Come my lover cuz It's important ~ Night Dancer

Haar donkere ogen gleden over de omgeving. Het was nacht en de witte merrie was toch goed zichtbaar door haar vachtkleur. Alleen haar ogen zag je amper in het donker. De merrie had nog een paar belangrijke dingen die ze wilde bespreken met haar lover, Night Dancer. Haar partner. Hij was heel belangrijk in haar leven en ze had nog iets voor hem. Ze had vooral een rang voor hem gevonden: Deatheater. Het pastte perfect voor hem. Dat was ook de rang voor de partner of voor een vertrouweling van haar. Dus dat was natuurlijk iets voor hem. Deina snoof eens en liep richting de drakenberg. Hier was de merrie geboren. Het was een bijzondere plek voor haar. In een rustige pas liep ze de stijle bergen op, op zoek naar een plek voor haar en Night Dancer. Een plek vol rust. Ze had het nodig op dit moment. Het was bijna zover: Het gevecht en de bevalling. Het zou allemaal dicht bij elkaar liggen dus dat werd nog moeilijker. Deina slikte eens en schudde de gedachte weg. Ze was heus sterk genoeg om te vechten met die dikke buik. Nouja dat hoopte ze. Ook wou ze de hengst roepen om over veulens te praten. Zij had veulens en een deel waren belangrijk. Ze wilde weten wat hij ervan vond. Hij mocht zijn mening delen en andere dingen. Dat vond Deina enorm belangrijk. Ze drukte haar oren in haar nek terwijl ze heen en weer liep op de top. Ze had nog niet door dat ze hier al was in dat trage tempo. Haar borst was licht bezweet en haar ademhaling was sneller dan normaal. Ze keek om haar heen waarna ze een hinnik sloeg naar de hengst. Ze had hem nodig.

Night Dancer ~

Night Dancer zwiepte met zijn staart. Hij was bezig met een training. Die hield hij eens in de week. Night greens vals en brieste, hij moest zijn spieren massa wel blijven behouden.. Hij had een rustige en trotse houding. Zijn staart fier en trots de lucht in geheven. Zijn hals sierlijk gekruld. En zijn neus leunend op zijn borstkas. Zo draafde hij een lage berg op. Terwijl zijn staart heen en weer zwiepte, ging zijn pas steeds langzamer. Totdat het te steil was om te draven. Night Dancer stapte stevig met krachtige passen door. Zijn benen waren sierlijk op getild, draven op dit stuk kon gewoon niet. Of je was uit op de dood. Zijn hoeven boorde zich krachtig in het zand, en de sneeuw. Night Dancer brieste eens. Zijn neus leunde nog steeds tegen zijn borstkas. Zijn houding was eigenlijk best relaxed. Hij stopte op de bovenkant van de berg. De bovenkant was eigenlijk best plat. En je kon er gemakkelijk wat rondjes op galopperen. Night Dancer brieste. Hij steigerde hoog, en hinnikte luid. Vervolgens boorde hij zijn hoeven zo wat in de stenen, zijn zware gewicht deed wat steentjes af brokkelen. Night Dancer speelde wat met zijn leven door op de rand te balanceren wat hij vaker deed, maar Night Dancer wisr dat hij vandaag niet moest sterven, dat er vandaag iets belangrijks zou gebeuren. Een enorme dreun van zijn hoeven en de stenen weer klonk langs en over de bergen. Hij brieste. Opeens hoorde hij een hinnik. Night Dancer brieste. Hij kende die hinnik wel, hij had hem een keer eerder gehoord, het was een hinnik van Deina. Langzaam draafde hij aan, en snel ging hij over in een galop. Enkele steentjes kwamen los, en veroorzaakte een kleine lawine. Hij ging dekant uit van het geluid, langzaam kwam ook een bekende geur zijn neusgaten binnen stromen. Hij snoof even, ja dit was Deina. Snel naderde hij haar. En stopte voor haar. Zijn neus gleed even over haar hals, terug en weer heen. Daarna haalde hij zijn neus weg bij haar hals en keek haar aan. ''Deina, je riep me?'' Vroeg hij kalm, met zijn normale stem geluid. Iet wat schor, rauw, en sinister.

De witte merrie hief haar hoofd hoog op en staarde naar de verte. Ze sloeg met haar staart tegen haar flanken aan die enorm bezweet waren. Ze keek om haar heen en hoorde heel ver weg een hinnik, een bekende. Ze grijnsde bij de gedachte aan de zwarte hengst die nu op weg was naar haar. Ze vond hem een echte knapperd met spieren. Deina schudde de gedachte weg en veegde ook de grijns weg. De geur van de hengst kwam dichter en dichter waarna hij tevoorschijn kwam. Deina richtte haar donkere ogen op de hengst die met zijn neus over haar hals begon te glijden. Een kleine rilling liep over haar rug, maar het ging alweer beter toen hij het vaker deed. Heen en weer. Ze sloeg nogmaals met haar staart en probeerde zijn neus te raken. Ze merkte dan dat hij zich op haar richtte en de bekende vraag stelde. Een vraag die iedereen op zo'n moment zou stellen. Deina snoof zacht en drukte kort haar neus tegen zijn borst. Ze snoof zijn geur op en keek hem aan. "Ik hinnikte om een speciale reden." De merrie schudde met haar hoofd en liep expres eens sierlijk om hem heen. Ze boog haar hals en keek hem weer aan. "Ik weet dat het jou veulen niet is, maar ik zou het heerlijk vinden als jij haar vader word. Ze mag Oscuro niet zien in haar leven. Ze hoort bij ons. En dat geld ook voor de andere veulens." Haar stem klonk lichtjes streng, zoals een leidster zou doen. Ze meende het wel. Ze wilde hem als nieuwe vader voor haar veulens. Hij was belangrijker dan elke andere hengst dan ook.

Even kraste een vogel. De zwarte hengst zwaaide wat met zijn staart. Voelde de neus van de witte merrie tegen zijn borst, en merkte hoe ze zijn geur opsnoof. Hij brieste even zacht. Keek haar kalm aan, en luisterde naar haar woorden. ''Ik zal graag de vader van je veulens willen worden.'' Sprak hij kalm, nog steeds met dat bekende stemgeluid. Zijn staart zwaaide weer heen en weer, hij wist niet echt goed wat hij nu moest zeggen. Zij had hem immers geroepen. Hij dacht eens na over haar veulens, waarvan hij nu dus pleeg vader was. Hij kende alleen Duvessa. ''Wie zijn ze, en hoe heten ze?'' Vroeg hij uiteindelijk, bij de gedachte dat het op zich wel handig zou zijn als hij de namen kenden van zijn pleeg veulens, of niet soms. Ze voelde voor hem gewoon als pleeg veulens, maar toch dat veulen dat nu nog in de buik van Deina zat, voelde meer als zijn eigen veulen. Geduldig wachtte hij op het antwoord van de witte merrie, van zijn witte merrie. Hij keek haar rustig aan. Geduld, ja dat had hij zeker wel.

~Nog niet af, maar moet gaan~

De witte merrie keek rustig naar de zwarte hengst en luisterde naar de woorden. Ze knikte even. Ze vond het super dat hij hun vader wilde zijn. Ze had hem echt nodig in haar leven en dat zouden haar, nu hun, veulens wel moeten begrijpen. Als ze het niet begrepen hadden ze pech. Ze zouden het later toch leren. Deina snoof eens en keek naar de hengst. Hij vroeg wie de veulens waren. "Een deel ken je vast omdat ze alfa veulens zijn. Mijn eerste dochter heet Sage. Ze was een tijd weg, maar is terug en heeft haar excuses aangeboden. Na Sage kwam Nahor. Ze waren samen van een hengst die weg is, daar hebben we dus geen last van." Ze keek hem aan en hoopte dat hij zich niet.. Lastig ofzo voelde. Niet iedereen vond het fijn om over exen van je partner te praten. "Na hun kwamen Cattivo en Duvessa. Die hengst is hier nog, maar beide hengsten willen hun veulens niet zien. Dus de veulens zullen je vast accepteren." Ze drukte haar neus in zijn manenbos en snoof nogmaals. Ze sloeg met haar staart heen en weer en raakte de hengst op zijn flank. Ze grijnsde speels en keek diep in zijn ogen. "En ik heb nog een verassing voor je." Ze draafde kort weg van hem en begon sierlijk en licht uitdagend rondjes om hem heen te lopen. Ze voelde haar jonger dan ooit. Ze had de juiste hengst gevonden, anders zou ze zich nooit zo gedragen. Bij hem voelde ze zichzelf.

Night Dancer luisterde naar haar,hij knikte. Ja, van Duvessa had hij wel eens gehoord. Wat logisch was. Hij knikte nogmaals bij haar andere woorden. ''Dat mag ik hopen.'' Zei hij kalm. Of beter gezegd, dat mogen zij hopen. Hij ging immers niet door hun weg bij Deina, en ze zullen hem moeten respecteren. Night Dancer grijnsde kort, toen de merrie hem raakte met haar op zijn flank. Hij luisterde even naar haar woorden, trok een wenkbrauw op. En keek haar kalm aan. Zijn wenkbrauw zakte weer toen ze sierlijk, en licht uitdagend rondjes om hem heen liep. Hij merkte wel dat ze aan het vlijen was, en genoot er alleen maar van. Hij vroeg zich weg af wat de 'verassing' zou zijn. Ach boeien, hij liet het maar over zich heen stromen. Hij hief zijn staart een beetje in de lucht. Fier en trots. Hij keek haar aan, zijn mondhoeken krulde lichtjes en sinister op. Niet dat hij iets kwaad van plan was. Het was duidelijk te merken dat hij genoot, van lichtelijk uitdagend heid van Deina. Night Dancer tilde zijn voorbenen even kort op, aardig laag. Daarna steigerde hij hoog. Zijn staart zwaaide fier heen en weer. Met een aardig harde klap kwam hij weer neer. En draaide zijn lichaam mee, met de rondjes van Deina.

De witte merrie hoorde zijn woorden en grijnsde. Ze begreep hem wel. Het zou nooit fijn zijn als je een partner had met allemaal hatelijke veulens. Dan bleef je niet lang samen, maar de merrie wilde hem voor altijd. Ze begreep hem alleen. Zelfs al hingen ze in elkaar als verliefde goedzakken. Dit was pas liefde. Dat konden zowel goede als slechte paarden meemaken. Dat hoorde in het leven. Zonder liefde kon je toch geen veulens maken? Dat had Deina nu beseft. Niet dat ze spijt had van de veulens. Nee, ze was er trots op. Deina merkte dat de hengst genoot van de aandacht waardoor ze nog sierlijker ging lopen. Ze hief haar staart op alsof ze hengstig was, ook al kon dat niet. Ze kon het wel nadoen in manier van gedrag. Ze deed het ook. Alleen voor hem omdat hij het zo fijn vond. Ze snoof zacht en boog haar hals. Ze maakte haar passen groter en had haar staart hoog opgehoffen. Ze voelde soms zijn lichaam tegen de hare omdat hij steeds weer meedraaide. Deina had nu nog geen zin om zijn rang uit te delen. Dat gebeurde pas na dit fijne spelletje. Hier wilde ze eerst van genieten, het was zo lang geleden. Haar donkere ogen richtte ze naar de hengst terwijl ze iets vertraagde. Sierlijke fijne passen nam ze bij het rondjes lopen.

Hij brieste zacht. Sloot zijn ogen, en dacht eens na. Terwijl hij nog steeds op het zelfde tempo rondjes draaide. Hij schudde zijn hoofd even fier en trots, maar ook krachtig. Waardoor zijn manen wild heen en weer waaide. Ergens voelde dit verkeerd zo niet slecht. Zo goed. Maar het maakte hem even niet uit. Wat was de wereld zonder even verliefd te zijn? Zonder liefde? Zonder een keer zo te doen? Zou de wereld dan niet enorm saai zijn? Ja, toch? Duizenden vragen maalde door zijn hoofd. Nogmaals schudde hij zijn hoofd, op zijn manier. Fier, trots, krachtig. Om de vragen eruit te spoelen. Het was nu even niet tijd om te denken. Het was tijd om te doen. Natuurlijk moest hij een beetje denken bij wat hij deed. Maar het was nu geen tijd om een te gaan piekeren. Hij genoot nog steeds van de sierlijke passen van Deina, van haar bewegingen. Haar zachte aanrakingen. Hij brieste nogmaals. Stopte uiteindelijk met meelopen, en stond stil. Hij voelde haar aanrakingen. Zijn mondhoeken krulde nog steeds lichtelijk op. Hij schudde nogmaals zijn hoofd, wat nu kenmerkend begon te worden. Hij vroeg zich nog steeds af wat de merrie nou te vertellen had. Maar dat kwam later~

Haar donkere ogen stonden voor de eerste keer uitdagend en charmant. Ze keek hem aan en maakte haar passen zo sierlijk mogelijk. Haar spieren waren even ontspannen waardoor ze niet zo gespierd leek als een stier, maar meer als een mooie merrie. Ze was natuurlijk niet lelijk met spieren, maar dan leek ze anders. Ze briesde kort en liep verder. Ze merkte dat hij nog steeds genoot en uiteindelijk ging stilstaan. Ze vertraagde nog een stuk en schuurde zacht met haar zijkant tegen de zijne. Ze sloeg met haar staart af en toe tegen zijn borst, buik of achterhand. Ze boog haar hals en had haar staart nog steeds opgehoffen. Ze leek nu meer de passen te krijgen van een Arabische merrie, maar bloed ervan had ze niet. Ze vertraagde nadien toch naar stap en schuurde af en toe eens tegen hem aan. Ze genoten samen van elkaar. Deina liet haar neus over zijn rug glijden en sprong plots op zijn rug. Al stond ze aan zijn zijkant zodat haar buik meer vrij spel had. Ze pakte zacht aan zijn schoft en knabbelde erop. Ze liet los en stond weer recht waarna ze zo de hengst begon te krabbelen aan zijn schoft.

Hij voelde haar huid tegen de zijne schuren. Zijn spieren waren ontspannen. De zwarte hengst merkte dat ze er allebei van genoten, hij en de witte merrie. Weer schudde hij zijn hoofd. Zijn manen vlogen wild heen en weer. Hij schudde zijn hoofd. Enkele vogels kraste en de zon ging onder. Hij zag nog maar een klein stukje, en aan de andere kant kon hij de maan al zien. Vol als hij was. Hij genoot even van dat uitzicht. Voelde dat Deina, pas voor pas langzamer ging lopen. Schudde nogmaals met zijn hoofd. Hij brieste zacht. Merkte dat Deina nog steeds schuurde. Uiteindelijk stond ze stil, naast zijn zij. Night Dancer spande zijn spieren, gooide zijn hoofd in de lucht. En tilde een achterbeen kort op. Van schrik, door het plotselinge gewicht van Deina. Die nu ook nog eens een veulen in haar buik droeg. Hij merkte hoe ze aan zijn schoft knabbelde. Zuchtte even kort, en sloot toen zijn ogen.

De witte merrie grijnsde. Ze voelde zijn achterbeen en knabbelde harder. Ze vond het goed dat hij haar kon dragen. Hij was sterk, héél sterk. Ze zette haar ene achterbeen op rust en sloot haar ogen. Ze voelde zijn spieren tegen haar borst ontspannen en hoorde een zucht. Ze zuchtte zelf ook en ontspande helemaal. Ze legde haar hoofd over zijn rug en knabbelde terwijl zacht aan zijn schoft. Ze genoot nog steeds, maar besefte dat het echt tijd was om het te vertellen. De merrie draaide haar om, stapte naar voren en ging tegen hem aanstaan. Ze legde haar hoofd tegen zijn hals aan en keek naar boven. "Het laatste dat ik je nog wilde vertellen is dat je een rang krijgt. Je weet vast wel welke rang." Een kleine grijns sierde haar lippen terwijl ze haar lichaam draaide en naar de hengst keek. Nu stond ze recht voor hem. Ze briesde kort en hield haar oren schuin. Ze wist nu niet veel meer te vertellen. Het belangrijkste wist hij al wel.