Rain

Boots liep met een vlotte draf door het gebied heen. Er waren dingen nieuw voor haar, zoals het Meander en de Fruitbomen waar ze nu liep. Er zou toch niet teveel veranderen? Boots voelde langzaam het bloed uit haar gezicht wegtrekken. Ze was niet het type voor veel veranderingen in Dream Horses. Ook leek het of sommige gebieden waren verplaatst. Boots voelde zich priegelig worden van het idee dat Dream Horses nooit meer hetzelfde zouden zijn. Boots snoof een keer agressief en voelde een drang opkomen die de meeste goede paarden niet begrepen: Lekkere harde Bitchfight, dat wilde ze nu mee maken. Bloed proeven op haar tong en iemand zien vallen. Knielen voor haar net als Cobrazarao ooit zal gaan doen. Een donkere blik was in haar ogen af te lezen. Goede paarden zouden nu bij haar wegblijven, evenals de meeste slechte die haar ontweken voor haar 'goedheid.' Felle teksten schoten door haar gedachten heen en vochten om een voorrangpositie. Boots liet een luide bries horen en voelde woede opborrelen. Waar het vandaan kwam was ook voor haar een raadsel. De sneeuw om haar heen lag erbij als een dood pak wit laken idee. Boots daarin tegen was witheet van woede en agressievieteit voor zover dat een normaal woord is. Boots spande haar spieren en liet een luide hinnik horen bestemd voor één Fries. Eén Fries die Dream Horses met haar stem zou kunnen beheersen. Eén Fries die met haar ogen paarden deed uitwijken voor haar. Eén Fries die het voor elkaar kreeg zich verstaanbaar te maken met een fluisterstem. Eén Fries die met een ontbloting van haar tanden paarden angstig liet worden. Eén Fries die met zwijgen je de meeste angst aan kon jagen. Dát waren de kwaliteiten die één Fries bezat. Zij alleen kreeg dat allemaal voor elkaar in één handeling, zonder maar met haar ogen te hoeven knipperen. Boots had de merrie één keer gezien, op het strijdterrein van de Black Rose en de Eagles. Een enorm getal aan paarden was daar gevallen en had met een hartverscheurende hinnik het leven gelaten. Enorm veel paarden waren besmeurd met bloed, opengereten aan alle kanten en andere die er vol leedvermaak naar keken. Boots had dat beeld nooit van zich afgegooid of los gelaten. Haar wilde ideeën van het gevecht met Rain kwamen omhoog: Degene die ze geroepen had, was de Schrik van heel Dream Horses: Rain.