✦ Saronse ✦
De lente was aangekomen. Zonnestralen maakte de slapende wezens wakker. Warme lucht stroomde binnen in Dream Horses. Vogels nestelden zich weer in de bomen van deze vruchtbare land. Hun heerlijke liefdes liederen zweefden weer door de oren van Saronse. Eindelijk werd deze eindeloze stilte van de winter beëindigd. Saronse vond de lente werkelijk prachtig. Alles was dan zo jong, zo nieuw. De jonge blaadjes van de bomen waren nog heerlijk fris en licht van kleur. Alles proefde dan ook zoveel beter.
Saronse stapte rustig tussen de sierlijke takken van de wilgen door. De takken waren al tot aan de grond gegroeid. De zilveren blaadjes van de oude wilgen schitterden door de vroege ochtenddauw. Deze bomen waren al oeroud. Konden ze spreken dan hadden ze vast veel te vertellen. Saronse’s blauwe doordringende ogen gleden gefascineerd om zich heen. Saronse genood. Hij hield zich graag bezig met observeren. Zijn lange gitzwarte manen krulden sierlijk over zijn hals heen. Zijn lange manen top hing als een masker voor zijn knappe mysterieuze gezicht. Zijn hals was trot bewogen en bewoog zeer sierlijk. Niet te chic, Saronse overdreef nooit niet. Hij was niet dat type dat rond liep alsof hij het meest indrukwekkende paard was van heel dream horses. Hij valt niet graag op. Achter zich liep Iki te mompelen. Zijn wolvenvriend. Lang verhaal hoe ze bevriend zijn geraakt. Maar één ding is zeker. Ze zijn onafscheidelijk van elkaar. ‘’Ik haat dat kattengezang van die verdomde vogels. Je kan nooit eens rustig slapen. Met dat vroege gekwetter…’’ Saronse bleef voor zich uitkijken. Maar glimlachte breed. Hij had een heerlijke lach. Waar je tintelingen van kreeg. Hij had een blik dat je diep kan raken. Sommigen geloven dat hij een gave heeft. Hij kan iets heel bijzonder. Misschien was het een tactiek dat hij je zo kan laten voelen. Saronse wist zelf eigenlijk niet hoe hij het deed. Zijn aanrakingen waren heel speciaal. Één van de redenen dat hij zo weinig mogelijk lichamelijk contact uitvoerde. ‘’,Je kan nog altijd naar het noorden trekken. Daar is het momenteel doodstil.,’’ Zei Saronse droogjes. Hij betrapte Iki met oogrollen. En grijnsde normaals. Saronse zijn oren draaiden plots. Hij hief aandachtig zijn hoofd omhoog. Iki reageerde het zelfde. ‘’,Wel, het ziet ernaar uit dat het tijd is voor de jacht niet?,’’ Saronse richtte zijn aandacht op de zwarte wolf die diep zuchtte. “yup, mijn roedel heeft me weer eens nodig… Ik zie je straks wel weer.” Saronse knikte glimlachend. “,Succes Iki, en denk eraan verspil geen tijd aan zinloos jagen. Denk goed na.,” Iki duwde speels tegen Saronse’s been. “Jaja beloofd!” Iki verdween al gauw en liet Saronse achter. Saronse ging gewoon weer verder. Zijn been was mooi geheeld. En de andere wonden die hij een tijd geleden had opgelopen. Saronse was opgelucht dat hij gewoon weer normaal kon stappen. Hij had gevreesd dat hij voor eeuwig mank zou lopen. Zijn doordringende blauwe ogen hadden zijn bestemming in het vizier. Het zilveren meertje. Best een kleine poel water. Maar voldoende om al de dieren in de omgeving drinken te bieden. Niemand leek in de buurt te zijn. Saronse liep zijn hoofd rustig zakken en liet het koele water door zijn keel glijden. Hij nam grote sloken, maar heel rustig en niet te gulzig. Zijn overdreven lange manen hingen speels in het water. Zijn gehele gezicht verstopt onder zijn manentop.
Open voor wie wil! J sorry hij is nog niet zo indrukwekkend. Lange tijd geleden
