We need to talk Deina, Right now !!

Djuna was ondertussen 10 maanden oud. Gespeend, en in staat om haar eigen te verdedigen tegen roofdieren. Toch moest ze nog veel leren. Djuna had geen contact meer met Anaïs, beiden leefde appart. De laatste keer dat ze Anaïs nog gezien had was 1- 2 maand geleden. Anaïs was Groter dan Djuna, maar Djuna was breder dan Anaïs. Djuna zou nooit een heel groot paard worden, maar ze zou mooi fors worden, en zeer stevig gebouwt worden.De kans zat erop dat ze steviger dan Anaïs ging worden. Ook boeide het Djuna weinig dat ze kleiner was als haar zusje, ondanks ze wel ouder was. Het maakte haar ook niet uit dat Anaïs haar beter voelde dan Djuna. Djuna trok zich van heel weinig aan. Ook was ze zelfs niet jaloers om het feit dat Anaïs leidster word waneer deina dood ging. Haar manen waren ondertussen gegroeit en ze werden bruin-Blond. Het was wel mooi als je zag dat Djuna een zwarte vacht had. Ook had ze een bliksem schicht op der hoofd, dat mooie lijnen vormde. Het was niet natuurlijk, maar toch was de tekening op haar hoofd echt. Haar staart was ook langer geworden. En het beste was, haar veulen stem viel weg. Nu had ze een best mooie stem, het leek hard op de stem van Trust. Alsof Trust in haar leefde. Djuna was dingen te weten gekomen van andere paarden die nog met Trust hadden gevochten. Ze hadden gezegt dat Trust een zeer sterke merrie was, dat ze loyaal was en dat ze Cobra en Deina altijd had bijgestaan. Dat ze een verrader had gedood, die een machtige hengst, Cobrazarao, had beledigt voor een merrie. De kudde had het 1 of het ander aan haar te danken. Toch hielt ze haar altijd afzijdig. Of tenminste vaak. Djuna voelde haar schuldig over het feit dat ze zo slecht over haar moeder had gedacht. Haar moeder was een ware krijgster, en Djuna, Djuna had aan haar getwijfelt. Haar beledigt. Maar dan nog, waarom was ze gestorven? Ze was oud genoeg om de waarheid onder ogen te komen. En die waarheid wou ze dan wel nu te weten komen. Haar lichaam die al eventjes stil stond, werd de lucht ingesmeten. Zo elegant als ze was, maaide haar hoeven in de lucht. Een hinnik was te horen. En met een plof kwam ze op de grond terecht, waarna ze weer lichtjes en speels steigerde. Zo wachte ze rustig tot Deina eraan kwam.

& Deina

Het was kalm nu. De activiteit was voorbij en de veulens begonnen te groeien en meer met zichzelf bezig te zijn. Nog steeds lag er een dik pak sneeuw waardoor je elke dag heen moest ploeteren. De merrie had ook net met de vosse leidster van die idiote Quiet Sparkle gepraat. Ze had haar gedwongen om mee te doen aan de oorlog. Ze had deze dan ook meteen aangekondigt en de merrie gewaarschuwd. Ze mocht kiezen tussen meedoen op de dag zelf bij de ash valley of Deina die haar zou opzoeken met haar kudde om elk paard één voor één uit te moorden. Een valse grijns sierde haar lippen terwijl ze door de heuvels aan het lopen was. Ze zocht niets of deed niets. Ze wandelde gewoon wat rond. Ze hadden een week te tijd om alle leden te verzamelen, maar de hare waren elke nacht wel een keer in het kuddegebied. Ze waren ook op de hoogte en op de dag zelf zouden ze samen vertrekken. Als een echte kudde en een echte groep zouden ze naar de plaats gaan. Ze snoof luid en liep stevig door. Ze kon al niet meer wachten tot de oorlog. Ze was fit en sterk genoeg om één paard meteen te doden als het moest. Deina drukte haar oren in haar nek en stopte na een tijd ergens. Ze hoorde al snel iets bekend in haar oren. Een hinnik van haar pleegveulen Djuna. Ze had niet veel meer tegen de merrie gezegd, maar dat hoefde niet. Ze was oud genoeg om voor zichzelf te zorgen net als Anaïs. Haar dochters waren enorm kwaad op haar voor wat ze gedaan had, maar dat kon haar niets meer schelen. Ze draafde aan en galoppeerde na een tijd door de heuvels richting het zwarte merrieveulen. Ze was bijna een jaar oud. De tijd vloog gewoon. Ze grijnsde breed en remde na een tijd af met een sliding stop. Sneeuw maakte een berg achter haar en rustig stapte ze op het zwarte veulen af. Het veulen zag je héél goed staan. Ze was ook een beetje gegroeid maar vooral was ze breder geworden. Je zag een groot verschil met Anaïs. Goed. Ze knikte naar het veulen en een grijns sierde haar lippen. "Goedemorgen Djuna. Waarom heb je me nodig?" Haar stem gaf aan dat ze heel rustig was. Dat was ze ook. Ze hield haar kalm tot de oorlog. Zo was ze fitter en sterker. Ze snoof kort en keek rustig afwachtend naar het veulen. Stilte heerstte even tussen beide paarden en Deina was benieuwd waarom het veulen haar geroepen had. Ze zou niet kwaad kunnen zijn omdat zij haar nergens voor dwong. Ze dacht even aan de woorden van haar dochters, razend waren ze. Ze toonden geen respect meer, maar Deina wist dat ze dat toch hadden en niet zo snel zouden weglopen. Goed, want anders hadden ze nog meer problemen dan nu. Deina wist ook wel dat de grote hengst razend op haar zou zijn en dat hij haar wel eens kwam opzoeken. Bang was ze niet. Deina snoof luid en richtte haar naar het veulen toe.

Djuna vernauwde haar ogen toen ze een gedaante aan zag komen. Toen ze iets bruin zag, dacht ze dat het Anaïs was. Ze had haar toch niet geroepen? Wat kwam zij hier doen? Maar toen het gedaante dichter kwam, en de geur duidelijker werd, had ze meteen door dat dit niet Anaïs was. Het was wel een leeftijd genootje. Ga me voorbij ga me voorbij ga...Djuna keek geergert toen het hengteveulen naar haar toe kwam. "Heey, ik ben Bridge. Zin om te spelen." Djuna keek het veulentje neutraal aan. "Is goed. Ik ben Djuna." En die naam zal je niet snel vergeten Dacht ze erachterna. Haar stem leek speels. Maar ze was echter iets anders van plan. Het duurde niet lang voor ze begonnen te spelen. Djuna steigerde uitdagent, en het veulentje steigerde ook. Djuna kwam eerder op de grond terecht en gaf een harde kopstoot tegen het veulen zodat het veulen zijn evenwicht verloor en viel. Djuna gaf een paar rake klappen tegen de liggende hengst. Beet als een wolf die zijn prooi wou verscheuren in zijn nek. Vleeswondes werden gemaakt, terwijl het veulen krijste dat het pijn deed. Djuna liet het doodsbange veulen opstaan. Toen het veulen wou wegrennen blokeerde ze zijn weg. "Ik weet nog een spelletje. Ik geef je 10 seconden voorsprong. En probeer je achterna te rennen. Ren zohard je kan, en kijk niet om. Want ik zal je inhalen. Je moet langs dat bos daar. Als ik je niet kan inhalen dan vermoord ik je niet. Denk niet: Ze volgt niet, want dat doe ik wel." Met mijn ogen.Het veulen croste weg. Maar het wist niet dat daar wolven zaten. Natuurlijk wist Djuna dat wel. En het veulen liep recht naar de wolven. Djuna bleef staren en het duurde een minuut voor Bridge het bos bereikte. Djuna zag nog net -het schouwspel-dat 5 dieren op het veulen sprong en Bridge 1 angstige hinnik uitslaagde. De wolven hadden hem gedood. "You lose." Zei ze vals, en neutraal. Toen zag ze een wit figuur. Eindelijk was Deina daar. Djuna knikte naar Deina. "Morgend moeder.Ik ga niet om de pot draaien. Ik ben oud genoeg om de waarheid onder ogen te komen. Wat is er gebeurt met men echte moeder? " Zei ze rechtstreeks maar rustig waar een beetje respect in te horen was. Ook haar lichaam straalde een beetje respect uit. Djuna was niet kwaad op Deina, zij had eigenlijk geen reden om kwaad te zijn op haar.

Sorry voor spelfouten

Haar donkere ogen waren op het zwarte veulen gericht. Haar oren hadden ook duidelijk de angstige hinnik gehoord die niet van haar dochter gekomen was. Ze bekeek de omgeving en merkte een paar bloedplekken in de witte sneeuw. Vlak aan het bos lag een hele plek. Ze wist wel waardoor dat kwam. Ze had al dagen lang geluisterd naar de roddels over wolven. Ze kon er wel tegen. Ze was niet zo bang voor de wolven. Haar kudde kon ze best aan. Zelfs Anaïs zou dat kunnen. Zo zouden nog veel meer goedzakken eindigen aan dit leed. Ze schudde haar wintervacht eens uit en keek weer naar het zwarte veulen. Ze wist heus wel dat ze ertussen zat, maar ze had geen zin om erachter te vragen. Wat het veulen deed was haar eigen keuze. Meteen kwam de reden waarom ze geroepen was. Ze wilde meer weten over haar moeder Trust. Ze was oud genoeg om het te weten en daar had ze inderdaad gelijk in. Als ze het wilde weten mocht dat en had Deina er geen problemen mee om erover te vertellen. Ze haalde diep adem toen ze aan het verhaal begon. "Een tijd geleden ben ik uit Dreamhorses vertrokken. Ik had er geen zin meer in want ik zat bij mijn vader in de kudde toen. Hij was de vorige leider van Horcrux. Ik vond een andere kudde en daar was een machtige hengst de leider, Oscuro. Ik heb hem verleid en hij heeft me gedekt. Ik deed het voor het bloed om zo mijn laatste veulen ter wereld te kunnen brengen met een reden. Om mij op te volgen. Dan ga je niet gewoon iemand nemen, dan heb je een machtig dier nodig. Toen ik weer terug was, heb ik de Horcrux overgenomen omdat mijn vader te oud werd. Oscuro is erachter gekomen dat ik weg was en is me gevolgd. Samen met twee krijgers is hij gekomen en heeft hij me uitgedaagt voor een gevecht. Trust was er toen ook en zat in mijn kudde. Ze wilde meevechten voor mij en het veulen. Ze had veel respect en toonde dat met dit gevecht, maar zelf was ze hoogdrachtig. Ze vocht voor haar leven, maar de hengst wat te sterk. Ze was uitgeput en ik heb haar bevolen om te vertrekken. Ze is bevallen buiten het gevecht en gestorven. Ze had haar opgeofferd voor mij, Anaïs en jou." Ze zuchtte diep bij het eindigen van het verhaal. Trust was een waardige krijgster die nog steeds in het hart van de kudde zat. Ze zou die merrie nooit meer vergeten. Ze was speciaal. Deina snoof zacht en richtte haar weer op het veulen. Stiekem toch maar nieuwsgierig wat ze ervan vond. Sommigen zouden kwaad zijn, maar sommigen ook niet. Trust was drachtig en had veel kans op het verliezen van het gevecht. Toch had ze het gevecht aangekomen en was ze nu waardig gestorven. Deina was haar veel verschuldigt en daarom had ze dan ook het veulen geadopteerd. Ze vergat het incident echt nooit meer.