I need to Talk to you!

I need to Talk to ya!

De schimmelkleurige merrie draafde door de sneeuw. Zometeen zou ze bij het meer komen, dat waarschijnlijk bevroren zou zijn. Leuk, want vandaag hield ze wel van risico's nemen. Rival was geboren, het veulen van wie Sham de vader was. Trots was ze wel op het kleintje, al vreesde ze soms dat hij te veel 'goede' trekjes ging krijgen. Maar een moeder zorgde voor haar veulen, en als ze het bij Sham moest laten, zou ze dat uiteindelijk misschien wel doen. En dan het grote nieuws. Sham die een eigen goede kudde had opgestart. Dat was moeilijk geweest om aan te horen, vooral omdat de kudde al bestond eer hij er iets van gezegd had tegen haar. Zou ze dan wel een veulen gewild hebben met hem, uiteindelijk? Ze hield wel van hem, maar soms stonden er veel te veel dingen in de weg. En daarom moest ze Cobra spreken, hij leek de situatie wel doorgehad te hebben en had haar met een afkeurende blik bekeken bij de laatste bijeenkomst. Ze had ook het gevoel gehad dat hij haar wilde spreken, maar daar hadden ze dan de kans niet toe gekregen. Dus zou ze hem nu roepen, hopend dat dit uiteindelijk een goed idee zou geweest zijn. Haar oren lagen in haar nek gedrukt toen ze stopte aan het ijs en even voorzichtig enkele passen erop waagde. Het kraakte, maar voelde stevig genoeg aan. Wild begon ze met haar hoofd te schudden. Een leider was er altijd voor zijn leden, dus hij moést komen, toch? Eens ze midden in het meer stond en haar vachtkleur moeilijk te onderscheiden was van de witte omgeving, hief ze haar voorhand hoog op, smeet haar hoofd in de lucht en hinnikte luid. 'Cobra! Ik moet met je praten!'. Een echo klonk door het gebied. Eens ze weer op haar hoeven stond, kraakte het ijs vervaarlijk, maar ze bleef lekker stilstaan. Even meende ze de geur van de leider van de Black Rose te herkennen; nog veraf, maar het was er.

[Only Cobra & Ineske]

De gedachten schoten in zijn hoofd. Hij dacht diep na. Cobrazarao zag er totaal niet uit. Hij sliep nooit. Dat kan gewoon niet want je hebt slaap nodig. Maar hij rust ook uren aan een stuk. Nog steeds is hij sterk en verdroeg veel pijn. Zijn haren waren in de war. De hengst bewoog niet. Maar zijn hoofd bleef hoog in de lucht. Zijn ogen waren dicht geknepen. Op een dag zal Cobrazarao er niet meer zijn. Dan zullen de goedzakken feesten. Maar ze moeten maar niet al te veel juichen. Want hij heeft nog een zoon die zijn karakter zou dragen. Ineens werd hij uit zijn gedachte gerukt. Hij hoorde gehinnik. En het was zijn bèta Ineske. Hij zuchtte heel even. Hij respecteerde bèta's veel meer dan een paard met een lagere rang. En hij zal zich dus gaan proberen te gedragen. Maar als het hem te veel word zal hij zich niet kunnen inhouden. Langzaam opende hij zijn donkerrode ogen. Hij sprong aan in galop. De grond was nu bedekt met een dik laag sneeuw. Maar Cobrazarao maakte er zich niet zo druk over. Hij moest nu gewoon bij Ineske zien te geraken. Het duurde maar heel even. De zwarte hengst stapte over in draf...stap.... en langzaam stappen. Hij rook Ineske wel duidelijk. Ze was alleen bijna onzichtbaar in de sneeuw. Maar algauw kreeg hij haar in het oog. De zwarte hengst stapte rustig naar de merrie en knikte naar haar. Hij wist wel waar het over zou gaan. Ineske's dikke buik is verdwenen. Het veulen was geboren van een goedzak en een rotzak. Hij keek heel even vies. Sham was de leider. En Cobrazarao heeft al wel van die leider gehoord. Ook heeft hij de geuren opgepikt van Sham. Hij rook gewoon dat walgelijke geur op Ineske. Hij probeerde zich te beheersen. "Gooi het er uit!" Zei hij met duidelijke woorden. Hij wilde het nu van haar horen. Hij dacht nog aan de eerste keer. Toen hij Ineske leerden kenen. Eerst had hij een hekel aan haar. Maar daarna merkte hij talent aan haar. Hij heeft haar in de kudde gesleept. En ze werd beta van de slechte kudde. Maar misschien kreeg hij er spijt van. Hij bewoog niet en keek de merrie vals aan.

Een beetje later hoorde ze al het ritme van een aanlopend paard. Cobra, overduidelijk. In zijn ogen zag ze dat hij zich nogal inhield. ze zwiepte haar staart even oplettend heen en weer en hield haar hoofd trots rechtop. Ze begroette de hengst even respectvol, maar zocht toen naar woorden. Ze keek de hengst recht in zijn ogen aan, snoof even en haalde adem. 'Je weet waarom ik wil praten.', zei ze met haar hoofd knikkend, 'De verhouding tussen mij en Sham; en het veulen'. Haar ene oor ging even naar voren toen ze hem probeerde in te schatten. Ze verzette haar hoef even en bleef hem aankijken. Geen angst zou ze voor hem tonen, ze kon hem recht in de ogen kijken. 'Ik weet dat Bèta zijn een belangrijke opdracht is, en wil die nog steeds op mij nemen, maar daarvoor..' ze maakte haar zin echter niet af, brieste lichtelijk geïrriteerd en zuchtte even. 'Het is belangrijk dat jij mee beslist over de situatie nu inzit, namelijk of ik bij Sham blijf én bij het veulen, of of ik hen verlaat. Ik vind het belangrijk te weten wat jou eisen zijn in verband met die rang. Je hebt namelijk nooit over een verbod gesproken.' Ze was bereid om voor de kudde hen te verlaten, dacht ze. En ze zou dat dan ook verwezelijken.

Zijn duistere ogen werden wat rustiger toen hij haar zinnen hoorde. Hij snoof even en blies de lucht weer uit zijn warme longen. Waardoor er witte wolkjes verschenen. Hij stapte stampend voorbij Ineske. Hij dacht diep na over haar woorden. "Dit is jouw keus. Maar het maakt me moeilijk om het te begrijpen. Hoe komt het. Dat een slechte merrie die weet de 2de hoogste rang te verovern zich liet deken door een goedzak? Kom op zeg. Je weet wat een goedzak is en wat geen goedzak is. Dus hoe komt het dat je met deze in partnerschap bent over gegaan?" Bij elke woord moest hij toch even slikken. Hij was niet dom. En hij pikt het niet. Hij wilde weten hoe het zat. Hij wou het liefst harde woorden naar haar smijten. Maar hij wilde haar dat besparen. Hij stapte een rondje rond Ineske. Daarna keerde hij zijn rug naar haar toe om even tot rust te komen. Hij moest deze situatie goed over na denken. Wat het beste is om te doen. Maar het maakte hem toch misselijk dat zei met een... goedzak omgaat! Hij maakte het liefst haar leven zuur nu. Maar dat kon hij niet. Ze was beta. En al jaren trouw. Zijn ogen waren heel erg groot. Door de woede die zich opstapelde.

Toen hij met luide hoefslagen voorbij haar liep, verroerde ze geen vin. Ze was niet bang, de enige angst die ze nu had was dat ze het respect van Cobra zou verliezen. Toch trilden haar neusvleugels even van terechte woede toen hij zei dat hij het moeilijk kon begrijpen. Zelf wist hij toch niet wat ze zelf voelde? Ze zweeg en dacht minutenlang na over de woorden, en de woorden die zei zou gaan uitspreken. 'Zelfs slechten kunnen 'houden van', Cobra, en ik begrijp ten zeerste dat dat bij jou waarschijnlijk helemaal niet meer het geval is, maar bij mij wel. Ik ben én blijf van aard en karakter slecht, twijfel daar maar niet aan.' Ze keek de hengst niet meer aan toen hij zijn rug naar haar toe draaide en respecteerde het ergens wel dat hij zich inhield. Al mocht hij haar best wel uitschelden , haar het leven zuur maken, maar uit de kudde zetten, was het enige waar ze echter spijt over zou hebben; en daarvoor wilde ze dus als moeder zelfs haar kind opgeven. Rival was een speels veulen en zou, als ze niet vroeg genoeg in zou grijpen, een goedzakje worden. Hij zou alfaveulen worden van Shams kudde, wat ze niet echt respecteerde, en hierdoor zou hun relatie waarschijnlijk toch op de klippen lopen. 'Jij beslist, zeker?

Hij richtte zijn zich voor zich. Ze noemden hem slecht, iemand die je meteen weg schopte als hem iets niet aanstond. Maar af en toe kan hij ook zijn goede dagen hebben. Hij wilde niet weer een lid verliezen. Al vond hij het moeilijk te begrijpen dat zijn beta met een hij-slikte-even-zijn-overgeef in met een goedzak om ging. Maar Ineske liet ook zien dat ze om de kudde gaf. Haar eigen bloed zou ze opgeven. Maar dat wilde hij ook niet. Als ze het veulen af gaf zou het een goedzak woorden. Hij keek nog even op en schudde bij de antwoord. "Bij mij bestaat dat niet. Liefde. En ik twijfel niet aan jouw aard. Maar je moet begrijpen dat dit een nogal vreemde situatie is. NORMAAL gezien haatte de meeste paarden goedzakken. Ze weten het meteen wat slecht en niet slecht is. Onthoud dat!" Hij staarde nog even voor zich uit. "Ik vind dat jij mag blijven. Al heb ik zo mijn twijfels. Maar wil je echt je veulen opgeven? Het laten opvoeden door de goede paarden? Ik zou het nooit toelaten... Maar het is jouw bloed." Hij stapte weer voorbij Ineske en was nog steeds in gedachte verzonken. Hij wist het nog niet zo goed. Zijn vertrouwen tussen haar en hem is een beetje vervaagt. Hij vond dat ze mocht blijven. Het maakte hem ziek als hij er nog maar aan dacht dat Ineske verliefd was op een goedzak. Maar ze koos de kudde. Zei liet kans op alfa liggen. En dat was in Cobra's ogen het wel waard.

Ze luisterde naar zijn woorden. 'Normaal', kwam helemaal niet hard aan. Ze was een uitzondering op de regel en was niet als anderen. Toen hij over het veulen begon, schudde ze haar hoofd. 'Het veulen zijn aard ligt bij Sham, ik zou enkel een zoon willen hebben die door en door slecht is, anders is het het niet waard ervoor te zorgen. Daarom heb ik nu ook besloten, dat ik afstand neem van allebei, Cobra. Ik ben niet van plan mijn hele leven rond te lopen met een zoon die van hém afstamt. Het zou mijn status enkel verlagen.' Nu klonk ze niet als een moeder, en ze wàs ook geen echt moeder, een moeder zou voor haar veulen vechten. Zij niet. Ze wilde het veulen zelfs achterlaten. Ze voelde enige haat voor het veulen opborrelen. Misschien was het niet slecht om hem bij haar weg te houden. Zo zou ze niet geassociëerd worden met een goedzak. Trots hield ze haar hoofd hoog. 'Mijn keuze is gemaakt', zei ze vastbesloten. Ze keek om naar Cobra . 'Nuj enkel nog zijn belachelijke invloeden wegwerken. Ik heb Revolution ontmoet, hij zal me helpen terug mijn ware aard te vinden. Is dat goed voor je?'