It's important

Een zwarte hengst galoppeerde over het as. Zijn zware hoeven denderden op de harde grond. Diepe afdrukken werden achtergelaten samen met het as. Zijn oren waren in zijn gespierde hals gedrukt. Zijn donkere ogen stonden ijskoud en toonden geen emotie. De hengst had vele dingen gehoord in dit gebied. Teveel die hij eigenlijk niet mocht weten. Toch had hij het gehoord, pech voor hun. Hij was al een tijdje achter Azacar gelopen en nu ook achter de twee dochters van Azar. Hij had gehoord over de halfbloedjes in hun familie. Vreselijk was het. Hij snoof even en galoppeerde naar de vulkaan. Hij bleef bovenop de vulkaan staan en hinnikte luid en hard. Azar moest komen en wel nu. Hij had veel gehoord en alles moest doorverteld worden aan de hengst. Het waren immers zijn dochters en zoon. Hij grijnsde even vals en keek over het gebied heen. De paarden zouden grote problemen krijgen. Dat was zeker. Hij snoof even en sloeg geïrriteerd met zijn staart. Waar bleef die hengst toch? Hij werd ouder maar was toch nog fit? Hij grijnsde even en keek daarna recht vooruit. Hij was niet iemand die snel wat zei. Snel zou lachen of gemeen zijn. Hij was eerder stil en sprak met valse woorden. Vechten kon hij goed. Zijn spieren had hij te danken aan de grote Fries Azar. Hij had hem getraind toen hij jong was. Toen was de hengst rond zijn leeftijd, nee iets jonger. De hengst snoof en een bekende geur drong zijn neus binnen. Hij keek op en boog meteen zijn hals voor de zwarte hengst. "Azar" zei hij met ijskoude stem en zweeg meteen.

& Azar

Het geluid van Elias bereikte zijn oren. Hoewel hij wat ouder was, was zijn gehoor nog prima in orde. Zonder aarzeling ging de grote, gespierde hengst over in een stevige galop. Zijn hoeven donderden over de dorre grond. Zijn lange, zwarte manen vlogen als een vlag achter hem aan. Azar was niet voor niets jarenlang leider. Zijn nageslacht was er één die bestond uit trotse, sterke Friezen. Friezen met het beste bloed mogelijk, in hun aderen. En hij was de bron. Zijn tempo bracht hem snel vooruit, maar omdat de hengst een eind weg was, duurde het een aardige tijd voordat hij de plaats gevonden had vanwaar Elias had gehinnikt. Elias, zijn spion, die nu al een tijdje Azacar in de gaten hield. Wat zou hij ontdekt hebben? Blijkbaar was het iets belangrijks, anders zou hij het nooit gewaagd hebben Azar te roepen. Uiteindelijk zag de hengst in de verte Elias staan. Zijn tempo minderde vaart, maar hij bleef met krachtige, soepele passen verder lopen, de vulkaan op. Het kostte hem geen enkele moeite om zijn evenwicht te vinden. Uiteindelijk was hij boven. De hengst stond trots, machtig. Zijn gespierde lichaam zat vol littekens van voorgaande gevechten. Hij was groot, nee, gigantisch voor een Fries, en was dan ook groter dan de meeste andere paarden. Ondanks zijn leeftijd had hij er qua kracht, snelheid en zintuigen weinig voor in hoeven boeten. De hengst voor hem keek op en begroette hem met een kort: "Azar." Azar zelf knikte kort. "Wat heb je te melden?" Zijn stem klonk kil, zo koud als de hevigste sneeuwstorm, maar tegelijkertijd beheerst en gematigd. Hij sprak niet hard, anderen moesten maar opletten wat hij zei. Het was ook absoluut niet nodig. De weinige keren dát hij harder praatte of zelfs schreeuwde, moest er wel iets heel bijzonders aan de hand zijn. Zijn lege ogen waren gericht op de zwarte hengst voor hem.

De zwarte hengst keek kil naar de grote hengst die verscheen. Deze vroeg meteen wat er was na zijn knik. De zwarte hengst gaf geen kik voor Azar zweeg. "Wat heb je te melden?" De zwarte hengst liep rustig rond de grote hengst. Hij was niet bang om te vallen van de vulkaan. Nooit was hij bang. Hij had genoeg trainingen gehad in zijn hele leven. Vanaf zijn geboorte was hij niet snel bang geweest. Hij richtte zijn blik op de zwarte hengst terwijl hij rondom hem liep. "Het gaat over uw zoon en dochter. Beiden hebben veulens. Ik heb gehoord dat uw zoon een Arabische merrie versierd heeft. Samen hebben ze een dochter gekregen. Daarna kreeg hij een tweeling maar eentje is nog in leven. En die tweeling bezit ook ander bloed. En dan uw dochter" begon de zwarte hengst en haalde even diep adem. "Ook zij met een Arabische hengst" zei hij kil en snoof. "Verder nog een pure Fries" zei hij en keek Azar strak aan. "Ze zijn een schande voor uw familie" zei hij ijskoud en keek recht in de ogen van de grote hengst. Hij sloeg met zijn dikke staart tegen zijn flanken. Hij zat alweer onder de littekens. Trainingen. Hij had hard getraind om fit te blijven tot deze dag. Er zou een grote ruzie komen of zelfs meer. Wat de twee gedaan hadden was onacceptabel. Het kon gewoon niet. En dat zou Azar ook zeggen. Het mocht niet gebeuren. Zo'n trots en sterk bloed was nu verloren gegaan. Dat wist de zwarte hengst zeker en vast. Elias snoof woest en keek Azar nog steeds recht aan.

Azar bleef doodstil staan, terwijl Elias rondom hem cirkelde en vertelde. De Fries bleef zwijgen, zelfs toen de spion klaar was met vertellen. Naarmate zijn verhaal was gevorderd was er woede verschenen in zijn ogen. Een wrede, meedogenloze woede. Azacar. Zijn zoon. Hij had altijd al onwaardig geleken, maar dit bewees het maar. Een Arabische merrie? Hoe háálde hij het in zijn hoofd? Azar was woest. Zijn linkerbeen tilde hij langzaam op, en zette hem toen weer met een klap neer. En dan zijn dochter. Dit had Azar niet verwacht. Aisha was altijd een voorbeeldige dochter geweest. En nu? Nu papte ze aan met zo'n smerige, lelijke Arabier! Azars lichtblauwe ogen staarden in de verte, nog steeds zwijgend. Hoe durfden ze. Plotseling draaide hij met een snelle beweging zijn hoofd en keek Elias recht aan. "Dat zijn ze. We kunnen dit absoluut niet toestaan. Ga nu, verzamel meer inlichtingen. Ik wil alles weten. Vind paarden die zich aan onze kant scharen. Heb geen medelijden." Dit alles werd op dezelfde, zachte, vervaarlijke manier gezegt. Na zijn woorden draaide de hengst zijn hoofd weer naar de verte. In zijn hoofd begon zich een plan te vormen. Misselijk werd hij ervan, van deze bedoezeling van zijn bloed. Hij zou niet alleen de nakomelingen moeten doden. Azacar en Aisha waren onwaardig bewezen. Ze moesten dood. Allemaal.

De pikzwarte hengst stopte met cirkelen en keek Azar strak aan. Deze zweeg erg lang nadat het verhaal verteld was. De blik van de grote hengst veranderde. Hij werd woedend, dat was opgevallen. Elias keek de hengst aan en bleef kalm. Hij luisterde naar de woorden en knikte. "Ik zal zeker uw dochter Raeuna zoeken. Zij heeft nog niets misdaan maar dat komt misschien nog wel. En ik zal zeker andere paarden zoeken" zei hij kil en knikte naar de zwarte hengst. Hij bleef nog even staan en steigerde hoog. Meteen draaide hij zijn gespierde lichaam om en galoppeerde van de vulkaan. Hij drukte zijn oren in zijn nek en galoppeerde over de vallei. Zijn hoeven denderden op de harde grond en een aswolk bleef achter. Daarna was de hengst spoorloos verdwenen. Hij moest dringend die Raeuna gaan vinden en bespioneren. Ook andere paarden moest hij gaan zoeken om achter hun te staan. Dan zou het gaan beginnen. Hij keek even achterom maar de vulkaan was een stipje. Hij schudde zijn hoofd en galoppeerde weg van de as vallei. Op zoek.