The cold never bothered me anyway - Parel

Koud. Het was niet normaal, omdat ze een IJslander was, dat ze het koud had hier. Ja, haar hoeven zakten weg in de sneeuw. En ja, het sneeuwde dus op haar vacht lag een laagje sneeuw. Maar hieraan kon ze merken dat ze nog niet de oude was. Vroeger had ze rustig door dit gebied gedraafd zonder het koud te hebben of er zelfs maar wat van te merken. Ze merkte het wel, maar het stoorde haar niet. The cold never bothered her anyway.
Maar ondanks dat ze weer meer op gewicht begon te komen, merkte ze nu dat haar vacht nog niet winterbestendig was. Haar lichaam gaf meer energie aan het opbouwen van vet en het helen van wonden dan dat het gaf aan het maken van een wintervacht. En dat begreep ze, maar het drukte haar ook met de neus op de feiten. Van wat ze had meegemaakt. Wat ze anderen had aangedaan. Wat ze zichzelf had aangedaan. Ze was een jaar geleden in de val van Tuxedo getrapt. Was gedekt, gevangen en ontsnapt. Navayo was razend op haar geweest. En toen was hij ineens weg. Sunset wist niet eens waar, maar ook zij had toen Dream Horses verlaten. Toen ze terug kwam was ze haar geheugen verloren, wat ze nu gelukkig terug had. Ze herinnerde zich ook niet veel meer van haar geen geheugen tijd. Alleen geuren wist ze zich te herinneren. Nu was ze een week terug opnieuw DreamHorses binnen gelopen. Maar het land was leeg, voor zover ze kon zien. Dus ze was opzoek naar andere paarden. Navayo en Magnifico had ze gevonden. Maar er moesten meer paarden zijn, en die wilde ze vinden.
Maar waarom ze met haar stomme hoofd nou de sneeuwvlakte daarvoor had uitgekozen, ze wist het niet. Wie dacht ze hier te vinden? Zo wie zo het hele noorden was een gebied wat Sunset linkte aan de Badasses. Maar wie weet, misschien waren er goede of neutrale paarden die hier ook zochten naar anderen. Sunset hoopte het, want ze wilde geen slechte paarden tegenkomen. Haar zelfvertrouwen was kapot en ze wilde dat weer opbouwen voordat het nog verder de grond in gestampt zou worden. Dat kon ze nu niet hebben. De merrie slofte verder door de sneeuw tot ze in de verte een gestalte zag staan. Een paard! Sunset dacht niet na en hinnikte naar het dier. In de hoop dat het iemand was die ze kende.

-Pearl!-

De enorme bonte merrie was gewend constant geuren op te vangen van soortgenoten. Zowel bekende als onbekende paarden en andere dierlijke wezentjes waren op afstand al te bespeuren en zonder dat er al te veel geluid te horen was, stond het als een teken van leven in Dream Horses. Drukbevolkt. Chaotisch zelfs, soms. Haar thuis. Een thuis die in het verloop van de jaren een stuk minder levendig geworden was. Er waren periodes lang vol dramatische en traumatische gebeurtenissen geweest. Op het moment dat de vrede was teruggekeerd, werd dit na een korte tijd weer verstoord en door de paarden met gedachten precies het tegengestelde van wat haar vredesideaal was, omgezet in iets dat veel duister was.

Pearl was bekleed in een deken van wit: de sneeuw was zo dik dat elke millimeter gevlekt bij wijze van spreke bedekt was met een klein vlokje. De kou was bitter, maar door haar prima doorgezette wintervacht was het te verdragen. De levendige (en onderhand) tienjarige wist niet zeker of ze doodmoe of energiek was. Fysiek was Pearl na een tijd van helen weer tot veel in staat, maar haar brein was zo'n totale warboel dat haar lichaam zich niet in balans voelde.
Ze had een hoop vrienden, familie en kennissen verloren. Aangezien het land simpelweg overhoop gegooid was, was er geen sprankje van structuur meer over. Iedereen was weg - iedereen was ergens. Sultan' zijn locatie was onbekend. Volturi haar locatie was onbekend. De lijst was eindeloos. Pearl was echter niemand zonder degenen die ze liefhad. Oók was Pearl iemand die overal het positieve van inzag en ook in deze barre tijd haar hoofd hoog hield en zichzelf overtuigde dat er licht aan de horizon aan zat te komen. Was dit realistisch? Geen idee.

Door de flinke sneeuwval wisten haar twee groene ogen geen gestaltes te onderscheidden, dus een plotseling (bekend?) gehinnik kwam onverwachts. Pearl vervolgde haar weg, kneep haar ogen samen en liet haar instinct overnemen. Nadat ze enkele meters had overbrugd werd haar metgezel langzaamaan duidelijk. Ondanks wat subtiele veranderingen in de pony haar uiterlijk, herkende ze haar vroegere vriendin en voormalig Quiet Sparkle-genoot meteen. Haar oren spitsten zich en er weerklonk een vriendelijke bries van haar kant. Pearl nam halt vlak voor de evenals bonte merrie en boog haar hoofd lichtjes als teken van groet en een soort van 'wat fijn je weer te zien'. "Sunset?"

De geur van het paard wat er stond kwam eerder dan het beeld. Sunset herkende de geur, maar vaag. Ze had het paard waarschijnlijk één keer gezien. Maar Sunset kon het zich niet zo snel herinneren... Haar hersenen kraakten terwijl ze dichterbij kwam. Toen ze de merrie in het zicht kreeg stokte haar hart even. Pearl. Ze wist ook meteen weer waar ze de geur van kende. De enige keer dat ze Pearl namelijk had gezien was bij de oorlog tussen de Horcrux en Quiet Sparkle. Het moment dat Deina Mischa vermoordde... Sunset slikte de brok weg en liep door.
Pearl brieste naar haar en boog haar hoofd even. Sunset glimlachte en knikte even.
[i]"Sunset?" klonk de stem van de grotere bonte merrie. Gelukkig, ze herkende haar nog. Het was 3 jaar geleden dat de paarden elkaar gezien hadden. En gezien de chaotische toestand, had het Sunset niet verbaasd als Pearl haar niet meer herkend had.
"Pearl, goed om je weer te zien! Hoe gaat het met je?" Sunset's stem klonk vrolijk, vriendelijk. Ze werd er ook oprecht vrolijk van om meer bekende gezichten te zien. Pearl, Magnifico. Natuurlijk Navayo. DreamHorses was toch niet zo verlaten als ze de eerste dagen had gedacht, gelukkig.

Pearl overwon - deed een poging tot, in ieder geval -  de kou door haar huid te blijven rollen en haar hoeven zo nu en dan een klein beetje op te trekken. Er verscheen een glimlach op het gezicht van haar metgezel en ook bij haar was er al snel sprake van herkenning. De (stuk) kleinere merrie leek een stuk volwassener. Niet dat volwassenheid haar ooit ontbrak - ze was immers een tijdlang leidster geweest van de Quiet Sparkle en hierbij een opvolger geweest van Pearl zelf, Sultan en Magnifico -, maar de aantal jaren hadden haar zo te zien nog wat extra's bijgebracht. Sunset straalde zowel vrolijkheid als verlorenheid uit, hoe ongekend deze combinatie ook mocht zijn.

"Ook fijn jou weer te zien," begon Pearl. "Met mij gaat alles goed. Laten we zeggen dat ik me optimaal voel als je het limiteert tot deze onrustige situatie waar we in beland zijn." De mondhoeken van de bonte merrie krulden lichtjes omhoog. Ja, ze was oké. Was ze op haar opperbest? Nee. Pearl was een paard dat niet zonder aanwezigheid van anderen om zich heen kon. Ze was zo iemand die het nodig had zich constant nuttig te voelen - constant doelen te hebben. Zonder geliefde(s), zonder kudde en zonder ook maar enige tekenen van überhaupt leven  was dit haast onmogelijk.

"Hoe gaat het met jou, Sunset? Jij bent tijdelijk uit Dream Horses vertrokken, begreep ik?"