Bezoek aan de heuvels

keek wat raar van haar reactie, hoe kan die zo bot over komen? Ze zag er zo lief en rustig uit, was ze dan werkelijk niet zo?. Hij knikte 'Zie ik je nogeens?' Vroeg hij en keek naar der ogen die ook doffer werden. hij zuchtte even, hij had zich voor zijn gevoel in haar vergist

Hij zag er teleurgesteld uit. Het kleinste veulen kon dat zien. 'Hopelijk wel', het was eruit voor ze het wist. Maar Ze was slecht en slecht is slecht. Het was maar jammer dat hij niet zoals haar was. Het zou alles er veel gemakkelijker op maken.
'Ik bedoel', ze schudde dr hoofd 'Liefst niet.'
Ze legde haar oren plat. Als teken dat hij maar beter niets zou zeggen of doen, maar diep in haar hart wist ze dat hij haar niet zomaar zou laten gaan.

Keek de merrie verward aan. gaf dr een laatste blik en draaide zich dan om 'als jij het niet wil'. Stapte dan weg, hij was teleugesteld, De merrie zag hem niet staan maar ze leek zo aardig, waarschijnlijk zou ze niet zo zijn geweest. Of lag het aan hijzelf? Misschien was de merrie Slecht dacht hij dan. Wat ze ook zou zijn zo kwam ze niet over hield hij zichzelf voor. Hij zou het liefst de merrie veel vaker zijn maar dat wilde ze niet.

Hij had zich omgedraaid en stapte weg. Ze vond het zO pijnlijk hem teleurgesteld te zien wegstappen. Ze hinnikte zachtjes. 'Het ligt niet aan jou. Het ligt aan mij' Ze hoopte dat hij Iets zou doen.

Hij Stopte en keek om naar der. 'Wat is er dan mis?', keek dr even aan maar keek weer weg 'Je zal een reden hebben' zei hij er zacht achterna, Wetend dat hij misschien een boos antwoord terug kon verwachten

'Eens slecht, altijd slecht, zeker?' Zei ze bijna fluisterend. Haar trotse houding veranderde; haar hoofd hing lager, haar staart niet meer trots omhoog gesteld. Ze wist dat het fout was met hem om te gaan, maar ze had nog nooit zoiets voor een hengst gevoeld.

Hij had het vermoeden al. 'Daar kan je niets aan veranderen'fluisterde hij terug. 'ik kan het niet helpen dat ik van de goede kant kom'. Hij voelde ook meer voor de merrie, iets dat hij nog nooit eerder gevoeld zou hebben. Zou het komen omdat ze slecht was dat hij voor der viel? Of was het haar elegante uitstraling.

Ze hinnikte verontwaardigd. 'Hoor ik het goed, je kan het niet hélpen dat je een goeie bent? Ik zou juist blij zijn. Ik ben de bad one hier, jij niet. Bij jullie gemeenschap is omgang met een slechte niet zo erg als bij ons omgaan met goeden is. Normaal moest ik je al lang verwond hebben.' Ze schrok van zichzelf. Ze kon er niets aan doen. Als hij haar bevriend wou houden, moest hij er maar kunnen mee omgaan.

Bleef maar rustig en hield zich in om boos terug te reageren. 'Zo slecht ben je niet' hij draaide zich naar Ineske, 'Ze komen er toch niet achter dat je met een goede omgaat, Tenminste als je niets zegt'. Zuchtte even hij was wel èèn van de goede en wat ze zei was waar. 'Je hebt gelijk'Gaf hij toe, 'Alles wat je zei, Maar dat weerhoud me niet om geen vriendschap te sluiten'

Ze kwam dichter naar hem toe. 'Je weet toch, dat dit ernstige gevolgen kan hebben, als het uitkomt?' Ze hield haar hoofd alweer iets hoger. 'Als ze er ooit achterkomen, zullen ze ons erge zingen aan doen.' Ze zocht naar woorden om duidelijk te maken dat niemand hen mocht zien.
Haar hoofd was één grote warboel.'

Zuchtte, 'Ja ik weet het'. Liet zijn hals even hangen en keek wat omhoog. 'ik wilde je alleen zeggen dat ik nog nooit zo`n merrie als jou heb gezien en'was even stil'dat ik nog nooit meteen iets voelde voor een merrie'.
Niemand mocht hen zien dat wist hij ook maar hoe hield je tegen dat ze je niet zagen?

Haar ogen glansden weer. Ze had het gevoel dat ze straalde. Iemand had haar nodig. Ze voelde evenveel voor hem als hij voor haar. 'Weet je, eerst was ik nerveus, omdat ik op de een of andere manier voelde dat ik niet slecht tegen je kon zijn. Het zette me vast, drong me in het nauw, maar misschien schuilt er toch iets goeds in me, op een of andere manier.'

Keek de merrie bijna stralend aan. een Slechte merrie die zo iets moois zij had hij nog nòòit maar dan ook nòòit gezien. 'Een merrie die zo mooi de waarheid spreekt hebben ook iets goeds in hun' briesde hij naar der. hij Strekte z`n neus naar de merrie en spitste zijn oren. dit was een merrie waar hij mee verder wilde, een daar hij alles aan kwijt zou kunnen en echt niets kwaads zou doen

Ze smolt. Nooit had ze gedacht dat dit ging gebeuren. Ze strekte haar neus ook uit naar hem. Haar staart stond weer trots en ze had zin om hem aan te raken. Ze strekte haar neus nog iets verder en raakte de zijne. Ze brieste zacht als bevestiging op zijn gedachten. Ookal kon ze die niet lezen, als ze in zijn ogen keek wist ze dat hij iemand was die ze nooit kwijt zou raken.

Hij voelde opnieuw wat door zijn buik gaan van blijdschap. Hij briesde zachtjes terug tegen dr neus. hij zwiepte zijn staart nog eens om een vlieg te verjagen. Ze was als een vriendin die hij al jaren zou kennen, Maar dan die hij pas de eerste dag zag

Hij voelde zijn adem tegen haar neus. Ze zag hem graag, vanaf het moment dat ze hem gezien had. Hij was betoverend, niet alleen vanbuiten, ook vanbinnnen. Ze kwam wat dichter. Ze schudde haar manen en brieste

Hij keek trots naar Ineske en briesde zachtjes terug. Hij Hinnikte zacht en keek nog even naar der. trots mocht hij zeker zijn op zo`n merrie, hij merkte dat de zon dan pal op dr scheen en zag de zilvere gloed over dr lijf gaan. Hij briesde nog eens en drukte z`n neus tegen der rug

Ze voelde zich licht. Alsof er niets slechts meer in haar was. Zijn aanrakingen bezorgden haar een fantastich gevoel. Zijn vacht leek wel goud in de zon, misschien pastten ze daarom bij elkaar. Goud, zilver, perfecte aanvulling?
Ze vergat alles. Ze dacht enkel aan hem, en haar, hier met z'n tweeën.

Hij Sloot zijn ogen even en genoot van de zon. De Perfecte merrie was ze. Hij ging met z`n neus over der rug en ging weer naar dr schoft, Hij schuurde er zacht langst en briesde. Toen hij stopte hief hij zn hoofd, Nu wist hij het zeker hier wilde hij mee verder!

ze hief haar hoofd ook . Ze keek hem lief aan en raakte met haar neus zijn manen aan. Ze deed het heel zachtjes, ze was bang de gouden kleur eraf te halen. Hij voelde warm aan. De warmte van de zon deed deugd. Ze streelde zijn nek. Het gaf haar zo'n bijzonder gevoel dat ze vond dat de tijd stil moest staan.

Hij voelde het gestreel en genoot van dr aanrakingen, hij voelde tegelijkertijd der warme adem tegen zijn hals aankomen. Hij streelde dan ook zachtjes haar hals en briesde er zacht tegen, Hij Sloot zijn ogen even en ging heen en weer met z`n neus over dr hals

Ze krabde met haar tanden zijn hals. Ze hoefde eigenlijk niet bang te zijn, hij zou haar beschermen, onvoorwaardelijk. Ze voelde het gewoon.. Hij waàs van goud.

Hij voelde dr tanden langst z`n hals gaan, Hij Strekte even en kwam weer omhoog. Het gevoel dat hij bij der was vond hij al genoeg, Maar het gevoel dat ze echt elkaar aanraakten sloeg hem alles.

EDIT RAIN:: Graag langere posts in het vervolg.

Haar gevoel was om altijd bij em te blijven, haar verstand dacht hier anders over, hoe dan ook, aan dit moment zou een einde komen. Ze konden niet altijd bij elkaar blijven, al zou ze dat doodgraag willen; Ze moest zich vertonen in de slechte wereld, ze moest zich aansluiten bij de kudde van Rain. Hoe meer de realiteit naar boven kwam, hoe triester ze zich voelde. Ze was echt blij met hem, maar een 'VERBODEN LIEFDE' koesteren zou niet makkelijk zijn. Ze wist dat er nog veel goede maar ook slechte en pijnlijke dingen te gebeuren stonden.
Haar aanrakingen werden zachter, tenslotte liet ze hem even los. Als ze hiermee doorging zou ze hem in gevaar brengen, en hoe dan ook, dat was wel het laatste wat ze wilde.

keek naar de merrie die hem losliet, hij wist was ze wilde en liet haar ook los. Zou ze van gedachte veranderd zijn? Toch niets beginnen?. Hij briesde een keer en keek de merrie aan, Ze zou in gevaar komen, niet alleen zij maar hijzelf ook. Misschien was de keuze die ze maakte juist wel de beste keuze.