My family, all together.

Saricha draafde samen met Luna en Charmed naar het Graanveld, Saricha gebaarde met haar neus dat ze mochten gaan spelen. "Maar niet te ver he!" Ze lachte vrolijk, die twee ook. Saricha hield ze goed in de gaten en speelde aventoe mee. Ze rende dan achter de twee aan en tikte ze met haar neus. Vrolijk hinnikte ze. Ze verwachtte Dreamtime half aan half. Ook zou ze het zo fijn vinden om nog eens Fontanella te zien, en de tweeling van haar. Haar lange manen danste in haar nek terwijl ze achter de twee rende. Luna had langere benen als Charmed, ze was fijner gebouwd, maar Charmed was groter en zwaarder gebouwd. Luna had zo een heel fijn en snoezig snoetje. Ze besloot het er maar op te wagen en hinnikte naar haar vriendin. "Fontanella!" Misschien zou ze de twee veulens meenemen, en Unreal. Unreal moest eigenlijk niet mee, maar raar maar waar genoeg wou ze kijken hoe het met hem en Fontanella ging. Luna en Charmed rende voor haar uit. "Charmed, Luna! Kom eens hier. Wat kalmer aan doen jongens." Saricha was bijna terug in topconditie, die veulens hielden haar wel in beweging. Ze glimlachte, haar familie was gegroeid, maar één iemand was weg... En zou nooit meer terug komen, ze zuchtte. Niet aan denken! Ze speelde nog een beetje met de veulens en lachte veel met hen mee. Haar kleine veulens, ze was zo trots op hen.

(Liefst, Dreamtime, Charmed, Luna, Unreal, Fontanella, Escape en Escada)

Charmed rende door het graanveld en speelde met zijn zusje Luna een schattig hinnikje ontsnapte uit zijn mond, even keek hij om naar zijn moeder en hield ineens abrupt stilstand "Waar is papa?" Vroeg Charmed aan zijn mama, hij keek om zich heen nergens een bruin paard met de naam papa te zien. Hij zakte door zijn benen en sloeg zijn hoofd om zijn lichaam "Waar papa?" mompelde hij nog een keer, een schattig niesje ontsnapte uit zijn neus door het graan dat zijn neus kriebelde. "Waar?" mompelde hij uit, hij wou papa zien maar waar was hij. "Wil papa zien" zei hij voor de zoveelste keer.

Luna was al een heel stuk opgegroeid maar hield nog steeds van een beetje spelen. Ze haatte die zwarte hengst. Hij had samen met die merrie haar vader vermoord. Ze zou hem nog wel wreken. Charming was echt een geweldige vader. Voor de korte tijd dat ze hem dan kende. Ze keek haar moeder aan. Wie was fontanella? "Mam? Wie is fontanella?" Vroeg ze toen voorzichtig. Luna ging rustig liggen en legde haar hoofd op haar voorbenen. Haar bruine vacht werd lichter. Ze werd een echte schimmel. Aan haar voorbenen werd ze al witter. Veel problemen miek ze er niet van. Ze vond het best leuk. De meeste paarden hadden hun kleur al vanaf de geboorte en zij kreeg die pas later. Ze voelde zich daardoor een beetje speciaal maar zeker niet beter. Ze keek haar moeder aan met haar wijnrode ogen, die had ze van haar moeder.

Unreal snoof en liep verder. Na lange tijd ging hij wat meer met Tequila om, het kwam ook omdat hij nu weg was van fonta want quila mocht haar absoluut niet. even keek hij achterom waar tewuila met hem mee liep Ze waren hier heen gegaan voor wat rust en konden mischien zo vene bij praten ofzo. Hij keek wat duister in de ronte en schraapte even met zijn hoef over de grond. De hinnik van saricha weerklonk in zijn oren en zijn oren legde hij naar achter, plat tegen zij schedel aan. Het was bedoelt voor fonta, maar ergens voelde hij dat hij er ook heen moest gaan. Hij had eigenlijk geen behoefte aan fonta maar hij vond het wel leuk om mischien als fonta ze mee zou nemen de tweeling weer te zien. ze waren dan wel al ene jaar maar toch, het bleven zijn kinderen ook. Oook rook hij de geur van de veulens van Saricha, zover hij het kon herinderen waren dat dus ook de veulens van Charming, en had hij ruzie met die merrie. Die hengst vondt hij zoiezo slap, echte kinderen van Charming dacht hij. 'Als je straks een witte jonge merrie ziet, trek je daar niks van aan'zei hij kil tegen tequila. 'en die andere hengst, is gewoon té zwak. net als die verader charming' Hij stapte verder en zag in de verte al drie paarden.

Een lange tijd had ze niemand anders gezien dan Sound, haar halfbroertje van haar moeders kant. De vader kende ze niet, die had haar moeder niet mee genomen toen ze terug naar DH kwam. Maar veel moeite had ze daar niet mee, want ze had alles behalve zin in een bemoeial van een pleegvader. Ongetwijfeld zou de hengst zich zo gaan gedragen. Het gemis van Filly was minder geworden, deels ook door Sound. Het hengstveulen had ze als pleegzoon aangenomen en ondertussen leerde hij al flink wat dingen en kon hij steeds beter voor zichzelf zorgen. Dat was Quila's doel, dat hij voor zichzelf kon zorgen. Natuurlijk hield ze van hem, maar zelf was ze ook nog jong en ze wilde haar vrijheid. Een glimlach gleed over haar gezicht op het moment dat Unreal naar haar omkijkt. Een poos ahd ze weinig contact gehad met haar vader, maar het deed haar goed. Zeker nu Fonta uit het zicht was. Met enkele drafpassen liep ze half naast haar vader, iets achter hem, als teken dat hij van hen twee nog steeds degene was die hoger in aanzien stond. Ze had respect voor de hengst, respect voor een vader van een dochter. De wind speelde zachtjes met de toppen van haar manen. Bij de woorden van Unreal kijkt ze op. Even knikt Tequila bedenkelijk. "Ik ben ook niet iemand die zich veel van andere aantrekt" antwoorde ze hem terwijl haar mondhoeken omhoog krulde naar een grijns. Ze had van haar ouders haar slecht ingestelde gedrag meegekregen, iets wat ze ook nooit naar goed of neutraal zou keren. Het verhaal rondom Charming kende ze niet echt, het interseerde haar ook niet. Kort draaide een van haar oren naar voren toen het drietal paarden in zich kwam. De geuren waren voor haar onbekend, vandaar dat haar oren naar achteren lagen, nog niet net plat.

[Ben nu eten]

Fontanella hoorde haar naam. Ze wist niet wie het was. Ze kende niemand meer. Wou ze ook niet. Ze wist enkel nog van een friese hengst die haar partner moest geweest zijn. Ze ging op haar naam af. Ze rook de geur van de friese hengst. Hij had haar niet geroepen. Ze zag de zwarte fries lopen met een jong paard. Ze vond het zielig voor de jonge merrie. Zou ze haar levfen vergooien naar zo'n oude hengst? Fonta wist niets eens meer dat het Unreal en Tequilla waren. Ze keek de groep van drie paarden in de verte aan. De oudste witte merrie had haar geroepen. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en keek de merrie aan. Wie was ze? Ze kreeg vaag een herhinnering terug. "Saricha?" Vroeg ze voorzichtig. Fonta bleef als aan de grond genageld staan. Ze was bang voor wat komen zou. Meschien was ze het wel helemaal niet en zou ze zich schamen. Ze kende gewoon niemand meer. Fonta was ook zoveel veranderd.

Saricha glimlachte naar haar veulens. "Lieverd, Fontanella is een goede vriendin van mama." Ze glimlachte naar haar dochter en zoon. Plotseling rook ze Unreal en een onbekend veulen. "Luna, Charmed, kom. Blijf dicht bij me." Dat deed ze voor Luna's bescherming en om te zorgen dat Charmed niets in zijn hoofd haalde. De geur van Fontanella kwam ook in haar neus. "Fontanella?" Ze was dolblij har oude vriendin te zien en glimlachte dan ook naar haar. Maar haar veulens kwamen op de eerste plaats bij haar. Luna hield ze graag dicht bij haar. Charmed trok zijn plan graag. Maar ze was een beschermende moeder, haar veulens wisten hoe ze voor zichzelf moesten zorgen, maar ze hield ze graag dichtbij, en dan had ze ze eindelijk gevonden. En ze wou ze nooit meer laten gaan, en ze wist dat Charmed zijn vader wou wreken, dat vond Saricha maar niets. Ze had het niet zo op Unreal meer, en die merrie die bij haar was vond Saricha ook maar niets. Ze was wel heel lief tegen Fontanella. "Fontanella, kom. Ontmoet mijn veulens." Ze glimlachte vriendelijk naar haar, maar hield ook de twee naderende paarden in de gaten.

Fontanella keek de merrie raar aan. Ze vertrouwde het niet. Meschien was het wel een verraadster, een van haar vroegere vijanden die wist dat ze niets meer kon herhinneren. Fonta zette een stapje achteruit. Haar hoofd hoog in de lucht. Ze was enorm dominant en liet niemand in haar buurt. Niemand deed haar ooit nog pijn. Ze speelde het ene spelletje na het andere. Toen kreeg ze een stuk terug uit de geschiedenis. Dingen waardoor ze wist dat Sariche te vertrouwen was. En, een bruine hengst was bij haar. Ze ging wantrouwend dichter. Toen zag ze het beeld van de hengst die werd vermoord. Die zwarte hengst was erbij. Blijkbaar was die bruine hengst belangrijk voor haar geweest. Anders zou ze het haar niet herhinneren. Haar veulens kende ze ook nog. Escape en Escada. Haar twee veulens. Ze mochten van haar de vader niet meer zien. Ze haatte hem zo. Toen de hengst dichter kwam keek ze hem vies aan. "Blijf uit mijn buurt mormel." Zei ze kil. Haar stem was nog niest veranderd. Meschien ook het enige waaraan je fonta nog zou kunnen herkennen. Ze had donkergrijze, haast zwarte ogen. Enkel haar stem verrade nog dat zij het nog was. Dat was het enige wat niet kon veranderen. Ze keek de hengst vals aan. Zonder na te denken schoot ze vooruit en beet in zijn nek. Ze was zeker even sterk als de hengst. Haar spieren waren zo duidelijk zichtbaar. Ze was voor een tijd leider geweest van een kudde. Ze werd het beu en keerde terug naar hier. Ze moest niets meer hebben van kuddes. Ze zou eeuwig blijven rondzwerven. Ze kon het gemmakelijk in haar eentje af.

EDIT RAIN: Fontanella, zou je álsjeblieft weer eens wat realistischer willen spelen. Een arabier is echt no-way sterker als een fries, en een paar kan geen (bijna) zwarte ogen hebben. Dank u!

Unreal snoof geirriteerd en liep verder. Fonta had Saricha al genadert. Ze wa snog zo verandert toch herkende hij haar. Hij lipe direct op fonta af. Hij zou alles afrekenen en escape en escada over laten aan Fonta. Fonta keek hem vies aan en Unreal grijnste vals. Fonta zei wat tegen hem en Unreal negeerde dat. Hij ging er nog geen eens op in met een blik. Hij schudde met zijn hoofd 'Nou nou fonta. Je zou neit denken dat ik je groote liefde ben geweest' Hij schudde zijn manen uit en grijnste vals. Geen grijnste medelijden of verdriet had hij van het verlaten van fonta 'Ben je zo boos, zo verdrietig dat we beidne uit elkaar zijn gegaan. Of ben je nu net zo als die kleine man, aan het jongen om Charming. Al haate je hem later' Unreal schudde met zijn hoofd 'Jij mag wel een op frissing gebruiken, Trouwens.. Leef jij je nieuwe leven maar met escada en escape. Ik moet ze niet, ik heb al genoeg aan tequila. Zei hij het tenminste waard 'Unreal stopte even en er was een stilte. 'ik had het beter allene bij haar kunnen laten' Een valse blik was in zijn ogen te zien en zijn mondhoeken stonden wat bespottend omhoog. De merrie schoot vooruit en kreep naar zijn nek. Eindelijk! Erg vond hij het neit dat de merrie hem aanviel, zo lokte ze het alleen maar uit en was het niet zwak om met haar te gaan vechten. Unreal zijn ogen werden nog donkerder dan dat ze al waren en Bloed strromde uit zijn net. Voor hij het wist lag fonta op de grond en stompte hij met zijn hoef in haar maag. 'Ik waarschuw je, val me niet zomaar aan. meissie' Hij grijnste en zette een stap achteruit. Fonta was dom bezig.

Fonta keek de zwarte hengst vuil aan. "Jij mijn liefde? Laat mij niet lachen schooier." ZEi ze kil. Moest ze die hengst wel geloven? Ze keek de jonge hengst aan. "Zwijg over Charming." Siste ze toen. "Waarom zou ik verdriet moeten tonen om zo'n misbaksel. Woede zou ik al helemaal niet tonen tegenover jou. Enkel haat." Zei ze droog. Toen hij haar op de grond gooide ontweek ze net zijn stamp. "Zech nog een slecht woord over mijn kinderen en je bent eraan! En noem mij niet zomaar meissie." Spuugde ze eruit. Ze vloog overeind en stijgerde. Ze liet haar niet zomaar doen door een vreemde hengst. Ze wist niet eens meer wie hij was. Laat staan dat ze nog wist dat het haar liefde si geweest. Diegene die haar zo had geholpen toen ze in de problemen had gezeten. Fonta wist het gewoon niet meer. Wat moest ze anders doen tegen een vreemd paard?

Unreal schudde zijn hoofd 'ja jouw liefde, weet je nog dat je zei: Unreal, hoe kan ik nou ooit boos op je worden'Deed hij dat laatste mete en immitatie toon. Hij draaid emet zijn ogen en snoof. 'achja, kijk nu eens. zwak.. ik heb er geen andere worden voor' Hij stijgerde ook toen fonta dat deed. Hij maaide met zijn hoeven door de lucht en kwam tegelijk met fonta op de grond, valk voor haar neus. 'kan je doen..' Zei hij droog. Het deed Unreal weinig wat fonta over hem zei. Nouja weinig, het deed hem niks. "het zijn niet alleen jouw kinderen maar het wáren ook de mijne. weetje wel escada en escape. Die tweeling.' Unreal snoof en hinnikte vals. 'alsof jij mij ooit zou kunnen vermoorden, nou echt niet' Hij zette een stap naar achter en schudde zich uit. Hij hoefde fonta niet perse aan te vallen, hij weerde alleen af als zij hem aan viel. Rustig liep hij naar tequila en ging hij naast haar staan. 'Sommige paarden, worden gauw dement. Zoals je ziet.. tequila' Zei hij met een valse grijns op zijn gezicht. Zijn oren lagen lagen naar achter plat op zijn schedel gedrukt, die zoudne vandaag niet meer omhoog komen als het nog lang zo door ging.

[inspiloos, een beetje]

Een opkomende wind speelde wat met de manen van de zwarte merrie terwijl haar blik van het ene paard naar het andere gleed. Een schimmelkleurige, eigenlijk gewoon witte merrie die twee jonge veulens vlak bij zich had. Een jonge schimmelkleurige merrie een een valkkleurige hengst. Dus dit waren de twee waar haar vader het over had gehad. Aan zijn woorden verder had ze weinig aandacht besteed. Dan een bruine arabier. Deze leek echt helemaal de weg kwijt te zijn, alsof ze aan het dementeren was. Andere woorden had Tequila er niet voor. Toen haar vader en zijn voormalige partner elkaar aanvlogen, nouja, alleen de arabier haalde iets uit, stond ze alleen met omhooggekrulde mondhoeken grijnzend toe te kijken. Haar oren lagen in haar nek, maar het was duidelijk te zien dat ze zich amuseerde. Wat was dit in hemelsnaam? Een sukkelbijeenkomst? Haar vader had haar hulp niet nodig en ze was ook niet van plan hem die te geven als hij het wel nodig had. Hij zou erom moeten vragen, iedereen die wat van haar zou willen zou erom moeten vragen. Vandaar dat haar blik weer gleed naar de witte merrie met de twee veulens. Ze schatte de twee ongeveer een jaar jonger dan zijzelf. Veel was er niet aan het drietal te zien, vandaar dat ze verveeld weer naar haar twee ex-leiders keek. Quila kon zich moeilijk voorstellen dat die twee ooit samen een kudde hebben geleid. Laat staan dat ze partners waren geweest en twee veulens hadden. Op het moment dat ze Unreal wou vertellen dat ze uit verveling wou gaan, kwam hij naar haar toe. De woorden van haar vader deden haar opnieuw naar Fontanella kijken. Nooit had ze de merrie graag gemogen, maar ze was leidster geworden nadat de kudde verschillende leiders had gehad. Ooit was het de kudde van Cobrazarao geweest en nu bestond hij niet meer. De oren van de zwarte merrie stonden naar achteren gedraait, maar lagen niet plat. Het was de inspannig niet waard. Niets hier was inspanning waard. Haar verveelde blik bleed weer naar haar vader. "Ik heb hier niet echt iets te zoeken" klonk haar stem naar hem toe. Ze deed niet haar best om zacht te praten, wat kon het haar schelen dat de anderen haar zouden horen? Ze hoefte toch niet met iedereen hier rekening te houden? Zachtjes snoof Quila een keertje en keek weer naar haar vader. "Ik denk dat ik maar eens opstap" zei ze en liet haar blik kort over de aanwezige paarden glijden. Ja, ze ging er weer van tussen. Rustig draaide ze zich om terwijl ze haar vader gedag knikte en stapte daarna met ruime, rustige passen weg. Na een paar passen draaide ze zich een wartslag en keek de twee merrie's en de twee jaarlingen aan. "Doe maar net alsof ik er niet ben geweest, ga maar gezellig verder met jullie sukkelbijeenkomst" sprak ze dit keer hardop. Daarna keek ze weer voor zich en zette haar lichaam in beweging. Na een paar stappassen ging ze over naar een rustig drafje en liet ze de vijf paarden achter zich.

[Topic uit]