My family. Come and laugh!

[Slecht Engels]

Een vosse merrie galoppeerde over de vlakte. Haar hoeven denderden op de grond. Haar manen wapperden in de wind en ze hief haar starat hoog op. Haar spieren stonden gespannen en haar neusgaten wijd open gesperd. Een grijnsje sierde haar lippen. Ze galoppeerde rustig verder en stopte na een tijdje. Ze hinnikte eens luid als aankondiging en keek om haar heen. Ze had net samen met haar broer de hengst Sam aangevallen. Het ging goed totdat Leah kwam. Ook zij had ze aangevallen. Ze was nu gewond, goed voor die merrie. Ze snoof even en keek om haar heen. Ze schudde met haar hoofd en hinnikte eens hard naar haar familie. Ze moesten maar weer eens bij elkaar komen. Ze deden altijd iets met de hele familie. Ze hoopte maar dat Jasper er ook was. Hij was erg speciaal vond zij. Ze grijnsde en keek rond. Waar bleef Edward toch? Hij was de laatste tijd erg rustig en voorzichtig. Hij was toch achter haar gelopen? Ze schudde de gedachte weg en rook al snel een geur. Zo, daar was hij dan. Eindelijk..

[Alleen Cullens]

Een zwarte hengst liep erg sloom over de vlakte. Hij was traag achter zijn zus aangelopen. Eigenlijk pleegzus maargoed. Hij wist niet dat zijn echte moeder dood was aan een ziekte. Hij wist alleen dat zijn vader en moeder hier waren. Al waren dat niet zijn echte ouders. Hij keek om zich heen en zocht natuurlijk zijn zus. Ze had goed gevochten en die stomme merrie Leah verwond. Goed voor dat ding, misbaksel of wat ze ook was. Hij snoof en sloeg tegen de grond. Hij negeerde het stof en toen hij de hinnik hoorde liep hij nog steeds traag. Hij zag al snel zijn zus staan en grijnsde. Hij liep naar haar toe en knikte. "Hee zus. Lang geleden" zei hij droog. "Hm oke.. Niet dus" mompelde hij droog en keek rond. Hij sprak echt altijd met twee woorden. Dat had hij geleerd van zijn ouders. Zijn lege ogen keken naar zijn zus die niet zoveel wonden opgelopen had. Ook hij niet maar aan beide zag je dat ze gevochten hadden. Hij vond het grappig. Cullens waren snel maar hij liep vaak wat sloom. Hij keek rond en briesde. "Waar blijft de rest toch" mompelde hij droog en keek rond terwijl hij wachtte.

Een licht bruine karamel merrie kwam in een vloeiende galop de Ash Valley op gelopen. Haar ogen straalden woede en valsheid uit. Rosalie kreeg het weer in zich, vechten. Bijten, bokken, steigeren en moorden! Tussen de Quilletes en haar familie zou er een oorlog komen. Ooit! was Rosalie ergens toch wel zeer op haar hoede. De Quilletes kon overal zitten. Je wist ze nooit zijn. En je kon ze maar best niet onderschatten, ze waren strek en snel. Maar haar familie was nog sterker en veel sneller! Samen konden ze iedereen aan! Toen er een luide hinnik weerklonk spitste Rosalie haar oren en keek schichtig om en hinnikte schal terug. Rosalie bokte eens als een waarschuwing als het een andere hengst of merrie zou zijn. Rosalie zette met haar achterbenen af en schoot vooruit, richting de hinnik. Het was haar zus. Ze moesten waarschijnlijk nog eens samenkomen. Het was weer een tijd geleden. Eenmaal aangekomen snoof ze en grijnsde waarna ze schel hinnikte en dichterbij kwam. "Haai", zei ze droogjes waarna ze op de grond snuffelde en geen ander paard rook. "De Quilletes, ze zijn op hun hoede. Het zal niet lang duren of ze gaan in de aanval. We moeten er klaar voor zijn", zei ze serieus en keek eens rond. "Waar blijf Carlisle toch, hij kan hier het meest helpen", zei ze en keek naar Edward. Waar bleef Emmett toch? Ergens voelde ze toch wat voor hem, maar dat toonde ze langs geen kanten.

{Zeg maar als ik iets fout doe!}

Esme was kwaad. Die stank van de Quilletes was ondragelijk en bevatte misselijkmakende elementen. Ergens tussen de heuvels en de bossen, hoorde ze een vage, toch bekende hinnik. Niemand minder dan Alice. Ze snoof even en hinnikte zachtjes, toch overbodig, terug. Als haar {pleeg}dochter riep, kwam ze altijd, of het nu op een ongeschikt moment was of niet. Ze sloeg haar staart even ongeduldig heen en weer. Tenslotte hief ze haar voorhand op en sprong naar voren. Meteen begon ze te galopperen. Niet op volle snelheid, dat talent gebruikte ze enkel in noodgevallen, en als Alice zo rustig riep, was het dat zeker niet. Ondertussen vroeg ze zich even af waar Carlisle was, maar besefte dat hij ook naar daar zou komen. Haar hoeven daverden over de grond en in een mum van tijd bereikte ze de Ash Valley. Een typische plek voor bijeenkomsten. Ze vertraagde af toen de geur sterker werd en begon toen rustig te stappen. Daar verder waren ze al. Ze herkende Rosalie, Edward en Alice; de rest had waarschijnlijk nog enkele minuten nodig om hier te komen. Ze hinnikte even begroetend. 'Hallo schatjes', zei ze liefelijk. Eén van haar kenmerken was, was dat ze enorm vriendelijk was voor haar familie, en minder tegen buitenstaanders, al zou ze vrienden van haar familie ook accepteren. Eén voor één liep ze langs hen heen enbegroette hen met een kort neusje, waarna ze even stopte bij Alice. Je zag duidelijk dat zij en Edward gevochten hadden. 'Vuile Quilletes?', vroeg ze, terwijl ze haar hoofd even schudde.

Alice snoof en keek naar Edward. "Loop toch door. Je bent net 20 jaar. Slomerd" siste ze naar haar broer en rolde met haar ogen. Ze keek rond en keek dan op toen Rosalie kwam. "Hee zus" zei ze rustig en grijnsde. Ze wachtte af tot haar zus klaar was en wilde praten. Maar de geur van hun pleegmoeder drong haar neus binnen dus wachtte ze even. Haar moeder snapte het meteen en ze knikte naar haar. "Ja. Edward is Sam tegen gekomen en heeft hem uitgedaagt. Ze hebben even gevochten en je kent me.. Ik moest er bij zijn en heb verder gevochten. En luie Edward stond toe te kijken" zei ze er geirriteerd achteraan. "Ik wilde Sam verwonden toen dat stomme misbaksel van een Leah kwam. Ze verpestte alles en is nu gewond. Er zal oorlog komen" zei ze kalm en snoof. Ze haatte Leah echt. Ze verpestte alles. Ze keek de rest rustig aan en wachtte nieuwsgierig op hun reactie. En waar bleef hun vader? Hij was altijd op tijd in dit soort situaties.

Emmett snoof. Zijn ogen dwaalden rond in de omgeving. De wind blies zijn staart heen en weer. Zijn manen hingen half gekrult langs zijn hals en hij had zijn hoofd hoog geheven. Donkere wolken dreven de omgeving over. De wind begon harder te waaien, en een lichte donder kon hij van uit een ander gebied aan horen komen. Stoom wolken dreven zo gezegt uit zijn neus. Een bekende hinnik galmde door het gebied. Zijn mondhoeken krulden en een paar vogels vlogen uit de doden bomen. Emmett begreep het. Time to fight! dacht hij met een valse grijns op zijn lippen. Hij schudde zijn manen uit en stijgerde even. Zijn hoofd hoog geheven , zijn neus naar de lucht en zijn grote hoeven die door de wind heen maaiden. Met een kleine afzet sprong hij er vandoor in ren galop. Op naar de plek waar de hinnik vandaan was gekomen. In de verte zag hij, alica,edward, esma, en rosalie. Rosalie.., Rosalie.. Herhaalde hij nog een paar keer in zijn hoofd. Hij schudde het eruit en minderde vaart. Hij draafde met ruime en stevige passen naar de andere toe. Vlak bij hun kwam hij tot stilstand en met een grijns keek hij naar alice.Je kon het eigenlijk al in zijn ogen lezen wat hij wou zeggen. Laat het maar komen....

Rosalie hoorde plots hun moeder komen en volgde het korte gesprek tussen beiden. "We zullen er klaar voor moeten zijn, het gaat niet lang meer duren. Als Carlisle er is kunnen we ons voorbereiden en zullen we er klaar voor zijn!", onderbrak ze het gesprek en keek met een ietwat bezorgde blik rond. Waar zou Emmett rond hangen? Ze miste hem eigenlijk wel.. Maar jammer genoeg had ze haar gevoelens voor hem nog niet kunnen tonen. Maar dat kwam wel, dat wist ze zeker. Rosalie zuchtte en zat er ergens mee in dat het wel hun dood zou kunnen worden. Ze mochten de warmbloedige niet onderschatten. Ze waren sterk, misschien een tikkeltje sterker wat het ook voor hun een voordeel maakte. Maar de Cullens waren snel, en dat was ook weer eens een voordeel. Rosalie wist niet op wat dit gevecht zou uitdraaien. Pijn en verdriet om je dierbaren te zien lijden. Maar ook blijdschap en vreugde bij het proeven van bloed van de tegenstanders. Rosalie keek nog steeds vluchtig om zich heen en zag tot haar grote opluchting Emmett staan. "Emmett!", zei ze ietsje over hyper en liep naar hem toe waarna ze hem een kopje gaf. Haar ogen begonnen meteen te fonkelen en al haar nare gedachten werden al helemaal naar de kant geschoven. Ziezo, nu ging ze wat met Emmett praten. Bij hem voelde ze zich veilig, wanneer zou ze het ooit opbiechten dat ze wat voor hem voelde?

Emmett grijnste in gedachten en voelde ineens de neus van rosalie tegen zich aan. Eerst keek hij wat beduust op maar al gauw veranderde dat in een lief hebbende glimlach. 'dag rosa' Zei hij kalm. Emmett maakte zich niet zo snel druk en kalmeerde meestal de andere als ze bang waren of ergens mee in zaten. Emmett was dan ook een van de grootste en sterkste van de cullens. En eerlijk gezegt vond hij dat helemaal niet erg. Hij gaf rosa een neusje en keek rond naar de rest. 'goed, waarneer gaan wie die beesten pakken?' Zei hij met een glinstering in zijn ogen. Even leek hij genadeloos en nergens bang voor, maar dat was hij niet. Nouja hij was maar voor 1 ding bang, dat rosa verloren ging.Maar zeker dat hij dat nu niet ging laten merken, mischien wel nooit.. Als ze om zou komen dan. Zijn voorlok hing een stuk voor zijn oog en hij schudde met zijn hoofd om hem weer zo te krijgen dat hij weer wat kon zien. Hij ging rustig naast rosa staan en glimlachte weer even naar haar. Ergens voelde ze als klein zusje waar hij heel beschermend over was, en aan de andere kant.. Wist hij niet goed, hij kende dat niet goed. Hij wist wel dat hij haar niet wou verliezen, dat was een ding dat zeker was.

Edward keek op toen er volgende paarden kwamen. Zijn familie. Even keek hij naar Alice. Die hem beledigde. Maar het boeide hem niet. Hij was het ondertussen wel gewoon. Zijn ogen stonden even scherp naar Alice gericht. En daarna keek hij weer weg. Er kwamen steeds meer familieleden bij. Helaas was er eentje die nog niet verschenen was. Carlis. Zijn pleegvader. Hij staarde heel even weg. Hij wilde eigenlijk weg gaan. Hij had geen zin om er over te praten. Hij wist eerder niet wat hem bezielde. Hij kreeg zo veel haat voor Sam. Dat hij erg gemeen overkwam. Zijn oren richtte hij heel even naar Rosalie die een grootte spiest hield. Even grijnsde hij. Als de Quilletes hen zou aanvallen. Dan zouden ze zeker verliezen. Ineens hoorde hij iemand heel hyper Emmett roepen. Verbaast keek hij op naar Rosalie. Die naar Emmett riep. Maar verder dacht hij er niet over na dat die twee elkaar graag zagen. Daar hield hij zich nu niet mee bezig. Hij hoorde Emmett praten. Hij was een beetje verward. De een zegt dat de Quilletes zou gaan aanvallen, en dan vraagt Emmett wanneer ze de Quilletes zouden gaan aanvallen. En ondanks dat hij Quilletes net zo hard haatte als de rest. Het was zijn fout dat hij gewond raakte. Want hij daagde zelf uit. Hij was niet zo het oorlog type. Graag moorden en paarden laten leiden. Maar hij zei er niets over.