Family Matters.

Met een knagend gevoel in haar maag liep Sage de woestijn in. Het was een gebied waar ze nog nooit geweet was, maar ze was hier nu niet om lekker rond te kijken. Ze was hier om met haar moeder te praten, haar excuses aan te bieden. En dan maar hopen dat haar moeder die zou accepteren. Sage wist heel goed dat ze fout geweest was, ze had niet zomaar weg mogen gaan. Maar het was nu te laat, ze kon alleen nog hopen dat haar moeder haar zou vergeven. Sage was altijd trouw geweest aan haar moeder, maar of haar moeder haar nog zou vertrouwen. Deze gedachten maakten Sage alleen maar meer zenuwachtig. Ze twijfelde nog of ze haar moeder wel of niet zou roepen. Maar uitstellen hat toch geen zin. Vroeg of laat zou ze haar moeder toch een keer tegen komen. Sage bleef stilstaan, twijfelde nog even maar hinnikte uiteindelijk toch. En nu maar wachten.

- Alleen Deina -

De witte merrie snoof luid. Ze was hier. Haar bloedeigen dochter. De eerstgeborene. Ze was terug. Deina drukte haar oren woedend tegen haar schedel terwijl ze luisterde naar de hinnik die in de verte klonk. Deina walgde ervan. Haar dochter was een tijd geleden vertrokken uit Dreamhorses, zonder een reden of een melding. De merrie was altijd trots op haar dochter geweest omdat ze een goede opvoeding gehad had. Maar nu? Ze had hun familie laten zitten, in de steek gelaten. Dat was nog erger voor haar. Ze kon niet tegen verraad. Deina liep richting de woestijn. Ze sloeg geïrriteerd met haar staart heen en weer. Haar donkere ogen gleden over de woestijn toen ze aankwam. Ze bekeek de omgeving en merkte verderop de schimmelkleurige merrie op. Ze was gegroeid. Ze had spieren door haar trainingen. Daarin was ze niets veranderd. Deina stapte richting de merrie en stopte vlak voor haar. "Sage." Haar stem klonk streng en kwaad, maar dat had haar dochter vast en zeker al verwacht. Deina was niet goed gezind op het moment. Wie zou dat wel zijn? De merrie bekeek haar dochter nog eens goed waarna ze de donker ogen recht op haar richtte en haar blik stevig vasthield.

Sage zag haar moeder vanuit de verte aan komen, ze zag er woedend uit. Maar dat had ze al verwacht en ze verdiende het ook. Ze wist heel goed dat wat ze gedaan had fout was. Deina stopte recht voor haar, ze zei haar naam. Haar stem klonk streng en kwaad. Sage durfde haar moeder eerst niet aan te kijken. Ze schaamde zich dood. Maar ze dwong zichzelf haar moeder aan te kijken. 'Moeder' zei Sage, haar stem klonk zachtjes. 'Ik..' begon ze, Sage dacht even goed na om de juiste woorden te zeggen. 'Ik wil mij excuses aan je aanbieden, moeder' begon ze 'Het spijt me dat ik ben weggegaan, dat ik niks heb gezegd. Ik weet niet hoe ik het goed kan maken, ik hoop dat je me kan vergeven.' zei ze terwijl ze probeerde haar moeder in de ogen te blijven kijken. 'Ik weet dat dat niet zomaar zal gaan.' voegde ze er nog aan toe. Sage wachte zenuwachtig af wat haar moeder zou zeggen.

Haar donkere ogen gleden over de merrie. Ze was gegroeid, maar daar ging het nu niet om. Het ging nu over straf en woede. Deina snoof luid en luisterde naar de woorden van haar dochter. Ze bood haar excuses aan. Deina luisterde naar haar en knikte kortaf. Meer had ze dus niet te zeggen. Het viel haar ook op dat ze enorm veel moeite deed om haar in de ogen te kijken. Ze schaamde zichzelf. Dat was goed. Deina begon rondom haar dochter heen te lopen. Haar houding dominant zoals altijd, maar nu iets erger omdat ze slecht gezind was op haar. Deina stopte vlak voor haar dochter en keek naar beneden, al moest ze niet super laag kijken omdat ze redelijk gegroeid was. "Ik ben al blij dat je zelf hinnikt en dat ik je niet moest vinden, dan was het erger met je afgelopen. Je hebt geluk dat jij mijn eerstgeborene bent en dat ik weet hoe respectvol je bent. En je bent eerlijk. Anderen zouden dat niet doen zoals je andere broers." Haar stem was nog steeds woedend, maar minder op Sage zelf. Ze was meer razend op haar zonen, die minder respectvol waren. Deina haalde diep adem en dacht eens goed na. Ze wist verder amper iets te vertellen. "Goed, ik zou je een straf moeten geven. Maar ik heb het té druk met dingen om eentje te verzinnen. Je hebt geluk, maar de volgende keer als je het nog eens waagt heb je minder geluk."

Sage luisterde naar haar moeders woorden, nog steeds boos. Maar ze leek minder boos te worden. Toen haar moeder klaar was, was Sage een beetje opgelucht. Ze kreeg geen straf, hoewel ze vond dat ze dat zeker wel verdient had. 'Dank je moeder, ik beloof je dat het niet weer zal gebeuren.' zei ze, en dat meende ze ook. Ze zou dit nooit meer doen. Dat ze haar moeder zo teleurgesteld had vond ze al erg genoeg. 'En als er iets is wat ik voor je kan doen, doe ik dat graag voor je' zei ze, ze vond zelf dat ze toch iets moest doen om het goed proberen te maken.

De witte merrie keek naar haar dochter en knikte haar even toe. Ze keek om haar heen terwijl ze naar de rest van de woorden luisterde. "Het enige dat jij moet doen is hier blijven, meedoen met alles en luisteren. Respect tonen en een goede trotse alfa dochter worden" zei ze daarna grijnzend. Sage wist vast nog niets van de kudde, maar ze zou er nog wel achterkomen. Deina had nu verder weinig tijd. Ze keek naar Sage. "Ik moet nog veel doen. Je hoort nog wel van me. Maar denk eraan wat ik je ooit en nu verteld heb." De witte merrie draaide haar om waarna ze wegstapte. Haar dikke buik was opgezwollen, maar daar wilde Deina het zeker niet over hebben. Haar gevecht kwam er binnenkort aan en dat was belangrijker dan dit. Sage had nog steeds straf nodig dus daarom was dit genoeg.