dan de donkerblauwe, haast zwarte gloed die de onderkant van de horizon sierde. Een doodgewonde vogel die in een boomtop verscholen zat was door vervorming van schaduwen te vergelijken met een galactisch wezen. Zo bevond je je kort geleden in een prachtige omgeving wat leven uitstraalde, zo kwam je terecht in de letterlijke definitie van het woord "vuilnisbelt".
Ah, de paarden hadden haar opgemerkt. Tenminste, in eerste instantie was het de donkere merrie geweest die als eerste een woord terugwisselde. Wat de gedachtegang van de hengst was, was echter moeilijk in te schatten. Hij bevond zich op een wat verdere afstand, die hij zonet had gecreëerd, waarschijnlijk om zich niet in het spel te betrekken. Overigens was Pearl totaal niet van plan geweest onenigheid hier te veroorzaken, want een verwonding of enig tekenen van pijn waren niet te verdragen in haar drachtige situatie. Bij het horen van de dreigende manier van praten kantelden haar oren automatisch een standje naar achteren. Haar spieren waren lichtelijk aangespannen, maar van de rest van haar houding was geen vijandelijkheid af te lezen. Dat was een van Pearl's sterke punten: Zich kalm en beheerst houden. 'Ik ben zeker niet beledigd. Het enige wat mij verbaasde was dat een paard als jou die een reputatie hoog te houden heeft een ander zo benoemt.'
De toon vol onaangename spot waarmee de merrie sprak - die normaal gesproken erg heersend klonk - werd afgezwakt door het uiteindelijke ge-"bonte koe". Niet bepaald overtuigend. De merrie hief haar hoofd op, iets waardoor haar lengte iets werd benadrukt. Haar vijand schatte ze op een hoogte van ongeveer een meter zeventig. Zelf had ze een stokmaat van 175 centimeter. Een onbelangrijk detail, maar dit zorgde voor een klein hoogteverschil.
'Ik doe dat ook niet dagelijks, mensen ontmoeten. Laten we het erop houden dat niemand dagelijks mensen ontmoet, maar soortgenoten. Paarden.' Haar ademhaling ging rustig en het was ook het enige geluid wat er in een straal van een meter of tien te horen was. De rust betekende in een willekeurig ander gebied in Dream Horses vrijheid en kalmte, terwijl het hier dodelijk was. 'Uitspraken zijn in mijn ogen niet je sterkste punt, Corazón. In elk geval: Ik ben hier omdat ik me verheugde op een reünie met mijn maat Aaliyah.' Voor een aantal seconden schoten haar groen ogen opzij in de richting van de afgezonderde metgezel. Of hij behoorde tot de goede of slechte kant, bleef een raadsel. Een onhoorbare zucht schoof over haar lippen, terwijl ze haar blik opnieuw op Corazón richtte. Op de witte hengst had ze nog wel enig vertrouwen, maar de bruine was totaal niet in te schatten.
'Begrijp me niet verkeerd, ik denk zeker niet dat je dom bent, Corazón. Heb je mij dat horen zeggen? Voorlopig ben ik niet degene die iets verkeerds heb gezegd. Jij valt mij gelijk aan met een hoop gesputter, terwijl ik je helemaal niet tegenzit.' De woorden hadden met nog steeds die oneindigende zelfbeheersing haar keel verlaten. Terwijl haar blik en lichaamshouding steevast waren, was het enige wat rondom het starre beeld bewoog haar lange manen. Kort snoof ze - de reactie van de merrie peilend.