Its Time

Langzaam zocht Cobrazarao de plek om de woorden uit te spreken. Hij werd zo opgewonden. Hij zal de oorlog aankondigen. Hij was woedend. Charming en ene andere sukkel verraden de trotse woorden van De Dark Star en de Black Rose. Maar hij had nou ook eens zin om enkele goedzakken af te slachten die hij tegen het lijf was gelopen. Hij had deze plek gekozen omdat het een niet zo aangename plek leek te zijn. Bevroren planten. Een beetje koud. Ziet er niet kleurig uit. Het was tijd. Iedereen wist dat er ooit een oorlog zou aanbreken. Hij kon gewoon de goedzakken niet uitstaan. Het leek een totale andere soort. Hij was ook zo woedend op ze. Het woord goedzak was ook slecht in zijn hoofd geprint door de opvoeding van zijn ouders. Maar wat scheelde hem het ook? Hij zou nu zijn verraders willen doden. Het bloed willen laten vergieten. De lijken zien rotten. Een plek waar het ooit de dood of zo noemt. Skeletten die er dan nog langzaam verteren. Zalig. Een brede grijns sierde hem. Hij steigerde netjes. Maar heel machtig. "Amiya verschijn!" Die hinnik bleef lange tijd in de omgeving herhalen. Daarna wachtte hij ongeduldig naar de merrie. Het was heel heel heel lang geleden dat hij die gezien had. Maar hij had ook nooit haar kudde gezien. Hij hoopte maar dat er niet te weinig slachtoffers waren. De zwarte hengst draaide nog enkele rondjes en wachtte toen weer onbeweeglijk.


Alleen Amiya en Cobrazarao

Je mag wel genieten van de show heb je al popcorn of chips? Een andere snack?

Sham: Ja
Rain: Check ^_^

Haar eerste reactie was geschokt toen de dwingende hinnik van Cobrazarao eenmaal haar oren binnen drong. Maar meteen daarna vroeg ze zich af wat precies de reden van zijn oproep zou betekenen. Uiteraard was ze zich er ergens van bewust dat er een oorlog dreigde. En elke dag vreesde ze voor het moment dat die dag aan zou breken. Maar de toenemende spanning was voelbaar geweest. Een spanning waar niemand, ook Amiya niet, omheen had kunnen draaien. De opgewonden klanken van Cobra's hinnik suisde nog na in haar oren terwijl ze koers zette naar de plek waar het geluid zijn begin had gevonden. In een waas zag ze hoe de omgeving om haar heen geleidelijk aan veranderde van de groene bladeren van het bos waar ze zo van hield, naar de schale vlakte van de Prairie. Ze was té diep in gedachten om de verandering van landschap op te merken. Toen ze in de prairie aankwam vroeg ze zich dan ook ergens af wat ze in deze onbeschutte zandbak deed. Er was geen boom om je achter te verschuilen. Enkel droge graspalmen. Het betekende geen uitweg meer wanneer de hengst eenmaal in zicht zou komen. Niet dat ze van plan was om zich als een bang veulen te verstoppen, bedacht ze terwijl haar mondhoeken spontaan wat omhoog krulde.
Door de hitte was de prairie gehuld in een wazige gloed waar enkel variaties tussen allerlei bruine tinten aanwezig waren. Licht verbaast over de afwezigheid van enig leven staakte ze haar passen. Even had ze gehoopt dat hij er niet was, maar als snel verscheen er tussen al het zand een zwarte gedaante. 'Cobrazarao.' Gromde ze tussen haar tanden door. Een misschien wat vijandige blik verscheen in haar ogen terwijl ze in een rustige stap naar de zwarte fries toe liep. Het beeld van de hengst verscherpte naarmate ze dichterbij kwam. Twee paardenlengtes van hem vandaan hield ze halt; wetend dat hoe dichterbij ze kwam, des te erger de stank van Black Rose haar neus binnen zou dringen. 'Cobra.' Begon ze op een bevestigende toon alsof ze zichzelf nogmaals wou verzekeren dat dit écht wel de alfa van de Black Rose was. Nonchalant hief ze haar wenkbrauwen op om nogmaals duidelijk te maken dat het hier om een gelijke ging. 'Je toon klonk naar mijn idee net iéts te dwingend, als ik je erop wijzen mag.' Ook zijn tekst was nogal cliché geweest. Hij wekte nou niet echt de indruk van een intelligente kuddeleider… maar goed. Daar had zij weinig over te zeggen.

Hij wachtte nog steeds ongeduldig. Maar hij wist dat de merrie spoedig liet zijn. Meteen maakte hij een snuivend geluid toen hij de geur van Koningin goedzak binnen kreeg. In de verte zag hij lichte stof op doemen. Hij bleef staan. Zijn lange zwarte oren waren al tegen zijn nekvel gedrukt. Hij grijnsde. "Amiya." Antwoordde hij op zijn beurt. Hij gedroeg zich iets serieuzer. Hij stapte een rondje rond de alfa. Ze leek naar zijn zich geen moer te zijn veranderd. Daarna stapte hij weer enkele meters voor de merrie. Hij was groot. En zelfs een stuk groter dan een normale friese. Maar hij onderschat Amiya niet. Het lukte haar een kudde te leiden. Dus moet ze wel wat kracht hebben. Even zweeg hij. Maar daarna liet hij een gemene grijs werpen. "Ik geloof dat je wel weet wat mijn doel nu is? Het zal oorlog zijn. Maar deze keer eens om wraak te nemen op enkele klungels." Hij keek al wat woedender. De zwarte hengst bleef in die ogen kijken. "Het bloed zal gestreken worden op de aarde. En dat zullen de verraders zijn! Ik geloof wel dat je je leden wilt beschermen nietwaar?" Hij grijnsde. De merrie zal vast haar leden niet de dood in jagen. Vandaar dat hij de oorlog met plezier uitspreekt.

Zonder zich verder te verroeren volgde ze licht argwanend de bewegingen van de hengst. 'Ik dacht dat je graag afstand hield.' Kwam er licht sissend uit. De vorige keer had hij er duidelijk de pest in gehad toen Amiya dichterbij kwam. Wellicht dacht hij daar nu anders over... of het was één groot toneelspel. Zijn grijns beviel haar in ieder geval allerminst, maar ze besloot verder niet te diep over na te denken. Zijn woorden maakten echter een veel grotere indruk op haar. Ze had het gevoel dat haar maag een salto maakte en dat ze elk ogenblik haar ledematen uit zou kotsen. Ze zou haar kuddeleden teleurstellen door zich als een watje te gedragen. Maar in plaats van haar organen uit te spugen gebeurde er niets. Ze bleef enkel staan. Hoe ze het deed wist ze niet. Maar ze wist haar emoties uitstekend te verbergen. De sarcasme in haar stem verraste haar dan ook. 'Begin dan maar bij jezelf.' Haar verbaasde blik was verdwenen en had plaats gemaakt voor een felle. In haar ogen weerspiegelde de walging die ze voelde voor zijn ideeën en fantasieën. 'Jij moet eerder tegen jezelf beschermt worden.' Een psychiatrische inrichting leek haar eerlijk gezegd niet eens zo een slecht idee. 'Als jij een oorlog wilt kan je die krijgen. Je denkt toch zeker niet dat ik als een angsthaas toe ga kijken hoe jij de wereld probeert te veroveren en daarna als een luie gazelle van je pensioentje gaat genieten?' Ze spuugde de woorden haast uit. Amiya was hun vorige ò zo interessante gesprek nog niet vergeten.

Hij glimlachte zeer om haar antwoord. Zijn houding is al wat dreigender. " Tja ik wil dat mooi lichaam van je bewonderen." Antwoord hij sarcastisch. Hij vond haar eerder niet zo bijzonder. Nja hij moest wel toegeven wat voor spieren de merrie met zich droeg. Weer grijnsde hij. Even rolde hij met zijn ogen. "Natuurlijk zal ik doen." Zei hij met een teleurgestelde toon. Hij hoopte dat ze nog meer van die zulke fijne woorden naar hem toe gooide. Maar daarna probeerde hij weer serieus te zijn. Hij luisterde en antwoorden op zijn beurt. De woorden klonken nu al wat beter. "Veroveren? Tjee gaat dat niet iets te ver? Nee ik wil gewoon een porie goedzakken op het menu als dat gaat." Veroveren. Dat gaat wel heel veel werk kosten. Maar geen slecht idee. Maar zijn doel was nu het doden van die gene dat in zijne weg stond. "Nou dan is het nu wel duidelijk. Goed dan gaan we elkaars vlees er afscheuren." hij dacht na over de pijn en ellende en verlies er zou komen. Maar het was voor hem allemaal een simpelweg spel. "Ik roep je wel op de dag van de oorlog. Ik moet nog een kerkhof voor jullie zoeken." Hij grijnsde licht. "Wens je nog iets?" Hij was met de meeste woorden sarcastisch.

Een kerkhof; leuk, maar liever niet. Ze besloot het onnodige gedeelte van zijn speech te negeren. 'Dat was het.' Gromde ze tussen haar tanden door. Ze verheugde zich allerminst op een oorlog met de Black Rose. Ze zou er hetzelfde over kunnen denken als Cobra; Dat ze geen last meer van de paarden zou hebben wanneer die onbehoorlijk opgevoede kant uitgeroeid was, maar dat deed ze niet. Het lag simpelweg niet in haar aard om zo over situaties na te denken. Bovendien hadden de veulens in die kudde het niet voor het zeggen. Die werden slechts mee gesleept door hun ouders. Ze zou het beste moeten trekken uit deze oorlog. Zorgen dat het niet een nutteloze slachtpartij zou worden. Al dacht ze niet dat haar kuddeleden zich zo makkelijk uit de weg lieten slaan als oud vuil. Spontaan verscheen er een klein glimlachje rond haar lippen, wellicht toch enige trots die ze voor haar kudde voelde? Uit haar gedenk ontwakend hees ze haar karamelkleurige hoofd hoger de lucht in. De zelfverzekerde koppigheid was in haar ogen af te lezen. 'Nee, ik wens niets.' Kwam er geconcludeerd en als bijna fluisterend uit. 'Het was gezellig. Maar ik heb troepen om voor te bereiden.' Abrupt draaide ze zich om en slenterde ze dezelfde weg af als die ze gekomen was. Alsof ze zich plots iets herinnerde stond ze stil, haar hoofd licht opvierend. Met een lichte grijns rond haar lippen draaide ze haar hals naar Cobra. 'Wellicht is er misschien toch iets dat ik wil.' Ze vervolgde haar passen terwijl ze zachtjes in zichzelf murmelde zonder te weten of de hengst het zou horen. 'Ik wil jou verrekte hoofd op een dode boomstam.' De grijns verbrede.

Spoiler:

Voor één keer liet ze de bloeddorstige gedachten toe. Genoot ervan en probeerde het zo lang mogelijk te laten duren. Als Cobra nog iets te zeggen had, zou hij haar wel tegenhouden. Maar als dat niet gebeurde had ze haar koers gewijzigd naar de gebieden van the Eagles om daar eens herrie te gaan schoppen. Of de leden het nou leuk vonden of niet.

Hij grijnsde. Hij draaide zich om en ging al een stukje verder staan. Maar hij verwachte nog wel enkele emoties die op het hard lag. Zijn valse lach liet merken dat hij genoot van haar antwoorden. Hij zweeg een lange tijd. Negeerde enkele nutteloze woorden. "Tja dat is denk ik wel nodig. En train je pony's wil je? Ik heb niet zo'n zin om van zwakke te verliezen." Hij stapte verder. Maar keek weer toen ze toch iets wou. "En ik wil jouw darmen verspreid hebben tussen de lijken en je oogballen uit je oogkassen rukken." Hij grijnsde. "Nou tot binnenkort!" Hij steigerde en hinnikte machtig. Zo luid dat velen het zullen horen. Hij kondigde aan dat de oorlog spoedig plaats zal vinden!" Hij stapte daarna rustig in de donkere omgeving wat zijn territorium was. Zijn geur had zich gewillig overal verspreid. Zijn kille ogen wierpen nog even een valse grijns. En verdween dan compleet. Het was dus tijd om plannen te maken. Groepjes te maken. Hij amuseerde zich nu al. Maar hij moest helaas sommigen van de oorlog weghouden. Sommigen zijn drachtig of te jong. Het was zover. Dieren vertellen het nieuws wel.


(SCHRIK schrok me dood! Wauw jij hebt nogal een nare verbeelding gniffel gniffel)

Goed getekend trouwens

'Zal ik doen.' Riep ze er niet over piekerend om haar passen te vertragen - niet dat het tempo erg hoog lag. Ze kon het niet na laten te grinniken toen ze zijn moordlustige fantasieën hoorde. Dat Cobra gehoord had wat ze zei vond ze al heel wat, en dat hij haar een groet na wierp was al helemaal verbluffend. Nooit gedacht dat deze hengst nog enkele manieren kende, galmde er als gedachten door haar hoofd. Niet dat die manieren van pas zouden komen op het slagveld. Al hoopte ze stiekem toch van wel. ‘Ja joh.’ Wat jij wilt, voegde ze er in gedachten aan toe.
Meteen nadat hij de hinnik over het gebied had laten galmen bekroop haar het nare gevoel van de realiteit. Ze stonden op het punt de oorlog aan te gaan met een doorgedraaide hengst die maar wat te graag haar ogen uit haar kassen wou rukken. Nu ze er zo over nadacht klonk het toch aardig schrikwekkend. Het ergste was nog wel dat ze de oorlog niet zelf aan haar kuddegenoten zou kunnen vertellen aangezien Cobra het persé over het hele gebied had moeten rondbazuinen. Misschien waren ze wel al in het gebied van the Eagles, wachtend op haar oordeel van de waarheid. Ze zou moeten zeggen dat het niet gelogen was en dat er weldegelijk een oorlog aan zat te komen. En sneller dan ze dachten.