Bailey come, its over something important

Hij zocht naar een geschikt gebied om Bailey te roepen, het ging niet over iets wat één twee klaar was. Het ging over het veulen dat zijn opvolger zal worden, licht krulde zijn mondhoeken bij die gedachte het zal een sterk veulen worden die nergens voor vreesde. Snel hingen zijn gedachte weer bij het gebied, hij had gekozen en Ash Valley is een prima gebied om haar te dekken je valt en glijd niet snel uit als bij de Drakenberg en het is er ook niet kleurrijk en vrolijk. Hun veulen zal in de winter geboren worden, en meteen aan de kilheid van de wereld wennen en het kennen. Hij stapte door waar zal hij Bailey roepen? Bij de vulkaan ja dat was een goede plek, hij stapte door richting de vulkaan en keek tijdens het lopen verveelt om zich heen. Hij maakte een sprong naar galop en nam een grote stofwolk met zich mee, hij hield abrupt stilstand voor de vulkaan waardoor hij in de aswolk niet te zien was. Hij gooide zijn voorhand in de lucht en maaide met zijn benen door het as waardoor je hem toch beter kon zien. Hij hinnikte luid naar Bailey, nu was het de merrie voor zijn veulens die Revolution zal zijn lesje wel geleert hebben.

Zijn rode ogen speurde het gebied af, Bailey was nergens te bekennen waarschijnlijk in het Bloemenveld of een ander gebied dichtbij, ze zal er wel doorheen moeten om hier te komen. Hij had e hengstigheid de vorige keer al opgemerkt maar besteed er geen aandacht aan, het moest nu gebeuren want ze was niet eeuwig hengstig dus hij al haar rondt deze periode moeten dekken.

Met ruime, sierlijke gallopsprongen denderde ze over de droge grond van de Prairie. Het bloemenveld met haar zoete en lieflijke geuren had ze expres gemeden. En toch werd ze achtervolgd door een zoete geur. Maar niet van een of andere ecxotische bloem. Nee, de zoete geur van hengstigheid was het dit keer. Haar oren die ze iets naar achter had gelegd omdat ze anders alleen nog maar het suizen van de wind hoorde spitsten zich toen ze een hinnik hoorde. Een hinnik die ze uit duizenden zou herkennen. Het was de toekomstige vader van haar veulen. Hij had haar uitgekozen en zij hem. Dat ze een verstandige keuze had gemaakt was zeker. Met zijn bloed zou het een sterk veulen worden. Stiekem hoopte ze op een hengstveulen, maar zoiets had je zelf niet in de hand. Zolang het maar gezond zou zijn.

Ze wist waar het gehinnik vandaan was gekomen. De Ash Valley. Bailey versnelde naar rengalop, haar sprongen werder ruimer en de stofwolk achter haar werd groter. Nu ze hier zo gallopeerde besefte ze zich dat ze er klaar voor was. Tegen de tijd dat het veulen geboren zou worden was ze de vier jaar gepasseerd en was alweer opweg naar haar vijfde verjaardag, die ze niet vierde maar toch. Het was de dag dat ze weer een jaar ouder werd. En haar hengstigheid kwam precies goed uit. Aan het einde van de herfst zodat het volgend jaar midden in de winter geboren zou worden. Haar gitzwarte ogen speurden de vallei af. Tot haar ogen bleven steken op een zwarte schim in de verte, vlak voor de vulkaan. Een schelle, luide hinnik weerklonk uit haar keel terwijl ze op de hengst afdenderde. Vlak voor hem bleef ze staan. Inmiddels ingehaald door de stofwolk. Door al dat stof zag ze alsnog de bloedrode ogen van Hikaru oplichten. Haar mondhoeken trok ze op en ze grijnsde. "Hikaru." zei ze verleidelijk met haar zuivere, ijskoude stem terwijl ze dichter naar hem toe stapte.

Hikaru rolde verveelt met zijn ogen, Bailey was er nog steeds niet. Hij merkte haar geur pas op toen hij haar in de verte zag aankomen, de hengstoheid. Gelukkig was ze hengstig in de Herfst en het veulen zal in de Winter geboren worden. Hij hoorde hoe ze verleidelijk zijn naam uitsprak en naar hem toe stapte. "Bailey, als je weet heb je een keuze gemaakt tusse mij en Revolution. Je weet dat ik je nodig heb voor een opvolger." Hij hield een korte pauze en ging weer verder "Je bent niet eeuwig hengstig dus ik vraag me af wanneer ik je kan dekken" Sprak hij duidelijk, zijn ogen staarde recht in haar gitzwarte ogen mooi ja zo mooi als de duisternis. Wat voor ogen zal het veulen gaan krijgen? Het kon hem niks schelen ogen vol haat was wat hij wou en duivelnis. Hij keek rondt zijn oren draaide van voor naar achteren en van links naar rechts om de verschillende geluiden in de omgeving op te vangen er was niet veel leuks te beleven hier al was het wel één van de fijnere plekken. Hij had nog steeds een dominante houding al was hij tegenover Bailey meer trots dan dominant, zijn hoofd was hoog in de lucht geheven terwijl de wind doelloos met zijn manen speelde. Zijn nek zat onder ontelbare littekens de meeste paarden zouden vluchten voor zijn beeld maar helaas waren er in dit gebied er maar weinig.

Kort draaide hij zijn hoofd weg, een raaf hij snoof er licht boos naar en de raaf vloog weg. Hij krulde zijn mondhoeken als grijns weer zoon watje in dit gebied. Hij richte niet veel later zijn blik weer op Bailey en wachte af op antwoord, hoe zou het met Revolution gaan? Wegkwijnen van verdriet of mischien van woede iedereen aanvallen? Wat kon hem het wat schelen hij had niks meer met die hengst te maken.

Bailey luisterde en knikte nadat Hikaru uitgesproken was. Ze had het al verwacht. En ook zij wist dat het tijd was. Ze sloot haar ogen wende haar hoofd af en toen ze haar ogen weer opende keek ze naar de reusachtige vulkaan. Hikaru jaagde een raaf weg en haar mondhoeken krulden lichtjes omhoog. Ze hadden geen zwijmel relatie en dat wilde ze ook niet. Hoewel ze moest toegeven dat ze het best fijn vond in zijn buurt te zijn. Lang hoefde de zwarte hengst dan ook niet op haar antwoord te wachten. "Na mijn keuze hoefde ik niet lang meer na te denken Hikaru. Ik weet dat jij de geschikte hengst bent voor mijn nakomelingen." waarna ze hem toeknikte. Nu keek ze hem weer recht in zijn bloed rode ogen aan. Sierlijk stapte ze nog dichter naar hem toe totdat ze vlak voor de trotse hengst stond. Zelfs als ze haar hals hief was ze nog kleiner dan hem. Dat de gemiddelde Friezen groter dan haar waren wist ze wel maar Hikaru was echt groot, enorm zelfs. Bailey stond nu zo dicht bij de zwarte hengst dat ze zijn adem voelde. Haar gitzwarte ogen die de duivelse diepten van de hel weerspiegelden zochten naar zijn bloedrode ogen die haar zo vertrouwd waren worden.

Terwijl ze wachtte op de volgende reactie van Hikaru haalde ze al haar herinneringen over hoop. Haar ouders, haar stomme zus waar ze zo'n enorme hekel aan had. Altijd was zij het lieverdje geweest van haar domme ouders. Bailey hoopte dat ze allemaal dood waren, anders zou ze dat zelf moeten doen. En daarna kwam dus ook al snel de gedachte aan Salvador. Wat haatte ze hem! Hij dacht echt dat hij haar zomaar kon opeisen, stomme hengst. Zachtjes snoof ze bij de gedachte aan de grote engels volbloed. Maar al gauw maakte haar gedachten al weer plaats voor nieuwe. Haar reis naar DH bijvoorbeeld. En haar eerste onmoeting hier. Het eerste paard dat ze hier ontmoet had was haar partner geweest, Hikaru. In toeval geloofde ze niet. Ze waren voor elkaar gemaakt. Hij zou de geschikte hengst voor haar veulens worden. Meteen daarna dacht ze aan Revolution. Hij was meer een broer voor haar geweest. Maar zijn reactie had haar kwaad gemaakt. Dat was ook de reden dat ze niets meer van hem wilde weten. Ze zwiepte met haar staart en sloeg hem hard tegen haar met littekens bedekte flanken terwijl ze de gedachtes weer van zich af schudde en rustig naar Hikaru keek.

Hij keek even een beetje rondt tot hij Bailey sprak. Hij richte zijn aandacht weer volkomen bij haar lang had hij niet op het antwoord gewacht als verwacht ban Bailey. Hij knikte toen ze was uitgesproken en keek naar haar hoe ze dichterbij stapte, hij was veel grote dan haar maar dat is zo met Arabieren. Als hun twee een veulen zouden hebben zou het de snelheid van een Arabier hebben en de kracht van een Fries waarschijnlijk zal het zo worden. Ze waren voor elkaar gemaakt, voor elkaar nee niet als klef partnertje maar gewoon om samen nakomelingen te krijgen. Hij liet Bailey niet lang meer wachten en zijn antwoord kwam er ook aan "Het veulen zal de snelheid van jou krijgen en de kracht van mij, een goed veulen. Zullen we het dan nu doen?" Vroeg hij aan Bailey de hengstigheid was stekr vooral nu ze vlak voor hem stond en hij haar adem kon voelen waarschijnlijk was dat hetzelfde voor haar. Even schoot Rain door zijn gedachte, zijn moeder hij had haar maar een dag gekent en toen al bijna vermoord. Een merrie had hem geholpen enkele dagen later maar hij gebruikte haar om in leven te blijven. Later werdt hij door haar kudde weg gejaagt het intereseerde hem niks mishcien was hij zak geworden al was hij nog langer bij die merrie gebleven. Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar de raaf die teruggekomen was met zijn groep, hij wierp één blik op ze en ze vlogen angstig weg voor zijn moordlustige ogen.

Hij draaide zijn hoofd weer naar Bailey, hij zal die irritante raven maar gaan negeren ze waren niks meer dan vervelent. Het was belangrijk en hij vondt het dan ook onnozel om nu zijn aandacht niet bij Bailey te richte. Hij had wel een vraag, wat was er precies die nacht gebeurt? Het kon hem ook niks meer schelen het was gebeurt en klaar, hij was een veulen opzich zelf toen en toen hij 11 maanden was kwam hij in DH hij was al sterk en dominant toen. En kende het gebied als zijn eigen lichaam omdat hij er bijna zijn hele leven was.

Ook Hikaru's antwoord bleef niet lang uit. Na zijn woorden grijnsde ze licht en knikte hem toe. "Ik ben er klaar voor." bracht ze zachtjes maar kalm uit met haar zuivere stem. De raven probeerde ze te negeren wat goed lukte en ze vestigde haar aandacht nu volledig op de zwarte hengst voor haar. Het drong nu pas tot haar door dat ze hem nog nooit aangeraakt had. Of kwam dat door de hengstigheid dat ze plots zo dacht? Nóg dichterbij kwam ze zodat hun neuzen elkaar bijna raakten. Waarna ze hem nog een keer een verleidelijke blik gunde en daarna langs hem op liep. Waarbij ze met haar neus door zijn dikke bos manen ging en lichtjes langs zijn hals streelde. Vlak liep ze langs hem op en bleef toen staan. Met haar neus was ze over zijn rug gestreken en gestopt vlak voor zijn kont. Maar met die lichte beweging had ze alsnog de talloze spieren van de hengst gevoeld. Een tikkeltje nerveus was ze wel maar dat liet ze natuurlijk niet merken. Ze stond nu met haar kont naar hem toegedraaid, draaide haar hoofd om, om de hengst aan te kijken en knipoogde naar hem. De rest was aan hem, zij stond klaar. Een licht zuchtje ontsnapte uit haar keel waarna ze zich volledig ontspande en haar ogen sloot.

Hikaru knikte toen ze sprak, en voelde hoe haar neus door zijn dikke manenbos streelde, hij probeerde het te negeren en ze stopte bij zijn kont. Hij had haar nog nooit aangeraakt. Mischien deet ze het omdat ze hengstig was dat zal het wel zijn. Hikaru knikte toen ze knipoogde en sprong met zijn voorhand op Bailey, haar lichaam was smal en zijne breed het ging prima dat wel. Hij ging weer van Bailey af na een tijdje toen het genoeg was. "Een opvolger zal snel genoeg geboren worden" zei hij grijnzend en ging weer voor Bailey staan, hij negeerde de raven al was het irritant door het geluid en ze vlogen steeds over je heen. "Heb je mischien al een naam in gedachte?" vroeg hij aan Bailey, hij had er wel één. Pain, dat was een prima naam voor hem. Al was hij er nog niet zeker van en Bailey had mischien ook een naam in gedachte voor een hengst werdt het Pain. Hij keek opzij die raven waren irritant, en bleven pottekijkers. Hij snoof geiriteert naar ze maar toen was zijn blik volkomen bij Bailey en bleef hij bij haar dit was nu wel belangrijk en binnenkort zal het veulen geboren worden over ongeveer 11 maanden een snel en sterk veulen zal het worden.

(Korte post vriendin is er )

Al snel voelde Bailey zijn voorhand op haar. In tegendeel tot hem was ze heel smal en zijne was breed en goed bespierd. Maar toch ging het prima en hield ze hem met gemak. Tja, Bails was dan ook geen zwak merrietje en dat bewees ze zo maar weer. Toen Hikaru zijn ding gedaan had en van haar af ging zuchte ze van opluchting. Bij zijn woorden grijnsde ook zij. Elf maanden, eigenlijk vond ze het te lang maar ach, ze moest daar maar vrede mee hebben en hopen dat het gezond zou zijn. Of ze er liefde aan ging geven, nee. Het zou meteen streng en slecht opgevoed moeten worden en daar hoorden knuffels en lieve praatjes niet bij. had "Helaas moeten we wachten tot het volgende jaar. Maar het gaat in een prachtig jaargetijde geboren worden en wordt slecht en enorm sterk zodat iedereen hem zal vrezen." Had haar zuivere, ijskoude stem weerklonken. Haar blik op de vulkaan gericht. Haar oren draaiden zich naar de raven en geïrriteerd keek ze naar de stomme beesten. Ze schraapte met haar hoef over de grond. Drukte haar oren plat tegen haar schedel en stormde plots met haar mond dreigend geopend op de beesten af. Natuurlijk vlogen ze op maar Bailey kon het niet laten, stijgerde hoog en maaide gevaarlijk met haar voorbenen waarna ze een schril, dreigend gehinnik liet horen. Toen ze neerkwam keek ze de opgeschrokken beesten na tot ze uit het zicht waren verdwenen en liep toen weer rustig naar Hikaru toe. Ze hoorde zijn vraag en keek bedenkelijk. "Voor een hengst weet ik al een geschikte naam." zei ze nu weer volledig rustig. Van haar aanval op de raven waarbij ze zo kwaad had geleken was nu niets meer over. Maar het betekende wel dat haar hengstigheid ook snel voorbij zou zijn. Het was precies op tijd gebeurd wist ze nu. Maar ze richtte haar aandacht snel weer op Hikaru. "Pain." zei ze zonder twijfel. Mocht het een merrie worden dan wist ze het nog niet maar Pain was de geschikte naam voor haar toekomstige zoon.

Hikaru had zijn blik niet meer laten afdwalen van Bailey. Hij sloot zijn ogen en hoorde naar de geluiden rondt het gebied. Hij opende ze toen de Bailey sprak. "Hij wordt een kill en gevreest paard. En zal pijn lijden door de kou in de Winter, het zal een bikkel worden die overal tegenkan" Spak hij kalm uit, het zal geen hengstje zijn die opgevoed wordt met liefde maar met regels en pijn. Belonen, ja. Straffen, ja. Straffen mischien hard in de meeste ogen van paarden maar hij werd slecht neutraal als hij opgevoed wordt met slechte ouders die hem liefde geven. Bailey steigerde hoog en maaide met haar benen door de lucht naar de raven die in paniek wegvlogen, een lichte grijns kon hij niet onderdrukken. Zijn rode ogen volgde Bailey hoe ze weer naar hem toe kwam lopen, hij knikte. Hij had ook al een hengstenaam in gedachten een toepasselijke naam. Hij grijnsde toen hij Pain hoorde. "Die had ik ook in gedachte, hij zal pijn lijden en pijn geven aan andere" Natuurlijk zal hij zijn veulen niet in elkaar gaan rammen maar gewoon een trap als hij het helemaal verkeerd deet. Zo werdt hij slecht en zal hij hetzelfde doen bij andere paarden, hij zal duister worden. Als hij hem of Bailey verraad zal hij er niet zonder kleerscheuren vanaf komen al mischien werdt hij sterker dan hem. Hij wachte en luisterde naar de omgeving, kalm. Hij was altijd al een kalm paard wat hem in de meeste ogen cool liet lijken. Ja veel merrie's wouden hem maar slaagde er niet in en zijn liefde? Die krijg je al helemaal niet mischien ooit een keer. Enkel als de merrie het zelf probeert en er in slaagt Bailey had tot nu toe het meeste kans.

Hoe gek het ook voor de merrie's klonk die nog nooit een veulen hadden gehad en natuurlijk voor de hengsten maar Bailey had nu al een soort voorgevoel over het geslacht. Of het was natuurlijk de hoop die ze koesterde. Maar het veulen zou hoe dan ook Pain gaan heten en zo te horen was Hikaru het ermee eens. Ergens was ze wel blij dat ze nu een veulen van hem droeg. Konden de andere hengsten haar eindelijk eens met rust laten. Want eerder hield ze wel van spelletjes spelen maar al gauw werden de hengsten te serieus en wilden ze een veulen van haar. Met Hikaru daar in tegen had ze nooit een spelletje gespeeld. Daarbij had ze zich altijd meteen op haar gemak gevoeld. Haar mondhoeken krulden lichtjes in een flauwe grijns. Ze wist dat haar zus nog leefde en vervloekte haar dan ook. Walgen deed ze, van haar zus maar ook haar ouders. Hopelijk kwamen ze in de hemel met al die vrolijke, lieve paarden en al die engelenmuziek. Bah! Dat moest toch vreselijk zijn? In de hemel belanden. Zijzelf was er zeker van dat ze naar de hel zou gaan later. Daar was ze gewoon voor voorbestemd. De volgende grijns die opspeelde kon ze dan ook niet onderdrukken. Ze ging naast Hikaru staan en keek hem aan. "Dan wordt het Pain." zei ze rustig. Maar al snel fronste ze en dacht even goed na. "Hikaru, heb ik je ooit wel eens verteld over Salvador?" vroeg ze zo rustig mogelijk hoewel de lichte trilling in haar stem te horen was. Nee volgens mij had ze er nog nooit zo over gesproken. Maar ze voelde gewoon iets, alsof hij hier in DH was. Een rilling bekroop haar maar ze liet het niet merken aan de hengst naast haar.

Hij had nog nooit een veulen gehad maar had een voor gevoel voor een hengst. Hij had niks aan een merrie en zal de moeite er dan ook niet voor doen die op te voeden, al wist hij maar nooit. Een merrie zal ook mooi zijn, mischien, maar het werdt een hengst en daar was hij 100% zeker van. Hij knikte bij haar antwoord haar stem was rustig, net als zijn stem al kon die ook woedend klinken in sommige gevallen. Hij spitste zijn oren bij een onbekende naam Salvador waarschijnlijk een hengst, hij schudde zijn hoofd "Wat is er dan met die hengst?' Wou hij weten, "Net zoon hengstje als die Revolution?" Daar was hij niet zeker van Salvador klonk toch sterker, maar wat zal het verband tussen hem en Bailey zijn. Die hengst zal dezelfde pijn lijden als Revolution als hij Bailey zal aanraken. Al, als hij haar dekte en over een hele tijd merkte dat er een Fries kruising veulen lag zal hij wel woedend worden en dat zal hem wel kunnen vermaken. Al zal hij komen als hij Bailey of het veulen iets wou aan doen. Het was dan ook zijn opvolger en zal hem toch moeten beschermen. Het zal moeilijk zijn beschermen en pijn laten lijden, die pijn? Dat gaat hij pas later krijgen dan wordt hij slecht en sterk, en kan hij tegen alles ook omdat hij in de winter geboren werdt.

Bailey hoorde zijn woorden en slikte eens. "In tegendeel juist. Vergeleken met hem was Revolution helemaal niets." zei terwijl ze hem aan keek. "Ik ben beloofd aan hem" bracht ze ineens uit. Een jaar terug. Toen ze bijna 3 jaar zou worden hebben haar ouders haar aan hem gegeven. Om de relatie tussen de kudde's te verbeteren. Wát dachten ze wel niet?! Dat zij zich zomaar liet commanderen en liet dekken door die hengst? Echt niet! Dat was het moment dat ze weg vluchtte. Naar hier. Waar ze op de eerste dat dat ze hier was meteen Hikaru ontmoette. Van wie ze nu een veulen verwachtte. Een grimas lag op haar gezicht. Ze moest er niet aan denken Salvador hier tegen te komen. Maar hij zou haar komen zoeken. Dat wist ze zeker. Angst kende ze niet en bang was ze ook niet. Wat was dan altijd dat rare gevoel dat ze had als ze alleen al aan hem dacht? Verward schudde ze de gedachten aan de hengst van zich af en richtte haar aandacht op Hikaru. Maar ze was er niet helemaal bij met haar gedachten.

Hikaru luisterde, hij had het al verwacht Revolution was niks vergeleken met hem. Hij knikte als teken dat hij het gehoord had. Toen ze verder sprak, vertrok zijn gezicht naar een frons "Je was zeker het eerste veulen van de leiders" Bracht hij uit en ging verder "Ik ken dat soort dingen, ik heb veel kudde's gezien met dezelfde dingen. Ik trekte dan ook rondt van mijn 4e tot 11e maand toen kwam ik in DH" Hij sprak niet veel over zijn verleden, maar aangezien Bsiley dit vertelde kon hij dit ook vertellen het was toch niet veels persoonlijks. En ja, hij was de zoon van de merrie die ooit Black Rose leide Rain. Nu was Cobra de leider iemand die iedereen en alles onderschatte en deet alsof hij de beste was, hij gaf toe hij deet het ook en onderschatte paarden soms. Bijna nooit enkel als ze er gewoon op lijken. De frons was weer verdwenen. Hij was nu met dingen van nu, Bailey zal de komende maanden dikker worden en niet heel goed meer kunnen vechten omdat haar buik in de weg zit. En als haar buik geraakt werdt kon het zijn dat het veulen doodgetrapt werdt en dan was hij toch kwaad ze kon ook de trap ontwijken naar haar flank, borst, nek of andere delen. Maar hij wist dat Bailey niet zo dom was als vele andere merrietjes, en hij snapte waarom veel hengsten achter haar aan zaten. Hij zal een andere merrie zoeken, als Bailey toch voor een andere hengst koos. Of als ze geen veulens meer kon krijgen. Tenzij er echt liefde ontstond maar dat was absoluut onmogelijk voor hem en Bailey.

Bailey keek Hikaru aan. "Nee, ik was het tweede kind. Ik was altijd minder dan mijn zus, Purley. Hoe hard ik ook mijn best deed mijn ouders vonden mij waardeloos en voor alle fouten die dat misbaksel van een Purley maakte kreeg ik de schuld. Ik haat ze! Ik haat ze allemaal!" zo rustig zoals ze net was zo kwaad was ze nu ineens. Echt wat had ze een hekel aan hen. Luid snoof ze en sloeg toen hard haar staart tegen haar met littekens bedekte flanken. Toen ze Hikaru weer hoorde praten kalmeerde ze iets wat. "Alleen? Heb je alleen rondgetrokken?" ze keek hem aan en terwijl ze in zijn bloedrode ogen keek werd ze nog wat rustiger. Zou ze verliefd kunnen worden? Haast onwaarschijnlijk. Maar je wist het nooit. Bailey bleef onvoorspelbaar. En als er dan al een hengst zou zijn zou de meest voornamelijke dan Hikaru zijn. Maar zou dat echt mogelijk zijn? Liefde tussen haar en Hikaru? Moeizaam, héél moeizaam. Toch was hij de hengst die ze uit had gekozen. Vantussen alle andere hengsten hier. Plus dat ze zijn aanwezigheid prettig vond. Dat kleffe gedoe was niet echt iets voor haar. En zo dacht Hikaru er ook over. Hoewel een kleine aanraking af en toe wel oké was. Maar Hikaru elke keer dat ze hem zag met een neusje begroeten? Nee sorry, zo was ze echt niet. Bailey haalde een keer diep adem en sloot toen haar ogen. We zien wel wat het lot ons brengt.

Hikaru week zijn blik niet af van Bailey als hij eerst toch wel vaak deet. "Wat voor merrie was je zus? De naam klinkt inderdaad als een dom misbaksel" Hij merkte dat ze nogal kwaad was "Hé rustig aan" Zei hij kalm met een kleine glimlach, dezelfde Hikaru als toen hij hier kwam. Hij had de zelfde uitstraling als toen waar veel merrie's voor gevallen waren niet alleen slechte. Cool, kalm, en een Bad boy. Zo was zijn uitstraling altijd geweest. "Ja alleen zonder mijn moeder te kennen ik was het allemaal vergeten hoe ze eruit zag bijvoorbeeld" Weer iets waar hij niet met andere over praten ach met Bailey kon het toch geen kwaad? "Tijdens de oorlog had ik haar ontmoet het is Rain" Rain en Pain het leek op elkaar maar twee totaal verschillende dingen lijden zo was Pain. En Rain was de regen. Hij had niks met zijn moeder te maken en het kon hem niks schelen ja het was zijn moeder maar hij hield niet van klef gedoe. Hij was alleen opgegroeit en heeft alles kunnen doorstaan daarom is hij hard en een bikkel geworden en niet zo half slecht. Hij wou zijn bloedlijn voortzetten door een veulen met Bailey te fokken een andere merrie zou niet geschikt zijn snel en sterk zal het veulen worden.

Zachtjes lachtte ze. "Mijn zus is inderdaad een dom misbaksel. Ze verdient het niet om te leven" zei ze vals. Van zijn stem en zijn glimlachje kalmeerde ze echt. Hij bleef altijd zo kalm en rustig. Daar was ze voor gevallen. Plus dat hij natuurlijk aantrekkelijk en erg sterk was. Maar een hengst die zijn hoofd koel kon houden. Dat was enorm belangrijk. Bailey knikte terwijl Hikaru sprak. Toen hij zei dat zijn moeder Rain was groef ze even in haar geheugen. Rain, dat had ze inderdaad veel over gehoord. Voormalig leidster van de Black Rose. Ze knikte en keek Hikaru toen weer aan. "Rain, van haar heb ik inderdaad wel eens gehoord ja." zei ze zacht. Haar donkere ogen vonden zijn bloedrode ogen en een kleine scheve glimlach deed haar lippen even krullen. Ja, hij was inderdaad de geschikte hengst. Over een tijdje zou ze zelfs een veulen van hem hebben. Het was in eerste instantie niet de bedoeling om verliefd te worden natuurlijk. Maar ze mocht Hikaru toch wel leuk vinden? Of niet soms. En leuk dat was hij zeker. Bailey was alleen niet klef, ook al vond ze hem leuk.

Hij zwiepte met zijn staart zonder enkele reden, er waren geen vliegen en hij had ook geen jeuk en dat zal hij al niet met zijn staart doen. "Je kan haar vermoorden" Sprak hij, hij had ook wel zin om dat merrietje te vermoorden maar dan niet zonder toestemming van Bailey, zij moest het wel zeggen. Hij vondt Bailey aardig, en haar aanwezigheid was fijn maar liefde? Nee dat was niks voor hem en Bailey en al dat kleffe gedoe, hij zou het niet kunnen geloven als ze nog echt verliefd op elkaar worden. Hij keek rondt het was stil, en kalm rondt dit gebied prima dus. Veel slaap had hij niet nodig maar toch elk paard moest slapen, en een klein dutje kan geen kwaad als daar net. "Je hoort veel over haar" zei hij, "Ik hou niet van het kleffe moedergedoe en het maakt me niks uit als ik haar niet zie. Ik leef dan ook alleen" met alleen bedoelde hij zonder kudde of dat soort dingen want hij reisde toch best vaak met Bailey. Hij was altijd wel in de buurt ookal hebben ze het niet door gewoon instinct, maar hij walgd van liefde en als het ontstaat weet hij het niet mer klef zal hij niet doen maar hij vondt haar wel leuk.

Toxic was door de Ash Valley aan het lopen. Ze had veel lawaai gehoord en gepraat maar geinteresseerd was ze niet. Ze snapte nog steeds niet wat er zo super was aan liefde. Ze walgde er van. Maar waarschijnlijk denkne andere paarden daar anders over. Ze ging na een tijdje toch maar op het gepraat af. Even later kwam ze bij twee paarden uit. Dit had ze nooit verwacht. Bailey en Hikaru. Hier? Er verscheen een gemene grijns op haar gezicht. het was zo de periode van haar veulen. Ze grijnsde gemeen. Ze keek naar Bailey. Eigenlijk paste die twee toch best goed bij elkaar. En daar had Toxic zelf ook niets op te zeggen. "Sorry dat ik stoor, want ik weet dat ik niet hier mag zijn maar ik was in de buurt en ik hoorde gepraat en ik dacht wat is daar aan de hand en toen ben ik naar hier gekomen." Zei ze in een hele klap zonder terug in te ademen. Ze hoorde hun over ene Rain praten. Geen idee wie zei was maar ze wist zeker dat die merrie op DreamHorses zat. Ach wat maakte het ook uit. Ze keek weer naar Hikaru. Zijn rode ogen keken Bailey aan. Ze grinnikte en keek weer naar Bailey met een gemene grijns.

Bailey lachte, een zuiver, angstaanjagend geluid. "O als ik dat kreng tegenkom is ze de mijne." haar blik werd weer keihard en vals. Tot ze Hikaru aan keek. Toen werd haar harde blik zachter en luisterde ze naar zijn woorden die haar aangenaam in haar oren klonken. "Dat klopt. Ze was misschien wel een betere leidster dan Cobra. Maar ik ken maar één hengst die een nóg betere leider zou zijn." en ze keek hem aan. Hopelijk begreep hij die hint. Als er ooit een kudde zou ontstaan onder leiding van Hikaru zou ze zich daar bij voegen. Een ander zou nooit boven haar staan. En Hikaru kon ze nog wel accepteren. Maar een ander? Nooit! Eigenlijk waren zij en Hikaru altijd wel bij elkaar in de buurt, onbewust. Steeds weer trokken ze naar elkaar toe als twee magneten. Toeval? Nee, daar geloofde ze niet in. Absoluut niet. Wat het dan was kon ze dan weer niet verklaren. Maar toch. Ze werdt opgeschrikt door een andere geur. Toxic. Ze had haar ooit ontmoet op de drakenbergen. Dat ze nou iets had met de merrie kon ze niet zeggen. Verder kende ze haar niet echt. Zacht zuchte ze en rolde met haar ogen toen ze de merrie in het zicht kreeg. "Tja, excuses hoef je niet aan te bieden want je bent er toch al." zei ze droog en ongeïnteresseerd. Wat moest die merrie toch van haar? Hoe ze haar alleen al aankeek met een gemene grijns rond haar lippen. En dan grinnikte ze ook nog. Bailey trok haar wenkbrauw op terwijl ze naar de zwarte merrie keek en rolde weer met haar ogen waarna ze Toxic een arrogante, felle blik toewierp. Bij wijze van waarschuwing. Daarna keek ze Hikaru weer aan en negeerde de merrie.

Hikaru grijnsde tevreden zo wou hij het horen, Bailey kon zo makkelijk omslaan van houding, eerst vals en dan weer zachter. Hij grijnsde bij de zin die ze uitsprak "Ik weet het, Cobra hij is een goede leider maar Rain beter. En wie is die hengst dan?" zei hij terwijl hij licht grijnsde hij snapte de hint ij was het, als hij een kudde zal hebben en als Bailey erin zal zitten zou ze zeker Beta worden. Zijn neus had de geur al eerder opgevangen het was Toxic hij knikte bij de worden die Bailey uitsprak hij was het met haar eens. De merrie waar hij het ook goed mee kon vinden onder Bailey er waren weinig paarden waar hij aardig tegen was, al zouden het er maar 3 kunnen zijn of minder nu waren het er maar twee en het kon hem niks schelen groter zal het waarschijnlijk niet worden. Al had hij liever geen andere paarden om hem heen nu, het maakte niet heel veel uit.

Inspiloos

Toxic was niet geinteresseerd in de woorden die Bailey te zeggen had. "Ik excuses? Voor dit, nee echt niet. ik doe wat ik wil en wanneer ik het wil." Zei Toxic opeens kil. Ze kon het echt krijgen van haar. Wat moest dat verwende nest toch. Oké verwende nest klopt wel niet helemaal maar het was toch niet zomaar een slecht paard. Een bitch was ze. Maar dat zou ze toch niet erg vinden want ze vind het zogezegd een complimentje. Ze keek kil naar Bailey. Hikaru kon haar even niets schelen. Maar ze liet hen wel doorpraten. Maar dat zouden ze vast niet doen zolang Toxic hier was. En ze zou ook niet snel weg gaan. Nooit! Alleen als ze nog iets belangrijks te doen had. Ze keek even naar Hikaru die niets tegen haar had gezegd maar wel met de woorden van Bailey knikte. Ze rolde met haar ogen. Echt waar deze zijn exact dezelfde die passen echt bij elkaar. Alleen kon ze het beter vinden met Hikaru. Ze mocht Bailey dan ook totaal niet maar dat had niets te maken met Hikaru.

inspiloosje