A call for you

De wind waaide zachtjes door de bloemen heen. De bijtjes waren druk bezig nectar uit de bloemen te halen. Vlinders vlogen vrolijk heen en weer. Dit was het zalige leven. Voor de meeste paarden dan toch. Voor Ceres ontbrak er enorm veel. De hengst die bezit van haar nam was een monster. Hij rukte haar weg van diegene waar ze van hield. Nu had ze de kans om te ontsnappen en terug te keren naar haar Juno. Als hij haar nog wou tenminste. Ze wist niet of hij had begrepen dat ze hem de laatste keer beschermde. Ze wist dat hij anders zou ingemaakt worden en dat kon ze niet aanzien. Ze had lang genoeg moeten denken dat hij dood was en dat ze hem nooit meer zou gaan zien. Dat was al erg genoeg. Nu nog verder zonder hem leven? nee dat kon ze gewoon niet meer. Ze wou bij hem zijn en een tweede kans krijgen. Al wist ze niet of ze die nog ging krijgen bij hem. Misschien had ze hem wel vreselijk gekwetst met hem juist te beschermen. Dat zou pas vreselijk zijn. Iemand onrechtstreeks kwetsen.
Wild schudde ze haar witte hoofd. Haar witte manen vielen wild over haar gespierde hals heen. Haar slanke hoofd, voor zover dat kon voor een andalusiër, ging de hoogte in. Haar groene ogen nog even wild in de ronde starend. Zou Juno haar horen? Ze hoopte van wel, ze moest en zou hem zien vandaag. Al moest ze hier de hele dag staan wachten en hinniken. Oké, hier ging ze dan. Ze schraapte haar keel, zuchtte nog eens. Haalde diep adem en sloeg de meest zuivere hinnik uit die ze uit kon slaan. Hier moest hij maar op reageren, beter en luider zou het niet lukken.

-en juno-

De zomer was heerlijk, de beste tijd van het jaar, dat wist hij 100% zeker.
Het deed hem denken aan Italië, hij miste het, het mooie weer, de rust, de schoonheid, Ceres…
Hij had geprobeerd om haar te vergeten maar, hij kon het niet, ze had hem pijn gedaan, ze had zijn hart gebroken maar hij kon niet zonder haar, en zou ze hem om een nieuwe kans vragen dan.. Zou hij dan twijfelen? Misschien wel, misschien ook niet.
Oh god! Hij twijfelde zelfs over of hij over iets zou twijfelen. Juno was hopeloos, niet meer en niet minder.
Een diepe zucht verliet zijn lippen en zijn ogen waren naar zijn hoeven gericht met half naar beneden gezakte oogleden. De zon liet zijn glanzende vacht schijnen met haar felle stralen.
Hij had over de heuvels gegaloppeerd, over de prairie gedraafd en had door de korenvelden gestapt.
Kleine kolibries voegden zich bij zijn tocht, een langzame, slome en verveelde tocht door de bloemenvelden. En plots stopte hij en één van de diertjes landde op zijn achterste en de andere nestelde zich tussen zijn oren terwijl nog een andere met zijn staart speelde.
De hinnik, de o zo bekende hinnik, haar hinnik. Het was Ceres, hij wist het, het kon niet anders.
Hinnikte hij naar.. Hem? Het moest wel maar, waarom?
En toen drong het tot hem heer, hij was leider, leider van Utopia, en de meeste domme ooit bestaan.
Als hij er bij kon en geen hoeven had, dan had hij zich zo hard op zijn hoofd geslagen.
Opnieuw verliet een diepe zucht zijn lippen, hij moest er naar toe, hij moest wel. Maar wilde hij ook?
Hij besloot ja, hij wilde haar zien, hij wilde naar haar toe, nog een kans geven was een heel ander ding. Zou ze spijt hebben?
Vast, wel, misschien. Hij wist het niet, hij was haar niet, zij had het vast net zo lastig gehad als hem.
Zijn halt ging over in een stap die over ging in een vlotte draf terwijl de kolibries hem opnieuw volgde, hij blies naar één die vlak voor zijn neus vloog en grinnikte toen zachtjes.
Haar geur drong diep binnen, het was een harde klap in zijn gezicht en deed hem opnieuw stil staan.
Hij kon het niet, hij wilde wel, maar ook weer niet, hij moest wel, maar hij kon het echt niet.
Je bent leider, de leider van een kudde, en jij durft niet naar een merrie te gaan?
Hij rolde zijn ogen naar zichzelf en zuchtte weer eens. Maar zij is niet zomaar een merrie, het is Ceres, zij was ooit van mij, en ik was ooit van haar. Hij argumenteerde vaak met zichzelf, als hij alleen was of beslissingen moest maken die heel moeilijk waren.
Ja, ooit, dat was lang geleden, jullie waren jong. Misschien wil ze alleen in de kudde. Ga jij haar afwijzen? Want ik ga het niet doen, ik ben je geweten in Gods naam!
Dit keer gromde hij en gaf zichzelf gelijk, hij moest geen watje zijn, hij moest gewoon doen. En dat deed hij ook.
Met een vlotte stap maakte hij zijn weg naar de cremello merrie met de prachtige groene ogen, de merrie die zijn hart had gebroken, de merrie die hem had verteld dat ze niet van hem hield, de merrie die hoogst waarschijnlijk al die jaren gelogen had tegen hem. De merrie die hij.. haatte?
Haatte hij haar? Ze had zijn hart gebroken, en hij kon niet zonder haar, maar haten.. Dat is wel een groot woord, en een passend woord voor een ex.
Alle herinnering van vroeger, van ooit en eens kwamen terug naar hem en sloegen hem net zo hard in zijn gezicht als haar geur, misschien zelfs harder, in ieder geval net zo hard als het zien van haar.
Het deed zeer, het stak in zijn hart, 37 keer om precies te zijn. 37 stappen voordat hij haar bereikte.
37 keer vertelde hij zichzelf dat het goed zou komen, 37 keer..

‘Ceres.’ Sprak hij alleen.

Haar witte manen hingen voor haar groene ogen. Haar blik was zacht en onrustig. Ze wist niet wat ze moest verwachten. Ze had Juno de laatste keer gezien hier in DH en toen had ze hem behoorlijk gekwetst. Enkel en alleen om zijn leven te redden. Santos was een extreem gevaarlijke hengst en Ceres wist hoe ze hem had kunnen afleiden van zijn slachtoffer. Ze had geweten dat de twee anders zouden vechten tot het einde. En dat had ze niet kunnen aanzien. Ze had een leven gehad met Juno maar ook een met santos, al had ze nooit diezelfde band als met Juno kunnen evenaren. Ze had hem ook geen veulen geschonken. Met Juno had ze er twee, al had ze die twee al heel lang niet meer gezien. Ze vroeg zich af hoe het met haar kinderen ging, ze gaf om hen. Ze had ze dan ook een heel jaar meegedragen en erg lang daarna ook nog voor hen gezorgd. Dat was nu eenmaal de job van een moeder. 
De slanke hengst kwam in zicht. Ceres slikte. Het was raar om de hengst te zien waarvan ze zo lang van had gehouden, misschien nu nog van hield. Ze wist het eigenlijk niet. Wat maakte het ook uit? Ze hadden misschien een geschiedenis samen maar daarom geen toekomst. Eerst moesten ze elkaar maar eens onder ogen komen. 
Hij sprak haar naam, kort en eenvoudig. Ze knikte even en glimlachte zachtjes.
"Juno" Antwoorde ze met haar zachte, lieve, stem. Ze bekeek hem eens. Na al die jaren was hij nog steeds even mooi. Al was hij ouder geworden, net als zijzelf.
"Je bent nog steeds dezelfde als zoveel jaar geleden, even knap." Ze meende het echt wel en dat zou hij wel horen aan haar stem. Ondertussen moest hij dat verschil al wel horen of ze iets meende en wanneer niet.

Ceres' der groene ogen keken hem aan. Het was zo lang geleden dat ze hem nog had gezien. Al was hij geen druppel veranderd. Nog altijd dezelfde Juno zoals eerst. Hoe zou het zijn geweest moesten ze elkaar voor de eerste keer zien? Nou Ceres zou hem hebben gekeken en de complimenten tot haar laten komen. Ze was een echte prinses. Ze zouden een wandeling maken langs het strand, elkaar licht plagend. Ze zouden zonder zorgen door het leven gaan. Genieten van het galopperen langs de italiaanse stranden. Samen naar de sterren kijken. Ze zouden veulens krijgen, daar was ze zeker van. Ze zouden ze opvoeden als een echt gezin. Hij zou er zijn voor zijn kinderen en zij zou ze overal mee heen nemen. Dan zouden ze ze onder de sterrenhemel vertellen over alles wat maar mogelijk was. Maar vooral de verhalen die ze zelf hadden gehoord toen ze jong waren.
Lichtjes schudde Ceres haar hoofd. Ze was gewoon aan het denken hoe het allemaal was geweest. Alles wat ze samen hadden voor ze uit elkaar waren gerukt. Ze hadden zo'n goed leven gehad. Zijn stem had haar weer bij het nu gebracht. Had ze werkelijk voor de kudde geroepen? Of was het enkel maar een klein deel voor wat ze gehinnikt had? Een vaag glimlachje kwam van haar gezicht af. Het was vreemd. Ze hadden zoveel samen gehad en nu leken ze vreemden voor elkaar te zijn. Ze was zo lang weg geweest en gekoppeld geweest aan een rothengst. Gewoon omdat Juno's ouders dachten dat hij dood was.
"Ik weet het niet..." Biechtte ze eerlijk op. Een domme grijns stond rond haar lippen. Ze moest hem de waarheid gaan vertellen. Ze speelde een spel met haar gevoelens moest ze vanalles gaan verzinnen waarom ze zogenaamd voor Utopia had gehinnikt. Tuurlijk had ze daarvoor ook wel gehinnikt. Ze wou haar leven terug.
"Ik denk dat ik gewoon mijn leven terug wil. Mijn leven met jou, Juno." Ze keek hem aan. Vragend naar een emotie van hem. Ze wist niet of ze zijn antwoord aan zou kunnen. Moest hij zeggen dat dat allemaal voorbij was zou ze vertrekken en uit zijn leven verdwijnen. Ze zou de confrontatie met hem niet aankunnen dacht ze.
"I ik was verloren zonder je. Je ouders dachten dat je dood was. Ze zochten een hengst die de kudde kon leiden. Santos kwam op hun pad en ze dwongen mij een relatie met hem te hebben. Ze zeiden dat je dood was, ik had geen andere keuze. Iets in mij bleef roepen dat je nog leefde, ik ging naar je opzoek." Sprak ze zachtjes. Ze had dagen, weken, maanden achter hem gezocht zonder dat Santos en de rest wist waar ze hen heen leidde. Op een nacht was ze gewoon verder getrokken zonder de kudde en haar kinderen. Ze had Juno geroken. Ze hadden elkaar terug gevonden. Al kon ze hem niet vertellen hoe hard ze erna had afgezien. Santos had heus wel de liefde tussen de twee paarden gezien toen. Hij dacht dat hij haar voor altijd de zijne kon maken door haar te dekken. Ceres verloor keer op keer haar veulen. Ze wist niet waarom maar het leek alsof haar lichaam het jonge dier afstootte. Hoe hard ze de hengst ook haatte, van het kleine ding in haar hield ze wel. Het deed haar zo'n pijn het elke keer te verliezen. Uiteindelijk werd ze gedumpt als grof vuil. Nergens kon ze nog heen. Ze durfde niet eens meer terug te keren naar Juno, tot vandaag.