Rain!

Ze draafde verder. Tussen de struiken door liep ze naar het echte moeras. Ze bleef staan. Snoof even. 'Rain!'
Haar stem echoode over de hele ruimte. Geduldig wachtte ze op de merrie. Ze was vastbesloten. Zij wàs geschikt voor de kudde. Ze snuffelde aan de grond.

Langzaam werd het geluid van hoeven die in het laagstaande water plonsde harder. Twee fel blauwe ogen die zeldzaam waren bij paarden keken uit naar de nieuwkomer die ze gezien had, haar oren deinsde achteruit totdat ze tegen haar schedel lagen. In de verte doemde een wit paard op, bijzonder, vond ze zo en versnelde haar pas. "Hallo," zei ze sinister en brieste even van de kou.

Ze hoorde water opspatten. Een prachtige merrie kwam tevoorschijn in de verte. Hoe dichter ze kwam, hoe opvallender haar ogen werden. Helblauw, waren ze, ze had deze merrie nog nooit gezien. Toen de merrie aangekomen was, en haar aansprak, vond ze het niet meer dan normaal dat ze haar eigen hoofd naaar beneden liet hangen en haar nhals strekte. Als teken van respect. 'Hallo' groette Ineske.

Het lag wel zo voor de hand om ook haar hoofd even laag te houden, waarna ze zei "Wat is de naam van deze merrie?" waarmee ze natuurlijk op Ineske doeldeHaar zwarte manen wapperde in de sterke wind, en haar sokken die toch iets donkerder waren als de rest van haar lichaam als invloed dat ze geen rasechte Fries was waren besmet met modder en drap van het moeras.

'Ineske, is de naam' Haar ogen bleven even rusten op die van Rain. Ze waren echt hélblauw, het moest wel zeldzaam zijn. Vervolgens gleden haar ogen over haar lijf en benen, die inderdaad volhingen met modder en drap. Het gaf de merrie, op de een of andere manier, een erg stoer maar toch gevoelig trekje. Ze wist dat deze merrie 'slecht' was, maar ook dat er iets goeds in haar schuilde. Ze keek de merrie weer recht aan, vol zelfvertrouwen, maar niet arrogant.

Rain knikte, de merrie straalde van zelfvertrouwen en loyaliteit, zo iemand hadden ze nodig! "Mijn naam weet je," zei ze nors en vervolgde "Hoe dan ook, je lijkt me erg geschikt voor de Black Rose, waarvoor je me waarschijnlijk ook wilde spreken". Rain keek vluchtig om haar heen, het gevaar schuilde immers overal.

Ze knikte. Ze zag dat de merrie erg op haar hoede was. Het leek wel of ze dacht dat de bomen oren hadden. Ze apprecieerde dat, maar wist niet of ze haar ontmoeting met Zillion lang geheim zou kunnen houden voor haar, het leek haar een doorzetter, misschien wat koppig ook.
'Bij Black Rose mogen, zou een hele eer zijn voor me. Ik heb nog niet eerder deel uitgemaakt van een kudde, maar zou eindelijk bij een groep paarden willen horen die respect en discipline voor elkaar hebben, aangezien mijn verleden anders was.' Staart was trots omhoog gesteld en ze hield haar hoofd hoog.

"Dan mag ik je van harte welkom heten in de kudde die je over een paar weken nog hard nodig zal hebben" ze doelde erop dat Ineske een trouw lid zou worden, en dat de leden daardoor over een paar weken een voorbeeld aan haar mochten nemen. Echter was Rain niet zo van de praatjes, dus zei ze "Heb je nog wat anders te zeggen?". Haar sociale vaardigheden waren nooit echt optimaal geweest, waardoor ze op deze leeftijd gesprekken meestal vermeed.

Ze brieste voldaan. Dit was wat ze wou. Nodig zijn, er zijn voor andere paarden. Maar ze had geen zin alleen te blijven. Ze vroeg waar de kudde op dit moment verbleef en of ze nog iets van plan waren te doen momenteel. het "nog wat anders te zeggen" kwam vrij bot over, maar ze wist dat de merrie het niet kon helpen; dus besloot ze er gewoon tegenin te gaan en aan de praat te houden. Ze zocht vriendschap en ookal waren ze de 'slechten', toch konden ze onderling vriendelijk zijn, niet?