~Once in a time

Ze schudde haar elegante hoofd heen en weer waarbij haar donkere manen door elkaar gingen. Eens in de zoveel tijd, eigenlijk als ze in de buurt was had ze zin om eens te genieten. Gewoon soms, ze vondt het fijn. Het kletterende water drong haar oren al binnen, ze spitste haar oren niet veel verder meer. Enkele wonden op haar flank en benen deden pijn, ze steken dat was ook een reden waarom ze even een lekkere douche wou nemen. Ze maakte een overgang naar een vlotte draf, ze voelde het water tegen haar benen kletsen. Ze maakt een overgang naar stilstand toen ze in het meertje/riviertje stond. Ze hief haar hoofd omhoog en keek naar de blauwe hemel, een kudde-of hoe het ook mocht heten- vogels vloog langs in een V-vorm ze wisselde regelmatig van plaats maar al snel waren ze uit haar zicht verdwenen.
Ze maakt een overgang naar stap en liet haar hoofd onder de waterval gaan, heerlijk. Het waste even al haar zorgen weg, haar manen hingen nat langs haar hals en langzaam liet ze heel haar lichaam eronder. Ze liep weer achterwaards en liet het water enkel haar hoofd en nek afspoelen, ze hield haar ogen gesloten en genat enkel van het stromende water. Het was aardig warm voor de Herfst, mooi weer. Niet te heet, maar ook niet ijskoud een tussenweg moest er zijn en dit was er wel zo één.

[&Prada]

Met slome passen stapte Prada langs de rivier. In haar passen was nergens maar iets van krachtigheid te bekennen. Maar zo voelde ze zich ook niet. Alle kracht was uit haar leven verdwenen. Ze hoopte hier in de Dh dan ook eeen nieuw begin te kunnen maken. Een nieuwe start. En alles wat er in het verleden gebeurt was vergeten. Maar ze wist dat dat nooit zou gebeuren. Altijd zouden de zinnen vol met scheldwoorden door haar hoofd blijven galmen. En altijd zouden de blikken van haar ouders toen ze vertelde dat ze niet op hengsten viel blijven verschijnen als ze haar ogen dichtdeed. Al hun liefde voor de kleine Prada was in een klap verdwenen. Ze hoopte dat de paarden hier in de Dh het niet zo erg zouden vinden dat ze lesbisch was als in alle andere gebieden waar ze geweest was. Ze wou gewoon met een hengst kunnen praten, zonder dat als ze vertelde dat ze lesbisch was een hele reeks scheldwoorden naar haar hoofd geslingert te krijgen. Ze wou gewoon met een merrie kunnen praten zonder dat die vies van haar was, of bang voor haar was omdat ze dachten dat ze verliefd zou worden op de merrie waarmee ze praatte. Ze hoopte dat ze snel weer een beetje een 'normaal' leven kon gaan leiden.
Na een tijdje lopen hoorde ze het gekletter van water. Nieuwsgierig versnelde ze haar pas. Vol bewondering en verbazing bleef ze opeens stil staan. Zoiets had ze nog nooit gezien! De rivier stopte zomaar en viel naar beneden! Zou dit dan zo'n adembenemende waterval zijn waar ze paarden wel eens over had horen praten? Dat moest wel!
Ze liep dihter naar de waterval toe. De bewondering was uit haar ogen af te lezen. Opeens stond ze geschrokken stil. Daar stond een ander paard! Een enorme tweestrijd trok door haar lichaam. Ze wou dolgraag weer eens met iemand praten, maar wat als dit nou ook zo'n gemeen paard was die haar gelijk uit zou schelden. Snel nam ze een beslissing. Ze nam het risico om uitgescholden of iets anders slechts maar. Misschien was dit paard wel aardiger...
Ze stapte onzeker op het andere paard af. "Eh... Hallo. Mijn naam is Prada." Klonk het aarzelend uit haar mond.

Ze hief haar elegante hoofd omhoog en dronk van het pure en zuivere water. Het was heerlijk, nog nooit had ze zulk puur wat geproefd, of wóu ze het niet proeven. Puurheid, wat had ze daar toch van gewalgd.. Alles is helder, alles is donker iedereen heeft beide kanten. Maar de éne kant zal overheersen, Wit of Zwart? Welke kleur was bij haar het krachtigst, geen haat, geven om andere, wit. Verradend, gemeen, zwart. De twee kanten botste vele malen op tegen elkaar wat een conflict veroorzaakte, was het maar anders.. In haar ogen was de duisternis van een paarse nacht te zien en de helderheid van een ijspegel in zonlicht.
Ze hief haar hoofd op en gaf de merrie een dreigende blik, maar vervolgens glimlachte ze naar haar. "Eh... Hallo. Mijn naam is Prada" klonk een onbekende stem. Ze gaf haar een knikje.. "Aangenaam, Prada. Mijn naam is Florence" meer woorden verlieten haar keel niet, ze was ook geen expert in gesprekken beginnen al zou ze er graag wat beter in willen worden. Ze richte haar ogen op de bosjes waar geritsel vandaan kwam, een rood-oranje-achtig beestje met pluimstaart keek daar vanuit de struik naar haar en vluchtte weg, was ze zo eng? Het was de natuur, iedereen had z'n eigen instinct. Het was herfst en de gele, oranje, rode, bruine en meer gekleurde bladeren waren te zien. Het was mooi maar tegelijkertijd begon het steeds kouder te worden wat haar ergerde..

"Aangenaam, Prada. Mijn naam is Florence" Waren de enige woorden die de keel van de schimmel merrie verlieten. Een aardig glimlachje sierde Prada's mond. Prada keek eens naar het water waar de merrie voor haar in stond. Het was zo mooi. Zo helder. Opeens merkte Prada dat Florencenaar de bosjes staarden. Prada's blik volgde ook naar de bosjes. Ze merkte toen pas dat daar geritsel uit kwam. Opeens kwam er een beest uit gesprongen. Het beest sprintte geschrokken weg. Prada lachte zachtjes in zichzelf. Het was een vos. Tenminste dat dacht ze. Ze was nooit echt goed geweest in dieren namen onthouden. Het was herfst. Het begon kouder te worden, maar het kon Prada eigenlijk niet zo veel schelen. Ze had wel eens koudere dingen meegemaakt. Zoals de harten van de paarden die haar zo hadden gekewetst. Even kwam er een diep ongelukkige blik op Prada's gezicht te staan, maar die schudde ze weer zo snel mogelijk weg. Ze wist niet wat Dh haar zou gaan brengen.Misschien nog wel meer verdriet, maar misschien zou deze plek haar ook wel geluk brengen. Ze zou toch ooit ergens geluk moeten kunnen vinden...
Een glimlachje kwam weer op haar gezicht. Ze keek Florence met een zo goed mogelijk gelukkig uitziend gezicht. Andere paarden hoefden haar pijn niet te voelen. Die zou ze wel voor zich houden. "En Florence... Ben je al lang in de Dh?" KLonken de belangstellende woorden uit Prada's mond. Het was niet een heel interessant gespreks onderwerp, maar ze moest toch iets zeggen om het gesprek op gang te brengen.

[Flut! Sorry ben ff echt totaal inspiloos!]

Ze zette enkele stappen achteruit zodat haar hoofd niet meer beplensd werdt met het heldere water. Ze voelde zich wel beter nu, nadat haar lichaam nat was. Nu moest het nog drogen en dat het liefst voor dat het nacht zal zijn. "En Florence... Ben jij al lang in de DH?" ze richtte haar blik op de merrie die de naam Prada meedraagde. "Valt wel mee, maar ben er toch wel een week. Denk ik," Ze liet haar hoofd zakken tot haar neus het water aanraakte, kort liet ze het zo maar vervolgens begon ze ontspannen te drinken.
Ze hief haar hoofd weer omhoog terwijl druppels van haar kin afdruppelte zo terug naar hun vorige bestemming. Dream Horses, de naam van het gebied waar ze nu was, en het was prachtig. Misschien zou ze er wel langer blijven dan geplend en haar leven hier voortbouwen, en hopelijk zo min mogelijk hengsten tegenkomen. Ze walgde van hun, je kon het zelfs angst noemen.. Ze was bang voor haar eigen angst, de dood, het verdriet, de pijn.. Daarom, Dáarom bleef ze uit de buurt van hengsten.