Don't come to close, it's dark inside.. [Hengst van blindfolded]

Rustig grazend verzette ze steeds enkele stapjes. Eten, het was één van de dingend ie centraal stonden in haar leven. Tja, het was dan ook gewoon, een basisbehoefte. En bij Sofie drong die basisbehoefte het sterkst door. Aan haar buik was het ook wel te zien. Tweebenigen zouden haar vergelijken met een ton en haar op dieet zetten. Tja, zij gaf er niet zoveel om. Ze had energie voor tien, was enorm snel en kon het ook nog eens lang blijven rennen. Als haar buik haar niet in de weg zat, waarom zou hij dan weg moeten? Daarbij had het nog een voordeel. Moest er ooit voedselschaarste zijn, dan had zij een reserve, een hele grote reserve nog wel. Veel paarden waren er niet in haar buurt te vinden. Merries joeg ze meestal meteen weg en als hengsten niet aardig genoeg waren kregen ze het ook te weten. Dus was ze hier in haar eentje. Erg vond ze het niet, ze wou of een leidster zijn, of alleen zijn. Een ander paard volgen, dat was lariekoek voor haar, zo was ze niet ingesteld. Het enigste wat ze volgde waren knappe, vriendelijke hengsten, die haar perfect behandelden. Veel gezelschap had ze ook niet, maar haar eten was voorlopig genoeg.
Meteen vlogen haar oren in haar nek toen ze merkte dat iemand achter haar stond. Dreigend trok ze haar achterbeen omhoog, om hem hard op de grond neer te laten komen. Waarna ze zich vliegensvlug omdraaide en richting het paard beet om hem achteruit te krijgen. Ze hief haar hoofd, neusgaten wijd open, oren gespitst, en haar staart een beetje in de lucht. Typisch arabier zoals ze er nu bijstond. Alhoewel het nog erger kon. Ze kon haar staart helemaal de lucht in steken en snuivend achter een paard aan rennen. Ze bekeek de hengst rustig en liet haar staart zakken zodat die weer normaal viel. Haar hoofd bleef echter een beetje geheven. Ze strekte haar hals lichtjes naar de hengst, oortjes naar voren. De rest van haar lichaam was echter lichtjes gespannen, waarmee ze wou laten zien dat zij wel zou beslissen hoe het zou gaan. Langzaam strekte ze haar hals nog wat verder uit, zodat haar neus wat dichter bij de hengst kwam. Met kleine beetjes, altijd op haar hoede en voorzichtig. Klaar om te bijten moest ze dat nodig vinden. Klaar om de hengst met enkele bewegingen weer weg te jagen.

Net nadat hij uit de grotten was vetrokken, en de geur weg had gehaald door over het gras te rollen, liep hij nu door de vallei. Hij was in de vroegte van de dag al opzoek gegaan, terwijl de andere nog in de grotten aan het slapen waren. Op zijn dooie gemak liep hij over het lange stuk gras dat zich in de vallei bevond, zelf trok hij zich nergens iets van aan. Behalve als er hengsten kwamen, deze joeg hij gelijk weg. Hij wilde immers geen concurrenten nu, of wel? De vallei kende hij uit zijn hoofd, elk pad en elke boom. Hij was hier geboren.
De zwarte hengst had de geur van een merrie al opgepikt, maar de wind speelde een spelletje met hem. Hij had een langere afstand dan hij verwacht had, en toen de merrie in zicht kwam had hij de neiging om naar haar toe te galopperen. Dit deed hij niet, hij hield zichzelf rustig en bleef enkele meters achter haar halt houden. Dreigend trok ze haar achterbeen omhoog, om hem hard op de grond neer te laten komen. Waarna ze zich vliegensvlug omdraaide en richting het paard beet om hem achteruit te krijgen. Ze hief haar hoofd, neusgaten wijd open, oren gespitst, en haar staart een beetje in de lucht. Echter had hij de beet gewoon uitgeweken en was niet achteruit gegaan, Daar had hij teveel trots voor zou je kunnen zeggen. Hij zag de merrie naar hem kijken, en haar staart viel weer normaal. Haar hoofd bleef echter een beetje geheven. Ze strekte haar hals lichtjes naar de hengst, oortjes naar voren. De rest van haar lichaam was echter lichtjes gespannen, waarmee ze wou laten zien dat zij wel zou beslissen hoe het zou gaan. Langzaam strekte ze haar hals nog wat verder uit, zodat haar neus wat dichter bij de hengst kwam. Hij liet zijn neus hangen waar hij was, en keek met zijn gitzwarte ogen naar de haflingermerrie. Ze was zeker interessant., dat kon hij niet ontkennen. Hij duwde even subtiel zacht zijn neusje tegen de hare, maar maakte toen weer afstand. "Wel hallo, ik heb jou nog nooit eerder hier gezien. Ik ben Belbo." Zei hij vriendelijk, zijn ogen straalde dezelfde vriendelijkheid uit als waarmee hij sprak. Zijn zwarte oortjes stonden naar voren, en zijn staart stond een klein beetje omhoog. Belbo zelf was een Angelo Arabier, en hij kon zeggen van de merrie voor zich dat ze sowieso niet alleen haflinger was, maar ook deels arabier. En dat mocht hij wel, om de een of andere manier.